Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Obiecałam sobie już jakiś czas temu, że nie sięgnę więcej po książkę Piotrowskiego, bo powiedzieć że do mnie nie przemawiają to nic nie powiedzieć. Wyjątkiem jest dla mnie ta seria z Brudnym, chyba dlatego że mam do niej sentyment (większość tomów czytałam na jakichś wakacjach albo w luźniejszym życiowo czasie), noi zwykle daję się wciągać w serie i inwestuje w nie swój czas. Po dwóch czy trzech ostatnich tomach nie spodziewałam się po “Smolarzu” niczego interesującego, a jednak muszę przyznać że nie był najgorszy. Mam wrażenie że autor spuścił z tonu i się uspokoił, wracając do korzeni kryminału, zamiast bawić się w politykowanie. Książce wyszło to zdecydowanie na dobre.

Powtórzę to, co już pisałam w poprzednich recenzjach tej serii - ubolewam że autor nie zakończył tej historii na trzecim tomie, wyszłoby mu to na serio na dobre. A tak to na siłę ciągnie coś, co już zaczęło być nierealistyczne i przegięte, tylko po to żeby pisać kolejne dzikie historie o niezniszczalnym policjancie. Jednak w tym tomie wracamy nieco na ziemię, na szczęście. Oprócz samego motywu mordercy, który jest średnio realistyczny, to cała konstrukcja i przebieg fabuły są całkiem fajne, można się było przy tym więcej bawić niż wkurzać co stanowi miłą odmianę po poprzednich tomach. Brudny jak na męskiego mężczyznę przystało nadal traktuje swoją partnerkę jak podnóżek (ale zaczyna mieć na ten temat jakieś przemyślenia!), dalej lubi sobie wypić i po tym jakby nigdy nic rozwiązywać zagadki, pali i prowadzi krótkie i lakoniczne rozmowy przez telefon, żeby być bardziej tajemniczym. Mimo wszystko naprawdę jest to jakieś znośne, dużo się w książce dzieje, akcja cały czas ma odpowiednie tempo (ani nie nudzi ani nie przytłacza), bohaterowie pojawiają się i znikają w odpowiednich momentach, mało jest też takich niepotrzebnych, kozackich dialogów, które robią czytelnikowi ciary żenady. Zawsze lubię też w kryminałach motyw zbiorowego milczenia albo zmowy lokalnych władz, ciężko się wtedy połapać kto może być zbrodniarzem bo kandydatów jest sporo, więc miło że tutaj to dostałam. Autor oczywiście trochę odjechał z tą zagadką, jak pisałam wcześniej było to średnio realistyczne, ale biorąc do ręki jego książkę liczyłam się z tym, także nie było mi tak z tym źle koniec końców.

Podsumowując, jestem pozytywnie zaskoczona, bo spodziewałam się kolejnego badziewia patrząc na poziom poprzednich tomów. A dostałam zwyczajny i deczko przesadzony, ale jednak przyjemny do czytania, prawie klasyczny kryminał, także nieźle. O piórze autora zdania nie zmienię i nie wiem jak bardzo musiałby je zmienić żebym go polubiła, ale jestem już w czeluściach tej serii (która jak mniemam na tej części się nie zakończy z tego co widać w ostatnich zdaniach “Smolarza”...) więc przy niej zostanę. Chyba że nastąpi diametralny spadek jakości, znowu. Ale liczę jednak na to, że ton tego tomu pozostanie w kolejnych ;) Polecam fanom serii, ktoś kto chce się za nią wziąć od zera niech się najpierw zastanowi i poczyta recenzje wszystkich tomów.

Obiecałam sobie już jakiś czas temu, że nie sięgnę więcej po książkę Piotrowskiego, bo powiedzieć że do mnie nie przemawiają to nic nie powiedzieć. Wyjątkiem jest dla mnie ta seria z Brudnym, chyba dlatego że mam do niej sentyment (większość tomów czytałam na jakichś wakacjach albo w luźni...

Rozwiń

Zwiń

Książki o tematyce ciążowej pisane przez położne jakoś ewidentnie do mnie przemawiają. Widać, że są to osoby znające się na rzeczy, o sporym doświadczeniu i gigantycznej pasji. Czyta się je i słucha z przyjemnością, mają wiele do zaoferowania każdemu, kto chce się dowiedzieć rzetelnych informacji na temat czasu ciąży, połogu a także laktacji. I nie inaczej było w przypadku tej książki, pani Lucyna wydaje się być niesamowicie ciepłą i zaangażowaną położną, której łatwo zaufać i która wie co robi. Dlatego tą pozycję czytało mi się z czystą przyjemnością i zainteresowaniem.

