Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam historię opisaną w „Black lies". Jestem nią oczarowana, zakochana w niej i tak bardzo polubiłam głównych bohaterów - Setha i Beverly, że moje myśli nadal krążą wokół tej książki. 
Mówią, że przeciwieństwa się przyciągają i ta opowieść, potwierdza tę regułę. Różnią się zasadniczo wszystkim co tylko możliwe i pewnie właśnie dzięki temu wszystko, co między nimi się dzieje, od samego początku jest tak intensywne. 
Uwielbiam gdy między bohaterami rodzi się chemia i z każdym rozdziałem rośnie w siłę i właśnie tak było tym razem. Jednak oprócz tego, cudownie było czytać, jak bohaterowie odkrywają siebie, swoje charaktery i próbują zrozumieć emocje, które nimi kierują. 
Joanna Balicka jest mistrzynią w pisaniu romansów, dlatego nie jest dla mnie zaskoczeniem, że gorące sceny, napisała w sposób idealny. Są one gorące, ale jednak napisane z wyczuciem. 
Fabuła tej książki to nie tylko relacja między szefem a pracownicą, ale także intrygi, które potrafią nieźle namieszać. 
Emocje? Jest ich tu tak dużo! Podczas czytania śmiałam się i wzruszałam, ale także było mi momentami smutno, bo los nie oszczędził bohaterom tych gorszych chwil. 
Bracia Weston mają w sobie coś, co mnie do nich przyciąga. Najpierw Xander sprawił, że moje serce zabiło szybciej, teraz to samo sprawił Seth, jestem pewna, że Phoenix zrobi z nim to samo!

Uwielbiam historię opisaną w „Black lies". Jestem nią oczarowana, zakochana w niej i tak bardzo polubiłam głównych bohaterów - Setha i Beverly, że moje myśli nadal krążą wokół tej książki. 
Mówią, że przeciwieństwa się przyciągają i ta opowieść, potwierdza tę regułę. Różnią się zasadn...

Rozwiń

Zwiń

Książka Sabiny Waszut „Sztuczny miód” przenosi nas do lat 80 w rejony Śląska. Czasy PRL-u znam z opowieści starszych, a dzięki autorce miałam okazję jeszcze bardziej przybliżyć sobie okres, który często był utkany ze strachem, ale także wszelkiego rodzaju absurdów, które dziś wydają się nie do przyjęcia.
Główne bohaterki Marylka i Baśka, to swoje zupełne przeciwieństwa, niemalże w każdej możliwej kwestii różnią się od siebie w sposób wręcz namacalny. Jednak mimo różnic, polubiłam je obie, a z każdym kolejnym rozdziałem moja sympatia do nich rosła.
Sabina Waszut w swoich książka doskonale umie przedstawić klimat minionych lat, w których opisuje fabułę i losy bohaterów. 
W książkach autorki lubię to, że odczuwam emocje, jakie noszą w sobie bohaterowie powieści.  Niejednokrotnie zastanawiałam się, czy decyzje podejmowane przez bohaterki „sztucznego miodu” są dobre, innym razem cieszyłam się wraz z nimi.
Z wielkim zainteresowaniem czytałam tę książkę i cieszę się, że autorka zdecydowała się umieścić fabułę w czasach PRL-u, bo daje to okazję czytelnikowi zbliżyć się do tamtych czasów, lub je sobie przypomnieć.

Książka Sabiny Waszut „Sztuczny miód” przenosi nas do lat 80 w rejony Śląska. Czasy PRL-u znam z opowieści starszych, a dzięki autorce miałam okazję jeszcze bardziej przybliżyć sobie okres, który często był utkany ze strachem, ale także wszelkiego rodzaju absurdów, które dziś wydają się ni...

