Idealny czas na smuteczek

Dwudziestoletnia Chizu, zmęczona relacją ze swoją pouczającą matką, przeprowadza się do Tokio. Zamieszkuje u ekscentrycznej Pani Ginko, która ma ponad siedemdziesiąt lat, a w jej domu więcej jest kotów niż ludzi. Chizu nie wie jak obchodzić się ze starszymi ludźmi. Boi się, że kobieta w każdej chwili może umrzeć. Jednak podczas, gdy kobieta czerpie z życia całymi garściami, codzienność Chizu składa się z trudnych emocji, z którymi ledwo sobie radzi. Obie zaczynają się sobie coraz baczniej przyglądać w codzienności, która zmienia się wraz z porami roku.

Literatura azjatycka zajmuje specjalne miejsce w moim sercu. To ten typ książek, w których nie mamy podanego wszystkiego na tacy. Uwielbiam w niej to, że zmusza nas do zatrzymania się i rozmyślania nad treścią. Właśnie taka była ta książka, byłam zmuszona przeczytać ją ponownie. Gdyż za pierwszym razem odbiłam się od niej. Za drugim razem dostrzegłam głębię skrywającą się w niej.

Głównym tematem książki jest przemijanie, wskazuje na to podział książki według pór roku. Kolejnym przepięknym przykładem na przemijanie w tej książce to koty, kolekcja zdjęć tych, które opuściły Panią Ginko. Książka pokazuje nam również różnicę pokoleniową, między bohaterkami była ogromna przepaść. Starsza Pani korzystała z życia, czerpała z niego pełnymi Garściami. Chizu była bardzo zamknięta w sobie, ogarnięta smutkiem i niszczącymi ją myślami. Ogromnie nie podobało mi się zachodzenie dziewczyny wobec Pani Ginko, traktowała ją bez szacunku, węsząc wokół niej dramaty. Dziewczyna wyprowadziła się, aby odciąć się od toksycznej matki, jednak nie ma planu na życie, błądzi między jedną a drugą dorywczą pracą, szukając swojego miejsca. Jej jedynym celem jest oszczędzanie pieniędzy. Budzi się w niej strach przed samotnością, obawia się śmierci kobiety.

Mimo że książka jest krótka, ale niesie za sobą ogrom wartościowej treści. Jednak polecam przeczytać ją dwa razy, tak jak ja uczyniłam. Gdyż uwagi interpretacyjne nadają innego światła całej pozycji. Ogromnie polecam tę pozycję, jest bardzo wartościowa.

Dwudziestoletnia Chizu, zmęczona relacją ze swoją pouczającą matką, przeprowadza się do Tokio. Zamieszkuje u ekscentrycznej Pani Ginko, która ma ponad siedemdziesiąt lat, a w jej domu więcej jest kotów niż ludzi. Chizu nie wie jak obchodzić się ze starszymi ludźmi. Boi się, że kobieta w każdej chwili może umrzeć. Jednak podczas, gdy kobieta czerpie z życia całymi garściami,...