Książka podzielona jest na kilka rozdziałów i na pewno warto do niej wracać w momencie kiedy interesuje nas dany temat. Będzie łatwo go odnaleźć, bo jej podział jest przejrzysty i sensowny, co na pewno stanowi zaletę książki. Omawiane są takie zagadnienia jak poród (przygotowanie do niego, przebieg), połóg, karmienie piersią oraz opieka nad noworodkiem. Każde jest rozwinięte w przystępny sposób, bez zbędnego straszenia ale też bez owijania w bawełnę. Da się na tej podstawie rzetelnie przygotować na najczęściej spotykane problemy i wyzwania. Książka tchnie też jakimś spokojem i pewnością wynikającą z wiedzy, którą potencjalny czytelnik na spokojnie może sobie nabyć podczas czytania. Autorka dodaje też bardzo ciekawe wskazówki, które mogą przydać się młodym rodzicom w śledzeniu stanu zdrowia dziecka, czy przekazywania odpowiednich informacji na wizytach u lekarza, żeby wszystko usprawnić i monitorować dla własnych potrzeb. Pewnie jest to coś, co z czasem przychodzi człowiekowi do głowy, ale fajnie wiedzieć takie rzeczy wcześniej, szczególnie kiedy jest się zupełnie niedoświadczonym rodzicem.

Serdecznie polecam tą książkę, jest skarbnicą wiedzy napisaną w sympatyczny sposób, którą warto mieć w domu do wertowania w razie potrzeby. To na pewno jedna z pozycji którą poleciłabym każdej świeżo upieczonej mamie, która stara się szukać wiedzy żeby nie wpaść w panikę ;) Myślę że nikt się na niej nie zawiedzie, a uzyska porcję niezwykle przydatnych informacji, w dodatku w pewien sposób pokrzepiających. Bo jak się okazuje, nie jesteś w tym sama/sam a ze świetną książką w ręku, popartą historiami dziesiątków kobiet, którymi opiekowała się pani Lucyna.

Książki o tematyce ciążowej pisane przez położne jakoś ewidentnie do mnie przemawiają. Widać, że są to osoby znające się na rzeczy, o sporym doświadczeniu i gigantycznej pasji. Czyta się je i słucha z przyjemnością, mają wiele do zaoferowania każdemu, kto chce się dowiedzieć rzetelnych inf...

Rozwiń

Zwiń

Każda książka autora jest dla mnie wejściem w jakiś inny świat, który jednak jest tak znajomy i ludzki. Tym razem nie było inaczej, znowu dałam się ponieść historii pisanej z mieszanką melancholii, grozy i dojmującego bólu, a koniec końców przedstawiającą bardzo życiowe zdarzenia. Mimo tego że wszystkie jego pozycje są dokładnie takie i wzbudzają we mnie podobne palety emocji, to każda jest inna i ma niepowtarzalny klimat w który wchodzi się jak w masło.

Tym razem zapoznajemy się z historiami dwóch głównych postaci - Szymona i jego babci Tośki. Nie są to zbyt przyjemne dla czytelnika historie, obie okraszone tragediami i trudnymi wyborami, których konsekwencje oboje biorą na barki na bieżąco i na długi czas. Wydaje się, jakby reszta postaci krążyła wokół nich i chciała im za wszelką cenę, na różne sposoby przeszkadzać. A tak naprawdę widzimy zwyczajne interakcje między ludźmi i ich zmaganie się z często niełatwą codziennością. Każda z postaci ma własną historię i rozterki, które przeplatają się w przeszłości, teraźniejszości i mają wpływ na przyszłość co jest chyba najbardziej znamienne. Autor niesamowicie oddaje to, jakie znaczenie ma tak naprawdę wszystko co człowiek w swoim życiu robi, albo nie robi i jakie to może nieść ze sobą konsekwencje. Trochę to przerażające, ale pod wyjściu spod jego pióra też w pewien sposób piękne. Dodatkowo, wszystko to jest pisane w jakiś taki magiczny i wyjątkowy sposób, który spotkałam tylko u Małeckiego. Jesteśmy cały czas na granicy snu (czy też koszmaru), a bardzo realnej i dobitnej rzeczywistości, z którą niektórzy bohaterowie w ogóle nie chcą się mierzyć.

Z pewnością sięgnę po pozostałe książki autora, są absolutnie warte przeczytania. Myślę że mogą wzbudzić w czytelniku, nawet tym najbardziej zatwardziałym i zamkniętym w sobie, pewną wrażliwość na ludzkie losy. A także poniekąd zmusić do przemyśleń na temat własnego życia i to jak się ono przeplata z innymi. “Rdza” to wzruszająca i bolesna opowieść, każdy odnajdzie w niej kawałeczek siebie i to właśnie dla mnie wyznacznik literatury pięknej ;) Polecam bez wahania!

Każda książka autora jest dla mnie wejściem w jakiś inny świat, który jednak jest tak znajomy i ludzki. Tym razem nie było inaczej, znowu dałam się ponieść historii pisanej z mieszanką melancholii, grozy i dojmującego bólu, a koniec końców przedstawiającą bardzo życiowe zdarzenia. Mimo teg...

Rozwiń

Zwiń