Ostatnia cyganeria

To moje drugie podejście do tej książki. Równie nieudane.
Mimo ulubionej tematyki (życie kulturalne i artystyczne dwudziestolecia międzywojennego). Po prostu nie odpowiada mi sposób pisania Tadeusza Wittlina. Jest to bardziej rodzaj powieści niż wspomnień.

To moje drugie podejście do tej książki. Równie nieudane.
Mimo ulubionej tematyki (życie kulturalne i artystyczne dwudziestolecia międzywojennego). Po prostu nie odpowiada mi sposób pisania Tadeusza Wittlina. Jest to bardziej rodzaj powieści niż wspomnień.

Dla mnie rewelacyjna. Czytałam z uśmiechem na twarzy. Choć sytuacja życiowa a zwłaszcza finansowa zarówno Autora jak i najbliższych przyjaciół poetów i satyryków nie była komfortowa, to jednak humor wszystkim dopisywał. Z wielkim zainteresowaniem ( i uśmiechem) czytałam o pracy Wittlina dla legendarnego "Cyrulika Warszawskiego". Z kolei anegdoty z życia przyjaciół min. Kazimierza Rudzkiego, Mieczysława Węgrzyna, Zbigniewa Uniłowskiego, Światopełka Karpińskiego czy Jerzego Paczkowskiego to perełki. I tylko zakończenie książki powodów do uśmiechu już nie daje.

Dla mnie rewelacyjna. Czytałam z uśmiechem na twarzy. Choć sytuacja życiowa a zwłaszcza finansowa zarówno Autora jak i najbliższych przyjaciół poetów i satyryków nie była komfortowa, to jednak humor wszystkim dopisywał. Z wielkim zainteresowaniem ( i uśmiechem) czytałam o pracy Wittlina dla legendarnego "Cyrulika Warszawskiego". Z kolei anegdoty z życia przyjaciół min....

Cyganeria przedwojenna z punktu widzenia do niej aspirującego.

Cyganeria przedwojenna z punktu widzenia do niej aspirującego.

Świat, który odszedł bezpowrotnie, a szkoda...

Świat, który odszedł bezpowrotnie, a szkoda...

Spodziewałam się opisu życia cyganerii artystycznej w dwudziestoleciu międzywojennym i owszem dostałam go, ale wyłącznie z męskiej perspektywy. Tadeusz Wittlin, pisarz i satyryk, wspomina swoją wieloletnią pracę dla czasopisma "Cyrulik warszawski". Autor pamięta głównie jak zdobywał swoje kolejne fuchy i ile za nie zarobił, tudzież z kim poszedł później na wódkę, aby opić ten niespodziewany zarobek. Jeśli pojawiają się w tej książce kobiety, to przeważnie jako właścicielki pięknych nóżek, apetyczne służące lub zdobycze kolegów, którym udało się skłonić piękna damę do odwiedzin w ich kawalerkach pod pretekstem podarowania tomiku poezji z dedykacją. Książka zawiera także kilka niewybrednych żartów o kobietach.

Życie elit artystycznych w przedwojennej Warszawie faktycznie wygląda jak nieustanna zabawa, picie wódki zagryzanej bigosem, śniadania, obiady i kolacje w restauracjach, wizyty w Adrii, w Ziemiańskiej i na proszonych kolacjach. Tylko jedna historia w książce pochodzi z innego świata - historia służącej, która porzuciła swoje dziecko na ulicy, za co została skazana na więzienie. Z pracy ją zwolniono, żaden przytułek ani sierociniec nie chciał przyjąć dziecka z braku miejsc, dziewczyna bez mieszkania tułała się po ulicach. Jakie więc miała wyjście? Więzienie za porzucenie dziecka albo śmierć głodową? Takie to były czasy.

Spodziewałam się opisu życia cyganerii artystycznej w dwudziestoleciu międzywojennym i owszem dostałam go, ale wyłącznie z męskiej perspektywy. Tadeusz Wittlin, pisarz i satyryk, wspomina swoją wieloletnią pracę dla czasopisma "Cyrulik warszawski". Autor pamięta głównie jak zdobywał swoje kolejne fuchy i ile za nie zarobił, tudzież z kim poszedł później na wódkę, aby opić...

http://zacofany-w-lekturze.pl/2018/04/zarabiamy-smiejac-sie-tadeusz-wittlin-ostatnia-cyganeria.html

http://zacofany-w-lekturze.pl/2018/04/zarabiamy-smiejac-sie-tadeusz-wittlin-ostatnia-cyganeria.html

Istna perełka, z tych, co to zachwyca od pierwszych słów, lecz czyta się ją jeszcze po wielekroć, bo wciąż mało i mało.
Bezpretensjonalna opowieść o bohemie literackiej Warszawy lat 30 ubiegłego wieku. Przepyszne anegdoty, świetny styl, dystans, niewymuszone poczucie humoru ... I trochę odbrązowionej wiedzy, jak to tam bywało. Po prostu wszystko się klei i cieszy, a ręce same składają się do oklasków.
O tym, jak gładko się to czyta, niech świadczy fakt, że moja dwunastoletnia córka przeczytała tę książkę pięć razy pod rząd, po czym postanowiła zostać przymierającą głodem pisarką:)

Istna perełka, z tych, co to zachwyca od pierwszych słów, lecz czyta się ją jeszcze po wielekroć, bo wciąż mało i mało.
Bezpretensjonalna opowieść o bohemie literackiej Warszawy lat 30 ubiegłego wieku. Przepyszne anegdoty, świetny styl, dystans, niewymuszone poczucie humoru ... I trochę odbrązowionej wiedzy, jak to tam bywało. Po prostu wszystko się klei i cieszy, a ręce...

Bardzo interesująca książka, opowiadająca głównie o barwnych latach 30-stych. Napisana jest znakomitym językiem, zawiera w sobie mnóstwo śmiesznych anegdot, dających dobre wyobrażenie, jak wyglądało życie elit intelektualnych w przedwojennej Polsce. Polecam!

Bardzo interesująca książka, opowiadająca głównie o barwnych latach 30-stych. Napisana jest znakomitym językiem, zawiera w sobie mnóstwo śmiesznych anegdot, dających dobre wyobrażenie, jak wyglądało życie elit intelektualnych w przedwojennej Polsce. Polecam!

Wspaniały obraz bohemy artystycznej z lat trzydziestych XX w. w opowiadaniach i anegdotach z dużą dawką dobrego humoru:) Fantastyczna lektura.

Wspaniały obraz bohemy artystycznej z lat trzydziestych XX w. w opowiadaniach i anegdotach z dużą dawką dobrego humoru:) Fantastyczna lektura.