Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Imogen, oczywiście” to kolejna książka Becky Albertalli, której twórczość śledzę już kilka dobrych lat i niezmiennie zachwycam się tworzonymi przez nią postaciami, z którymi przede wszystkim można się utożsamić, bo często są nieidealne. Nic więc dziwnego, że po kolejną jej pozycję, w dodatku z okładką przywodzącą na myśl słońce i beztroskę, sięgnęłam z dużymi oczekiwaniami. Czy im sprostała?

Imogen jest najlepszą sojuszniczką, jaką można by sobie wymarzyć. Regularnie chodzi na spotkania tęczowego koła i dokształca się, by nie wprawiać swoich queerowych przyjaciół i siostry w dyskomfort. Co się jednak stanie, gdy podczas odwiedzin u przyjaciółki na uczelni wpadnie jej w oko dziewczyna? Czy to, co w dotychczas wierzyła, było kłamstwem? Czy nowo odkryte uczucia nie są jedynie wytworem jej wyobraźni, bądź próbą przywłaszczenia queerowych doświadczeń? I najważniejsze- co na to jej przyjaciele?

Pierwszą konkluzją, która ciśnie mi się na myśl po skończeniu książki jest- „ciężko być Imogen Scott”. Autorka umieszcza nas w głowie dziewczyny, która spokojnie mogłaby mieć na drugie imię Overthinking. Jej każda decyzja, każda myśl okupiona jest wieloma przemyśleniami o zasadności danych uczuć i emocji oraz obawy czy swoim zachowaniem nie rani innych. I ja jak najbardziej się z nią utożsamiam, bo nadmierne myślenie jest mi bardzo bliskie, często nawet przy okazji kompletnie nieistotnych sytuacji. U niej przyjęło to już jednak tak ogromną formę, że zaczynało się to stawać męczące. Ale nie w pełni uznaję to za wadę, bo być może czytając jej przemyślenia, czułam się tak, jak ludzie wokół mnie, słuchając moich często bezzasadnych lęków.

Bohaterowie stworzeni przez Becky są ogólnie bardzo charakterystyczni i budzący sympatię (no, przynajmniej większość z nich). Z ogromną radością przebywałam wśród nich. Jestem dużą fanką motywu found family, który poniekąd także się tu znajduje, a także uczelnianego klimatu.

Autorka jak zwykle umieszcza też w swojej książce szeroką reprezentację i robi to w sposób udany i naturalny. Podobało mi się stopniowe zawiązywanie przyjaźni między dziewczynami i ukazanie nam tego na kartach powieści za pomocą między innymi wycinków z ich SMSowych konwersacji. Dodawało to realności.

Ostatnim elementem, który zasługuje na wyróżnienie, są liczne popkulturowe nawiązania, które Becky potrafi tworzyć świetnie, a których jestem dużą fanką w książkach.

Nie pozostaje mi więc nic innego jak gorąco polecić wam tę młodzieżówkę. Nie jest może najbardziej zaskakującą i trzymająca w napięciu pozycją, jaką przeczytacie, ale mogę zaświadczyć, że czas przy niej spędzony nie będzie stracony, a kolejne strony będą przewracać się same!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu SeeYa.

„Imogen, oczywiście” to kolejna książka Becky Albertalli, której twórczość śledzę już kilka dobrych lat i niezmiennie zachwycam się tworzonymi przez nią postaciami, z którymi przede wszystkim można się utożsamić, bo często są nieidealne. Nic więc dziwnego, że po kolejną jej pozycję, w doda...

Rozwiń

Zwiń

"Ludzie bez dusz" to książka, która szturmem podbiła polskie bookmedia. Już od jakiegoś czasu do moich uszu dochodziły same zachwyty nad stworzoną koncepcją i niebanalnymi wątkami (no i oczywiście za pięknym wydaniem, z którą to opinią całkowicie się zgadzam). Nic więc dziwnego, że z radością postanowiłam przekonać się na własnej skórze, czy opinie na jej temat były słuszne.

Elena pracuje jako jedna z młodszych uzdrowicielek w Świątyni. Dni upływają jej na spędzaniu czasu z innymi kapłankami, a także obrzędach rytualnych na cześć bogini i Wybranki, która ocaliła swoich wiernych od carskiej zarazy- choroby, która zdziesiątkowała mieszkańców kilka lat temu. Kiedy jednak w jednym z domów spotyka mężczyznę, którego objawy jednoznacznie wskazują na nawrót choroby postanawia zbadać sprawę. Pomaga jej w tym pewnie tajemniczy młodzieniec, a wnioski, do których dotrą zatrzęsą światem jaki dotychczas znali.

