Szabla i Koń

Niestety rozczarowanie... Temat jest mi bardzo bliski, dlatego tym bardziej żal.
Oczekiwałam, że Wittlin, znający Wieniawę, będący świadkiem bezpośrednim tamtych czasów, przybliży mi postać I ułana II RP. Otrzymałam portret zmitologizowany i mocno infantylny. Chociaż czyta się te wspomnienia bardzo dobrze, są one dla mnie mało przkonujące. Sięgnę jeszcze po książkę Urbanka o Wieniawie, może tym razem to będzie "to".

Niestety rozczarowanie... Temat jest mi bardzo bliski, dlatego tym bardziej żal.
Oczekiwałam, że Wittlin, znający Wieniawę, będący świadkiem bezpośrednim tamtych czasów, przybliży mi postać I ułana II RP. Otrzymałam portret zmitologizowany i mocno infantylny. Chociaż czyta się te wspomnienia bardzo dobrze, są one dla mnie mało przkonujące. Sięgnę jeszcze po książkę Urbanka...

Świetna książka, napisana zgodnie z tytułem w gawędziarskim stylu. Widać, że autor znał i bardzo lubił Wieniawę.

Świetna książka, napisana zgodnie z tytułem w gawędziarskim stylu. Widać, że autor znał i bardzo lubił Wieniawę.

Jest to opowieść o lekarzu, który całkowicie przestawiając koleje swego życia został szwoleżerem, generałem i adiutantem Marszałka, nigdy nie przestając być poetą. Książka obfituje w liczne anegdoty i szczegóły z życia Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego portretując go jako całkowicie oddanego sprawom Ojczyzny wielbiciela nocnego życia i konesera kobiet. Niewątpliwym atutem tej biografii jest porzucenie krzywdzącego Wieniawę poglądu, że jest to pijak i bawidamek swoje stanowisko zawdzięczający ślepemu posłuszeństwu Piłsudskiemu. Generał przedstawiony w książce Wittlina potrafi dobrze się bawić (choć rzekomy wjazd na koniu do Adrii podobno jest jedynie wymysłem),ale dla spraw kraju gotowy jest poświęcić wszystko, towarzystwo , kobiety czy alkohol. Szczególnie dobrze to widać w ostatnim okresie życia Wieniawy, gdy skonfliktowany z gen. Sikorskim odsuwany jest na boczny tor i spychany na margines życia politycznego emigracji. Po wielu bojach dostaje posadę ambasadora na Kubie, co jest dowodem także na fizyczne odsunięcie od spraw polskich. Jedyną korzyścią , jaką Wieniawa widzi w tej nominacji jest gwarancja renty dla rodziny w przypadku jego śmierci. Dlatego gdy ma pewność, że los bliskich będzie zabezpieczony, słonecznego poranka 1 lipca 1942 r., skacze z okna kamienicy w Nowym Jorku.
Kto wie, być może gdyby wraz z zawodem lekarza porzucił poezję, gdyby darował sobie te kilka pikantnych wierszy o generale Sikorskim, ich relacje, a wraz z nimi finał życia pierwszego szwoleżera II RP, potoczyły by się inaczej.

Jest to opowieść o lekarzu, który całkowicie przestawiając koleje swego życia został szwoleżerem, generałem i adiutantem Marszałka, nigdy nie przestając być poetą. Książka obfituje w liczne anegdoty i szczegóły z życia Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego portretując go jako całkowicie oddanego sprawom Ojczyzny wielbiciela nocnego życia i konesera kobiet. Niewątpliwym atutem...

wzruszająco, z pasją przedstawiona postać Wieniawy i niezwykle ciekawy okres w historii Polski, czyta się jak powieść przygodową ..

wzruszająco, z pasją przedstawiona postać Wieniawy i niezwykle ciekawy okres w historii Polski, czyta się jak powieść przygodową ..

Bardzo ciekawa opowieść o nietuzinkowym człowieku.

Bardzo ciekawa opowieść o nietuzinkowym człowieku.