Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O tej książce faktycznie można powiedzieć, że to historia, która mogłaby się wydarzyć tylko w opowieści. Z jednej strony nierealna, a z drugiej uderzająco prawdziwa na płaszczyźnie emocjonalnej. Ciekawa pozycja, choć początek mi się osobiście lekko dłużył.

O tej książce faktycznie można powiedzieć, że to historia, która mogłaby się wydarzyć tylko w opowieści. Z jednej strony nierealna, a z drugiej uderzająco prawdziwa na płaszczyźnie emocjonalnej. Ciekawa pozycja, choć początek mi się osobiście lekko dłużył.

Książka bez polotu. Fakt, przedstawione przez autora aspekty Irlandii są prawdziwe, ale opisał je w taki sposób, że bardziej przypomina marudnego wujka na weselu. Takiego, co wyjechał za granicę, psioczy na czym świat stoi, ale i tak tam siedzi. Dodatkowo styl pisania książki mi się nie spodobał. Gdybym miała zgadywać, czym zajmuje się autor zawodowo, prędzej wskazałabym jakiś zawód niewymagający dużej elokwencji, a nie prawnika. Dodatkowo błędy w druku.

Książka bez polotu. Fakt, przedstawione przez autora aspekty Irlandii są prawdziwe, ale opisał je w taki sposób, że bardziej przypomina marudnego wujka na weselu. Takiego, co wyjechał za granicę, psioczy na czym świat stoi, ale i tak tam siedzi. Dodatkowo styl pisania książki mi się nie spodobał. Gdybym miała zgadywać, czym zajmuje się autor zawodowo, prędzej wskazałabym...

Muszę przyznać, ,,Przeklęty królik" wywołuje takie uczucie niepokoju, którego już dawno nie czułam podczas lektury. Mroczne, czasem wywołujące uczucie odrazy historie wciągają, po czym oplatają czytelnika niczym łańcuch. Chwilami naprawdę dostawałam gęsiej skórki jak czytałam ten zbiór opowiadań.

Muszę przyznać, ,,Przeklęty królik" wywołuje takie uczucie niepokoju, którego już dawno nie czułam podczas lektury. Mroczne, czasem wywołujące uczucie odrazy historie wciągają, po czym oplatają czytelnika niczym łańcuch. Chwilami naprawdę dostawałam gęsiej skórki jak czytałam ten zbiór opowiadań.

Zbiór opowiadań ,,Uśmiech Shoko" zadziwił mnie swą delikatnością i tym, jak pięknie uchwycono świat z perspektywy kobiecej relacji. Wszystkie historie są gorzko-słodkie, smutnie i niosące nadzieję równocześnie. Te opowieści są niczym delikatny woal, który autorka podarowała czytelnikowi. Bardzo dobra pozycja.

*Już wiem, kogo z mojego otoczenia nazwę Hanji.

Zbiór opowiadań ,,Uśmiech Shoko" zadziwił mnie swą delikatnością i tym, jak pięknie uchwycono świat z perspektywy kobiecej relacji. Wszystkie historie są gorzko-słodkie, smutnie i niosące nadzieję równocześnie. Te opowieści są niczym delikatny woal, który autorka podarowała czytelnikowi. Bardzo dobra pozycja.

*Już wiem, kogo z mojego otoczenia nazwę Hanji.

Przemęczyłam tę historię. Zajęło mi to niesamowicie długo, ponieważ ,,Bitwa Nieśmiertelnych" nie oferuje praktycznie w ogóle jakiejkolwiek fabuły. Tylko walka, wojna, pojedynki - rany boskie, ile można. Ostatecznie cała seria kończy się jak ,,Ostatni samuraj"... Kto by się spodziewał, że autor nie wykaże się ani odrobiną własnej inwencji. Ogólnie to rozczarowanie i to bardzo dużo. :/

Przemęczyłam tę historię. Zajęło mi to niesamowicie długo, ponieważ ,,Bitwa Nieśmiertelnych" nie oferuje praktycznie w ogóle jakiejkolwiek fabuły. Tylko walka, wojna, pojedynki - rany boskie, ile można. Ostatecznie cała seria kończy się jak ,,Ostatni samuraj"... Kto by się spodziewał, że autor nie wykaże się ani odrobiną własnej inwencji. Ogólnie to rozczarowanie i to...