Istotnym wątkiem w książce jest ten religijny. I tutaj rzeczywiście autorce udało się wykreować wierzenia niezwykle ciekawe. Oddała rytuały religijne bardzo klimatycznie, ale jednocześnie skłoniła do refleksji nad tym, jak instytucje mogą manipulować ludźmi do osiągania własnych korzyści. Bardzo spodobał mi się ten motyw.

Kolejnym pozytywnym aspektem były wątki medyczne. Akcja książki dzieje się w czasach, gdy wiedzą lekarska nie była na tak rozbudowanym poziomie i ciekawie było obserwować, jak tłumaczone są niektóre zjawiska zachodzące w ludzkim ciele. Powolne odkrywanie metod na leczenie carskiej zarazy również było zajmujące.

Niestety, są też elementy, z którymi nie było mi po drodze. Zacznijmy od głównej bohaterki - od samego początku działała mi na nerwy. I to nawet nie przez jakieś konkretne zachowanie, ale jej ogólna lekceważąca postawa dawała mi bardzo nieprzyjemne wrażenie. Nie polubiłabym jej w prawdziwym życiu. O wiele lepiej wypada na jej tle Gustaw - rozpuszczony, ale jednocześnie troskliwy i zabawny chłopak.

Mam jeszcze problem z tempem akcji, bo jest dość powolne, szczególnie na początku. Niektóre rozdziały mnie nużyły.

No i wreszcie wisienka na torcie, czyli język książki. Jak już wspomniałam, jej akcja osadzona jest w czasach podobnych do średniowiecza. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie rzucane od czasu do czasu przez bohaterów słowa, które kompletnie nie pasowały do przyjętej konwencji. Musicie przyznać, że "spierdalaj", czy inne tego typu przekleństwa wybijają z klimatu stylizowanego na starodawny, bo są po prostu zbyt potoczne.

"Ludzie bez dusz" to książka, która wyróżnia się klimatem i poruszaną tematyką. Co prawda znalazłam w niej parę wad, ale całościowo uważam ją za naprawdę świetną i angażującą pozycję. Polecam wam więc przekonać się na własnej skórze, co ma do zaoferowania autorka.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Prószyński Young.

"Ludzie bez dusz" to książka, która szturmem podbiła polskie bookmedia. Już od jakiegoś czasu do moich uszu dochodziły same zachwyty nad stworzoną koncepcją i niebanalnymi wątkami (no i oczywiście za pięknym wydaniem, z którą to opinią całkowicie się zgadzam). Nic więc dziwnego, że z radoś...

Rozwiń

Zwiń

"Żelazne serce" to kontynuacja "Wojny Crier", którą miałam okazję przeczytać niecały rok temu. W tamtym momencie naprawdę spodobał mi się klimat książki i świeży pomysł na fabułę związany z automatonami i przejęciem przez nich władzy nad światem ludzi. Czy "Żelazne serce" mnie zachwyciło, czy może dotknęła je słynna "klątwa drugiego tomu"?

Uwaga. W recenzji mogą pojawić się lekkie spojlery do pierwszej części.

Po wydarzeniach z pierwszego tomu Ayla ucieka z zamku i szuka schronienia w sąsiednim królestwie, rządzonym przez królową Junn inaczej zwaną szaloną królową. W nowym miejscu doświadcza życia, o jakim wcześniej nie śniła, ale jednocześnie odkrywa kolejne elementy planu Kinoka i planuje sposoby, by zakończyć jego działalność raz na zawsze.
Crier z kolei zostaje na zamku i szykuje się do ślubu ze scyrem. Z czasem dociera jednak do niej, że jednym sposobem na jego powstrzymanie może być ucieczka z zamku i wyruszenie w samotną i pełną niebezpieczeństw wyprawę, podczas której poczyni rozdzierające serce obserwacje.
Czy dziewczyny osiągną zaplanowane cele, a przede wszystkim, czy znajdą sposób, by pomimo przeciwności zostać razem?

