Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po ostatnim tomie, ten minimalnie podniósł poziom, ale też się w nim za dużo nie wydarzyło.

Po ostatnim tomie, ten minimalnie podniósł poziom, ale też się w nim za dużo nie wydarzyło.

Taki jakby przegadany tom. Rozwiązanie tej walki niesatysfakcjonujące, bez sensu że Haku i Zabuza się jakby nawrócili, czy coś? Naciągane.

Taki jakby przegadany tom. Rozwiązanie tej walki niesatysfakcjonujące, bez sensu że Haku i Zabuza się jakby nawrócili, czy coś? Naciągane.

Poziom poprzednich tomów jest utrzymany, jedyne co mi się nie podoba, to że Sakura, jako jedyna płeć żeńska w drużynie zostaje odciągnięta od walki. Tylko chłopcy się mogą bić?

Poziom poprzednich tomów jest utrzymany, jedyne co mi się nie podoba, to że Sakura, jako jedyna płeć żeńska w drużynie zostaje odciągnięta od walki. Tylko chłopcy się mogą bić?

Coraz lepiej poznajemy bohaterów przeżywamy z nimi pierwszą poważną misję.
Jedyny defekt to strona 41, gdzie przedstawiane są nam krainy świata Naruto - kraj skał, kraj pi̲a̲s̲k̲ó̲w̲, kraj liści, kraj obłoków i kraj mgieł. W objaśnieniach jaką dany kraj ma charakterystykę, napisano o krainie pi̲s̲a̲k̲ó̲w̲ zamiast piasków.
Kraina pisaków, atramentu cień?
7/10

Coraz lepiej poznajemy bohaterów przeżywamy z nimi pierwszą poważną misję.
Jedyny defekt to strona 41, gdzie przedstawiane są nam krainy świata Naruto - kraj skał, kraj pi̲a̲s̲k̲ó̲w̲, kraj liści, kraj obłoków i kraj mgieł. W objaśnieniach jaką dany kraj ma charakterystykę, napisano o krainie pi̲s̲a̲k̲ó̲w̲ zamiast piasków.
Kraina pisaków, atramentu cień?
7/10

Czułam się jakbym czytała książkę telefoniczną - dużo postaci, mało fabuły. Postacie kompletnie papierowe, nie wyróżniają się niczym i mi się wszystkie myliły, włącznie z główną bohaterką. Zero charakteru.
Męczyłam ją pół miesiąca, a ma tylko 254 str. i końcowe 50 str. pominęłam. Nawet w pociągu zmuszałam się do niej, mimo że nie miałam nic innego do roboty.
Myślałam, że z tego wyrosłam, ale mam teraz ochotę przeczytać jakiś Harlequin romans historyczny, bo tam klimat będzie podobny, a chociaż będzie się coś działo.
Na plus piękne wydanie wydawnictwa Świat książki.
1,5/10

Czułam się jakbym czytała książkę telefoniczną - dużo postaci, mało fabuły. Postacie kompletnie papierowe, nie wyróżniają się niczym i mi się wszystkie myliły, włącznie z główną bohaterką. Zero charakteru.
Męczyłam ją pół miesiąca, a ma tylko 254 str. i końcowe 50 str. pominęłam. Nawet w pociągu zmuszałam się do niej, mimo że nie miałam nic innego do roboty.
Myślałam, że z...

Miałam przeczytać tylko jedno opowiadanie do pracy zaliczeniowej, ale tak mi się spodobało, że przeczytałam całą książkę. Narracja z perspektywy chłopca nadaje niesamowitą aurę tajemniczości i niewinności. Próbuje zrozumieć świat, ma przemyślenia natury duchowej i religijnej.

S̲t̲ó̲ł̲ 5/10 Kobieta z germanofobią wybrzydza niemiecki stół, więc jej mąż z synem biorą sprawy w swoje ręce. Po drodze sprawy się komplikują. Można było się uśmiechnąć. Szczególnie że rodzice głównego bohatera mają tak mocne poglądy o pewnych nacjach, a on sam jest niewinny, nie nasiąknął tymi poglądami. Stara się obserwować ludzi i wysnuwać własne wnioski. Zapewne oceniłabym to wyżej, gdyby reszta opowiadań nie była tak dobra.

W̲i̲n̲n̲i̲c̲z̲k̲i̲, k̲a̲ł̲u̲ż̲e̲, d̲e̲s̲z̲c̲z̲... 9/10 Ojciec z synem zbierają ślimaki.

„- A jak to jest, kiedy się umiera?
Ojciec nie odpowiedział od razu. Ale wyraźnie chciał coś wyjaśnić; wahał się tylko długo, namyślał, jakby trudził się nad ułożeniem równania z kilkoma niewiadomymi.
- Tajemnicą jest ruch, rozumiesz? Ruch cząsteczek, ciał. Tam, gdzie go nie ma, nie ma też życia. Więc śmierć jest ustaniem wszelkiej zmiany, jest całkowitym zaprzeczeniem ruchu pod każdą postacią. Rozumiesz?”

Przyjemne opowiadanie z niesamowitą symboliką. Ślimak, mimo że powolny, zawsze ma cel, do którego stara się dotrzeć. Nie poddaje się.

