Gwiazdki ujemne za słabą redakcję (albo jej brak). Poza tym Mariana Z. jak zawsze w formie

Gwiazdki ujemne za słabą redakcję (albo jej brak). Poza tym Mariana Z. jak zawsze w formie

Za dużo przeczytałam Zapaty z rzędu, żeby dać tej książce wysoką notę. Jest to kolejna kalka ze schematu slow burn, tym razem ciekawostką są dzieci, których zazwyczaj nie ma na horyzoncie. Dobrze sobie dozować jej książki, bo jeśli czyta się za dużo na raz, to schematyczność bije po oczach.

Teraz będzie "rant" na tłumaczenie:
Wydawnictwo NieZwykłe oszczędza na korekcie. To już mój nowy ulubiony sport żeby w książkach Zapaty wyłapywać kalki z angielskiego i błędy. Co ciekawe, chyba za każdym razem tłumaczem jest inna osoba, dlatego winę zrzucam na wydawnictwo.
Bohaterka dużo przeklina w myślach (denerwujące, ale to pomijam); po angielsku pewnie było to na zmianę shit i fuck. Po Polsku mamy większe bogactwo przekleństw, które można lepiej dobrać do sytuacji i kontektstu żeby nadać odpowiedni ton wypowiedzi i całej historii.
Przykład dialogu z rozdziału 16, są to trzy kolejne "myślniki" z rozmowy, pomijam tylko rozmyślania wewnętrzne, a nie wypowiedzi. Tak rozmawia bohaterka ze swoją przyjaciółką:
"- Przeszłyśmy razem przez gówniane sytuacje, prawda? - zapytałam ją [...]
- Przeszliśmy przez różne gówna, D - zgodziła się [...]
- Nie ma nikogo, z kim wolałabym przejść przez całe to gówno niż z tobą [...]"
W powyższym fragmencie można dostrzec, że tłumacz miesza formy żeńskie z męskimi, mimo że rozmawiają dwie kobiety. Powtarzanie "gówna" to może taka konwencja w rozmowie, ale przy tej jakości tłumaczenia nie mogę być tego pewna na 100%.
W myślach i w dialogach Diana nazywa swoją najlepszą przyjaciółkę "suką" co ma być pieszczotliwe. Po Polsku jednak suka ma cięższy wydźwięk niż bitch po angielsku, więc bohaterka wychodzi w moich oczach na przedstawicielkę głębokiej patologii. Czy nie mozna było zrobić z tego "laski" albo chociaż "suczki"?

Za dużo przeczytałam Zapaty z rzędu, żeby dać tej książce wysoką notę. Jest to kolejna kalka ze schematu slow burn, tym razem ciekawostką są dzieci, których zazwyczaj nie ma na horyzoncie. Dobrze sobie dozować jej książki, bo jeśli czyta się za dużo na raz, to schematyczność bije po oczach.

Teraz będzie "rant" na tłumaczenie:
Wydawnictwo NieZwykłe oszczędza na korekcie....

Diana is hilarious and tho sometimes dumb, she actually might be my fav female lead written by Zapata.
I laughed, I cried, I loved absolutely every page. Don't get me start at Lou, he *almost* made me feel like I wanna have kids. Precious peanut.
Single parent trope (even tho it almost always is among the same lines and plots) is my undoing, that I will never understand, and I ate it, like always.

Diana is hilarious and tho sometimes dumb, she actually might be my fav female lead written by Zapata.
I laughed, I cried, I loved absolutely every page. Don't get me start at Lou, he *almost* made me feel like I wanna have kids. Precious peanut.
Single parent trope (even tho it almost always is among the same lines and plots) is my undoing, that I will never understand,...

Całkowicie w porządku, nie mam za bardzo o co się czepiać. Przyjemnie się czytało. Na pewno zaskoczeniem dla mnie była obecność innych bohaterów. Jak się okazuje bohaterki Kultiego i Muru z Winnipeg, są powiązane z Dianą. Miły dodatek, choć nic nie wnoszący, a sama autorka pomyślała by za wiele nie zdradzić, jeśli ktoś nie czytał tych książek .

Całkowicie w porządku, nie mam za bardzo o co się czepiać. Przyjemnie się czytało. Na pewno zaskoczeniem dla mnie była obecność innych bohaterów. Jak się okazuje bohaterki Kultiego i Muru z Winnipeg, są powiązane z Dianą. Miły dodatek, choć nic nie wnoszący, a sama autorka pomyślała by za wiele nie zdradzić, jeśli ktoś nie czytał tych książek .

Czytajcie książkę gdzieś, gdzie będziecie mogli w spokoju płakać. Piękna, oczyszczająca i niepozbawiona humoru historia miłosna. Polecam przeczytać wcześniej "Wielki Mur z Winnipeg i ja", gdyż wtedy jeszcze lepiej można poznać główną bohaterkę i jej historię.

Czytajcie książkę gdzieś, gdzie będziecie mogli w spokoju płakać. Piękna, oczyszczająca i niepozbawiona humoru historia miłosna. Polecam przeczytać wcześniej "Wielki Mur z Winnipeg i ja", gdyż wtedy jeszcze lepiej można poznać główną bohaterkę i jej historię.