Podobnie jak w pierwszym tomie, książka może pochwalić się naprawdę wyjątkowym klimatem i stylem pisania, który czyni lekturę samą przyjemnością. Dodatkowo na duży plus zasługuje rozbudowanie wątku Crier i ukazanie jej przemiany. Przez to, że opuszcza bezpieczne mury zamku, konfrontuje się z niezbyt przyjemną rzeczywistością i zaczyna podważać pewne rzeczy, w które dotąd wierzyła. Do tego staje się odważniejsza i pod koniec zaczęłam darzyć ją jeszcze większą sympatią.

Podobnie jak w "Wojnie Crier" tutaj też między rozdziałami pojawiają się wstawki w formie listów, wpisów do dziennika, przemówień i tym podobnych, które dodają klimatu historii i przełamują jej tempo. Szalenie lubię takie dodatki.

Ale żeby nie było tak kolorowo, nie powiem, żeby książka znalazła się wśród moich ulubieńców i niestety pierwszą część wspominać będę lepiej, jako angażujący powiew świeżości. Tutaj znajdziemy naprawdę dużo znanych już motywów związanych z rebelią, poświęceniem, tajemnicami i mam wrażenie, że przez to naprawdę mało rzeczy realnie mnie zaskoczyło. Ciągle towarzyszyło mi wrażenie, że to już gdzieś było, a nie kojarzę, żeby pierwsza część dostarczyła mi podobnych odczuć.
Do tego mam problem z tempem akcji, bo przez dużą część książka jest naprawdę powolne i wydarzenia dzieją się miarowym i niezbyt angażujący tempem. Dopiero pod koniec akcja się zagęszcza, ale zanim do tego dochodzi, trochę trzeba się zmęczyć.

Koniec końców "Żelazne serce" uważam za przyjemną fantastykę z gatunku tych lekkich, idealnych jako początek przygody z tym gatunkiem. Ma kilka naprawdę dobrych elementów, jednocześnie jednak dostrzegam w niej również pewnie wady i liczyłam, że mimo wszystko zakocham się w niej mocniej.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu You&YA.

"Żelazne serce" to kontynuacja "Wojny Crier", którą miałam okazję przeczytać niecały rok temu. W tamtym momencie naprawdę spodobał mi się klimat książki i świeży pomysł na fabułę związany z automatonami i przejęciem przez nich władzy nad światem ludzi. Czy "Żelazne serce" mnie zachwyciło, ...

Rozwiń

Zwiń

Dzisiaj premierę ma naprawdę wyjątkowa pozycja, bo jest to mój dumny patronat. "Dzwonek na długą przerwę" to historia, osadzona w Polsce wczesnych lat dwutysięcznych i przenosi nas do tego czasu, ukazując wszystkie jego mroczne strony, a także codzienne problemy, z jakimi musieli zmagać się nastolatkowie w tamtym okresie.

Wagan jest jednym z członków różnorodnej grupy przyjaciół, z którymi łączy go zamiłowanie do pokazów ogniowych, które prezentuje na rynku głównym w swoim miejscu zamieszkania. Niestety mają też ze sobą wspólnego coś mniej przyjemnego, a mianowicie są obiektem drwin szkolnej grupy uprzywilejowanych dzieciaków, którzy swoją pozycję zawdzięczają między innymi bogatym rodzicom. Szkolna codzienność jest więc dla nich ciężką przeprawą, a drwiny, docinki i bójki to dla nich chleb powszedni. Co, jednak jeśli nie wszyscy oprawcy są nimi naprawdę? Wagan zaczyna się zbliżać do jednego z chłopaków z przeciwnej grupy, wiedząc jednak, że nie może się to skończyć dobrze. Co jeszcze czeka na bohaterów? I czym są tajemnicze kręgi w polu kukurydzy, znalezione nieopodal miejscowości?

Jest to pozycja wyjątkowa na wielu płaszczyznach. Przede wszystkim zachwyca realizmem, bo autorce udało się wykreować bohaterów z krwi i kości, którzy w swoich rozterkach są bardzo ludzcy, dzięki czemu widać, że książka opisana była na podstawie realnych doświadczeń, a nie jedynie mglistego zamysłu. Każda z postaci popełnia błędy, ale jednocześnie ich motywacje były na tyle dobrze podbudowane, że rozumiałam ich rozterki i trudności. Musicie wiedzieć, że ta pozycja zachwyca różnorodnością postaci. Mamy tutaj Wagana, czyli pogubionego chłopaka, który próbuje poradzić sobie ze swoją orientacją, ale też dużymi problemami rodzinnymi, Janka, czyli jego najlepszego przyjaciela i Roma, który zmaga się z uprzedzeniami związanymi z jego kulturą, ale też Mateusza, którzy stoi na rozdrożu między sercem, a przynależnością społeczną. A to tylko jedne z wielu przykładów kompleksowych bohaterów.