P̲r̲z̲e̲pr̲o̲w̲a̲d̲z̲k̲a̲ 10/10 Właśnie od tego opowiadania się zaczęło. Chłopiec mimo zakazów matki zakrada się do posiadłości starej Niemki, by poprzeć, jak gra na pianinie. Magiczne opowiadanie z tajemnicą w tle. Skojarzyło mi się ze Stephenem Kingiem.

W̲u̲j H̲e̲n̲r̲yk̲ 10/10 Chłopak i jego wuj wybierają się na wyprawę. Gubią drogę i trafiają w bardzo dziwne miejsce. To też skojarzyło się ze Stephenem Kingiem, nawet bardziej, niż przeprowadzka, bo występuje tu pewien element fantasy. Opowiadanie trzymające w napięciu.

C̲u̲d̲ 5/10 Koła samolotu przy lądowaniu blokują się, przez co maszynie grozi katastrofa. To wszystko oglądają bliscy osób znajdujących się w środku. Wydarzenia i emocje, jakie przeżywają postacie poboczne są makabryczne, lecz główny bohater jak zwykle widzi wszystko na swój sposób.

I̲n̲ D̲u̲b̲l̲i̲n̲'s̲ F̲a̲i̲r̲ C̲i̲t̲y 0/10 Nawet nie streszczę fabuł, bo nie mogłam doczytać do końca. Jakoś tak wszystko działo się chaotycznie. Najpierw główny bohater wychodzi z kościoła, ma kolejne przemyślenia o śmierci, a konkretniej o zmarłym dziadku, potrąca go samochód, potem idzie do baru i spotyka tę dziewczynę, która go potraciła, ale jest tam też jakiś chłopak i gada strasznie dziwne rzeczy... Nie wiem, nie mogłam się połapać.

M̲i̲n̲a̲ 7/10 Dziewczyna po przejściach trafia do szpitala psychiatrycznego. Przygnębiająca historia, ale koniec daje jakby płomyk nadziei.
Nie spodziewałam się, że tak mnie wciągnie. Przeczytałam ją, mimo że byłam w trakcie czytania innej książki, a ja nie lubię czytać kilku rzeczy jednocześnie. Rzadko też czytam zbiory opowiadań.

7,5/10

Miałam przeczytać tylko jedno opowiadanie do pracy zaliczeniowej, ale tak mi się spodobało, że przeczytałam całą książkę. Narracja z perspektywy chłopca nadaje niesamowitą aurę tajemniczości i niewinności. Próbuje zrozumieć świat, ma przemyślenia natury duchowej i religijnej.

S̲t̲ó̲ł̲ 5/10 Kobieta z germanofobią wybrzydza niemiecki stół, więc jej mąż z synem biorą sprawy w...

Mam wrażenie, że była trochę sztucznie przedłużona, jakby na siłę - kilka przygód głównej bohaterki mógł sobie autor odpuścić. Ale cóż, i tak jest to klasyk.

5,5/10

Mam wrażenie, że była trochę sztucznie przedłużona, jakby na siłę - kilka przygód głównej bohaterki mógł sobie autor odpuścić. Ale cóż, i tak jest to klasyk.

5,5/10

Zbiór porad na życie, radzenie sobie z problemami, ustalanie hierarchii wartości, ogólnie zmienianie całego procesu myśleniowego człowieka i postrzeganie świata. Nie podoba mi się jednak forma, w jakiej zostało to napisane, jakby dekalog.
7.5/10

Zbiór porad na życie, radzenie sobie z problemami, ustalanie hierarchii wartości, ogólnie zmienianie całego procesu myśleniowego człowieka i postrzeganie świata. Nie podoba mi się jednak forma, w jakiej zostało to napisane, jakby dekalog.
7.5/10

Przeczytane, ale moją opinię o treści ów dzieła zostawię dla siebie. Nie mam na celu sugerowania, że jest negatywna czy pozytywna, po prostu moim zdaniem ocenianie dzieł uważanych za święte jest nie do końca na miejscu.

Przeczytane, ale moją opinię o treści ów dzieła zostawię dla siebie. Nie mam na celu sugerowania, że jest negatywna czy pozytywna, po prostu moim zdaniem ocenianie dzieł uważanych za święte jest nie do końca na miejscu.

Kolejna książka przeczytana w ramach moich studiów, wystawiam jej tak dobrą ocenę, bo napisałam na jej temat pracę zaliczeniową i zdałam ją.
Przystępny język, zrozumiałe przypisy, ilustracje wysokiej jakości. Treść, mimo że nie moje klimaty, to bardzo mnie zaciekawiła. Można zobaczyć jaka była mentalność ludzi z tamtego okresu i jakie cechy uważali za wartościowe. Są też wzmianki o władcach historycznych.
7.5/10

Kolejna książka przeczytana w ramach moich studiów, wystawiam jej tak dobrą ocenę, bo napisałam na jej temat pracę zaliczeniową i zdałam ją.
Przystępny język, zrozumiałe przypisy, ilustracje wysokiej jakości. Treść, mimo że nie moje klimaty, to bardzo mnie zaciekawiła. Można zobaczyć jaka była mentalność ludzi z tamtego okresu i jakie cechy uważali za wartościowe. Są też...