Bohaterki powieści „Idealny czas na smuteczek” to 20-letnia Chizu i ponad 70-letnia Ginko. Pierwsza z nich jest zmęczona ciągłym pouczaniem przez matkę i postanawia wyprowadzić się do Tokio. Zamieszkuje u ekscentrycznej Ginko, u której w domu jest więcej kotów niż ludzi.
Chizu ma dość specyficzny obraz starszych ludzi – właściwie na każdym roku wydaje jej się, że pani, u której zamieszkała, zaraz umrze. Po jakimś czasie zauważa, że Ginko ma się całkiem dobrze, a poza tym robi coś, czego młoda dziewczyna nie potrafi – cieszy się każdym dniem życia.
I tak nasze bohaterki zaczynają się wnikliwie obserwować i uczyć się od siebie życia. Relacja, która je połączyła, była wzruszająca i z mojej perspektywy uratowała powieść.
Chizu to przedziwna dziewczyna. Autorka przybliża nam jej sytuację domową, można więc zrozumieć smutek i sceptycyzm do całego świata, który w sobie nosi. Z drugiej strony jednak właśnie wyrwała się z toksycznej relacji z mamą, może zacząć żyć po swojemu, a nie ma w niej ani grama ekscytacji. Dalej jest niezadowolona, wredna, irytująca i zła na innych za to, że są szczęśliwi. Sytuacja nie poprawia się nawet, kiedy dziewczyna się zakochuje.
Na okładce pada zdanie, że jest to książka opisująca bolesny proces wyrwania się z więzów młodości. I faktycznie w książce czuć ten ból… Ale dlaczego wyrwanie się z więzów młodości?! Bohaterka ma 20 lat, wyprowadza się z domu, to czas kiedy jej młodość się zaczyna. Podobnie jak jej samodzielnie życie. Czy to trudny okres? Dla niektórych pewnie tak. Jednak nigdy nie jest to proces oparty wyłącznie na bólu i smutku (a jeśli tak jest, to należy udać się po pomoc do specjalisty). To czas, kiedy mamy w sobie jeszcze dużo naiwności, radości, ekscytacji, chęci do odkrywania świata.
Bardzo żałuję, że zabrakło tutaj tej radości i świeżości. I choć książka miała potencjał do przeczytania w momencie smutku i czerpania z niej siły i inspiracji, to niestety jest raczej dość dołująca i pogłębiająca smutek.

Więcej recenzji na profilu https://www.instagram.com/sczytalim/

Bohaterki powieści „Idealny czas na smuteczek” to 20-letnia Chizu i ponad 70-letnia Ginko. Pierwsza z nich jest zmęczona ciągłym pouczaniem przez matkę i postanawia wyprowadzić się do Tokio. Zamieszkuje u ekscentrycznej Ginko, u której w domu jest więcej kotów niż ludzi.
Chizu ma dość specyficzny obraz starszych ludzi – właściwie na każdym roku wydaje jej się, że pani, u...

Nanae Aoyama w swojej powieści zgłębia temat relacji osób starszych z młodszymi. W książce pokazuje nam tę relację oczami młodszej ze stron. Autorka jest jednak daleka od upiększania i wygładzania. Ta relacja staje się dzięki temu prawdziwsza, choć przesiąknięta smutkiem...

Chizu, pomieszkuje tymczasowo u starszej o pięćdziesiąt lat pani Ginko. Widzimy jak emocje żalu, gniewu, złości wypełniają Chizu, które wyładowuje je w stronę starszej Pani. Chizu bowiem jest przepełniona głębokim smutkiem. Stojąc u progu dorosłego życia zupełnie nie wie co ze sobą począć... Bezradność ją frustruje, a samotność przytłacza...

W kontraście do niej autorka przedstawia nam panią Ginko. Pogodną, ciesząca się z każdego wyjścia, chodzącą na zajęcia taneczne, mającą swojego 'chłopaka' i nie reagującą na słowne zaczepki Chizu...

Chizu ma żal do pani Ginko. To przecież ona jest młoda, ma piękne ciało, a świat powinien stać przed nią otworem... Pod tym żalem jednak Chizu żywi szacunek do starszej pani i ją podziwia. Nie może jednak poradzić sobie ze swoimi emocjami...

#idealnyczasnasmuteczek to powieść, która skłania głównie do refleksji nad losem młodych ludzi wchodzących w dorosłość, u progu pierwszej pracy. Ogrom nauki, pracy, bycie w związku, przyjaźnie potrafią przytłoczyć, a nagromadzone emocje szukają ujścia. Na podstawie Chizu widzimy, że niestety, najłatwiej wyładować je na słabszym, takim co niby nic nie wie i nie rozumie. Chizu jednak bardzo się myli. Zapomina o tym, że osoby starsze już bowiem to wszystko przeżyły i to niejeden raz... Wiedzą one jednak, że pewne decyzje trzeba podjąć samemu, a doświadczenie życiowe nabyć.

Książkę czyta się bardzo szybko, mimo iż jest bardzo refleksyjna i skłania do zatrzymania się i przemyślenia. Mnie osobiście jednak brakuje w niej większej ilości i lepiej dopracowanych dialogów. Choć taki był zamysł autorki, to w pewnych momentach wolałabym aby rozmowa nie była urywana. Pani Ginko daje Chizu dużo przestrzeni, ale też przez ten zabieg często nie poznajemy jej poglądów.