,,Nietuzinkowy sklep całodobowy" zdecydowanie zatrzymam w sercu na dłużej. Ta ciepła historia o ludziach i o relacjach międzyludzkich - choć z pozoru prosta - pokazuje jak bardzo możemy sobie pokomplikować życie, gdy nie słuchamy siebie nawzajem. A naprawdę rozmowa potrafi być lekiem na wiele trosk. Bardzo podobało mi się poznawanie opisanej historii z różnych perspektywy- zawsze coś nowego, ciekawego można było odkryć i lepiej zrozumieć przedstawionych bohaterów.

,,Nietuzinkowy sklep całodobowy" zdecydowanie zatrzymam w sercu na dłużej. Ta ciepła historia o ludziach i o relacjach międzyludzkich - choć z pozoru prosta - pokazuje jak bardzo możemy sobie pokomplikować życie, gdy nie słuchamy siebie nawzajem. A naprawdę rozmowa potrafi być lekiem na wiele trosk. Bardzo podobało mi się poznawanie opisanej historii z różnych perspektywy-...

Bardzo przyjemna historia, która czasem cieszy, chwilami smuci, ale też podnosi na duchu. Autorka bardzo chciała wskazać na kobiecą przyjaźń (lekko wyidealizowaną), ale także na codzienne zmagania z lekką nutą feminizmu. Dobra pozycja, przeczytałam na jednym posiedzeniu!

Bardzo przyjemna historia, która czasem cieszy, chwilami smuci, ale też podnosi na duchu. Autorka bardzo chciała wskazać na kobiecą przyjaźń (lekko wyidealizowaną), ale także na codzienne zmagania z lekką nutą feminizmu. Dobra pozycja, przeczytałam na jednym posiedzeniu!

Ciekawa pozycja dla osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z ekonomią i chcieliby zrozumieć trochę lepiej otaczający nas świat. Książka bardzo płynnie łączy przykłady z teorią, chociaż osobiście czasami kulinarne przypowieści autora mnie nużyły - po prostu nie jestem wielką fanką gotowania. Jeśli jednak ma się już jakąś wiedzę w zakresie ekonomii, ta książka nie będzie odkrywcza, ale opowiada ciekawe przypadki - można wówczas zabłysnąć wśród znajomych podczas dość nudnego wykładu!

Ciekawa pozycja dla osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z ekonomią i chcieliby zrozumieć trochę lepiej otaczający nas świat. Książka bardzo płynnie łączy przykłady z teorią, chociaż osobiście czasami kulinarne przypowieści autora mnie nużyły - po prostu nie jestem wielką fanką gotowania. Jeśli jednak ma się już jakąś wiedzę w zakresie ekonomii, ta książka nie...

,,Podziemie pamięci" jest nieoczywistą historią. Tak naprawdę mamy tu dwie historie, o maszynopistce i o pisarce, które choć początkowo rozdzielone, ostatecznie przenikają się i przeplatają. Powieść tę należy czytać zarówno dosłownie, jak i w przenośni - dzięki temu w znikających wspomnieniach i przedmiotach możemy dostrzec różne problemy, takie jak na przykład Alzheimer. Nieoczywista pozycja, ale warta uwagi.

,,Podziemie pamięci" jest nieoczywistą historią. Tak naprawdę mamy tu dwie historie, o maszynopistce i o pisarce, które choć początkowo rozdzielone, ostatecznie przenikają się i przeplatają. Powieść tę należy czytać zarówno dosłownie, jak i w przenośni - dzięki temu w znikających wspomnieniach i przedmiotach możemy dostrzec różne problemy, takie jak na przykład Alzheimer....

Dawno nie zdarzyło mi się, żebym książkę przeczytała jednym tchem, dosłownie na jednym posiedzeniu ciągiem. ,,Bez mojej zgody" wciągnęło mnie niesamowicie. W historii poruszane są bardzo trudne tematy, nie mamy tu ani dobrych, ani złych - ani zwycięzców ani przegranych. Naprawdę gorąco polecam i planuję po lekturze obejrzeć film, który powstał w oparciu o tę historię!

Dawno nie zdarzyło mi się, żebym książkę przeczytała jednym tchem, dosłownie na jednym posiedzeniu ciągiem. ,,Bez mojej zgody" wciągnęło mnie niesamowicie. W historii poruszane są bardzo trudne tematy, nie mamy tu ani dobrych, ani złych - ani zwycięzców ani przegranych. Naprawdę gorąco polecam i planuję po lekturze obejrzeć film, który powstał w oparciu o tę historię!