Trochę mi się ciągnęła, ale jedną z głównych przyczyn jest to, że na początku słuchałam jej w formie audiobooka w wykonaniu Jerzego Radziwiłowicza, a ja tak mam, że audiobooki często mi się ciągną. Tym bardziej że całość trwała 12 godzin. Jeśli ktoś ma czas, to jak najbardziej polecam. Głos Pana Jerzego idealnie pasował do tego ponurego świata. Część 3 (bo książka podzielona jest na 3 części) przeczytałam w formie fizycznej i zajęło mi to nieco ponad 2 godziny.
Ta książka nie zawiera niemalże w ogóle akcji. Cała jej treść skupia się głównie na świecie przedstawionym i ustroju politycznym tam panującym. Narracja to długie przemyślenia głównego bohatera, ale bystrego. Lektura jest bardzo spokojna, choć nie byłam znudzona nią. Jestem pod wrażeniem, jak starannie autor nakreślił i przedstawił realia tego przygnębiającego świata książkowego. Przewidział także, że w przyszłości przez swojego rodzaju „teleekrany” rząd będzie szpiegował ludzi.
Aby zdobyć władzę bezwzględną, trzeba ogłupić ludzi. Wyprać im mózgi.
Jako studentka filologii polskiej zaimponował mi pomysł ze zmianą języka; wprowadzenie tak zwanej „nowomowy”. Przyczyną była chęć zmiany/wymazania przeszłości i kontrolowanie tego, co mówią obywatele. Autor podkreślił tym, jak ważna jest wolność słowa, oraz własny język, gdyż niesie ze sobą całą etymologię i nacechowanie wyrazów.

„Opowiedział im wszystko, co o niej wiedział [...]. A jednak w tym sensie, w jakim użył tego słowa, nie zdradził jej. Nie przestał jej kochać, wciąż darzył ją takim samym uczuciem.”

7/10

Trochę mi się ciągnęła, ale jedną z głównych przyczyn jest to, że na początku słuchałam jej w formie audiobooka w wykonaniu Jerzego Radziwiłowicza, a ja tak mam, że audiobooki często mi się ciągną. Tym bardziej że całość trwała 12 godzin. Jeśli ktoś ma czas, to jak najbardziej polecam. Głos Pana Jerzego idealnie pasował do tego ponurego świata. Część 3 (bo książka...

Świetna manga w tematyce zombie, a w połączeniu z miejscem akcji, jakim jest japońskie liceum wypada to naprawdę klimatycznie. Początek wydaje się mocno naiwny, jakby fantazja nastoletniego, nieszczęśliwie zauroczonego chłopaka: „Wyobrażę sobie, że szkołę atakuje zombie i wyciągam ją z klasy w środku lekcji, ratując ją.” Założę się, że tak też powstał pomysł na tę fabułę - autor w czasach wyobrażał sobie, jak to ratuje damę z opresji.
Akcja od samego początku, dużo napięcia i emocji, a bohaterowie nie są miękkimi kluchami. Przyjemnie się to czytało, jeśli chodzi o fabułę.
Natomiast jeśli chodzi o naturę czysto techniczną tej mangi - nie wiem, czy to polskie wydawnictwo wprowadziło taką decyzję, czy też w innych wersjach językowych też tak jest, ale te teksty są tak rozciągnięte, że musiałam na początku przyzwyczaić oczy. Czcionka jest rozciągnięta wzdłuż, przez to litery były nienaturalnie wąskie. Podobno już nie wydają tej mangi po polsku, nie zdziwię się, jeśli to przez tę czcionkę.
Śmiać mi się też chciało, ilekroć widziałam anatomię jednej z postaci - pielęgniarki szkolnej. Rysownik zrobił jej piersi niczym wymiona krowy. Miały nawet taki kształt. Niby wiem, że to ecchi, ale ohyda. Przesadził.
Poza tym nie było za dużo innych elementów ecchi (styl projektowania postaci kobiecych, przeseksualizowywanie ich, ukazywanie ich w kusych stylizacjach, a nawet bez). I dobrze.
7.5/10

Świetna manga w tematyce zombie, a w połączeniu z miejscem akcji, jakim jest japońskie liceum wypada to naprawdę klimatycznie. Początek wydaje się mocno naiwny, jakby fantazja nastoletniego, nieszczęśliwie zauroczonego chłopaka: „Wyobrażę sobie, że szkołę atakuje zombie i wyciągam ją z klasy w środku lekcji, ratując ją.” Założę się, że tak też powstał pomysł na tę fabułę -...

Ot przeciętna manga z wątkami religijno-demonicznymi oraz z kobiecymi cyckami i majtkami na czele. Nawet nie czytałam pierwszego tomu, bo nie trzeba. Umówmy się, ktoś kto sięga po takie tytuły, jest nastawiony na fabułę?
Może bym oceniła wyżej, gdyby nie pedofilia (seksualizacja niepełnoletnich dziewczynek, Asia jest niepełnoletnia).
Są też błędy, np. str. 127 „Nie dam rady tego dłużej słychać, szefowo.”
Tak samo jak ja nie dam rady dłużej 𝘱𝘢𝘵𝘳𝘻𝘺ć na tę średniawkę.
3.5/10

Ot przeciętna manga z wątkami religijno-demonicznymi oraz z kobiecymi cyckami i majtkami na czele. Nawet nie czytałam pierwszego tomu, bo nie trzeba. Umówmy się, ktoś kto sięga po takie tytuły, jest nastawiony na fabułę?
Może bym oceniła wyżej, gdyby nie pedofilia (seksualizacja niepełnoletnich dziewczynek, Asia jest niepełnoletnia).
Są też błędy, np. str. 127 „Nie dam rady...