Kolejnym ciekawym wątkiem jest tutaj sam motyw tańca z ogniem, który był przedstawiony angażująco i realistycznie. Czułam się, jakbym spędzała czas wraz z bohaterami, obserwując zapierające dech w piersiach pokazy.
Relacja między chłopakami rozgrywa się stopniowo i widać ich rosnące przywiązanie. Cieszę się, że autorka podbudowała je wieloma wątpliwościami i niejednoznacznościami, ale jednocześnie dała wyczuć romantyczne przyciąganie.

Książka jest ponadto sentymentalną podróżą do roku 2008. Adrianna zadbała o liczne wstawki, które umieszczają akcję w tym okresie kulturowym, dając nam możliwość przypomnienia sobie tamtejszych hitów, atmosfery i komunikatorów, ale też bardziej analogowej rzeczywistości.
Na koniec warto dodać, że nie jest to książka łatwa i przyjemna. Zawiera wiele ciężkich wątków, a przed przeczytaniem zalecam zapoznanie się z ostrzeżeniami dotyczącymi treści i występującej w książce, chociażby prz3mocy oraz wątków związanych z silnymi uprzedzeniami.

"Dzwonek na długą przerwę" to książka, która różni się od wydawanych często na jedno kopyto współczesnych młodzieżówek. Jest realistyczna, ale dodatkowo bardzo angażująca i łamiąca serce. Porusza wiele ważnych zagadnień i uczula na pewne postawy i zachowania. Ogromnie cieszę się z możliwości objęcia patronatem tak wyjątkowej pozycji, która musi zagościć na waszych półkach!

Za współpracę dziękuję wydawnictwu Spisek Pisarzy.

Dzisiaj premierę ma naprawdę wyjątkowa pozycja, bo jest to mój dumny patronat. "Dzwonek na długą przerwę" to historia, osadzona w Polsce wczesnych lat dwutysięcznych i przenosi nas do tego czasu, ukazując wszystkie jego mroczne strony, a także codzienne problemy, z jakimi musieli zmagać si...

Rozwiń

Zwiń

Musicie przyznać, że "Każdy w mojej rodzinie kogoś zabił" to tytuł niesamowicie intrygujący. Nic więc dziwnego, że widząc go, praktycznie od razu zapragnęłam zapoznać się z tą historią, nie wczytując się nawet szczególnie w opis, żeby nie zepsuć sobie przyjemności z lektury. Czy książka okazała się równie intrygująca wewnątrz?

Rodzina Cunninghamów nie cieszy się w okolicy dobrą sławą. Ojciec głównego bohatera dopuścił się w przeszłości paru szokujących czynów, więc teraz muszą uważać na każdy swój krok. Kiedy więc w odciętym od świata zimowym ośrodku, w którym odbywa się zjazd rodzinny dochodzi do tajemniczego zgonu, podejrzani są członkowie rodu. Nie pomaga fakt, że każdy z nich ma na swoim sumieniu czyjeś życie...

Całkowicie przepadałam dla tej historii! Na pewno duże znaczenie miał w tym mój entuzjazm, który rozkwitł już na etapie ujrzenia zapowiedzi, ale okazało się, że autor sprostał pokładanym w nim oczekiwaniom. Duże znaczenie miał w tym jego zawód stand-uppera, który sprawił, że wszystkie wydarzenia przedstawiane były w humorystyczny sposób, który trafiał w moje gusta i sprawiał, że uśmiechałam się pod nosem co kilka minut.
Wyjątkową stroną książki jest również jej konstrukcja - podział na poszczególnych członków rodziny i poznawanie ich ofiar w każdym z segmentów, co naturalnie wplecione jest w docelową zagadkę.

Chciałabym jeszcze trochę skupić się na humorystycznym stylu i samoświadomości autora. Rzadko trafiam na historie, które niejako przełamują czwartą ścianę, zwracając się bezpośrednio do czytelnika. Tutaj autor stosuje ten zabieg, wychodząc naprzeciw wątpliwościom, które mogą narodzić się w głowie czytelnika, ale też spojlerując pewne wydarzenia. Niech doskonałym tego przykładem będzie początek książki, gdzie mamy podane dokładne strony, na których dojdzie do wspomnień o zabójstwach. To zdecydowany powiew świeżości w książkach kryminalnych i dodaje jej niezaprzeczalnego uroku. Podobnie jak kreacja głównego bohatera spostrzegawczego i błyskotliwego pisarza, specjalizującego się w pisaniu poradników o pisaniu kryminałów. Rozwiązanie zagadki było bardzo satysfakcjonujące, szczególnie gdy wszystkie (nawet rzucane mimochodem) elementy połączyły się w spójną całość.