W książce, na końcu, znajduje się jeszcze oddzielne opowiadanie, które nie ma związku z treścią powieści. Zupełnie mi ono tu nie pasuje, jest takie nijakie i bez wyrazu, dlatego nie będę się nad nim rozwodzić.

Nanae Aoyama w swojej powieści zgłębia temat relacji osób starszych z młodszymi. W książce pokazuje nam tę relację oczami młodszej ze stron. Autorka jest jednak daleka od upiększania i wygładzania. Ta relacja staje się dzięki temu prawdziwsza, choć przesiąknięta smutkiem...

Chizu, pomieszkuje tymczasowo u starszej o pięćdziesiąt lat pani Ginko. Widzimy jak emocje żalu,...

Jest to lekka, spokojna książka o codziennym życiu, o relacjach międzyludzkoch, wchodzeniu w dorosłość, upływie czasu i ...kotach. Autorka ukazuje życie w sposób pełen metafor i kontrastów, subtelnie balansując między młodością i starością.

Zabrakło mi tutaj jednak nieco szybszej akcji, jakiegoś punktu, niespodziewanego zwrotu wydarzeń, który by mnie poruszył. Również Główna bohaterka była nieco irytująca i często niegrzeczna wobec staruszki.

Ciekawy zabiegiem choć dla mnie niezrozumianym było umieszczenie w drugiej części książki opowiadania o całkiem innym bohaterze.

Choć tytuł i okładka bardzo przykuły moją uwagę to niestey treść nie do końca do mnie trafiła.

Jest to lekka, spokojna książka o codziennym życiu, o relacjach międzyludzkoch, wchodzeniu w dorosłość, upływie czasu i ...kotach. Autorka ukazuje życie w sposób pełen metafor i kontrastów, subtelnie balansując między młodością i starością.

Zabrakło mi tutaj jednak nieco szybszej akcji, jakiegoś punktu, niespodziewanego zwrotu wydarzeń, który by mnie poruszył. Również...

Pora zacząć prawdziwe życie?
A czymże ono jest i jak powinno wyglądać? Jak sądzicie?

Ta myśl towarzyszy wchodzącej w dorosłość 20-letniej bohaterce. Codzienność jawi się jej jako pozbawiony celu i aspiracji czas i nie do końca wie, w jaką stronę powinna podążyć. Wraz z zamieszkaniem ze starszą panią, wprowadza się z nią także jej smutek, złośliwość i melancholia.
_
Czytając, mamy wrażenie, że słońce nie może się tutaj przebić. Pogoda powieści jest okraszona częstym deszczem, ale również lepkim upałem, który przykleja się do skóry razem z różnymi emocjami, raczej ze skali szarości, aniżeli koloru. Chizu stoi na rozdrożu swoich myśli i pytań, które jednak pozostają głównie w jej głowie.
_
Wiele w tej powieści zwyczajności i zachowawczości. Dotkniemy też nawiązań do lęku o przyszłość i doświadczania strat na różnym poziomie. Odczujemy wraz z bohaterką samotność i poczucie niezrozumienia oraz naturalny odruch bycia lubianą i zauważoną. Mozolnie będziemy dążyć także do zmian, ale czy takowe nadejdą? I jakie miałyby one być?
_
W książce zadziwił mnie brak widocznego kontrastu pomiędzy bohaterkami - osobą bardzo młodą, jak też stateczną i starszą. Mamy tutaj dwa bieguny, więc wydawałoby się, że wiele potencjału. Ostatecznie jednak obie postaci wydały mi się dość stonowane i przezroczyste. Oczekiwałam też wartko płynących lekcji z lektury, a przyznaję, że musiałam je trochę z niej wygrzebywać. Wydaje mi się, że dzięki dodaniu dodatkowego, końcowego komentarza interpretacyjnego nasze myśli o niej zyskają większą klarowność.
_
Miałam okazję spotkać się już z literaturą azjatycką i zdaję sobie sprawę, że odznacza się oszczędnością słowa, prostotą języka i tym, co między wierszami. Tutaj jednak czegoś mi zabrakło lub nie zdołałam tego uchwycić i ubolewam, bo chyba nadałam tej historii więcej barw przed jej lekturą, niż ona sama mogła mi dać już po jej zakończeniu.