Z polecenia koleżanki. Chyba muszę przestać się jej słuchać...
Już od pierwszej strony ta książka mnie nie przekonywała. Nic nie jest wyjaśnione czytelnikowi; co to jest za świat, jaki to jest czas i co zrobiła główna bohaterka - Julia (choć w oryginale Juliette bardziej mi się podoba, ale z tego co widziałam, późniejsze polskie wydania mają to imię w oryginale). Czytelnik sam to musi wydedukować z chaotycznych i wypełnionych przewrażliwieniem przemyśleń, które tak naprawdę nic nie wyjaśniają. Czułam się, jakbym czytała jakąś zabałaganioną kontynuację, albo fanfiction. Jakby coś mnie ominęło, bo Juliette nie wspomina nic z przeszłości, a przedstawia swoją spersonalizowaną konkluzję z tych wydarzeń. Płacze, że rodzice ją porzucili, ale czytelnik nie wie, w jaki dokładnie sposób to zrobili, kiedy i dlaczego.
Co w ogóle znaczą to poprzekreślanie słowa („N̶i̶e̶ ̶j̶e̶s̶t̶e̶m̶ ̶s̶z̶a̶l̶o̶n̶a̶.”)? Te liczne powtórzenia bez zachowanych zasad interpunkcji („Widzę trupy trupy trupy [...]”), jakby denerwujące jąkanie się? Rozdzielanie zdania na kilka akapitów?

„2-krotne
pukanie
do drzwi i oboje zrywamy się na nogi [...]”

Gdybym tylko mogła, wstawiłabym zdjęcia stron, bo boję się, że ktoś, kto to czyta, nie uwierzy mi, że podjęto tak dziwne decyzje przy powstawaniu tej książki. Przepisując cytaty, aż świerzbi moje palce, by napisać te zdania poprawnie, ale na błędy poświecę specjalny akapit poniżej.
Przejdę do fabuły. Wątek, że rzekomo dotyk Juliette zabija - dowiedziałam się o tym z okładki książki i w przemyśleniach Juliette też gdzieniegdzie to padało, a nawet, że jest morderczynią, ale nie miałam na to żadnego potwierdzenia. Byłam przekonana przez 1/5 lektury, że Juliette sobie to zabijanie dotykiem po prostu wmówiła. Nie mam powodu, by wierzyć chorej psychicznie nastolatce. Czytam książkę i nic nie wiem o realiach w niej, znam tylko perspektywę laski, która ma ewidentnie problemy ze sobą. W końcu - kto by nie był, gdyby się go odizolowało od świata w młodym wieku, ale po co robić z takiej postaci narratora? Nie pasuje mi ta narracja rodem z fanfiction na Wattpadzie autorstwa ambitnej 13-latki przeplatana próbą poezji. W internecie doszukałam się nawet teorii, że „Dotyk Julii” w oryginale był fanfiction, ale nie znalazłam ku temu potwierdzenia. Naprawdę nie wiem, jak to określić, więc przytoczę kilka słów:

„Teraz już wiem, że naukowcy się mylą.
Ziemia jest płaska.
Wiem to, ponieważ zepchnięto mnie z jej krawędzi, choć przez 17 lat próbowałam się jej trzymać. Próbowałam wspiąć się z powrotem, ale pokonanie grawitacji graniczy z cudem, kiedy nikt nie chce podać ci ręki.”
„Nienawiść wygląda tak niepozornie, dopóki się nie uśmiechnie. Dopóki nie obróci się i nie skłamie, a jej usta i zęby nie nabiorą cech czegoś zbyt biernego, żeby zadać mu cios pięścią.”

This is so deep. Jak to określił mój kolega, głębsze niż rów mariacki. A tak na poważnie - jak mam traktować książkę z taką narracją na poważnie?
Juliette skarży się na początku, że do nikogo się nie odzywała przez ileś tam dni, dostaje współwięźnia, Adama (dalej nie wiadomo, gdzie konkretnie jest uwięziona i za co) i zamiast z nim po ludzku porozmawiać, robi jakieś dziwne podchody.

„- Nie rozumiem, dlaczego nie chcesz ze mną porozmawiać? Cały dzień siedzisz w kącie, piszesz w swoim notesie i patrzysz na wszystko, tylko nie na moją twarz. Masz tak dużo do powiedzenia kartce papieru, a nie zauważasz mojej obecności, chociaż jestem obok ciebie. Julio, proszę...
[...]
- Nie znasz mnie - mój głos jest spokojny, bezbarwny, moje kończyny bez czucia, jak amputowane. - Od dwóch tygodni dzielimy celę, a ty sobie myślisz, że mnie znasz, ale tak naprawdę nic o mnie nie wiesz. Może jestem szalona.
- Nie jesteś - mówi przez zaciśnięte zęby. - W i e s z, że nie jesteś.
- Więc może ty - mówię ostrożnie, powoli. - Bo jedno z nas jest.
- Nieprawda...
[...]
- Możesz ze mną rozmawiać. Tylko mnie nie dotykaj.
7 sekund ciszy włącza się do rozmowy.
- Może ja chcę cię dotykać.”

