Młody chłopiec wyzywa świat na pojedynek.



Nagła śmierć pozbawiła Davida ojca. Młody chłopiec wychowywał się pod czujnym okiem pięknej i uroczej matki. Gdy jednak kobieta postanowiła ponownie wyjść za mąż, magiczne dzieciństwo Davida znika. Chłopiec musi zmierzyć się z niesprawiedliwością i podłością skierowaną w jego stronę, co doprowadza do wielu smutnych zdarzeń. Z czasem David postanawia zawalczyć o swoją przyszłość i odmienić swój los. Jak zakończy się jego życiowa historia?

Charles Dickens to autor znanych i cenionych dzieł. Z nieskrywaną przyjemnością nadrabiam czytelnicze zaległości i sięgam po stworzone przez niego historie, które potrafią zaskoczyć aktualnymi refleksjami dotyczącymi świata, relacji międzyludzkich czy podejmowanych decyzji. David Copperfield to barwna i obszerna opowieść o tytułowym chłopcu, który musiał stawić czoło wielu przeciwnościom losu. Czy warto dołączyć do bohatera, aby pomóc spełnić marzenia i zawalczyć o lepszą przyszłość?

David Copperfield wciąż pozostaje niezwykle aktualnym utworem, choć minęło tyle lat od premiery tej historii. Charles Dickens nakreślił naturalny i wiarygodny portret chłopca zmagającego się z różnorodnymi problemami oraz bolesnymi doświadczeniami, choć jego nadzieja na lepsze jutro skłoniła go do walki o marzenia. Myślę, iż warto zapoznać się z tą barwną opowieścią, aby docenić kunszt wybitnego autora i zapoznać się z wielowątkową przygodą tytułowego bohatera. Czy jesteście gotowi dołączyć do Davida i poznać jego przemyślenia na temat świata?


Pełna recenzja na stronie: weronine-library.blogspot.com | @paradisewithbooks

Młody chłopiec wyzywa świat na pojedynek.



Nagła śmierć pozbawiła Davida ojca. Młody chłopiec wychowywał się pod czujnym okiem pięknej i uroczej matki. Gdy jednak kobieta postanowiła ponownie wyjść za mąż, magiczne dzieciństwo Davida znika. Chłopiec musi zmierzyć się z niesprawiedliwością i podłością skierowaną w jego stronę, co doprowadza do wielu smutnych zdarzeń. Z...

Sięgnęłam po Charlesa Dickensa z chęci poznania literatury klasycznej. To moja druga książka tego autora i jestem pod dużym wrażeniem tego, jak ta książka jest napisana. Przede wszystkim jest to język, który wymaga skupienia, zrozumienia i zmiany sposobu myślenia podczas czytania. Musimy się przestawić na język tamtej epoki i dać się porwać autorowi i jego zamysłowi. Książka jest wymagająca, po pierwsze z powodu objętości a po drugie ze względu na tematykę. Dickens przedstawia tutaj życie głównego bohatera Dawida Copperfielda praktycznie od samych narodzin aż po wiek dojrzały. Dostajemy głęboki obraz dziecka psychiczne tak prawdziwego, że momentami aż boli nas jego trudny los. Nigdzie wcześniej, u żadnego autora nie spotkałam się z tak dokładnym a jednocześnie tak prostym opisem uczuć skrzywdzonego, osieroconego dziecka, które walczy o przetrwanie. Potem dostajemy również doskonały obraz nastolatka, młodego mężczyzny a wreszcie dojrzałego człowieka po przejściach i tragicznych wydarzeniach życiowych. Nie będę tu opisywać tych poszczególnych zdarzeń, bo trzeba o nich przeczytać i poznać ciąg przyczynowo - skutkowy, który sprawił, że życie Dawida wyglądało tak, jak wyglądało. Cały ten psychologiczny obraz głównego bohatera poznajemy na tle społeczno-obyczajowym XIX - wiecznego Londynu i okolic. Autor rysuje nam obraz ówczesnego społeczeństwa z jego biedą, bogactwem, codziennością życia, skrajnymi postaciami, które wzbudzają albo uśmiech albo współczucie albo w końcu złość. Autor z taką precyzją i trafnością opisuje tą rzeczywistość, że czujemy się jakbyśmy tam byli z naszymi bohaterami, razem z nimi jechali dorożką albo siedzieli w bawialni domu i pili z nimi popołudniową herbatę.
Jestem oczarowana twórczością Dickensa, mimo, że nie jest ona łatwa i przyjemna w sensie rozrywki czytelniczej. Umiejętność pisania w tak wyrafinowany, subtelny a jednocześnie prosty sposób świadczy o dużym talencie tego pisarza. A jeśli do tego dołożymy tak nakreślonych bohaterów, z ich przywarami i zaletami to dostajemy niemal idealny obraz społeczeństwa z epoki autora.

