Wyspa skazańców

Z przykrością muszę stwierdzić, że czytanie tej książki nie sprawilo mi żadnej przyjemności. Losy siódemki bohaterów, którzy znaleźli się nieoczekiwanie na bezludnej wyspie - na wyspie skazańców - były dla mnie niestety nie dość ciekawe a wręcz zawiłe i niezbyt intrygujące. Miałam wrażenie, że autor pisał tę powieść pod wpływem jakichś bardzo mocnych środków psychodelicznych. Może był już bliski tego, co w efekcie udało mu się zrealizować - czyli samobójstwa. Czuć bowiem w tej książce taką próbę rozliczenia się z życiem. Jest ona mroczna i posępna. Roi się w niej od jaszczurek oraz takich gadzich skojarzeń i brzydkich zapachów, widoków oraz doznań. Przeczytałam ją w całości ponieważ cały czas liczyłam na to, że jednak autor mnie czymś zaskoczy. Nie zaskoczył i dlatego z ulgą przeczytałam ostatnie jego słowa - a potem fini.

Z przykrością muszę stwierdzić, że czytanie tej książki nie sprawilo mi żadnej przyjemności. Losy siódemki bohaterów, którzy znaleźli się nieoczekiwanie na bezludnej wyspie - na wyspie skazańców - były dla mnie niestety nie dość ciekawe a wręcz zawiłe i niezbyt intrygujące. Miałam wrażenie, że autor pisał tę powieść pod wpływem jakichś bardzo mocnych środków...

Wsiąknęłam w ten klimat i praktycznie przeczytałam tę książkę na raz. Jest szpital psychiatryczny, jest detektyw z partnerem, którzy próbują rozwikłać tajemnicę osadzonego na wyspie miejsca. Nic nie jest takim, jak się wydaje, wszystko wydaje się być niepokojące i niepewne. Kto jest kim i do czego to wszystko zmierza - tego nie wiemy praktycznie do samego końca.

Bardzo mi się podobalo, mam nadzieję, że ekranizacja utrzymuje przede wszystkim klimat powieści.

Wsiąknęłam w ten klimat i praktycznie przeczytałam tę książkę na raz. Jest szpital psychiatryczny, jest detektyw z partnerem, którzy próbują rozwikłać tajemnicę osadzonego na wyspie miejsca. Nic nie jest takim, jak się wydaje, wszystko wydaje się być niepokojące i niepewne. Kto jest kim i do czego to wszystko zmierza - tego nie wiemy praktycznie do samego końca.

Bardzo mi...

Rzadko mi się to zdarza, ale czasem odkładam książkę na półkę nie kończąc jej czytania. Kilka prób. Zawsze daję więcej szans książce niż uważam, że na to zasługuje. Dlatego nawet w przypadkach bliskich beznadziejnym - kończę. W tym przypadku jednak nie wyszło.

Skazańcy na wyspie, oniryczny klimat dokładnie na granicy snu, zmęczenia, wycieńczenia. Brzmi nawet nieźle. Problem w tym, że język tej powieści sprawia, że bez mocnego skupienia, nie wiadomo, o co chodzi. A kiedy już czytelnik się skupi i słowo po słowie przyswaja treść, szybko odnosi wrażenie, że to sztuka dla sztuki. Miałem wrażenie, że autor nie ma nic do powiedzenia, że równie dobrze ten tekst mógłby nigdy nie wychylić się nawet z szuflady. Ale być może się mylę i wszystko zbiegało się w jakiś sens pod koniec powieści? Może podszedłem do tej pozycji w złym momencie? Może nie byłem gotowy? Nie wiem i już się nie dowiem. Nie mam czasu, nie chce mi się. Jeszcze tyle książek czeka.

Rzadko mi się to zdarza, ale czasem odkładam książkę na półkę nie kończąc jej czytania. Kilka prób. Zawsze daję więcej szans książce niż uważam, że na to zasługuje. Dlatego nawet w przypadkach bliskich beznadziejnym - kończę. W tym przypadku jednak nie wyszło.

Skazańcy na wyspie, oniryczny klimat dokładnie na granicy snu, zmęczenia, wycieńczenia. Brzmi nawet nieźle....

Niesamowicie dobitnie autor pokazuje zamianę miejsc między człowiekiem, a jego słabościami. I nagle to nie człowiek ma słabości, a słabości człowieka. I nagle człowiek jest tylko pustą skorupą, a słabości nabierają kształtów i otrzymują ciało. W trakcie lektury, niczym jaszczurka, cicho podpełza do głowy pytanie - co mnie zaatakowałoby na wyspie?