Co to jest w ogóle za dialog? Dwie osoby nie znają się, ale jedna drugiej, a to zarzuca szaleństwo, a to twierdzi, że nie jest szalona, potem randomowo jedna chce na siłę dotknąć drugą... Nie wiem kompletnie, jak można napisać tak popaprane dialogi, z których - podobnie jak z przemyśleń głównej bohaterki - nic nie wynika.
Durnych dialogów nie koniec. Następnie Juliette rozmawia z niejakim Warnerem, który wydaje się mieć jakąś władzę, nie wiadomo, jaką konkretnie. Nie wiadomo też, o co tam dokładnie chodzi, ale facet ją zmusza do współpracy i napastuje ją:

„Jednym palcem unosi mój podbródek.
- Poza tym szkoda byłoby takiej ładnej buzi.
[...]
- Nie szarp się, kochanie. Tylko utrudnisz sobie życie.”
„-Jesteś tak bardzo apetyczna, kiedy się złościsz.
- To pech, bo dla twojego podniebienia jestem trująca. - Aż drżę z obrzydzenia.
- To tylko detal, który dodaje całej grze uroku.
- Jesteś chory, bardzo chory..."
„[...] jesteś bardzo niegrzeczną dziewczynką.”

Oh, give me a break. Cliché do bólu. Poza tym, skoro mogą myć tylko raz na jakiś czas i mają na to jedynie dwie minuty, a dyspozycji resztki mydła z odpływu (nie mają nawet ręczników), to musi być cholernie zaniedbana i śmierdząca. O goleniu się - nie wspominając. Jak mogłaby się w takim stanie komukolwiek spodobać? Chociaż, co kto lubi...
Relacje w tej książce są budowane na obsesyjnej potrzebie ciągłego dotykania się i cringe'owych dialogach romansowych. Adamowi odbiło, zrobił się jeszcze bardziej nachalny i dotykał ją ciągle. Warner na początku straszył Juliette i znęcał się nad nią psychicznie, a potem też mu odbiło i próbował ją zdobyć na najbardziej popaprane, creepy sposoby - co było po prostu absurdalne po tym, jak ją traktował na początku. Denerwowało mnie to. To wszystkie było takie sztuczne. Juliette też jest głupia, bo mimo że obydwaj ją oszukali nieraz, to i tak ją do nich ciągnie. Molestują ją, a ona nie ma nic przeciwko.

Na błędy językowe poświęcam specjalny akapit:
- Liczne powtórzenia bez zastosowanej interpunkcji, ale to zostawię, bo najwidoczniej był to zabieg celowy (gdyż pojawiał się nagminnie), jak w pierwszej części tego zdania: „Widzę trupy trupy trupy i czerwień i purpurę i rdzę i wtarty w ziemię najintensywniejszy odcień ulubionej szminki mojej matki.” - pod koniec zdania, jak jest już najzwyklejsze w świecie wymienianie odcieni barw, nie rozumiem, dlaczego nie zastosowano interpunkcji? Tak samo: „Studiowałam swoje dłonie tak dokładnie, że znam każdy guz skaleczenie siniak znaczące skórę.” - co to za wymienianie wyrazów bez przecinków między nimi?; inny cytat dla porównania: „Pamiętam listonoszy, biblioteki, boysbandy, balony i choinki na Boże Narodzenie.” - tu już przy wymienianiu jest interpunkcja zastosowana. Dlaczego?;
- Kolejne braki interpunkcji, ale tu już błąd bardziej rażący, bo występuje tu zdanie nadrzędne i podrzędne: "Musi mieć przecież matkę ojca kogoś, kto je kocha to dziecko to dziecko to dziecko które z przerażeniem stawia kolejne kroki.";

„Jego ciężar przywiera do mnie, naciska od góry nieskończoną ilość receptorów zakończeń nerwowych w moim ciele jego prawa dłoń na moim karku lewa dłoń mnie przyciąga jego usta opadają na moją sukienkę nie rozumiem po co mi w ogóle jakieś ubranie jestem cumulonimbusem grzmotem błyskawicą groźbą łez którymi mogę wybuchnąć w pierwszym niesprzyjającym momencie.”

- jeśli już pozbywamy się przecinków w celach artystycznych, poezji, czy jakichkolwiek, to chociaż zróbmy to sumiennie i usuńmy wszystkie. Po co zostawiono ten przecinek między mnie a naciska?;
Zwykłe, tanie romansidło, które nic nie zrealizowało porządnie. Nawet jako romansidło się nie sprawdza, bo ani to romantyczne, ani chociażby seksowne. Bohaterowie nie umieją się ze sobą komunikować. Ciągle ktoś ma przed główną bohaterką sekrety i niedomówienia. Nawet postacie trzecioplanowe, te, które miałby być profesjonalistami, medycy, oni też nic nie umieją.

