Anna Fryczkowska kontynuuje historię swojej rodziny, dając jej piękną oprawę i wzbogacając o elementy fantastyczne. Nie czyni to z tej powieści jakiejś wydumanej historyjki, ale naprawdę ciekawy portret polskiego chłopstwa z drugiej połowy XIX wieku, które jedną nogą tkwi jeszcze w czasach pogańskich wierzeń, a drugą twardo trzyma w katolickim kościele. Autorka nie tworzy tu sielankowego landszaftu rodem z Cepelii, ani łzawej opowieści o niedoli wieśniaków, ale żywy i prawdziwy obraz ludzi dumnych ze swojego pochodzenia i mimo braku wiedzy i wykształcenia pełnych godności i szlachetności.
Znana już z „Wpatrzonych w niebo” rodzina Józwiaków ciągle mieszka w zamożnej czynszowej wsi na Kujawach. W życie wchodzi nowe pokolenie i to właśnie na nim skupia się uwaga autorki. Osią całej historii są dwaj synowie Zośki i Szczepana, różni jak ogień i woda. Janek to wiejski uwodziciel, chłopak rozmowny, świadomy swojej urody i powodzenia u dziewuch. Rozkochuje w sobie kolejne panny, ani myśląc o żeniaczce. Michała nikt nie zauważa i nie traktuje poważnie. Milczący, nieśmiały, ale bardzo pracowity i poważny. Obaj są w wieku odpowiednim do założenia rodziny, obaj mają też zupełnie inne oczekiwania wobec świata. Janek chce od życia bardzo wiele, Michał ma skromne marzenia. Jak to bywa w tego typu historiach braterskich ich losy potoczą się tak, jak nikt by się nie spodziewał.
Anna Fryczkowska nadała swojej powieści delikatny rys fantastyczny wikłając swoich bohaterów w wielki dramat miłosny, skutkiem czego nad rodziną Józwiaków zaciąży klątwa. Kto i jak ją sprowadził? Jak rzutuje na losy bohaterów? I czy uda się ją poskromić? O tym trzeba przeczytać.
„Saga o ludziach ziemi” nie jest jednak tylko sagą rodzinną. To wielowymiarowy obraz polskiej wsi na tle przemian zachodzących na ziemiach polskich w XIX wieku. Echa tych zmian docierają też na Kujawy, a ich efekt widać w zmieniającym się poziomie życia mieszkańców. Zaczynają oni używać do pracy w gospodarstwie nowe maszyny rolnicze, przekonują się do żęcia zboża kosą, budują studnię, a później kołowrót do wyciągania wody, uczą się czytać. Dziedziczka chlubi się przed znajomymi, że w jej wiosce funkcjonuje szkółka dla chłopskich dzieci, a jej mieszkańcy nie odrabiają pańszczyzny tylko płacą czynsz dzierżawny. No właśnie- pańszczyzna staje się w tej części punktem zwrotnym w chłopskim sposobie myślenia. Co prawda sokołowianie nie są chłopami pańszczyźnianymi, ale wiadomość o tym, że car wydał dekret uwłaszczający wszystkich chłopów w Królestwie Polskim powoduje, że budzi się w nich poczucie dumy i zaczynają wysoko nosić głowę i patrzeć panom prosto w oczy. A na świat przychodzi pierwsze pokolenie, które wzrośnie już bez poddaństwa i które będzie mogło same o sobie decydować.
Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy tej jakże pięknie napisanej sagi. Myślę, że W.S. Reymont uznałby Annę Fryczkowską za swoją godną kontynuatorkę.

Anna Fryczkowska kontynuuje historię swojej rodziny, dając jej piękną oprawę i wzbogacając o elementy fantastyczne. Nie czyni to z tej powieści jakiejś wydumanej historyjki, ale naprawdę ciekawy portret polskiego chłopstwa z drugiej połowy XIX wieku, które jedną nogą tkwi jeszcze w czasach pogańskich wierzeń, a drugą twardo trzyma w katolickim kościele. Autorka nie tworzy...

Czas Rumianku to kolejna czyli druga część "Sagi o ludziach ziemi". Jest naturalną kontynuacją dziejów rodziny Józwiaków. Tylko tutaj głównymi bohaterami są już młodsze pokolenia.
Pierwsza część ogromnie mi się spodobała. Autorka znakomicie przedstawiła w niej polską wieś z XIX wieku z całą tradycją, kulturą, świetnymi dialogami i mnóstwem przygód głównych bohaterów. W drugiej części mamy kontynuację tego ale już nie aż tak ciekawą jak w pierwszej.
Do tego zakończenie a właściwie jego brak też nie jest najmocniejszą stroną tej powieści.
Tak czy inaczej warto sięgnąć po tą książkę choćby po to żeby poznać dalsze losy rodziny Józwiaków.