Koniec końców "W mojej rodzinie każdy kogoś zabił" uważam więc za przegenialny i przezabawny kryminał. Polecam go wszystkim, którym wydaje się, że w tym gatunku poznali już wszystko, którzy lubią przełamywanie cięższych wątków humorem, charakterystycznych bohaterów, ale też wciągającą kryminalną zagadkę i mnogość trupów. Była to cudowna literacka przygoda i z niecierpliwością czekam na inne książki autora!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu WAB.

Musicie przyznać, że "Każdy w mojej rodzinie kogoś zabił" to tytuł niesamowicie intrygujący. Nic więc dziwnego, że widząc go, praktycznie od razu zapragnęłam zapoznać się z tą historią, nie wczytując się nawet szczególnie w opis, żeby nie zepsuć sobie przyjemności z lektury. Czy książka ok...

Rozwiń

Zwiń

"W tych szacownych murach" to zbiór opowiadań, który przyciągnął mnie przede wszystkim tematyką. Musicie bowiem przyznać, że 12 opowiadań, 12 autorów i 12 pomysłów na wyjątkowe historie osadzone w estetyce dark academia brzmią jak przepis na sukces. I w mojej opinii takim się właśnie okazał. Za absolutnie piękną okładką ze złoceniami kryją się opowieści wśród których każdy znajdzie coś dla siebie.

Zróżnicowane grono autorów zaprezentowało tu naprawdę wyjątkowe historie poruszające się wokół tematyki dark academia. Każda z historii ma w sobie coś świeżego. Znajdziecie tu więc historie na granicy horroru, gdzie ludzie nie są takimi, jakimi się wydają, tajemnicze zaginięcia, duchy przeszłości, magię i nadzwyczaj rozwiniętą technologię, która wpływa na postacie.

Wiadomo że w zbiorach opowiadanie opowiadaniu nierówne, jednak ku mojemu zdziwieniu ten zachował dość stały poziom mojego zaangażowania i w każdej z historii znalazłam coś przyciągającego, nawet w tych, które wielu recenzentom niekoniecznie przypadły do gustu. Początek zbioru jest już bardzo obiecujący. Mamy tutaj bowiem zarysowaną historię romansu wykładowcy z uczennicą z nieoczywistym twistem. Tekst ten zainteresował mnie dodatkowo twórczością autorki, bo stanowi prequel wydanej już książki. Dalej jest już tylko lepiej, a na uwagę zasługują w mojej opinii chociażby "Pies i królik"- w której formie autorce udało się zawrzeć masę treści i ciekawych motywów oraz elementy mitologii nordyckiej lub "Okrutne następstwa", które pozostawiło mnie z uczuciem satysfakcji czy "Dom X", który pozostawił mnie z ciarkami na całym ciele. "Urlop naukowy" to z kolei świetny przykład ironicznego humoru, który mnie bawił.
A to tylko niektóre z historii zasługujących na docenienie.

Cudownie było przenieść się w mury klimatycznych budowli, wstąpić do tajnych stowarzyszeń czy poczuć nutę magii na własnej skórze. Lektura sprawiła mi masę satysfakcji i ogromnie polecam ją wszystkim fanom motywu dark academia, mrocznych klimatów i pięknych okładek, które dumnie zdobią biblioteczki. Myślę, że sprawdzi się też jako próbka tekstu dla osób, które na własnej skórze chcą przekonać się czy ta estetyka wpisuje się w ich gusta bądź po prostu chcą poznać autorów, z których duża część zasługuje na uznanie.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Storylight.

"W tych szacownych murach" to zbiór opowiadań, który przyciągnął mnie przede wszystkim tematyką. Musicie bowiem przyznać, że 12 opowiadań, 12 autorów i 12 pomysłów na wyjątkowe historie osadzone w estetyce dark academia brzmią jak przepis na sukces. I w mojej opinii takim się właśnie okaza...