Pora zacząć prawdziwe życie?
A czymże ono jest i jak powinno wyglądać? Jak sądzicie?

Ta myśl towarzyszy wchodzącej w dorosłość 20-letniej bohaterce. Codzienność jawi się jej jako pozbawiony celu i aspiracji czas i nie do końca wie, w jaką stronę powinna podążyć. Wraz z zamieszkaniem ze starszą panią, wprowadza się z nią także jej smutek, złośliwość i...

📚Chizu to młoda dziewczyna, która chce wyrwać się spod skrzydeł matki, postanawia opuścić małe miasteczko, w którym mieszka i przeprowadzić się do Tokio. Nie chce kontynuować nauki, dlatego zamiast na studia idzie do dorywczych prac a za lokum ma pokoik w mieszkaniu ze starszą panią i dwoma kotami (właściwie kotów jest wiele, ale dwa są żyjące).

"Czy mło­dość to na­praw­dę taki wspa­nia­ły czas? Zmar­twie­nie jedno za dru­gim, brak opty­mi­zmu, to mę­czą­ce. Wszyst­ko to za­wra­ca­nie głowy."

📚Rzadko mi się zdarza, aby aż tak nie polubić głównej bohaterki. Jest bardzo dekadencka, pesymistyczna i obojętna, ale to są cechy, o których zazwyczaj lubię czytać i znajduje w nich coś z siebie. Jednak Chizu jest dodatkowo marudna i wredna dla staruszki, z którą mieszka i chyba to najbardziej mnie do niej zniechęcało. Narracja jest pierwszoosobowa, więc nie mamy wyjścia, jak być nieustannie w jej głowie.

"Do końca nie od­kry­łam jej pod­łych ani ża­ło­snych stron, a ona za­pew­ne nie wie, że je­stem zdol­na do dużo więk­szej złoś­li­wo­ści."

📚Nie ma tu za dużo akcji. Towarzyszymy Chizu przez cztery pory roku, obserwując jej zmieniające się prace i relacje a także życie Pani Ginko, które choć wydaje się być u kresu, ma w sobie dużo radości, emocji i życia.

📚Nie dostrzegłam w tej książce żadnego piękna ani morału. Jak dla mnie Chizo przez całą (krótką) książkę była taka sama.
W takich przypadkach mówię, że może po prostu czegoś nie zrozumiałam.
Może to jest głębiej ukryte a ja pozostałam na powierzchni.
Jeśli lubicie się z literaturą japońską albo z niespiesznymi historiami to może Wam się spodobać ten tytuł. Mnie on nie porwał, ale też nie mówię, że był całkiem zły i nadal będę sięgać od czasu do czasu po tego typu literaturę.

📚Chizu to młoda dziewczyna, która chce wyrwać się spod skrzydeł matki, postanawia opuścić małe miasteczko, w którym mieszka i przeprowadzić się do Tokio. Nie chce kontynuować nauki, dlatego zamiast na studia idzie do dorywczych prac a za lokum ma pokoik w mieszkaniu ze starszą panią i dwoma kotami (właściwie kotów jest wiele, ale dwa są żyjące).

"Czy mło­dość to...