Rozwiń

Zwiń

„Panaceum” to książka, po którą sięgnęłam z polecenia Basi @zaczytana.book i właściwie tyle mi wystarczyło, bo poza tym nie wiedziałam o książce dużo więcej.
Okazało się, że historia skryta pod niepozorną okładką mnie oczarowała.
„Panaceum” przedstawia historie Roxanne, która jest szkolną gwiazdą, lubianą i znaną przez wszystkich. I Amria, który jak totalne przeciwieństwo dziewczyny, chciałby pozostać w cieniu, jak najmniej rzucając się w oczy innym.
Ich losy krzyżują się na pechowej imprezie, która mogła się skończyć jeszcze gorzej w swoich skutkach, a od niej ich drogi krzyżują się coraz częściej.
Bardzo polubiłam bohaterów tej powieści, są tak od siebie różni, a jednocześnie tak bardzo potrafili rozgrzać sympatie do siebie. Bez wątpienia jest to zasługa autorki, która wykreowała ich w taki sposób, że nie da się przejść obok nich obojętnie.
Jest to  pełna emocji i ważnych tematów książka, która zapada na długo w pamięci.
Uwielbiam gdy fabuła czytanej opowieści zmusza mnie do refleksji i przemyśleń, tak właśnie było podczas czytania debiutu Basi Łaszkow.
Z pewnością będę śledzić pisarską ścieżkę autorki, bo debiut mnie zachwycił!

„Panaceum” to książka, po którą sięgnęłam z polecenia Basi @zaczytana.book i właściwie tyle mi wystarczyło, bo poza tym nie wiedziałam o książce dużo więcej.
Okazało się, że historia skryta pod niepozorną okładką mnie oczarowała.
„Panaceum” przedstawia historie Roxanne, która jest szkoln...

Rozwiń

Zwiń

„Czas ucieczki” to kontynuacja opowieści, którą mieliśmy okazję poznać w „Sekretnym domu".
Jest to niezwykle emocjonalna i trudna opowieść, którą nie raz w czytelniku wzbudza łzy i sprowadza do przemyśleń.
Z jednej strony jest to przeraźliwie smutna opowieść ukazująca, jak zły potrafi być człowiek, jak zaślepiony czyjąś wizją ślepo podąża za tym, w co kazano mu wierzyć. Z drugiej strony poznajemy niebywałą siłę kobiet, które walczą o los swój i dzieci, miłość, a także nadzieję,  że mimo wszystko los uśmiechnie się do utrudzonych wojną i ciągłym strachem bohaterów.
Podobno wiemy o sobie dokładnie tyle, na ile nas sprawdzono. Zaczytując się w powieściach historycznych, tym w książce „Czas ucieczki”, uświadamiam sobie jak wiele prawdy jest w tych słowach.
Książka Sabiny Waszut wzbudza całą masę emocji, które są naprawdę ciężkie, bo jeśli w grę wchodzi dobro skrzywdzonych dzieci, to nie może być to lekka lektura.
Polecam tę opowieść!

„Czas ucieczki” to kontynuacja opowieści, którą mieliśmy okazję poznać w „Sekretnym domu".
Jest to niezwykle emocjonalna i trudna opowieść, którą nie raz w czytelniku wzbudza łzy i sprowadza do przemyśleń.
Z jednej strony jest to przeraźliwie smutna opowieść ukazująca, jak zły potrafi...

Rozwiń

Zwiń

"– Luna – wark­nął przez zęby, ro­biąc ko­lej­ny krok do przo­du. Jego po­tęż­ne ciało zda­wa­ło się cią­gle ro­snąć na moich oczach. – To jest moja spra­wa. Ty je­steś moją spra­wą."