Tematyka tej książki jest niełatwa, a mimo to przyjemnie mi się ją czytało. Nie miałam wrażenia, że się dłuży, co zauważyłam w opiniach innych czytelników. Osobiście jestem zaskoczona, że praktycznie nie polubiłam żadnej postaci w tej historii. I to nie dlatego, że były słabo napisane, a po prostu bym ich nie ścierpiała w prawdziwym życiu. O ironio, najbardziej znośny był Quentin brown, który został napisany w taki sposób, żeby czytelnik go nie lubił.

Tematyka tej książki jest niełatwa, a mimo to przyjemnie mi się ją czytało. Nie miałam wrażenia, że się dłuży, co zauważyłam w opiniach innych czytelników. Osobiście jestem zaskoczona, że praktycznie nie polubiłam żadnej postaci w tej historii. I to nie dlatego, że były słabo napisane, a po prostu bym ich nie ścierpiała w prawdziwym życiu. O ironio, najbardziej znośny był...

Wypożyczyłam tę książkę z osiedlowej biblioteki, gdyż spodobała mi się okładka. Dopiero w domu zauważyłam, że to trzeci i ostatni tom serii. Ale stwierdziłam "A co mi tam, może będzie ciekawe?" - i miałam rację! Książka bardzo mnie wciągnęła, chociaż przez pierwszą połowę nie miałam bladego pojęcia, co się dzieje i kim są postaci. Jak to mawiają: nie wiem co to, ale buja. Gdy już zrozumiałam główny wątek, historia stała się jeszcze ciekawsza. Jedynym moim zastrzeżeniem jest to, iż trochę zabrakło mi punktu kulminacyjnego w historii. Jakoś tak go nie odczułam.

Wypożyczyłam tę książkę z osiedlowej biblioteki, gdyż spodobała mi się okładka. Dopiero w domu zauważyłam, że to trzeci i ostatni tom serii. Ale stwierdziłam "A co mi tam, może będzie ciekawe?" - i miałam rację! Książka bardzo mnie wciągnęła, chociaż przez pierwszą połowę nie miałam bladego pojęcia, co się dzieje i kim są postaci. Jak to mawiają: nie wiem co to, ale buja....

Podobała mi się ta książka. ,,Cytryna" Kajiiego to zgrabne połączenie opisów przyrody, niespokojnej duszy i fascynacji tym, co postrzegane jest jako mroczne i tajemnicze. W głównych bohaterach opowiadań można dopatrywać się samego autora, dlatego ten zbiór sprawia wrażenie wręcz intymengo. Przyjemna lektura na podróż tramwajem!

Podobała mi się ta książka. ,,Cytryna" Kajiiego to zgrabne połączenie opisów przyrody, niespokojnej duszy i fascynacji tym, co postrzegane jest jako mroczne i tajemnicze. W głównych bohaterach opowiadań można dopatrywać się samego autora, dlatego ten zbiór sprawia wrażenie wręcz intymengo. Przyjemna lektura na podróż tramwajem!

Bardzo dobrze czytało mi się tę książkę. Mimo, że moja wiedza o Korei jest dość obszerna, autorka przedstawiła wiele nowych i fascynujących tematów. Napisane bardzo przyjemnym językiem, świetnie mi się czytało. Gorąco polecam!

Bardzo dobrze czytało mi się tę książkę. Mimo, że moja wiedza o Korei jest dość obszerna, autorka przedstawiła wiele nowych i fascynujących tematów. Napisane bardzo przyjemnym językiem, świetnie mi się czytało. Gorąco polecam!

Muszę przyznać, że "Ten, którego szukam" to bardzo specyficzna książka. Na swój sposób trochę niepokojąca, ponieważ przedstawiona historia jest zapętlona. Od razu zaznaczam, że nie jest to książka dla wszystkich, raczej dla zaprawionych w boju z literaturą azjatycką bądź fanów opowiadań psychologicznych. Moja babcia cichaczem podebrała mi tę książkę przez święta i całkiem się jej podobała, mimo tej specyficzności.

Muszę przyznać, że "Ten, którego szukam" to bardzo specyficzna książka. Na swój sposób trochę niepokojąca, ponieważ przedstawiona historia jest zapętlona. Od razu zaznaczam, że nie jest to książka dla wszystkich, raczej dla zaprawionych w boju z literaturą azjatycką bądź fanów opowiadań psychologicznych. Moja babcia cichaczem podebrała mi tę książkę przez święta i całkiem...

