Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Apostata" to moje drugie spotkanie z Wojciechem Dutką. Po naprawdę udanym "Śnie o Glajwic" podeszłam do tej pozycji ze sporą ekscytacją. Okazało się, że dostałam powieść pełną paradoksów - ciekawą, ale dłużącą się, opowiadającą o historyku, ale równocześnie przedstawiającą tę historię bardzo tendencyjnie.

Całość skupia się wokół Ammiana Marcellinusa, rzymskiego historyka. Tytułowy "Apostata", czyli rzymski cesarz Julian Apostata jest postacią bardzo poboczną i istotną tylko dla pewnej części książki, więc trudno zrozumieć, dlaczego autor nazwał książkę akurat w taki sposób. Główny bohater to typowy Gary Stu (męska wersja Mary Sue) - najmądrzejszy, najwspanialszy, wszystko zawsze mu się udaje; niestety wszystko to sprawia, że bardzo trudno go polubić. Z jednej strony książka zachęca do zgłębienia pewnych aspektów (jak na przykład spór katolików z arianami), ale z drugiej przedstawia chrześcijan w bardzo złym świetle (z bardzo nielicznymi wyjątkami), często w sposób bardzo nieobiektywny i tendencyjny.

Trudno jest mi zająć jednoznaczne stanowisko w przypadku tej książki. Miała zarówno lepsze, jak i gorsze momenty, było trochę rzeczy, które mi się podobały, ale równocześnie sporo takich, które pozostawiły po sobie negatywne wrażenie. Na pewno warto nie podchodzić do niej bezrefleksyjnie i pamiętać, że to tylko powieść, która nie jest źródłem historycznym, a tylko podpartym fikcją literacką przedstawieniem pewnego okresu.

"Apostata" to moje drugie spotkanie z Wojciechem Dutką. Po naprawdę udanym "Śnie o Glajwic" podeszłam do tej pozycji ze sporą ekscytacją. Okazało się, że dostałam powieść pełną paradoksów - ciekawą, ale dłużącą się, opowiadającą o historyku, ale równocześnie przedstawiającą tę historię bar...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo przyjemna pozycja, która z pewnością przypadnie do gustu wielbicielom "Warszawianki" Idy Żmiejewskiej. Autorka ma z pewnością sporą wiedzę na temat życia Polaków i Rosjan w Królestwie Polskim i potrafi przekazać klimat tamtych czasów.

Książka zachwyca tym klimatem dużo bardziej niż fabułą. Akcja rozwija się niespiesznie, jest to z pewnością jedna z tych książek, które pomagają nam się wyciszyć, są bardziej spokojne niż ekscytujące. Powieść ukazuje zepsucie ówczesnego społeczeństwa, skoncentrowanego na przyjemnościach, plotkach i organizowaniu przyjęć. Autorka wprowadza szereg postaci (niestety jest ich zbyt dużo, więc bardzo trudno zorientować się w tym, kto jest kim).

Całość czyta się bardzo przyjemnie, polecam tę pozycję wszystkim miłośnikom powieści historycznych.

Bardzo przyjemna pozycja, która z pewnością przypadnie do gustu wielbicielom "Warszawianki" Idy Żmiejewskiej. Autorka ma z pewnością sporą wiedzę na temat życia Polaków i Rosjan w Królestwie Polskim i potrafi przekazać klimat tamtych czasów.

Książka zachwyca tym klimatem dużo bardziej ni...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsza książka z serii, "Gwiazdy Oriona", była dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Jasne, miała sporo niedociągnięć, rozwiązania można było się domyśleć bardzo szybko, ale zachwyciła mnie dbałość o szczegóły, próba wplecenia języka śląskiego w wypowiedzi mieszkańców Śląska, przedstawienie przemian systemowych i przekształcania się milicji w policję w roku 1989 i na początku lat dziewięćdziesiątych.

Do "Wielkiego Psa" podeszłam z dużym entuzjazmem. Spodziewałam się wzrostu poziomu pisania, który można zauważyć wraz ze zdobywaniem doświadczenia przez autora. Niestety, okazało się, że tym razem spotkało mnie ogromne rozczarowanie.

Sama fabuła, inspirowana prawdziwą historią, wydaje się być makabrycznie wciągająca i nietypowa. Problem pojawia się jednak, gdy zagłębiamy się w treść i odkrywamy, że książka jest po prostu słabo napisana. Pojawia się wiele błędów stylistycznych, włączając to używanie różnych czasów narracyjnych w obrębie jednego rozdziału (!), co powinno zostać wyłapane nawet jeśli nie przez autora, to przynajmniej na etapie korekty/redakcji. Rozwiązanie sprawy jest, podobnie jak w przypadku części pierwszej, dość oczywiste, chociaż zwieńczenie tragedii głównego bohatera było dla mnie czymś dość niespodziewanym.

Podsumowując: temat ciekawy, wykonanie dość rozczarowujące.

Pierwsza książka z serii, "Gwiazdy Oriona", była dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Jasne, miała sporo niedociągnięć, rozwiązania można było się domyśleć bardzo szybko, ale zachwyciła mnie dbałość o szczegóły, próba wplecenia języka śląskiego w wypowiedzi mieszkańców Śląska, przedsta...

Rozwiń

Zwiń

Napisana ciętym językiem, momentami zbyt rozwleczona, ale bardzo klimatyczna opowieść o grupie ludzi, która dla ratowania ukochanej Manufaktury postanowi dokonać niemożliwego. Grzegorz Kalinowski potrafi wykreować bardzo zapadających w pamięć i wyróżniających się bohaterów, obok których nie sposób przejść obojętnie, i umieścić ich w klimatycznym settingu, który otacza czytelnika niczym kokon.

Wiele można o tej książce powiedzieć, zarówno pozytywnie, jak i negatywnie. Chociaż sama kreacja bohaterów jest fantastyczna, autor rozpisuje się niepotrzebnie o ich życiu, co sprawia, że bardzo łatwo jest się zniechęcić i odłożyć tę książkę zaledwie po kilkudziesięciu stronach. Dziwnie czyta się też o młodych kobietach, które zakochują się w sporo starszych od siebie mężczyznach, alkoholu, który leje się strumieniami i narkotykach. Sam aspekt kryminalno-sensacyjny jest w zasadzie poboczny, mam wrażenie, że stanowi tło potrzebne do opowiedzenia historii bohaterów i ma dużo mniejsze znaczenie, niż powinien.

Podsumowując - szału nie ma, tragedii też nie, powieść raczej przeciętna. A szkoda, bo niektóre elementy miały naprawdę duży potencjał.

Napisana ciętym językiem, momentami zbyt rozwleczona, ale bardzo klimatyczna opowieść o grupie ludzi, która dla ratowania ukochanej Manufaktury postanowi dokonać niemożliwego. Grzegorz Kalinowski potrafi wykreować bardzo zapadających w pamięć i wyróżniających się bohaterów, obok których ni...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo klimatyczna opowieść o Frani i jej barwnych, nietuzinkowych przyjaciołach. Przepełniona miłością do sztuki i międzywojennej Warszawy, lekka i wciągająca - zdecydowanie warto po nią sięgnąć! Polecam każdemu miłośnikowi powieści retro :)

Bardzo klimatyczna opowieść o Frani i jej barwnych, nietuzinkowych przyjaciołach. Przepełniona miłością do sztuki i międzywojennej Warszawy, lekka i wciągająca - zdecydowanie warto po nią sięgnąć! Polecam każdemu miłośnikowi powieści retro :)