Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Normalnie wystawiłabym po prostu ocenę, ale przy tak niskiej warto jednak dodać kilka słów wyjaśnienia. Tak, to jest książka dla dzieci. Przynajmniej tak się prezentuje. Nie, żadnemu dziecku bym jej nie kupiła, bo ani nie nadaje się dla tych najmłodszych, ani nie będzie interesująca dla starszych. Właściwie nie do końca wiem, do kogo jest kierowana - ani język ani ilustracje do dzieci dostosowane nie są, a treść dla starszych będzie... cóż, żadna. Powiedzieć, że zawarte tu informacje są pobieżne, to nie powiedzieć nic.
30 stron - na co drugiej po dwa, trzy zdania. Jak łatwo się domyślić, treści niewiele. I nie byłoby to takie złe, to w końcu zdarza się dość często w książkach dla dzieci (o ile są to książki kierowane do dzieci do lat pięciu, ale to już przemilczmy), ale ta treść jest... cóż, kompletnie nieangażująca, a i styl ilustracji nie jest łapiący za serduszko. Powiedziałabym wręcz, że jest dość depresyjny.
Jeśli chcecie, by wasze dziecko dowiedziało się czegoś o Agacie Christie i jej twórczości, na pewno ciekawiej będzie, jeśli sami mu o niej opowiecie. Nie martwcie się, jeśli wiecie o niej niewiele - to wciąż więcej niż autor tej pozycji, naprawdę! Już po przeczytaniu 1/10 artykułu na Wikipedii będziecie mogli przekazać swoim pociechom więcej niż autor - nawet jeśli od przeczytania artykułu minął już miesiąc, a wy macie słabą pamięć...
Z tej książki ani dziecko nie dowie się niczego ciekawego (ot, była pisarką, stworzyła dwie słynne postacie detektywów i podróżowała, a jej najbardziej poczytną książką jest "I nie było już nikogo" - tyle na trzydziestu stronach), a i sami pewnie przekazalibyście to ciekawiej. Jeśli koniecznie chcecie się z tą pozycją (lub serią) zapoznać, polecam wypożyczyć ją z biblioteki i ucieszyć, że nie wyrzuciło się pieniędzy w błoto. Kupowanie tej książki całkowicie mija się z celem.

Normalnie wystawiłabym po prostu ocenę, ale przy tak niskiej warto jednak dodać kilka słów wyjaśnienia. Tak, to jest książka dla dzieci. Przynajmniej tak się prezentuje. Nie, żadnemu dziecku bym jej nie kupiła, bo ani nie nadaje się dla tych najmłodszych, ani nie będzie interesująca dla starszych. Właściwie nie do końca wiem, do kogo jest kierowana - ani język ani...

Dla wielu ta książka to smak dzieciństwa, dla mnie totalne zaskoczenie. Czekała na swoją kolej bardzo długo – lata temu kupiłam ją w antykwariacie i zwyczajnie o niej zapomniałam. Ale prawdą jest też, że nie spodziewałam się wiele nawet po jej otwarciu: ogromne litery i strony w linie (wydanie stylizowane na zeszyt) mają za zadanie przekonać nas, że to pełnoprawna powieść, a nie zwykła nowelka, która tylko przez magię grafika DTP została zamieniona w pełnoprawną książkę...

A jednak mnie do siebie przekonała.

To nie jest długa lektura, naprawdę. Przeczytanie jej od deski do deski zajmie wam może półtorej godziny. Dłużej, jeśli będziecie postępować zgodnie z instrukcjami i oglądać załączone filmy (polecam bardzo!).

Cóż, może i dobrze, że książka ta nie trafiła w moje ręce krótko po pierwszym wydaniu. Choć już wtedy miałam wiek szczenięcy dawno za sobą, i tak pewnie nie dałaby mi spać. Mimo że sama w sobie nie jest aż tak niepokojąca, to filmy, które stanowią jej uzupełnienie (i do których odsyłają nas poszczególne wpisy) robią niesamowicie horrorowi klimat. I muszę przyznać, że oglądanie ich nocą tylko tę atmosferę wzmaga.

Bardzo żałuję, że wspomniane filmy nie są już dostępne – jak łatwo się domyślić, strona internetowa już nie istnieje. Na szczęście Internet nie zapomina i na YT znajdziecie playlistę z nagraniami, choć warto pamiętać, że są one w języku angielskim (bez polskich napisów).

Spodziewałam się słabej młodzieżówki à la Scoobie Doo, a dostałam naprawdę kreatywną historię z dreszczykiem. Wspaniale sprawdzi się jako lektura dla tych młodych, którzy lubią się bać, ale nie chcą nurzać się we flakach i opisach okropnych zbrodni. No i tych, którzy znają angielski, bo bez filmów uzupełniających lektura straci na swoim uroku. Nie jest to jednak lektura dla dzieci – powiedziałabym raczej, że dla młodszej (i nieco starszej) młodzieży i warto o tym pamiętać, gdybyśmy chcieli ją komuś sprezentować.