Czas Rumianku to kolejna czyli druga część "Sagi o ludziach ziemi". Jest naturalną kontynuacją dziejów rodziny Józwiaków. Tylko tutaj głównymi bohaterami są już młodsze pokolenia.
Pierwsza część ogromnie mi się spodobała. Autorka znakomicie przedstawiła w niej polską wieś z XIX wieku z całą tradycją, kulturą, świetnymi dialogami i mnóstwem przygód głównych bohaterów. W...

🌸 "W wigilię Świętego Jana wyłowiłem ze strugi jej wianek, pachniał miętą i fiołkami, ona pachniała mlekiem i serwatką, miodem i rumiankiem, wszystko razem podobało mi się najbardziej na świecie". W drugim tomie "Sagi o ludziach ziemi. Czas rumianku" poznajemy dalsze losy Jozwiaków, tym razem synów Zośki i Antka. Świat się zmienia, ale życie w kujawskiej wsi toczy się niezmiennym rytmem, tak jakby to miejsce tworzyło zamkniętą przestrzeń, ograniczoną znajomymi chałupami, polami, przydrożną kapliczką, kościołem i karczmą. Anna Fryczkowska skupia się w tej części na życiu Janka i Michała. Braci łączy wspólnota krwi, ale dzielą charaktery, usposobienie, podejście do kobiet i pracy. Ich cicha z początku rywalizacja nabiera szorstkości i ognia, to konflikt nasycony emocjami i brakiem porozumienia, niosący cechy biblijnej opowieści o Kainie i Ablu.  Czytelnik obserwuje przemianę Michała, który z nieśmiałego, małomównego chłopaka staje się silnym gospodarzem, świadomym trudów wiejskiej pracy i odpowiedzialności, jaka nad nim spoczywa. 🌸 Janek, ze swoim ciągłym gadaniem, którym przykrywa lenistwo, i łamaniem serc wiejskich dziewcząt, nie wzbudzi sympatii. Ciąży nad nim klątwa - duch Jaguni z Naczachowa będzie go prześladował, nie dając spokoju. Podobnie jak w pierwszym tomie, także i tu Czytelnik spotka mieszankę chrześcijańskiej wiary z prostymi czarami wzmacnianymi smakiem naparu z ziół i szeptem zaklęć łączonych z modlitwą. Sokołów to wiejskość w pełnej krasie, tocząca się prastarym rytmem śmierci zastępowanej cudem narodzin. Tu praca jest wartością ponad wszystkie inne, a miłość, ta prawdziwa, oparta na szacunku i przywiązaniu, kiełkuje powolnym tempem. Ta książka zabierze Czytelnika w krainę prostoty życia zaklętą w czasie. Autorka szczegółowo oddała realizm tamtej przestrzeni, epoki i ludzi, którzy wtedy żyli, kochali i pracowali. Wspaniała książka. Z ogromną niecierpliwością czekam na trzeci tom.

🌸 "W wigilię Świętego Jana wyłowiłem ze strugi jej wianek, pachniał miętą i fiołkami, ona pachniała mlekiem i serwatką, miodem i rumiankiem, wszystko razem podobało mi się najbardziej na świecie". W drugim tomie "Sagi o ludziach ziemi. Czas rumianku" poznajemy dalsze losy Jozwiaków, tym razem synów Zośki i Antka. Świat się zmienia, ale życie w kujawskiej wsi toczy się...

Drugi tom „Sagi o ludziach ziemi” dla mnie znakomity. Atmosfera iście z „Ballad i romansów” Mickiewicza, a to lubię. Bałam się, że kiedy zabraknie Janka i Janki, zniknie wraz z nimi ten pierwiastek mistyczny. Całkiem niepotrzebnie, jest i to jeszcze jaki. Odnajdziemy tej historii miłość i namiętność, zdradę i kochanie, relacje i ich brak. To, co cielesne, przeplata się z tym, co duchowe tworząc nierozerwalną całość. Tu „Czucie i wiara silniej mówi do mnie, niż mędrca szkiełko i oko ”-jak pisał klasyk. Wgłębiamy się we wspaniałą historię rodziny Józwiaków z zemstą i przekleństwem w tle. Polecam i czekam na część trzecią.
„Teraz już wiedziałam, że można kochać najgoręcej, ale co z tego, skoro głównie cierpienie z tego się rodzi, gorycz, jak z tego piołunu, co go babka wrzuca tej nocy na płonący stos”.
" Czasem to, co najpotrzebniejsze, najmniej się rzuca w oczy”. Ach i te dygresje przed rozdziałowe_ znakomite, ciekawe, z humorem. Rewelacja.