Rozwiń

Zwiń

"Foul Heart Huntsman" to kontynuacja mojej ukochanej "Foul Lady Fortune". Po zakończeniu pierwszej części miałam wiele pytań, mało odpowiedzi i morze niecierpliwości w oczekiwaniu na poznanie dalszych losów bohaterów. I pod tym względem kontynuacja mnie nie rozczarowała.

Po tragicznych w skutkach wydarzeniach z pierwszego tomu Rosalind musi znaleźć w sobie siłę, by przeć naprzód pomimo straty, jakiej doświadczyła, a także opracować nowy plan, który nie tylko pozwoli jej odnaleźć Oriona, ale też funkcjonować w siatce nacjonalistów po ujawnieniu opinii publicznej jej tożsamości. Krajowe tournee wydaje się najlepszym pomysłem, by połączyć te dwa cele. Tymczasem Szanghaj zaczynają spowijać coraz ciemniejsze chmury, a widmo konfliktu nieustannie się zbliża. Co poświęcą postacie, by osiągnąć upragnione cele?

Chloe Gong po raz kolejny udowodniła swój ogromny talent w kreowaniu przede wszystkim wątków politycznych. Stawka jest tu namacalna, podobnie jak poczucie nadchodzącego zagrożenia. Owszem, czasami polityczne konotacje bohaterów mogą wydawać się lekko zagmatwane, szczególnie że niektórzy nie mają tak jednoznacznych intencji, jak mogłoby się wydawać, ale ja nie odczułam tego jako przeszkody. Dodatkowo posłowie autorki jak zawsze rozjaśnia wiele historycznych aspektów. Już nie wspominając o tym, że dzięki nim możemy poznać skrawek historii, o którym nie mówiło się zbyt dużo na lekcjach w szkole.

Bohaterowie jak zawsze nie zawodzą. W tym tomie dużo czasu spędzają razem, a dynamika między nimi jest bezbłędna. A co do samej akcji, zapewniła mi całą gamę emocji. Od rozbawienia, przez czysty szok, po smutek na tyle duży, że miałam łzy w oczach. Aktorka zdecydowanie nie obchodziła się z moją psychiką delikatnie.

Czy książka ma jakieś wady? Myślę, że dla wielu moja to być jej długość. Ja sama też uważam że te 600 stron można było skrócić bez konsekwencji dla akcji, ale z drugiej strony dało mi to okazję do spędzenia więcej czasu z ukochaną ekipą.

Zakończenie kosztowało mnie zbyt wiele emocji, ale koniec końców kończę swoją przygodę z tą serią z dużą satysfakcją. Jestem ogromnie ciekawa, co jeszcze ma nam do zaoferowania autorka i mam nadzieję, że wydawnictwo Jaguar nas tym uraczy.

"Foul Heart Huntsman" to kontynuacja mojej ukochanej "Foul Lady Fortune". Po zakończeniu pierwszej części miałam wiele pytań, mało odpowiedzi i morze niecierpliwości w oczekiwaniu na poznanie dalszych losów bohaterów. I pod tym względem kontynuacja mnie nie rozczarowała.

Po tragicznych w ...

Rozwiń

Zwiń

„One for sorrow” to młodzieżowy thriller, który okazał się dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Z nadzieją sięgnęłam więc po kontynuację, która na powrót przeniosła mnie w mury Illumen Hall.

Zagadka morderstwa Loli nadal pozostaje nierozstrzygnięta, jednak kolejne tropy zaczynają wskakiwać na swoje miejsce, a rozwiązanie czai się tuż za rogiem. Tajemnicze zaproszenie do Stowarzyszenia Srok, kolejna ofiara mordercy, dokumenty, które kryją w sobie przyszłość akademii i wreszcie czas przepływający przez palce. Jedno jest pewne. W tym roku w Akademii Illumen Hall nie ma miejsca na nudę.

Musze przyznać, że od pierwszej strony wsiąknęłam na powrót w tę historię i poczułam, jakbym wracała do siebie. Jest to bezpośrednia kontynuacja pierwszej części i idealnie ją dopełnia. Styl od początku zachwyca lekkością, a kolejne kartki przewracając się same, odkrywając przed nami coraz to nowe rozwiązania, ale jednocześnie rodząc kolejne pytania.
Bo kolejne typy na mordercę wypadają bardzo wiarygodnie. Ciężko określić, kto mówi prawdę, a kto próbuje zataić niewygodne fakty. Tak naprawdę cała książka to jazda bez trzymanki, idealnie nadaje się chociażby na maraton czytelniczy, bo jej tempo sprawia, że czyta się ją niesamowicie dynamicznie.

