Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo udany kryminał. Znacznie lepszy od pierwszego tomu, być może dzięki postaci głównej bohaterki, która tym razem samodzielnie rozwiązuje zagadkę.

Bardzo udany kryminał. Znacznie lepszy od pierwszego tomu, być może dzięki postaci głównej bohaterki, która tym razem samodzielnie rozwiązuje zagadkę.

Nihil novum. Kolejna historia o totalitaryzmie, wojnie domowej, cierpieniu niewinnych i tragedii uchodźców. Nie wnosi nic nowego w społeczny dyskurs, nie zadaje nowych pytań, nie podważa ustalonego status quo. Z drugiej strony, tematy które porusza, w szczególności niebezpieczny powrót brunatnych nacjonalizmów, są w dzisiejszych czasach bezsprzecznie warte uwagi.

Mimo konstrukcji opartej na krótkich scenach czyta się źle, prawdopodobnie przez irytującą niechęć autora do dialogów. Być może ma to na celu podkreślenie przygnębiającej, ponurej atmosfery - moim zdaniem nietrafiony i źle zrealizowany zabieg. Takie eksperymentowanie z formą może skończyć się tylko dobrze (vide septologia Jona Fosse, albo "Rozmowa w 'Katedrze'" Llosy) albo źle (jak tu).

Nihil novum. Kolejna historia o totalitaryzmie, wojnie domowej, cierpieniu niewinnych i tragedii uchodźców. Nie wnosi nic nowego w społeczny dyskurs, nie zadaje nowych pytań, nie podważa ustalonego status quo. Z drugiej strony, tematy które porusza, w szczególności niebezpieczny powrót bru...

Rozwiń Zwiń

Niezbyt często zdarza się, żeby kontynuacja nagradzanej powieści również doczekała się takiego uznania w środowisku. Arkady Martine zabłysnęła powieścią A Memory Called Empire zdobywając nagrodę Hugo (odpowiednik literackiego Nobla w światku fantastyki), aby dwa lata później powtórzyć sukces z A Desolation Called Peace.
Ta pierwsza pozycja podobała mi się, było coś nowego zarówno w warstwie głównego pomysłu na fabułę jak i w tej warstwie alegorycznej, za którą przecież tak lubimy dobre science fiction. Jej kontynuacja, "Pustkowie zwane pokojem" ma wszystkie jej wady i żadnych zalet.
Nowego pomysłu fabularnego w niej nie ma, świat który już poznaliśmy nie odkrywa nic nowego. Prawie 500 stron dłuży się niemiłosiernie, akcja kuleje, fabuły tyle co w przeciętnym opowiadaniu. Pomysł na pierwszy kontakt żenująco słaby i zwyczajnie głupi: komunikacja między technologicznymi cywilizacjami raczej opierałaby się na uniwersalnym języku matematyki, a nie na osobistym spotkaniu przedstawicieli którzy pokazują sobie obrazki i próbują nauczyć się swojej mowy.
Muszę przyznać również, że w warstwie społecznej budzi mój sprzeciw wizja świata, w której role poszczególnych płci i rodziny tak bardzo różni się od obecnych. W świecie tym większość personelu wojskowego (w tym oczywiście dowódcy) to prawie wyłącznie kobiety. Mężczyźni pojawiają się głównie w rolach drugoplanowych, często negatywnych. W całej powieści nie ma miejsca dla choćby jednego związku heteroseksualnego, za to dowiadujemy się, że większość ludzi pochodzi z klonowania.
Całość można raczej uznać za social-fiction, nie science-fiction, bo nauki nie ma tu wcale. Jest niby anturaż znany z kanonu (statki kosmiczne, wormhole, działa energetyczne), ale są tylko plastikowym elementem tła. Kosztem irytujących dywagacji nad trudami początku burzliwego romansu głównych bohaterek.
Nuda, wtórność i - największa z obelg - brak wiarygodności zbudowanego świata.
Jedynym plusem bogaty, barwny język.
[Edit] Po przeczytaniu innych opinii: czytałem w oryginale i doceniam bogactwo użytego języka. Zarzuty, że napisane prostym nieskomplikowanym językiem być może obciąża polskiego tłumacza.

Niezbyt często zdarza się, żeby kontynuacja nagradzanej powieści również doczekała się takiego uznania w środowisku. Arkady Martine zabłysnęła powieścią A Memory Called Empire zdobywając nagrodę Hugo (odpowiednik literackiego Nobla w światku fantastyki), aby dwa lata później powtórzyć sukc...

Rozwiń Zwiń