Może to i drobiazg, nie ma zbyt wiele wspólnego z treścią, ale... w książce narratorka wielokrotnie wspomina umaszczenie obu kotów - jeden jest bury i nazywa się Czarny Pasek, bo jest w czarne prążki, a drugi jest rudy i nazywa się... Rudy. Tymczasem ktoś (grafik? wydawca?) zdecydował się umieścić jednego kota z czarnym futrem, a drugiego tzw. trikolorkę / szylkretkę (piszę w rodzaju żeńskim, bo ze względu na genetykę znaczna większość kotów o tym umaszczeniu to kotki, koło 99%, podobnież niemal każdy cały rudy kot to kocur - ale taki cały rudy, nie liczą się biało-rude).
No i teraz czuję się zobowiązana napisać chociaż parę zdań o samej książce, tylko dlatego, że okładka nie dawała mi spokoju, nawet parę tygodni po przeczytaniu książki. Ta książka przypomina mi nieco Murakamiego, może ze względu na pochodzenie obu autorów. Pamiętam, gdy zaczął być popularny i próbowałam przeczytać coś jego autorstwa, ale mi nie podeszło. Tu jest podobnie, nie bardzo wiem, co zrobić z tą książką. Akcja jest niespieszna i jakaś nijaka, trochę jak japoński deser mochi - mdły, niby słodki, ale mało. Nawet nie lubię słodkiego, ale już wolę odrobinę czegoś intensywnego (np. daktyl czy soan papdi) niż coś niby słodkiego, ale tak nie bardzo. To nie moje ostatnie podejście do japońskiej literatury, chcę jeszcze spróbować, ale muszę przyznać, że ta, z którą miałam do czynienia, jest trudna w odbiorze. Koreańskie powieści, które ostatnio czytałam (obie o prowadzeniu księgarni),były lepsze, tj. łatwiejsze w odbiorze, bardziej zrozumiałe. Tu wszystko wydaje mi się albo za nudne, albo zbyt abstrakcyjne. Normalnie opisy codzienności mnie nie nużą, ale tu akcja toczy... wlecze się tak powoli, że miałam ochotę kartkować. Pozytywne opinie tej książki powodują, że zaczynam wątpić w swoje zdolności poznawcze. Jakoś nie potrafię jej docenić.

Może to i drobiazg, nie ma zbyt wiele wspólnego z treścią, ale... w książce narratorka wielokrotnie wspomina umaszczenie obu kotów - jeden jest bury i nazywa się Czarny Pasek, bo jest w czarne prążki, a drugi jest rudy i nazywa się... Rudy. Tymczasem ktoś (grafik? wydawca?) zdecydował się umieścić jednego kota z czarnym futrem, a drugiego tzw. trikolorkę / szylkretkę (piszę...

😺 Recenzja książki 😺

Cześć i dzień dobry!

Zastanawialiście się kiedyś czy istnieje idealny czas na smutek? Główna bohaterka, Shizu jest przykładem, że ten czas może trwać nawet cztery pory roku, i na takie też podzielona jest książka. Spotykając się z tą historią, nie miałam żadnych górnolotnych oczekiwań. Przyciągnął mnie tytuł książki i urocza okładka z kotami 🤭 I jak się okazuje one również odgrywają tu ważną rolę, szczególnie w życiu Pani Ginko, drugiej bohaterki książki, i mają swoje metaforyczne znaczenie. Dlaczego właśnie one?

W mojej interpretacji wiąże się to z przemijającym czasem, i z faktem, że jak na koty przystało, są z tych, co chodzą własnymi ścieżkami, co pasuje mi idealnie do charakterystyki głównych bohaterek, bo choć wiąże je wspólna codzienność, to ich życie toczą się w odmiennym kierunku.

Powieść Nanae Aoyama ukazuje nam świat dwóch kobiet w różnym przedziale wieku. Dwudziestoletnia Shizu poszukuje sensu w życiu, nie mogąc się zdecydować, czego właściwie od niego oczekuje. Chwyta się dorywczych prac, które nie trwają długo, wchodzi w związki, które z czasem się rozpadają. Poczucie samotności i beznadziei charakteryzuje Shizu jako bardzo zdystansowaną, oceniającą, chłodną, młodą kobietę, którą na dłuższą metę ciężko znieść. Natomiast Pani Ginko to jej totalne przeciwieństwo. Siedemdziesięcioletnia kobieta z werwą do życia, która chłonie każdy moment, jakby był tym ostatnim. Powieść toczy się w domu starszej pani, a młoda Shizu zostaje jej współlokatorką.

Po przeanalizowaniu całości książki spisałam sobie za i przeciw i kiedy coraz lepiej poznawałam główną bohaterkę miałam jakiś niesmak w stosunku do jej osoby. Jej zgryźliwość w stosunku do Pani Ginko mnie niepokoiła. Ciężko mi napisać coś więcej, żeby nie spojlerować powieści, ale żeby lepiej zrozumieć jej sens trzeba ją przeczytać do końca, pomimo niektórych niuansów, które powodowały, że miałam chęć ją odłożyć. Dlatego dawkowałam ją sobie i to był dobry pomysł, bo gdy emocje opadły, mogę napisać w podsumowaniu, że miała ona głębszy przekaz, na pierwszy rzut oka nieoczywisty.
Pomimo swego rodzaju chłodu jaki niesie ze sobą ta opowieść, można było odnaleźć ciepłe momenty.