Sięgnęłam po Charlesa Dickensa z chęci poznania literatury klasycznej. To moja druga książka tego autora i jestem pod dużym wrażeniem tego, jak ta książka jest napisana. Przede wszystkim jest to język, który wymaga skupienia, zrozumienia i zmiany sposobu myślenia podczas czytania. Musimy się przestawić na język tamtej epoki i dać się porwać autorowi i jego zamysłowi....

Niedługo po lekturze "Demona Coppeheada" Barbary Kingsolver postanowiłam przeczytać "Dawida Copperfielda" Dickensa, by sprawdzić i porównać obie pozycje. Faktycznie, Barbara Kingsolver dużo czerpie z Dickensa, oczywiście w uwspółcześnionej wersji. A sama lektura Dickensa, choć niewątpliwie wielkie to dzieło, była nieco nużąca, momentami trąciła myszką. Jednak pisana była przecież w połowie XIX w. Pełna jest wątków autobiograficznych autora i przez to m.in. niezwykle cenna.

Niedługo po lekturze "Demona Coppeheada" Barbary Kingsolver postanowiłam przeczytać "Dawida Copperfielda" Dickensa, by sprawdzić i porównać obie pozycje. Faktycznie, Barbara Kingsolver dużo czerpie z Dickensa, oczywiście w uwspółcześnionej wersji. A sama lektura Dickensa, choć niewątpliwie wielkie to dzieło, była nieco nużąca, momentami trąciła myszką. Jednak pisana była...

Ach, cóż to była za opowieść. Postanowiłam ją przeczytać ze względu na inną książkę - Demon Copperhead, jestem ciekawa jak się do siebie mają

Ach, cóż to była za opowieść. Postanowiłam ją przeczytać ze względu na inną książkę - Demon Copperhead, jestem ciekawa jak się do siebie mają

Uff… Długa to była lektura. Zasadniczo całkiem przyjemna, jednak nużących momentów też w niej nie zabrakło. Osobiście nie spodziewałem się jednak niczego innego, gdyż jest to już moje trzecie podejście do Dickensa (wcześniej czytałem już “Wielkie nadzieje” oraz “Opowieść o dwóch miastach”) i spośród tego zestawu książek, “David Copperfield” jest w mojej opinii zdecydowanie najlepszą. Jest to powieść rozległa, która porusza sporo różnych wątków społeczno-obyczajowych. W ramach lektury mamy okazję obserwować dość spory wycinek czasowy z życia głównego bohatera - poczynając od wczesnego (i również wcześnie zakończonego) dzieciństwa, poprzez młodość, aż po dojrzałość, która pozwala spojrzeć z dystansu na swoje wcześniejsze decyzje i zobaczyć popełnione w przeszłości błędy.

Plusem książki na pewno są ciekawe postacie, które potrafią wzbudzić u czytającego różne emocje (zarówno te pozytywne, jak i negatywne). Mamy więc m.in. walczącą nie tylko z osłami ciotkę Trotwood, uwielbianego przez młodego Dawida Steerfortha, przebiegłego Uriasza Heepa, ciągle pakującego się w kłopoty finansowe Micawbera, poczciwą Peggotty o pogańskim nazwisku, pana Dicka, którego myśli przepełnia memoriał Karola, wiecznie dziecinną Dorę (czytając o niej, czasami miałem przed oczami Aleksandrę Kozeł z “Misia” Stanisława Barei),nie wspominając już o okropnym rodzeństwie Murdstone.

