Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Długa wojna (a raczej szalony deathmatch) dobiegła nareszcie końca - Gott ist tot, można się rozejść.

Chociaż „Płonący bóg” nie rozpalił mnie tak mocno jak poprzednie części to wciąż dobra historia z prostym (a ważnym) przesłaniem – wojna to koszmar. Łatwo się o tym przekonać śledząc zmiany, jakie zachodzą w psychice Runin, załamującej się stopniowo na przestrzeni kolejnych rozdziałów. Szczęśliwie dla narracji, nasza bohaterka do końca pozostaje człowiekiem, nie przechodzi ostatecznej transformacji w super-heroinę, za co autorce chwała.

Ostatecznie, jak na wojnie – zwycięzcy okazują się co najwyżej ocalałymi – a i to niekoniecznie. Zakończenie tej historii pewnie mało kogo zadowoli, mimo to wydaje się… właściwie.

„A happy ending? For folks like us? Wrong city. Wrong people”.

Długa wojna (a raczej szalony deathmatch) dobiegła nareszcie końca - Gott ist tot, można się rozejść.

Chociaż „Płonący bóg” nie rozpalił mnie tak mocno jak poprzednie części to wciąż dobra historia z prostym (a ważnym) przesłaniem – wojna to koszmar. Łatwo się o tym przekonać śledząc zmiany, jakie zachodzą w psychice Runin, załamującej się stopniowo na przestrzeni...

„Republice smoka” udało się utrzymać poziom i specyficzny klimat pierwszej części (może poza ciężkostrawnym początkiem). To całkiem sporo, biorąc pod uwagę „syndrom drugiej książki”, na którym poległo wielu nowych pisarzy – z moim ulubionym Andym Weirem i dramatycznym „Artemis”.

Walka przeciwko Pani Żmii trwa w najlepsze, bohaterowie rozwijają się w satysfakcjonującym kierunku i tempie, sojusznicy zdradzają, wrogowie zaskakują a fabuła – kiedy już zaczyna irytować przewidywalnością – nagle staje się nieprzewidywalna jak cholera.

Trzymam kciuki za zakończenie trylogii – niech okaże się przynajmniej tak dobre, jak Republika. I chociaż wojny makowe objawieniem fantastyki koniec końców nie są (tutaj mój entuzjazm po pierwszej części jednak ustabilizował się na racjonalnym poziomie), to i tak warto poświęcić swój czas na lekturę.

A, właśnie – młody Smoku. Ty ch**u.

„Republice smoka” udało się utrzymać poziom i specyficzny klimat pierwszej części (może poza ciężkostrawnym początkiem). To całkiem sporo, biorąc pod uwagę „syndrom drugiej książki”, na którym poległo wielu nowych pisarzy – z moim ulubionym Andym Weirem i dramatycznym „Artemis”.

Walka przeciwko Pani Żmii trwa w najlepsze, bohaterowie rozwijają się w satysfakcjonującym...

Na „Wojnę makową” trafiłem przypadkiem - głównie z uwagi na rewelacyjną okładkę (czasem oceniam książki po okładkach, co zrobić). Trochę obawiałem się młodzieżowej fantasy nie najwyższych (szczególnie dla takiego dziadersa jak ja) lotów, która - co najwyżej - nada się na urlopową lekturę przy basenie. Ale gdzie tam! Okazuje się, że trafiłem na prawdziwą perłę - książka RF Kuang to moim zdaniem najciekawszy debiut literacki (fantasy) od czasów Trylogii Licaniusa.

Ogromnym atutem powieści jest przede wszystkim wspaniały, ciekawy świat stylizowany na dawne Chiny, koncept Panteonu i zamieszkujących go bogów, sprawnie prowadzona narracja i skomplikowani, wielowątkowi bohaterowie. Dobrze jest śledzić ich rozwój i odkrywać motywacje, które rzadko są tak oczywiste, jak można na pierwszy rzut oka przypuszczać. Rin od początku przypominała mi Achaję, którą charakteryzuje ogromny upór, często zmienia zdanie, czasem histeryzuje i podejmuje głupie decyzje - słowem - dojrzewa i ewoluuje. Podobnie można napisać o innych postaciach, które w przeciwieństwie do wielu podobnych dzieł są znacznie więcej niż tylko tłem dla wydarzeń i pretekstem do heroicznych działań głównego bohatera/bohaterki.

Historia w pewnym momencie robi się bardzo brutalna - bez owijania w bawełnę przedstawia okrucieństwo wojny i towarzyszące jej rozterki moralne. W takich ekstremalnych warunkach nie każdy przechodzi egzamin z człowieczeństwa, co zostało dobitnie pokazane. Mam nadzieję, że ciąg dalszy trylogii utrzyma tak wysoki poziom narracji i zaangażowania czytelnika!

Odźwierny, może łaskawie jednak ruszysz dupę, ewidentnie przydałaby się pomoc…

Na „Wojnę makową” trafiłem przypadkiem - głównie z uwagi na rewelacyjną okładkę (czasem oceniam książki po okładkach, co zrobić). Trochę obawiałem się młodzieżowej fantasy nie najwyższych (szczególnie dla takiego dziadersa jak ja) lotów, która - co najwyżej - nada się na urlopową lekturę przy basenie. Ale gdzie tam! Okazuje się, że trafiłem na prawdziwą perłę - książka RF...