W tej części Audrey odsłoniła przede mną nowe oblicze i zaczęłam darzyć ją większą sympatią. Widać jej ogromny rozwój i przemianę z rozpieszczonej amerykanki. Ivy z kolei nie przestała mnie zaskakiwać w tym pozytywnym, ale jednocześnie i negatywnym sensie. Ale więcej nie zdradzę.

Po raz kolejny doceniam również brak wyraźnego wątku romantycznego, który w tym przypadku byłby zbędny i odwracał uwagę od ważniejszych wątków.

Serię kończę więc z satysfakcją i ogromnym zaskoczeniem. Autorki nie poskąpiły tu zwrotów akcji, których nie dało się przewidzieć i odkryć, które wymiotły mnie w fotel, a które sprawiły, że kończenie czytałam z otwartą buzią. Ogromnie cieszę się, że seria doczekała się kontynuacji, a w dodatku tak udanej!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Storylight.

„One for sorrow” to młodzieżowy thriller, który okazał się dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Z nadzieją sięgnęłam więc po kontynuację, która na powrót przeniosła mnie w mury Illumen Hall.

Zagadka morderstwa Loli nadal pozostaje nierozstrzygnięta, jednak kolejne tropy zaczynają wska...

Rozwiń

Zwiń

W kwietniu zeszłego roku miałam okazję skończyć książkę, która szturmem podbiła moje serce i zaklasyfikowała się do najlepszych pozycji 2023. Mowa tu oczywiście o "A miało być jak w bajce" F.T. Lukens. Kiedy więc dowiedziałam się o zbliżającej się premierze kolejnej książki tej osoby autorskiej, wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć. Czy zachwyciła mnie równie mocno?

Tal to czwarty w kolejce do tronu książę, który skrywa sekret mogący zagrozić bezpieczeństwu całego królestwa. Posiada magiczną moc, taką samą jak jego dziadek, który posłużył się nią do siania zniszczenia i wojny. Nic więc dziwnego, że książę nie może pozwolić, by inni posądzili go o posiadanie podobnych zdolności i aspiracji. Kiedy więc wyrusza na pierwszą morską wyprawę po królestwie, musi zachować szczególną ostrożność. Szczególnie gdy coraz więcej osób szykuje na niego rozmaite zasadzki, a na porzuconym statku znajduje przykutego łańcuchem chłopaka, który wydaje się skrywać tajemnicę.

Mówię to z naprawdę ciężkim sercem, ale spodziewałam się po książce więcej. I to nawet nie dlatego, że fabularnie, czy stylistycznie była wyjątkowo negatywnie wyróżniająca się. Przede wszystkim jest to idealny przypadek, pozycji dobrej, która jednak może zostać skrzywdzona przez wygórowane oczekiwania. Ale żebyście w pełni mogli zrozumieć przyczyny mojego zawodu, musimy cofnąć się jeszcze na chwilę do książki "A miało być jak w bajce". Tamta pozycja zapadła mi w pamięć jako jedna z najzabawniejszych i najprzyjemniejszych książek, z jakimi miałam do czynienia, każdą stronę pochłaniałam z bananem na twarzy i uczuciem komfortu. Siedzenie za pomocą pierwszoosobowej narracji w głowie Arka było doświadczeniem wyjątkowym. I na takie coś liczyłam także w tym przypadku. Okazało się jednak, że jest to pozycja o wiele bardziej skupiona na politycznych intrygach, pościgach i morskich podbojach, a humoru i ciętych ripost nie jest tu tak dużo. Dodatkowo tym razem mamy do czynienia z trzecioosobową narracją i o ile, na co dzień nie mam z nią problemu, w tym wypadku zabrała sposobność bohaterowi do pełnego wyrażenia siebie.

I właśnie ten brak humoru tak mnie zniechęcił. Moje oczekiwania nie były zresztą całkiem bezzasadne, bo sam opis z tyłu okładki jest utrzymany w bardzo niezobowiązującym stylu, sugerującym masę śmiechu.

Nie oznacza to jednak, że książka była zła. Uważam ją za bardzo przyjemną fantastykę z politycznymi intrygai oraz powoli rozwijającym się uczuciem, a także kapką magii i podwodnych istot. Czyta się ją błyskawicznie, a relacja bohaterów jest przedstawiona w wiarygodny sposób. Mamy tutaj również plejadę charakternych i charyzmatycznych bohaterów, z którymi spędziłam cudowny czas. Relacja Tala z rodzeństwem była naprawdę cudownie przedstawiona. Gdybym od początku traktowała książkę jako osobne działo, oddzielając ją od twórcy, być może doceniłabym ją stukrotnie bardziej.