Co mogę napisać pozytywnego o tej książce? Fabuła całkiem wciąga, ale przy tym morzu męki, które trzeba przepłynąć, to nie jest to żadna przyjemność. Już lepiej sobie przystawić rurę od odkurzacza do gałek ocznych i odpalić. Gdy wciągnie mózg - efekt będzie ten sam, co czytanie tego badziewia.

1.5/10

Z polecenia koleżanki. Chyba muszę przestać się jej słuchać...
Już od pierwszej strony ta książka mnie nie przekonywała. Nic nie jest wyjaśnione czytelnikowi; co to jest za świat, jaki to jest czas i co zrobiła główna bohaterka - Julia (choć w oryginale Juliette bardziej mi się podoba, ale z tego co widziałam, późniejsze polskie wydania mają to imię w oryginale). Czytelnik...

Długo wzbraniałam się przed przeczytaniem tej książki, nie chciałam jej, ale dostałam ją w prezencie. Nie interesują mnie książki polityczne i rzadko kiedy reportaże. A jednak tydzień temu w końcu ją otworzyłam i okazała się kompletnie inna, niż się tego spodziewałam. To nie są tylko suche fakty z polskiej polityki, ale głównie historie z życia wzięte. Prawdziwi ludzie i prawdziwe uczucia, często ból, ale też miłość, nadzieja. Tak dużo skrajnych emocji, a tak kompozycyjnie się to wszystko ułożyło. Do tego wypowiada się nawet jeden z polityków, który o tych obostrzeniach zadecydował, a także ksiądz i kilku specjalistów.
Ukazuje paradoksalność polskiego prawa, gdzie kobiety są skazywane na rodzenie chorych dzieci, ale nie szkoli się odpowiednio personelu medycznego do postępowania z takimi kobietami. Ukrywają przed nimi fakty o ich zagrożonych ciążach (np. że wadliwy płód zagnieździł się w taki sposób, że kobiecie grozi pęknięcie macicy), nie przekierowują ich do specjalistycznych hospicjów, a przede wszystkim nie umieją odpowiednio dobrać słów, jakby nie mieli w ogóle empatii wobec tych kobiet w ciężkich chwilach.
To właśnie z tej książki dowiedziałam się o istnieniu hospicjów perinatalnych. Przed tą lekturą bałam się ciąży z wadami płodu i brałam aborcję pod uwagę w niemalże każdym przypadku. Teraz jakby boję się mniej, a w mojej głowie zrodziło się więcej scenariuszy, gdzie bym ten płód donosiła. Oczywiście, to wszystko to tylko gdybania i tak naprawdę nie da się wyobrazić, co czuje kobieta ze świadomością, że jest w niej umierający embrion, który miał kiedyś być ich wymarzonym dzieckiem. Tym bardziej, że sama w ciąży nigdy nie byłam.
Z punktu widzenia studentki filologii polskiej zainteresowała mnie także rozmowa odnośnie używanego języka przez obie strony konfliktu, gdzie ukazano, jak samym doborem słów można manipulować ludźmi.
Nie podobało mi się, że objaśnienia do przypisów były na samym końcu, a nie na dole stron.

„On się urodził, położyli mi go na brzuchu i on sobie gaworzył. On opowiadał coś pięknego. I to wszystko, co przeszliśmy, było warte tej chwili.”

„Jaki jest sens cierpienia?
[...] Jeśli miałbym podjąć jakąś próbę odpowiedzi na pani pytanie, to ośmielę się powiedzieć, ze jednym z sensów cierpienia jest nauka pokory, zdobywanie świadomości tego, że nie jesteśmy samowystarczalni, że możemy być słabi.”

Długo wzbraniałam się przed przeczytaniem tej książki, nie chciałam jej, ale dostałam ją w prezencie. Nie interesują mnie książki polityczne i rzadko kiedy reportaże. A jednak tydzień temu w końcu ją otworzyłam i okazała się kompletnie inna, niż się tego spodziewałam. To nie są tylko suche fakty z polskiej polityki, ale głównie historie z życia wzięte. Prawdziwi ludzie i...

Klasyk. Pierwszy tom wypada głupkowato; niepoważnie na tle tego, co się dzieje w dalszych etapach serii. Nie jestem fanką, nigdy nie zapoznałam się z całością, ale mam pojęcie mniej-więcej o niektórych wątkach. Gdybym nie wiedziała, co się będzie działo dalej, wątpię, bym po tą pozycję w ogóle sięgała.
Bynajmniej czytało się przyjemnie, miejscami zabawnie i jest to pierwsza manga, którą przeczytałam po angielsku.
6,5/10
EDIT: Jestem zachwycona faktem, że pierwszy i ostatni tom noszą taki sam tytuł.

Klasyk. Pierwszy tom wypada głupkowato; niepoważnie na tle tego, co się dzieje w dalszych etapach serii. Nie jestem fanką, nigdy nie zapoznałam się z całością, ale mam pojęcie mniej-więcej o niektórych wątkach. Gdybym nie wiedziała, co się będzie działo dalej, wątpię, bym po tą pozycję w ogóle sięgała.
Bynajmniej czytało się przyjemnie, miejscami zabawnie i jest to pierwsza...