Z pewnością nie była to dla mnie lektura porywająca ani taka, która emocjonalnie potrafi rzucić na kolana, ale jako ważny kulturowo tekst, z pewnością warto ją poznać. Muszę też przyznać, że całkiem lubię ten charakterystyczny dla Dickensa styl narracji (obfitujący np. w teksty typu “czemuż nie domyślałem się wówczas tego, o czym dowiedziałem się znacznie później”, które potrafią zachętą czegoś ciekawego potrafią skłonić do przebrnięcia przez co nudniejsze ustępy).

---
> Niedobry! - odrzekła, strojąc zagniewane minki. - Ciągle się gniewasz.

> I wybrałeś sobie śliczną, kochającą istotkę. Obowiązkiem twym i największą (…) przyjemnością być winno i będzie radowanie się zaletami, które żona twa posiada, nie zaś wyszukiwanie tych, na których jej zbywa. Jeśli możesz, rozwiń w niej te, których braknie, lecz (…) przywykaj raczej obchodzić się bez nich.

Uff… Długa to była lektura. Zasadniczo całkiem przyjemna, jednak nużących momentów też w niej nie zabrakło. Osobiście nie spodziewałem się jednak niczego innego, gdyż jest to już moje trzecie podejście do Dickensa (wcześniej czytałem już “Wielkie nadzieje” oraz “Opowieść o dwóch miastach”) i spośród tego zestawu książek, “David Copperfield” jest w mojej opinii zdecydowanie...

Wspólna przygoda z Davidem Copperfieldem zajęła mi sporo czasu. Nie tylko ze względu na fakt, że powieść ta ma niebagatelne gabaryty, ale też dlatego, że do języka Dickensa trzeba się przyzwyczaić i z całą pewnością niełatwo czytać go "szybko". Nie. jest to zresztą literatura "do połknięcia". Dickens jest mistrzem języka, starannie dobierającym wyrazy i układający je w naprawdę barwne metafory, choć niekiedy miałam wrażenie, że język ten jest dla mnie odrobinkę zbyt kwiecisty.
Co do samej fabuły, nie znałam jej wcześniej, ale właściwie wszystkie jej ważniejsze zwroty można było z łatwością przewidzieć. Auto zresztą sam nam je przepowiadał, więc nie miały one chyba nikogo zaskoczyć.
Mimo to, czytało się przyjemnie, choć momentami przeszkadzały mi staroświeckie poglądy przedstawione w powieści (a Dickens i tak miał bardzo współczesne spojrzenie na wiele kwestii społecznych). David jest bohaterem, którego da się lubić, choć niekiedy można sobie rwać włosy z głowy na jego głupotę, naiwność i ślepotę, ale przynajmniej on sam zdaje sobie z tego sprawę i można to z pewnością usprawiedliwić młodym wiekiem i brakiem doświadczenia.
Sięgnęłam po tę pozycję głównie po to, by mieć dodatkowy kontekst do lektury Demona Copperheada, ale to po prostu klasyk, który warto znać.

Wspólna przygoda z Davidem Copperfieldem zajęła mi sporo czasu. Nie tylko ze względu na fakt, że powieść ta ma niebagatelne gabaryty, ale też dlatego, że do języka Dickensa trzeba się przyzwyczaić i z całą pewnością niełatwo czytać go "szybko". Nie. jest to zresztą literatura "do połknięcia". Dickens jest mistrzem języka, starannie dobierającym wyrazy i układający je w...

W ogóle nie jest o czarodziejach!!

Choć jest trochę magiczna, bardzo nowoczesna narracja jak na lata powstania, bez tej dziewiętnastowiecznej "jasełkowatości", historia życia, miłości, przyjaźni, znajomości. Chętnie do niej kiedyś wrócę.

W ogóle nie jest o czarodziejach!!

Choć jest trochę magiczna, bardzo nowoczesna narracja jak na lata powstania, bez tej dziewiętnastowiecznej "jasełkowatości", historia życia, miłości, przyjaźni, znajomości. Chętnie do niej kiedyś wrócę.

Jedna z moich ulubionych książek , przeczytana z 10 razy. Niestety rok temu przy czytaniu traciła lekko myszką. Cóż , starość nie radość. I moja i książki.

Jedna z moich ulubionych książek , przeczytana z 10 razy. Niestety rok temu przy czytaniu traciła lekko myszką. Cóż , starość nie radość. I moja i książki.