Postanowiłam wrócić do serii "Wilken" prawie 10 lat po tym, jak ją dostałam. Gdy byłam młodsza, były to moje najbardziej ulubione książki, dlatego z przyjemnością je znowu czytam. Oczywiście patrzę na tę książkę jak na historię dla dzieci/młodzieży, a mimo to nadal mnie urzeka. Nawet odkryłam, że niektóre z moich ulubionych powiedzonek pochodzą właśnie z "Wilkena". W dawnych czasach nawet przekonałam moją najlepszą przyjaciółkę, żeby nazwała swojego szynszyla Woody!

Postanowiłam wrócić do serii "Wilken" prawie 10 lat po tym, jak ją dostałam. Gdy byłam młodsza, były to moje najbardziej ulubione książki, dlatego z przyjemnością je znowu czytam. Oczywiście patrzę na tę książkę jak na historię dla dzieci/młodzieży, a mimo to nadal mnie urzeka. Nawet odkryłam, że niektóre z moich ulubionych powiedzonek pochodzą właśnie z...

Po książkę tę sięgnęłam z polecenia wykładowcy - jej cytat był w jednej z prezentacji. Po lekturze dowiedziałam się, że to nie była nawet parafraza 😆. Wracając do samej lektury, całkiem ciekawe spojrzenie na przyszłość ludzką. Nie ze wszystkim czytelnik może się zgodzić, ale taka właśnie była idea "Homo deus" - by skłonić do refleksji. Przeczytanie tej pozycji zajęło mi dwa miesiące, więc muszę przyznać, nie było to najłatwiejsze wyzwanie. Czy warto? Raczej tak, chociaż nie jest to "must have", że tak powiem.

Po książkę tę sięgnęłam z polecenia wykładowcy - jej cytat był w jednej z prezentacji. Po lekturze dowiedziałam się, że to nie była nawet parafraza 😆. Wracając do samej lektury, całkiem ciekawe spojrzenie na przyszłość ludzką. Nie ze wszystkim czytelnik może się zgodzić, ale taka właśnie była idea "Homo deus" - by skłonić do refleksji. Przeczytanie tej pozycji zajęło mi dwa...

Całkiem dobra książka. W porównaniu do poprzedniego tomu była jednak chwilami trochę nudnawa i przydługa. Mam wrażenie, że tym razem było jeszcze więcej historii niż w "Więźniach geografii", zaś mniej o samej polityce współczesnej. Ogólnie książka okej, ale raczej na jedno przeczytanie.

Całkiem dobra książka. W porównaniu do poprzedniego tomu była jednak chwilami trochę nudnawa i przydługa. Mam wrażenie, że tym razem było jeszcze więcej historii niż w "Więźniach geografii", zaś mniej o samej polityce współczesnej. Ogólnie książka okej, ale raczej na jedno przeczytanie.

Obydwa opowiadania niespecjalnie przypadły mi do gustu. Mam wrażenie, że na podstawie tej krótkiej książki można wysnuć przypuszczenie, iż autor miał w życiu problemy z pierwiastkiem kobiecym, dlatego też stworzone przez niego postacie są mroczniejsze od demonów. Niestety, historie nie dla mnie.

Obydwa opowiadania niespecjalnie przypadły mi do gustu. Mam wrażenie, że na podstawie tej krótkiej książki można wysnuć przypuszczenie, iż autor miał w życiu problemy z pierwiastkiem kobiecym, dlatego też stworzone przez niego postacie są mroczniejsze od demonów. Niestety, historie nie dla mnie.

Muszę przyznać, że książka ta wywarła na mnie ogromne wrażenie. Dotychczas moja wiedza o Malezji i jej losach po drugiej wojnie światowej była dość skąpa. Dzięki tej pozycji zrozumiała, ile zła zostało wyrządzone podczas drugiej wojny światowej w Azji (głównie przez Japończyków, ale oni również ucierpieli).

"Ogór wieczornych mgieł" jest historią przepełnioną smutkiem i chociaż powoli wszystkie postaci odnajdują nową drogę w życiu, pewne rany się ot tak nie zagoją. Nie można zapomnieć o tych, których się straciło. Ale można pokochać tych, którzy wydawali się być naszymi wrogami. Pojawia się jednak pytanie, co jeśli wybaczymy im coś, co może jednak było niewybaczalne?

Muszę przyznać, że książka ta wywarła na mnie ogromne wrażenie. Dotychczas moja wiedza o Malezji i jej losach po drugiej wojnie światowej była dość skąpa. Dzięki tej pozycji zrozumiała, ile zła zostało wyrządzone podczas drugiej wojny światowej w Azji (głównie przez Japończyków, ale oni również ucierpieli).

"Ogór wieczornych mgieł" jest historią przepełnioną smutkiem i...