Sama konstrukcja książki nasuwała mi też lekkie skojarzenia z "Małą Syrenką" i myślę, że można ją uznać za jej queerowy retelling.

Jeśli lubicie takie morskie klimaty w pozycjach, a jednocześnie szukacie fantastyki nieprzytłaczającej i książki do przeczytania w kilka przyjemnych wieczorów, "Na głębokich wodach" poleca się waszej uwadze. Ja sądzę, że była naprawdę super. No ale ten humor... Naprawdę na niego liczyłam.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Odyseya.

W kwietniu zeszłego roku miałam okazję skończyć książkę, która szturmem podbiła moje serce i zaklasyfikowała się do najlepszych pozycji 2023. Mowa tu oczywiście o "A miało być jak w bajce" F.T. Lukens. Kiedy więc dowiedziałam się o zbliżającej się premierze kolejnej książki tej osoby autor...

Rozwiń

Zwiń

"One for sorrow" to wznowienie książki, która ukazała się na rynku już kilka lat temu. W tamtym momencie przeszła koło mnie bez echa, nie powodując chęci przeczytania, ale po lekturze "Przewodnika po zbrodni według grzecznej dziewczynki" nabrałam ochoty na tego typu młodzieżowe kryminały, tym bardziej więc ucieszyłam się na tę premierę. Czy książka spełniła moje oczekiwania?

Mury Illumen Hall sa pełne historii i niewyjaśnonych zjawisk. Na ostatniej imprezie z jeziora nieopodal wyłowiono ciało jednej z uczennic, na której plecach znajdował się duży tatuaż przedstawiający srokę. Teraz każdy próbuje wrócić do codzienności po tych tragicznych wydarzeniach, jednak ktoś za wszelką cenę próbuje odkryć tajemnicę zgonu. Co, jeśli uznane za wypadek zdarzenie było tak naprawdę zaplanowanym zamachem?
Audrey i Ivy natrafiają na tropy dotyczące tej zagadki, a jednocześnie próbują zrozumieć, komu tak zależy na odkryciu tej tajemnicy.

Muszę przyznać, że książka wręcz przerosła moje oczekiwania. Na portalach czytelniczych trafiałam na naprawę zróżnicowane opinie na jej temat, a ja od początku wsiąknęłam w mroczny klimat murów akademii i zapragnęłam poznać jej tajemnice. Autorkom udało się stworzyć niepowtarzalny klimat w stylu "dark academia" i konsekwentnie go utrzymywać. Całość napisana jest bardzo spójnie i nie odczuwałam różnicy w stylu pisania obu kobiet. Do tego mimo powagi tematu powieść czyta się niesamowicie szybko. Kiedy już wsiąknie się w opowieść, nie można przerwać!

Warto też wspomnieć o głównych bohaterkach. Są bardzo wyraziste, dzięki czemu nie miałam problemu z rozpoznaniem, z której perspektywy pisany jest dany rozdział. Moją sympatię zdecydowanie zdobyła ambitna Ivy. Audrey, szczególnie na początku strasznie działała mi na nerwy, jako rozpuszczona amerykanka, ale rozumiem celowość jej kreacji. Dodatkowo jej przeszłość, która w pewnym momencie została nam ujawniona rzuciła mi zupełnie nowe światło na jej osobę i to, przez co musiała przechodzić.

Niestety, w tym tomie nie zostaje rozwiązana główna zagadka. Tym bardziej cieszę się, że pod ręką mam już kolejną część i liczę, że rozwieje moje wątpliwości.

Koniec końców "Stowarzyszenie srok" uważam za książkę angażującą i klimatyczną. Swoją lekkością i stylem spodoba się fanom młodzieżowych kryminałów, osadzonych w wiekowych szkołach z wyjątkową historią i morzem tajemnic.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Insignis.

"One for sorrow" to wznowienie książki, która ukazała się na rynku już kilka lat temu. W tamtym momencie przeszła koło mnie bez echa, nie powodując chęci przeczytania, ale po lekturze "Przewodnika po zbrodni według grzecznej dziewczynki" nabrałam ochoty na tego typu młodzieżowe kryminały, ...

Rozwiń

Zwiń