Niesamowicie dobitnie autor pokazuje zamianę miejsc między człowiekiem, a jego słabościami. I nagle to nie człowiek ma słabości, a słabości człowieka. I nagle człowiek jest tylko pustą skorupą, a słabości nabierają kształtów i otrzymują ciało. W trakcie lektury, niczym jaszczurka, cicho podpełza do głowy pytanie - co mnie zaatakowałoby na wyspie?

Książka wciąga, czyta się ją szybko i z zainteresowaniem. Ja niestety wcześniej oglądałam film, w związku z tym polecam książkę szczególnie tym, którzy go nie widzieli.

Książka wciąga, czyta się ją szybko i z zainteresowaniem. Ja niestety wcześniej oglądałam film, w związku z tym polecam książkę szczególnie tym, którzy go nie widzieli.

Stig Dagerman wymieniany jest jako jeden z najciekawszych szwedzkich twórców dwudziestego wieku. Należy szybko i stanowczo wyjaśnić, że nie należy on do grona twórców skandynawskich kryminałów. Dziennikarz, tłumacz, poeta, eseista. W swoich dziełach zajmował się problematyką ludzkiej natury, moralności, emocji. Cierpiał na depresję i w wieku 31 lat popełnił samobójstwo.

Czytając Wyspę skazańców wielokrotnie miałam wrażenie, że w swoje przemyślenia i stany depresyjne ubiera postaci powieści. Ocaleni po katastrofie statku rozbitkowie wyrzuceni na nieznaną i mroczną wyspę zmagają się ze swoimi strachami, doświadczeniami, podsumowują swoje życie nie licząc na jakikolwiek ratunek. Byli bowiem zgubieni na długo przed wejściem na pokład i wypłynięciem w podróż-ucieczkę przed swoim życiem, samym sobą. Wegetacja w towarzystwie ślepych ptaków i wielkich jaszczurek okazuje się niczym w porównaniu ze świadomością własnej ułomności i popełnionych błędów czy dotkliwych porażek, na które byli skazani przez los lub samych siebie. Wyrok przebywania na wyspie jest ostatnią i jedyną okazją do rozrachunku ze światem. Cofamy się więc razem z bohaterami (jak podczas psychoterapii) do wydarzeń z przeszłości, często z dzieciństwa. Wydarzeń może i banalnych ale wiele mówiących o postaciach, wiernie odtworzonych i starannie opisanych, tak dokładnie, że często miałam wrażenie jakby były moimi. Wracają bowiem związane z nimi zapachy, emocje, odczucia. Sytuacje, które po wielu latach powodują silne reakcje, chwile, które miały ogromny wpływ na bohaterów i ich dalsze życie. Powraca czas, którego nie można cofnąć, a nawet jeśli jakimś cudem byłoby to możliwe, prawdopodobnie i tak niczego by to nie zmieniło.

Nie jest to książka z rodzaju samo-czytających się, nie można jednak się od niej uwolnić i spokojnie odłożyć na półkę. Jest jak koszmar, horror, samo oglądanie, przeżywanie i śledzenie losów niekoniecznie jest przyjemnym doświadczeniem ale nie możemy się oderwać lub obudzić dopóki nie wyśni się do końca, dopóki nie poznamy zakończenia, inaczej wciąż będzie nas nękać. Po obudzeniu czy napisach końcowych potrzebujemy chwilę, żeby się otrząsnąć i ułożyć w głowie to, co właśnie przeżyliśmy.

Stig Dagerman wymieniany jest jako jeden z najciekawszych szwedzkich twórców dwudziestego wieku. Należy szybko i stanowczo wyjaśnić, że nie należy on do grona twórców skandynawskich kryminałów. Dziennikarz, tłumacz, poeta, eseista. W swoich dziełach zajmował się problematyką ludzkiej natury, moralności, emocji. Cierpiał na depresję i w wieku 31 lat popełnił...

Zaskakujące zakończenie, które daje do myślenia. Fabuła ciekawa, trochę pokręcona i tajemnicza - idealna dla tego typu książek. Podsumowując, warto przeczytać, ale osobiście nie sięgnęłabym po nią drugi raz.

Zaskakujące zakończenie, które daje do myślenia. Fabuła ciekawa, trochę pokręcona i tajemnicza - idealna dla tego typu książek. Podsumowując, warto przeczytać, ale osobiście nie sięgnęłabym po nią drugi raz.