Po drugą część sięgnęłam tylko dlatego, że dostałam ją od lubimyczytac.pl za wygraną w konkursie.
Językowo lepsza od poprzedniej, nie ma też aż tak rażącego uprzedmiatawiania kobiet, chyba że akurat było to ważne dla fabuły. Sama fabuła za to gorsza od poprzedniej. Wszystko było do przewidzenia, brak stałego tempa, a koniec mnie nie usatysfakcjonował. Te dzieci Luty to, zamiast z wiekiem zmądrzeć, bo od poprzedniego tomu był tam jakiś odstęp czasowy, to dostały małpiego rozumu. Są także - podobnie jak w poprzednim tomie - błędy takie jak:
Podwójna kropka na końcu zdania, błędne sformułowania - czyli bez zastosowanej odpowiedniej przynależności kategorialnej, brak enteru w poniższym dialogu:

„- Brzmi pysznie... - mruknęła.
- Przypominam, że to był twój pomysł. - Borys posłał jej szelmowskie spojrzenie. - Ale szybko się pod nim podpisałeś...
- Bo mi się podoba. Ściągnąć wszystkich złoli na zaparkowaną w fiordzie platformę wiertniczą podczas sztormu dziesięciolecia? Hmm... - Teatralnie podrapał się po brodzie.”

Pomiędzy „spojrzenie. - Ale” na pewno powinien być enter, bo tak to nie wiadomo kto do kogo mówi, a w tym momencie są tylko dwie postacie.
Na koniec zwrócę uwagę na to, że okładka się po prostu sypie. Zarówno w pierwszym jak i drugim tomie białe napisy mają jakąś dodatkową warstwę, która mimo dbania i prawidłowego przechowywania książki, schodzi drobnymi płatkami jak łupież.
Autor zapowiedział kolejny tom. Nie wiem, czy już powstał, nawet nie chcę wiedzieć, bo tu kończy się moja przygoda z tą serią.
4/10

Po drugą część sięgnęłam tylko dlatego, że dostałam ją od lubimyczytac.pl za wygraną w konkursie.
Językowo lepsza od poprzedniej, nie ma też aż tak rażącego uprzedmiatawiania kobiet, chyba że akurat było to ważne dla fabuły. Sama fabuła za to gorsza od poprzedniej. Wszystko było do przewidzenia, brak stałego tempa, a koniec mnie nie usatysfakcjonował. Te dzieci Luty to,...

Książka, która masowo ukazywała mi się na serwisie lubimyczytać. Już po samym tytule i okładce można się domyślić, że będzie o matce mszczącej się na oprawcach swojego dziecka. Taki jest główny wątek - Lutosława Karabina (tak, ta postać naprawdę tak się nazywa) próbuje dorwać sprawców porwania jej córeczki, lecz jest to zadanie dodatkowo utrudnione, gdyż zostają w to wmieszane zorganizowane, międzynarodowe grupy przestępcze. Fabularnie niezła, dużo zwrotów akcji i dużo się dzieje. Poza Lutą zostało rozwiniętych kilka innych, ciekawych postaci, także na brak wątków nie narzekam. Narzekam za to w pierwszej kolejności na język. Doskonale rozumiem, że historia dzieje się z perspektywy w dużej mierze zbirów, twardej babki z męskiego świata i „nikomu nieznanego moczymordy żyjącego traumą z przeszłości”. Tak zwane cudze słowo w narracji. Niestety, moim zdaniem zabieg ten został przesadzony do takiego stopnia, że nie brałam tej książki do końca poważnie.
Nie dość, że zdania były prostackie, to jeszcze niepoprawne, oto przykład:

„Niestety Klama był też głupi i chciwy i pomimo że jak na człowieka w jego wieku na dilerce kasował naprawdę pieniądze, pewnego dnia wpadł na pomysł, aby sobie dorobić i otrzymywane od dostawców porcje narkotyków zaczął potajemnie miksować z wszelakiego rodzaju innymi substancjami, generalnie zaś rozcieńczać, osłabiając ich działanie, przez co poważnie nadwyrężył zaufanie i renomę szefów.”

To jest 57 słów w jednym zdaniu, w którym brakuje co najmniej dwóch przecinków. Poza tym nie podoba mi się określenie 𝘬𝘢𝘴𝘰𝘸𝘢ć 𝘯𝘢𝘱𝘳𝘢𝘸𝘥ę 𝘱𝘪𝘦𝘯𝘪ą𝘥𝘻𝘦, oraz użycie słowa 𝘨𝘦𝘯𝘦𝘳𝘢𝘭𝘯𝘪𝘦 w tym kontekście - wolałabym sformułowanie 𝘯𝘢𝘫𝘱𝘳𝘰ś𝘤𝘪𝘦𝘫 𝘮ó𝘸𝘪ą𝘤.
Kolejnym powodem, dla którego nie mogłam brać tej pozycji na poważnie, była chamska seksualizacja kobiecych postaci. Każda kobieca postać musiała już w pierwszych zdaniach po tym, jak się pojawiła, mieć opisany rozmiar biustu, na przykład: „[...] licytowała Magda, biuściasta brunetka w okularach.” i to jest wszystko, co o tej Magdzie wiemy; kolejny opis, tym razem przyjaciółki Luty „Drobna, szczupła blondynka o niebieskich oczach i wydatnym biuście, zwykle uśmiechnięta i bardzo pomocna.”, gdzie jest 9 słów opisujących jej ciało, a 2 osobowość. Jako bonus dorzucę to zdanie:

„Pewnego letniego wieczoru Emil, prowadząc swoje sportowe audi S3, zagapił się na seksowną spacerowiczkę i wjechał w tyłek starego opla vectry.” - ah, te seksowne spacerowiczki...