Dzieje "Davida Copperfielda" są moim drugim spotkaniem z niebywale ciekawą twórczością angielskiego klasyka. Ów mistrz powieści społecznej wydał na świat to bogate w treść i stronice dzieło w 1850 roku.

Opowiedziane są tu koleje życia Davida Copperfielda, syna ślicznej Klary o gołębim sercu. Ojca nie było mu dane zobaczyć, gdyż zmarł przed jego narodzinami. Protagonista z mamą i oddaną służącą wiodą żyjcie spokojne i skromne. Spokój mąci ponowne zamążpójście Klary. Odtąd ojczym wraz ze sprowadzoną przez siebie siostrą uprzykrza życie chłopcu. Żonę natomiast na każdym kroku kontroluje, a Klara nie potrafi się mu sprzeciwić. Dawid zostaje wysłany do sąsiedniej nadmorskiej wsi. Spotyka tam ludzi biednych, ale życzliwych i zgodnych oraz Emilkę w której od razu się zakochuje. Krótką sielankę przerywa rozpoczęcie nauki w miejscu które nie sposób nazwać szkołą. Jak potoczą się dalsze losy chłopca z Blunderstone?

Powieść chwyta za serce nie pozwalając być obojętnym na morze łez wylanych przez Dawida i jemu bliskich. Ten samotny z konieczności, niezrozumiany, często głodny a nawet bity młodzieniec z czasem pnie się po szczeblach kariery.

Autor przeciwstawia sobie świat dobrych, uciśnionych, biednych ze złymi którzy prześladują tych pierwszych. Jednakże bohaterowie dość precyzyjnie scharakteryzowano, różnią się znacząco między sobą.
Język bardzo poetycki, plastyczny zachwycał by gdyby nie częste powtórzenia.

Gorąco polecam to grube tomiszcze, stawiając 9/10.

Dzieje "Davida Copperfielda" są moim drugim spotkaniem z niebywale ciekawą twórczością angielskiego klasyka. Ów mistrz powieści społecznej wydał na świat to bogate w treść i stronice dzieło w 1850 roku.

Opowiedziane są tu koleje życia Davida Copperfielda, syna ślicznej Klary o gołębim sercu. Ojca nie było mu dane zobaczyć, gdyż zmarł przed jego narodzinami. Protagonista z...

Kolejna klasyka, którą udało mi się przeczytać w tym rekordowym dla mnie roku.

Dickens opisuje drogę życiową głównego bohatera. Bynajmniej nie była ona usłana różami, ale jak niektórzy komentujący wskazują, bieda i przemoc w tej książce nie obciąża czytelnika. Co dla jednego jest zaletą, dla innego może jednak być wadą. Bieda w powieści jest upiększona, zromantyzowana, wręcz sentymentalna, a więc fałszywa.

Fabuła powieści jest teatralna. Jej bohaterowie wpadają na siebie w najróżniejszych kombinacjach, jakby Anglia była wielkości mieszkania w bloku, co odbiera historii jej wiarygodność, niemniej przyzwyczajamy się do tego.

Wielka jest natomiast czułość, z jaką Dickens traktuje swoich bohaterów. I my się do tego uczucia w czasie lektury przyłączamy, jeśli nie jesteśmy bez serca. Piękne są portrety głównych bohaterów, a zwłaszcza ciotki Trotwood. Chociaż niektóre, jak Agnieszki, są jednowymiarowe, albo niesamowicie irytujące, jak Dory. Wybitny jest również portret Londynu, który niewątpliwie jest jednym z bohaterów tej powieści.

Czy warto? Chyba tak, bo to świetny portret wiktoriańskiej Anglii. Czy trzeba? Raczej nie, bo są ważniejsze powieści.

Kolejna klasyka, którą udało mi się przeczytać w tym rekordowym dla mnie roku.

Dickens opisuje drogę życiową głównego bohatera. Bynajmniej nie była ona usłana różami, ale jak niektórzy komentujący wskazują, bieda i przemoc w tej książce nie obciąża czytelnika. Co dla jednego jest zaletą, dla innego może jednak być wadą. Bieda w powieści jest upiększona, zromantyzowana,...