Drugi tom „Sagi o ludziach ziemi” dla mnie znakomity. Atmosfera iście z „Ballad i romansów” Mickiewicza, a to lubię. Bałam się, że kiedy zabraknie Janka i Janki, zniknie wraz z nimi ten pierwiastek mistyczny. Całkiem niepotrzebnie, jest i to jeszcze jaki. Odnajdziemy tej historii miłość i namiętność, zdradę i kochanie, relacje i ich brak. To, co cielesne, przeplata się z...

Do drugiego tomu „Sagi o ludziach ziemi” podeszłam bardzo optymistycznie. Pierwsza część nawet mi się podobał. Wiedziałam też, jakiego stylu się spodziewać, więc z pewnością odpadało przyzwyczajanie się do niego.
W rodzinie Józwiaków dorasta kolejne pokolenie. Szczepan ma dwóch synów. Janka, który ma urodę, dowcip i wdzięk, a dziewczyny go uwielbiają. Z kolei na jego młodszego brata Michała nikt nie zwraca uwagi, ponieważ jest nieśmiały i chodzi zgarbiony, a na dziewczyny z sąsiedztwa nawet nie spojrzy. Na kujawy znowu dociera epidemia cholery, a na rodzinę Józwiaków spadają coraz to nowe nieszczęścia.
Drugi tom jest odrobinę słabszy od poprzedniego. Jeśli mam być szczera to akcja dzieje się dużo za wolno, – jeśli porównamy ją do poprzedniej części. Autorka dalej pokazuje jak wyglądało życie chłopstwa w XIX wieku i jak wiele trudności dotykało zwykłych ludzi. W dalszym ciągu Anna Fryczkowska łączy wierzenia chrześcijańskie z zabobonami. Jest to fascynujące.
Moim zdaniem jednak na jedną rodzinę spadło za dużo nieszczęść w dość krótkim czasie. W sumie w tamtych czasach było to bardzo prawdopodobne (i pewnie tak było skoro autorka opisuje dzieje własnej rodziny),ale w odbiorze trochę męczyło, bo ile można czytać o problemach jednaj rodziny? Wcale też to nie przyśpieszało książki.
Doskonale w tym tomie widać różnice między chłopem pańszczyźnianym, a chłopem czynszowym. Jest to warte odnotowania, że ci drudzy też nie mieli lekko, bo nigdy nie wiedzieli czy uda się uzbierać na czynsz dla dziedzica.
Doceniam walor historyczny tej powieści, bo podobnie jak w tomie pierwszym jest sporo informacji o tym, co działo się w świecie i jak to nie wpływało na wieś. Chłopi nie brali udziału w powstaniach, nowinki rozwojowe docierały do nich ze sporym opóźnieniem, a dodatkowo często były przyjmowane z dużą dozą nieufności i ironii. Chłopi nie rozumieli, po co ulepszać coś, co działa od wielu lat. Raczej w unowocześnianiu widzieli zwiększanie dobrobytu dziedzica i więcej dni w polu na rzecz dziedzica.
Brakowało mi skupienia się na tradycjach w dni świąteczne. Opisano Noc Kupały, ale Bożemu Narodzeniu nie poświęcono akapitu. Na wisach zdecydowanie bardziej liczono się z tradycją i to było coś ważnego.
Liczę, że jeśli wyjdzie następnym tom to będzie lepszy niż ten, bo w tej serii jest ogromny potencjał i uważam, że jest bardzo dobra. Pełna realizmu i dobrego pióra.

Do drugiego tomu „Sagi o ludziach ziemi” podeszłam bardzo optymistycznie. Pierwsza część nawet mi się podobał. Wiedziałam też, jakiego stylu się spodziewać, więc z pewnością odpadało przyzwyczajanie się do niego.
W rodzinie Józwiaków dorasta kolejne pokolenie. Szczepan ma dwóch synów. Janka, który ma urodę, dowcip i wdzięk, a dziewczyny go uwielbiają. Z kolei na jego...