Jak postać kobieca nie miała dużego biustu, to musiała - oczywiście - mieć duży, zgrabny tyłek, jak tytułowa Lutosława. Z mniej pobocznych kobiecych postaci to tylko Krystyna, matka Lutosławy nie doczekała się opisu ciała. Zapewne przez to, że była jedyną wiekową postacią kobiecą w tej książce. Jak kobieta jest trochę dojrzalsza, to już nie może być seksowna?
Wystarczy tego uprzedmiatawiania kobiet, skupmy się bardziej na głównej bohaterce i tym, co innego ma do zaoferowania poza dużym tyłkiem. Prócz córki ma jeszcze synka, nie pamiętam dokładnie jego wieku, jakoś 8-10 lat. To jeszcze dziecko i gdy płakał po porwaniu swojej siostry. Matka - zamiast go jakoś wesprzeć umiejętniej, zapewnić, że to nie jego wina, że ma prawo się wypłakać - nakazała, że musi być silny. To wszystko. 𝘊𝘩ł𝘰𝘱𝘢𝘬𝘪 𝘯𝘪𝘦 𝘱ł𝘢𝘤𝘻ą, prawda? Otóż płaczą i absolutnie nie popieram takiego wychowywania dzieci. Chłopczyk przeżywa prawdziwy dramat i ma być silny po utraceniu swojej siostry? Okazywanie emocji to brak siły?
Jest też moment, gdy syn powiedział do matki, by zabiła sprawcę porwania i nazwał go 𝘤𝘩𝘶𝘫𝘦𝘮, a ona nie naprostowała go jakkolwiek. Poza tym ten syn cały czas siedział na tablecie. Tego też nie popieram. Lutosława pracuje gdzieś w Norwegii na co dzień, przyjeżdża i porywają jej córkę, a syn to Ipad kid. Matka na medal.
W zakończeniu jest jeden ogromny zwrot akcji, nie będę pisała, o co konkretnie chodzi, ale nie rozumiem, dlaczego skoro Lutosława dotychczas była taka mściwa, przykładała noże i podpinała agregat do jąder każdemu, kto stanął jej na drodze, dla TEJ JEDNEJ osoby była taka litościwa? Nic mu kompletnie nie zrobiła, nie rozumiem tego. Czyżby takie było motto tej brutalnej książki, przebaczaj innym?
5/10
EDIT: Na koniec zwrócę uwagę na to, że okładka się po prostu sypie. Zarówno w pierwszym jak i drugim tomie białe napisy mają jakąś dodatkową warstwę, która mimo dbania i prawidłowego przechowywania książki, schodzi drobnymi płatkami jak łupież.

Książka, która masowo ukazywała mi się na serwisie lubimyczytać. Już po samym tytule i okładce można się domyślić, że będzie o matce mszczącej się na oprawcach swojego dziecka. Taki jest główny wątek - Lutosława Karabina (tak, ta postać naprawdę tak się nazywa) próbuje dorwać sprawców porwania jej córeczki, lecz jest to zadanie dodatkowo utrudnione, gdyż zostają w to...

Kolejna lektura z czasów szkolnych, z którą ponownie zmierzyłam się na studiach. Orientacyjnie wrzucam to na półkę z 2018 rokiem. Temat prosty - pamiętaj, że umrzesz - a jednak zawsze wywiera na mnie wrażenie. Przygnębiający tekst, ale jakże rzeczywisty.

„Gdzie ma siła, ma robota?
Głupiem robił po ty lata:
Ośm miar płotna, siedm stop w grobie,
Tom tyło wyrobił sobie.”

Kolejna lektura z czasów szkolnych, z którą ponownie zmierzyłam się na studiach. Orientacyjnie wrzucam to na półkę z 2018 rokiem. Temat prosty - pamiętaj, że umrzesz - a jednak zawsze wywiera na mnie wrażenie. Przygnębiający tekst, ale jakże rzeczywisty.

„Gdzie ma siła, ma robota?
Głupiem robił po ty lata:
Ośm miar płotna, siedm stop w grobie,
Tom tyło wyrobił sobie.”

Bardziej kojarzę po podtytule „Tęskność na wiosnę”. Miałam to w którymś z podręczników do języka polskiego w szkole. Dziś przeczytałam ponownie i stwierdzam, że to przyjemny, prosty utwór.
Orientacyjnie wrzucam to na półkę z 2018 rokiem.

Bardziej kojarzę po podtytule „Tęskność na wiosnę”. Miałam to w którymś z podręczników do języka polskiego w szkole. Dziś przeczytałam ponownie i stwierdzam, że to przyjemny, prosty utwór.
Orientacyjnie wrzucam to na półkę z 2018 rokiem.