Mam wrażenie, że każdą opinię do książek Mariany Zapaty zaczynam od słów „kocham twórczość Zapaty". Tylko że taka jest prawda, bo jestem absolutnie zakochana w historiach tworzonych przez autorkę. Każda z nich zachwyca i sprawia, że moje grono książkowych mężów ciągle się powiększa. 
Historia Luny mnie poruszyła i sprawiła, że moje emocje szybowały wraz z każdym rozdziałem, który odkrywał nowe fakty z jej życia. To taka dobra, życzliwa i cudowna kobieta, za którą stoi trudna przeszłość. Jednak to, że jej to nie złamało i nadal była promykiem słońca, było czymś wspaniałym.
Jestem przekonana, że Mariana Zapata najlepiej kreuje gburowatych mężczyzn, którzy mimo swojego grubego pancerza mają „to coś”, przez co czytelnik czuję, że nie taki z niego gbur, jak go malują. 😉
Taki właśnie jest Rip, niedostępny, gburowaty i noszący zbroje, przez którą ciężko się przebić.
Pokochałam ich, ich relacje i osobowości.
Uwielbiam to, że dzięki obszernym książkom autorki możemy poznać bohaterów właściwie pod każdym możliwym względem. Ja zazwyczaj niekoniecznie lubię książkowe grubaski, ale umówmy się-jeśli jest to Zapata-zawsze będzie mi mało!
Ogromny plus, za motyw warsztatu samochodowego, przebywanie w tym warsztnie ogromną przyjemnością 💖

"– Luna – wark­nął przez zęby, ro­biąc ko­lej­ny krok do przo­du. Jego po­tęż­ne ciało zda­wa­ło się cią­gle ro­snąć na moich oczach. – To jest moja spra­wa. Ty je­steś moją spra­wą."

Mam wrażenie, że każdą opinię do książek Mariany Zapaty zaczynam od słów „kocham twórczość Zap...

Rozwiń

Zwiń

„Zdejmij z nieba księżyc” to książka, o której ile i jakby bym nie napisała, to będzie ZA MAŁO. Ta książka urzekła mnie pod każdym możliwym względem: począwszy od samego pomysłu na historię, przez kreacje bohaterów, aż po nasycenie emocjami.
Sięgając po tę książkę, z każdej strony czytałam zapewnienia, że to książka, przy której trzeba naszykować chusteczki. I tak właśnie było, każda czuła struna mojej duszy została poruszona.
Ta książka jest tak niezwykle piękna, a przy tym tak strasznie bolesna. Obrazuje ona parę niemal idealną: miłość, na jaką liczy każdy- z  ogromnym wsparciem drugiej osoby, trzymającej za rękę i sprawiającym, że świąt pięknieje i nabiera barw.
Początkowo myślałam, że to Lauren zmieniła Joshua, jednak każdy kolejny rozdział uświadamiał mi, że ich związek dzięki wzajemnemu oddziaływaniu ewaluował i dla obojga zmiana wyszła na dobre.
Opisanie spektrum autyzmu w książkach jest niezwykle trudne, właściwie „Zdejmij z nieba księżyc” to pierwsza książka, w której (którą ja czytałam) gdzie czytelnik może zrozumieć, jak się czuje taka osoba.

Gdy umiera bliska osoba, ciężko przejść przez okres żałoby. Gdy umarła Lauren, Joshua też nie wiedział co dalej, życie bez ukochanej brzmi niczym codzienna tortura. Gotowa na to co ma nadejść żona, zostawia mu listy, które miały mu pomóc, zrozumieć i przetrwać pierwszy rok bez niej. Na każdym z nich, ciężko było mi powstrzymać łzy.
Na początku napisałam, że to książka o pięknej miłości, jednak im dłużej myślę, tym bardziej dochodzę do wniosku, że to również książka o żałobie, i jej głębokim przeżywaniu, ale także o osobie ze spektrum autyzmu, przeżywającym najcięższe chwile w życiu. Ta książka skłania do refleksji, przemyśleń i docenieniu swojego życia i zdrowia.
Jeśli nie czytaliście jeszcze tej książki, to zachęcam! Jest tego warta.

„Zdejmij z nieba księżyc” to książka, o której ile i jakby bym nie napisała, to będzie ZA MAŁO. Ta książka urzekła mnie pod każdym możliwym względem: począwszy od samego pomysłu na historię, przez kreacje bohaterów, aż po nasycenie emocjami.
Sięgając po tę książkę, z każdej strony czytałam...

Rozwiń

Zwiń