Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Buddyjskie rady dla twórców sztuki wszelakiej. Ładnie powiedziane, acz tu i tam wieje banałem. Taki trochę Paulo Coelho dla aspirujących artystów.

Buddyjskie rady dla twórców sztuki wszelakiej. Ładnie powiedziane, acz tu i tam wieje banałem. Taki trochę Paulo Coelho dla aspirujących artystów.

Książkę kupiłem z sentymentu do muzyki zespołów ze Seattle i okolic. Niby wszystko w porządku, ale dla mnie zabrakło tego czegoś, jakiegoś pazura, jakiejś bardziej oryginalnej myśli. A tak to jest po prostu poprawnie.

Książkę kupiłem z sentymentu do muzyki zespołów ze Seattle i okolic. Niby wszystko w porządku, ale dla mnie zabrakło tego czegoś, jakiegoś pazura, jakiejś bardziej oryginalnej myśli. A tak to jest po prostu poprawnie.

Książka niby dla wąskiego grona odbiorców, ale jak tak się dobrze pomyśli, to przecież sporo rodaków miało kiedyś fazę na muzykę metalową. Co prawda ja akurat w liceum, pomimo pokaźnej grzywy do ponad połowy pleców, nigdy nie byłem typowym metalowcem, ale i tak swoje Metalliki oraz inne Slayery przerobiłem, no bo przecież nie dało się inaczej. Jarek Szubrycht opisał swoje życiowe przygody z muzyką metalową (zarówno jako słuchacza, jak i aktywnego muzyka) z należytą dozą humoru i dystansu (co ważne - w tym i do siebie samego), fajnie też nakreślił różnorodność stylistyczną muzyki metalowej (a rozpiętość tejże dla niewtajemniczonych może być doprawy zaskakująca - no bo co niby wspólnego mają ze sobą zespoły Bon Jovi i Darkthrone oprócz tego, że oba grają na gitarach?). Dla osób dorastających na przełomie lat 80. i 90. lektura "Skóry i ćwieków" stanowić będzie miłą nostalgiczną wycieczkę w przeszłość. Młodszym osobom pozwoli poznać, jak to drzewiej bywało, jak często trudno było dotrzeć do muzyki, którą człowiek się interesował... Trochę tylko żałuję, że całość nie jest dłuższa, bo naprawdę czytało się to wyśmienicie.

Książka niby dla wąskiego grona odbiorców, ale jak tak się dobrze pomyśli, to przecież sporo rodaków miało kiedyś fazę na muzykę metalową. Co prawda ja akurat w liceum, pomimo pokaźnej grzywy do ponad połowy pleców, nigdy nie byłem typowym metalowcem, ale i tak swoje Metalliki oraz inne Slayery przerobiłem, no bo przecież nie dało się inaczej. Jarek Szubrycht opisał swoje...

Sama idea książki bardzo fajna, niestety polski przekład mocno kuleje...

Sama idea książki bardzo fajna, niestety polski przekład mocno kuleje...