Jeśli nadarzy się okazja, sięgnę po dalszą część. Ot, dla czystej rozrywki i miłego spędzenia wieczoru.

Dla wielu ta książka to smak dzieciństwa, dla mnie totalne zaskoczenie. Czekała na swoją kolej bardzo długo – lata temu kupiłam ją w antykwariacie i zwyczajnie o niej zapomniałam. Ale prawdą jest też, że nie spodziewałam się wiele nawet po jej otwarciu: ogromne litery i strony w linie (wydanie stylizowane na zeszyt) mają za zadanie przekonać nas, że to pełnoprawna powieść,...

To nie jest historia, która zostanie z Tobą na dłużej, a jednak czyta się ją przyjemnie i z pewnością stanowi zarówno doskonały prequel do "Przewodnika po zbrodni...", jak i miłe zakończenie cyklu dla tych, którym ciężko było rozstać się z młodą detektywką. Ci, którzy zapoznali się już z całą trylogią i część "0,5" czytają jako ostatnią, z pewnością wyłapią dodatkowe smaczki. Niestety, nowi czytelnicy nie będą mieli okazji zżyć się z którymkolwiek z bohaterów. Choć historia ta świetnie zadziała jako wprowadzenie do "Przewodnika..." lub do kryminałów w ogóle, nie znając dalszych tomów nie sposób w pełni zaangażować się w sprawę: przedstawieni tu bohaterowie wydają się płascy i pozbawieni osobowości (tylko Ant się wyróżnia), sama historia nie jest angażująca emocjonalnie (to tylko gra, a i jej reguły są wyjawiane nam etapami), a Pippa... Cóż, choć autorka stara się wskazywać na jej cechy szczególne (niechęć do zabawy, wieczne myślenie o nauce, nienawiść do wymawiania "nie wiem"), to jednak nie jest to coś, co sprawia, że możemy jakkolwiek się z nią zżyć, jeśli to nasze pierwsze spotkanie z nią. Choć więc "Zgadnij kto" stanowi przyjemną lekturę, bardziej przypomina dobrze napisanego fanfika, gdzie autorka nie poczuwa się już do przedstawiania nam postaci (w końcu to fanfik, prawda?), niż samodzielną powieść. Sam pomyśl: gdybyś przeczytał nawet najlepszego fanfika, ale nie znał materiału źródłowego, czy byłbyś w stanie czerpać z tej historii aż tyle przyjemności? W końcu założeniem fanfików jest jednak to, że czytelnik jest już zaznajomiony z uniwersum i występującymi weń bohaterami...

Warto zwrócić uwagę na to, że powieść ta jest niezwykle krótka i bardziej przywodzi na myśl nowelę niż powieść per se (tak, 4YA, widzimy, że staraliście się, by książka wyglądała na grubszą, ale nie zmienia to faktu, że treść jest krótka, a cena okładkowa absurdalnie wysoka). Historia ta jest bardzo lekka w czytaniu - osobiście przeczytałam ją w niespełna dwie godziny.

Co do stylu: zgadzam się, że historia ta przywodzi na myśl klasyczne książki Agathy Christie, a Pippa niejako występuje tu w roli Herculesa Poirota - mamy grę w "zgadnij, kto zabił", mamy grupę przyjaciół próbujących jak najlepiej odegrać swoje role, a w tym wszystkim Pippę, która usilnie stara się znaleźć mordercę, odkrywając w sobie detektywistyczną żyłkę.
Książka oznaczona jest jako 15+, jednak tom ten jest znacznie lżejszy od kolejnych tomów tego cyklu, a język bardzo, bardzo przystępny: nie widzę więc powodów, dla których i młodszy czytelnik nie mógł po tę lekturę sięgnąć.

Zamierzałam dać tej pozycji ocenę 6/10, ponieważ czyta się ją lekko i przyjemnie oraz może stanowić pierwszy kryminał w życiu, ale zaraz potem dotarło do mnie, że gdyby nie moja znajomość "Przewodnika po zbrodni..." historia ta byłaby znacznie bardziej mdła, choć i teraz nie ma niczego, czym mogłaby się wyróżnić. Zostawiam więc piątkę.

To nie jest historia, która zostanie z Tobą na dłużej, a jednak czyta się ją przyjemnie i z pewnością stanowi zarówno doskonały prequel do "Przewodnika po zbrodni...", jak i miłe zakończenie cyklu dla tych, którym ciężko było rozstać się z młodą detektywką. Ci, którzy zapoznali się już z całą trylogią i część "0,5" czytają jako ostatnią, z pewnością wyłapią dodatkowe...