Autorka nie zawiodła i stworzyła książkę, którą czyta się z wielką przyjemnością. Dodatkowym atutem są świetnie wykreowani głowni bohaterowie., których historia bardzo mnie wciągnęła. Polecam ;)

Autorka nie zawiodła i stworzyła książkę, którą czyta się z wielką przyjemnością. Dodatkowym atutem są świetnie wykreowani głowni bohaterowie., których historia bardzo mnie wciągnęła. Polecam ;)

On miał żonę i wroga nastawionego do świata brata.
Ona samotnie wychowywała dwóch chłopców.
On od początku był do niej wrogo nastawiony.
Ona chcąc zjednać sobie sąsiadów, postanowiła dać mu ciasteczka.
Od niechęci, poprzez sąsiedzką pomoc, do przyjaźni.
Lekko, ciepło, przyjemnie, emocjonalnie i wciągająco.
Bardzo mile spędzony czas w klimacie małomiasteczkowego slow.

On miał żonę i wroga nastawionego do świata brata.
Ona samotnie wychowywała dwóch chłopców.
On od początku był do niej wrogo nastawiony.
Ona chcąc zjednać sobie sąsiadów, postanowiła dać mu ciasteczka.
Od niechęci, poprzez sąsiedzką pomoc, do przyjaźni.
Lekko, ciepło, przyjemnie, emocjonalnie i wciągająco.
Bardzo mile spędzony czas w klimacie małomiasteczkowego slow.

Ohhh jakie to było dobre, idealna główna bohaterka, świetny główny bohater meeega slow burn, ale relacje między bohaterami i jak wyglądają realia wychowywania dzieci! Kocham!!!

Ohhh jakie to było dobre, idealna główna bohaterka, świetny główny bohater meeega slow burn, ale relacje między bohaterami i jak wyglądają realia wychowywania dzieci! Kocham!!!

Samo życie…

Całym życiem dla 27-letniej Diany Cassilas jest dwójka chłopców. Są to synowie jej brata, którymi w wyniku splotu okoliczności musiała się zaopiekować. Niedługo po przeprowadzce, w środku nocy, Diana ratuje z opresji brata swojego nowego sąsiada - Dallasa. Czy Diana w ferworze opieki nad chłopcami pozwoli sobie na swoje szczęście? Czy Dallas odwzajemni uczucia Diany?

„Zaczekaj na to” to bardzo powoli rozwijający się romans, co pozwala na poczucie „chemii” między bohaterami. Oboje to postacie po przejściach, niosące brzemienia przeszłości, co tym bardziej ich łączy. Oprócz slow burn romansu na pierwszy plan wysuwa się tu relacja Diany z chłopcami. Relacja, która jest ciepła, rozpalająca, urocza oraz pełna wzajemnego szacunku i wsparcia, tak Diany do chłopców jak i na odwrót. Szczególnie rozbrajająca jest postać młodszego chłopca - Luke’a. Do tego dochodzi sam stosunek Diany do pełnionej przez nią roli, która w żaden sposób nie chce stać się ‘nowym’ rodzicem dla chłopców, a wręcz stara się pielęgnować w nich pamięć o nich, szczególnie o swoim bracie.

Powieść napisana jest w bardzo przyjemnym stylu, szybko się czyta. Momentami irytowały mnie myśli głównej bohaterki odnośnie Dallasa i przeszkadzało mi niekiedy dość spore nagromadzenie wulgaryzmów, które, mam wrażenie, że nijak nie było podyktowane rozgrywającą się sytuacją. Niemniej nie rzutowało to mocno na mój odbiór całości.

„Zaczekaj na to” uważam za dobry slow burn romans, który pokazuje piękną relację kobiety z dziećmi, która niejako musi spełniać rolę ich matki, jednocześnie nią nie będąc.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Samo życie…

Całym życiem dla 27-letniej Diany Cassilas jest dwójka chłopców. Są to synowie jej brata, którymi w wyniku splotu okoliczności musiała się zaopiekować. Niedługo po przeprowadzce, w środku nocy, Diana ratuje z opresji brata swojego nowego sąsiada - Dallasa. Czy Diana w ferworze opieki nad chłopcami pozwoli sobie na swoje szczęście? Czy Dallas odwzajemni uczucia...

Mariana Zapata jest królową slow burn. Absolutnie każda jej ksiązka sprawia, że nie mogę się oderwać. Autorka zgrabnie wprowadza nas w świat postaci, a w wypadku tej książki po prostu opisuje codzienne życie i powoli wkradającą się w nie miłość. NIC tu się nie dzieje i dzieje się WSZYSTKO. Marzy mi się, żeby tak średnio raz na tydzień wydawała nową książkę, ale z drugiej strony obawiam się, że musiałabym wtedy na zawsze zamieszkać na kanapie z kocem i czytnikiem.

Mariana Zapata jest królową slow burn. Absolutnie każda jej ksiązka sprawia, że nie mogę się oderwać. Autorka zgrabnie wprowadza nas w świat postaci, a w wypadku tej książki po prostu opisuje codzienne życie i powoli wkradającą się w nie miłość. NIC tu się nie dzieje i dzieje się WSZYSTKO. Marzy mi się, żeby tak średnio raz na tydzień wydawała nową książkę, ale z drugiej...