Nie chciałam, żeby ta książka się skończyła

Nie chciałam, żeby ta książka się skończyła

Drugi tom odczuwalnie słabszy od pierwszego. Niby ma to sens, jednak jest tu wciśnięty paranormalny wątek, który moim zdaniem jest niepotrzebny i psuje klimat.
Niepodoba mi się też nieprzerwane pasmo nieszczęść jakie nawiedza protoplastów autorki. Dziwne też jest traktowanie panów chłopstwa. Tzn mieliśmy wcześniej pięknie pokazany wątek mądrych właścicieli wsi głównych bohaterów, którzy jednak nie bardzo reagują na buractwo odwiedzających właścicieli ziemskich z sąsiednich miejscowości i trochę mi się to gryzie. Troche też liczyłem na szybszą przemianę Janka. Troche oklepane motywy pijaństwa z powodu nieszczęśliwej miłości powinny skończyć się znacznie szybciej i zupełnie inaczej - motywacja bohatera jest dziurawa jak ser w Szwajcarii.
Mam nadzieję że w kolejnym tomie dowiemy się więcej o Władzi.
Balans pomiędzy życiem codziennym a opisem chłopskich zwyczajów w poprzednim tomie był znacznie lepiej zachowany i dużo ciekawszy. W tym tomie dużo czasu poświęcono nocy Kupały a mam wrażenie że wydźwięk tego święta jest wręcz dominujący w opisie jakichkolwiek świąt. Tzn niby upłynęło kupę lat i minęło wiele pokoleń a nic nie ma na temat Świąt Zmartwychwstania a i bardzo mało jest np o Bożym Narodzeniu. Wiem że seks się sprzedaje ale wydaje mi się że o ile w poprzednim tomu lekko nakreślono romans autorki z podejściem feministycznym i nie kuło to w oczy o tyle w tym tomie aż za bardzo to czuć.
Nadal szybko się czyta i umiejscowienie powieści w czasie to bardzo mocna strona tej pozycji. Uwielbiam czytać o tym jak świat się dookoła zmienia i ile się dzieje a wieś nadal taka sama i zabobonna i obojętna. Trochę dziwne jest to że nikt nie wie co się we świecie dzieje i że powstania są i ludzie giną a naszych bohaterów kompletnie to omija - co niejako ma wytłumaczenie w książce ale jakoś mnie to tłumaczenie nie satysfakcjonuje.
Daje jej 7 ale troszkę z kredytem zaufania że następny tom nadrobi niedociągnięcia.
Muszę dodać że książkę pochłonąłem w 2 dni co świadczy o tym że nadal dobrze się bawiłem.

Drugi tom odczuwalnie słabszy od pierwszego. Niby ma to sens, jednak jest tu wciśnięty paranormalny wątek, który moim zdaniem jest niepotrzebny i psuje klimat.
Niepodoba mi się też nieprzerwane pasmo nieszczęść jakie nawiedza protoplastów autorki. Dziwne też jest traktowanie panów chłopstwa. Tzn mieliśmy wcześniej pięknie pokazany wątek mądrych właścicieli wsi głównych...

Dalsze losy rodu Józwiakow, dla tych o mocniejszych nerwach 😉Trochę słabsza od pierwszej części. Miałam wrażenie, że to taki typowy sequel - więcej sensacji, seksu i akcji. Jak na Polskę XIX w. oczywiście. Ale przeczytałam do końca, bo jednak napisana bardzo dobrze i wciąga.

Dalsze losy rodu Józwiakow, dla tych o mocniejszych nerwach 😉Trochę słabsza od pierwszej części. Miałam wrażenie, że to taki typowy sequel - więcej sensacji, seksu i akcji. Jak na Polskę XIX w. oczywiście. Ale przeczytałam do końca, bo jednak napisana bardzo dobrze i wciąga.

Dalsza część wciągających losów rodziny Józwiaków. Przyznam, że jeśli pojawi się kolejny tom ( a mam taką nadzieję, wszak jeszcze wiele mogło się wydarzyć - cały XX wiek przed nimi) , to chętnie po niego sięgnę.

Dalsza część wciągających losów rodziny Józwiaków. Przyznam, że jeśli pojawi się kolejny tom ( a mam taką nadzieję, wszak jeszcze wiele mogło się wydarzyć - cały XX wiek przed nimi) , to chętnie po niego sięgnę.

Daję 9/10. Wiem, że to ocena "wybitna" i być może obiektywnie przeszarżowałam. Natomiast subiektywnie powiem Wam, że nie pamiętam, kiedy po raz ostatni tak chłonęłam jakąkolwiek powieść i jestem za to niewyobrażalnie wdzięczna autorce. Przywróciła mi wiarę w ludzi i w siebie.
Ponadto, po przeczytaniu najrozmaitszych lektur z kategorii literatury faktu dotyczących życia chłopów w XIX wieku polecam tę książkę z uwagi na to, że jest tam po prostu prawda. Dziękuję autorce za umieszczenie w niej mnóstwa rzetelnych informacji o codzienności naszych przodków.
Bardzo, bardzo, bardzo fajna lektura.
Szkoda, że już koniec.

Daję 9/10. Wiem, że to ocena "wybitna" i być może obiektywnie przeszarżowałam. Natomiast subiektywnie powiem Wam, że nie pamiętam, kiedy po raz ostatni tak chłonęłam jakąkolwiek powieść i jestem za to niewyobrażalnie wdzięczna autorce. Przywróciła mi wiarę w ludzi i w siebie.
Ponadto, po przeczytaniu najrozmaitszych lektur z kategorii literatury faktu dotyczących życia...