Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zniewalający ciąg dalszy historii rodziny kippów. Swoje zachwyty nad sposobem pisania autorki zawarłam w opinii o pierwszym tomie tej serii, więc nie będę się tu powtarzać. Napomknę jedynie, że zadziwiająco dobrze mi się czyta taki tekst - surowy, zwięzły, pozbawiony praktycznie interpunkcji a nacechowany emocjami i konkretami. Może interpunkcja wcale nie jest taka konieczna?
Szkoda, że nie mam ostatniego tomu pod ręką, niestety w bibliotekach ta seria jest coraz trudniej uchwytna, więc będę musiała poczekać. Ale może to dobrze. Może poznana do tej pory historia jany i brora ułoży mi się w głowie, bo czuję, że jej zamknięcie może być najbardziej tragiczne z możliwych. To jest przerażające jak bardzo może być złamany człowiek po traumie dzieciństwa, po braku miłości rodziców, po przemocy i emocjach, które większości ludzi są kompletnie obce. Te emocje wylewają się z każdej strony tej książki i tak bardzo pochłaniają czytelnika, że czasami brakuje oddechu, brakuje empatii i zrozumienia. Bo niektórych mechanizmów, które kierują ofiarami, takimi jak jana nie jesteśmy w stanie zrozumieć. Mimo, że autorka wyraziście i kompetentnie je rysuje, mimo, że sama bohaterka umie je nazwać i chyba rozumieć to są one tak tragiczne, tak mroczne, tak bestialsko obciążające psychikę a jednocześnie tak pochłaniające w ich poznaniu. Niezmiennie jestem zachwycona tą serią, mimo iż widzę jaki to paradoks w zachwycie nad dramatyzmem fabuły. Śmiem twierdzić, że to najlepsza seria skandynawska, jaka kiedykolwiek powstała. I najlepsza seria w ogóle. Polecam. Pierwszy i drugi tom to książki przez duże K a trzeci mam nadzieję i nieokreślone bliżej wrażenie będzie dopełniał całości.
*małe litery nazw własnych w opinii odzwierciedlają sposób pisania ich w książce

Zniewalający ciąg dalszy historii rodziny kippów. Swoje zachwyty nad sposobem pisania autorki zawarłam w opinii o pierwszym tomie tej serii, więc nie będę się tu powtarzać. Napomknę jedynie, że zadziwiająco dobrze mi się czyta taki tekst - surowy, zwięzły, pozbawiony praktycznie interpunkc...

Rozwiń

Zwiń

Chyba miałam za duże oczekiwania co do tej książki. Liczyłam na emocjonujące opisy wspinaczki wysokogórskiej i na ciekawą fabułę. Nie dostałam ani jednego ani drugiego. Na tle ostatnio czytanych książek, ta wypada naprawdę słabo. Jest tu niewiele z Himalajów, bo paradoksalnie do tytułu, akcja górska toczy się w moim ukochanym Karakorum, ale tu też tylko chwilami robiło się ciekawie jak akcja działa się na Baltoro albo w obozach na K2. W zasadzie to tylko dla tych wątków daje ocenę 5, bo cała fabuła była dla mnie zbyt miałka, spłaszczona a na koniec okazała się po prostu melodramatyczna. Okej - autor pokazał kilka mechanizmów ludzkiej psychiki w strefie śmierci, głównie tych negatywnych, ale to za mało żebym mogła być zadowolona z przesłuchania książki i polecić ją innym, szczególnie tym którzy lubują się w tematyce wysokogórskiej.

Chyba miałam za duże oczekiwania co do tej książki. Liczyłam na emocjonujące opisy wspinaczki wysokogórskiej i na ciekawą fabułę. Nie dostałam ani jednego ani drugiego. Na tle ostatnio czytanych książek, ta wypada naprawdę słabo. Jest tu niewiele z Himalajów, bo paradoksalnie do tytułu, ak...

Rozwiń

Zwiń

Wspaniała, poruszająca, emocjonalna. Dawno nie czytałam tak głębokiej książki o ludziach, którzy dźwigają ciężar przeszłości. I jeszcze nigdy nie czytałam książki napisanej w taki sposób. Surowy, minimalistyczny, zmuszający do myślenia i rozumienia teksu. W całej książce nie ma ani jednego przecinka, ani jednego znaku zapytania. Są tylko kropki. I to my czytelnicy musimy sobie zinterpretować logikę zdań. A jeśli dołożymy do tego brak tradycyjnych dialogów, łączenie słów, brak dużych liter poza tymi, które rozpoczynają zdania, to mamy wszystko to, co stawia tę książkę w szeregu najlepszych książek, jakie czytałam. Czytanie tej książki to było wyzwanie, bardzo rozbudzające, trudne, ale i wciągające. Z każdą przeczytaną i zrozumianą stroną historia rodzinny kippów stawała się coraz bardziej przerażająca, ale nie odpychająca w swoim tragizmie i traumie poszczególnych jej członków. Generalnie nie lubię tematów przemocy, szczególnie tej seksualnej, , zezwierzęcenia człowieka i psychologicznej równi pochyłej, po której staczają się ofiary. Tutaj jest inaczej - współodczuwamy z bohaterami ich traumy, ale nie czujemy się tym zbombardowani, nie czujemy się przytłoczeni i nie mamy ochoty odłożyć książki po kolejnych wyrazistych scenach przemocy i gwałtów. Czytamy, czytamy i chcemy poznać, jak los potoczy życie głównych bohaterów. Jak trauma przemieni się w siłę życia i czy to w ogóle możliwe.
Niepowtarzalny język i straszna fabuła dały genialną książkę. Polecam i lecę do biblioteki po drugi i trzeci tom.

Wspaniała, poruszająca, emocjonalna. Dawno nie czytałam tak głębokiej książki o ludziach, którzy dźwigają ciężar przeszłości. I jeszcze nigdy nie czytałam książki napisanej w taki sposób. Surowy, minimalistyczny, zmuszający do myślenia i rozumienia teksu. W całej książce nie ma ani jednego...

Rozwiń

Zwiń