Bohaterki nie tworzyły ze sobą głębszej więzi, ale mimo wszystko były uważne na własną obecność. A między wierszami można było wyczytać te pojedyncze emocje, które gdzieś w głębi się tliły, niewypowiadane na głos.

Pomimo miłego usposobienia staruszki, Pani Ginko nie miała zamiaru pouczać młodej Shizu, wręcz pozostawiała jej przestrzeń do tego, by sama mogła dostrzec radość z życia i jego wielobarwne uroki. W mojej ocenie staruszka była w pewnym sensie lekcją dla młodej Shizu, nie matkowała, nie oceniała i nie krytykowała jej postępowania.

„Idealny czas na smuteczek” pokazuje te różnice pokoleniowe i dystans między młodymi, a starszymi, zachowując przy tym ogólny szacunek do obydwu stron. Książka z pewnością będzie miała zwolenników jak i przeciwników, a osoby czytające literaturę azjatycką zapewne trochę inaczej będą ją interpretowały, niż osoby nie czytające jej wcale. Niemniej uważam, że książka ma swój urok, który potrzeba głębiej zczytać.

😺 Recenzja książki 😺

Cześć i dzień dobry!

Zastanawialiście się kiedyś czy istnieje idealny czas na smutek? Główna bohaterka, Shizu jest przykładem, że ten czas może trwać nawet cztery pory roku, i na takie też podzielona jest książka. Spotykając się z tą historią, nie miałam żadnych górnolotnych oczekiwań. Przyciągnął mnie tytuł książki i urocza okładka z kotami 🤭 I jak...

W literaturze Dalekiego Wschodu bardzo lubię prostotę, kameralną armosferę, charakterystcznych bohaterów, opisy tradycyjnych zachowań czy potraw. Tutaj większość rzeczy było, były refleksyjne uwagi o życiu, ludziach ale… główna bohaterka była dla mnie strasznie irytująca. Jej logika, sposób myślenia, zachowanie w stosunku do osób starszych czy po prostu osób z jej otoczenia. Nie przekonała mnie do siebie autorka, choć jak widzę, jej sztuka doceniana jest w Japonii.

W literaturze Dalekiego Wschodu bardzo lubię prostotę, kameralną armosferę, charakterystcznych bohaterów, opisy tradycyjnych zachowań czy potraw. Tutaj większość rzeczy było, były refleksyjne uwagi o życiu, ludziach ale… główna bohaterka była dla mnie strasznie irytująca. Jej logika, sposób myślenia, zachowanie w stosunku do osób starszych czy po prostu osób z jej...

🤍🫧🩰🦢🧸
/ Współpraca Reklamowa- @wydawnictwomova /
🐈‍⬛Idealny czas na smuteczek- Nanae Aoyama
🐈‍⬛ @wydawnictwomova

2,75/5⭐️

🐈‍⬛Recenzja:
Szczerze to nie mam pojęcia co mam napisać o tej książce. Czytanie jej strasznie mi się dłużyło i musiałam się zmuszać do jej czytania. Bardzo krótka książka, zawierająca bardzo szybką historię. Do bohaterów w ogóle się nie przywiązałam, i byli mi oni obojętni. Podsumowując książka w ogóle nie przypadła mi do gustu.

🤍🫧🩰🦢🧸
/ Współpraca Reklamowa- @wydawnictwomova /
🐈‍⬛Idealny czas na smuteczek- Nanae Aoyama
🐈‍⬛ @wydawnictwomova

2,75/5⭐️

🐈‍⬛Recenzja:
Szczerze to nie mam pojęcia co mam napisać o tej książce. Czytanie jej strasznie mi się dłużyło i musiałam się zmuszać do jej czytania. Bardzo krótka książka, zawierająca bardzo szybką historię. Do bohaterów w ogóle się nie...