Jesteśmy społecznością, która kocha książki

~Re-read~

„Córkę dymu i kości” w poprzednim wydaniu czytałam w 2018 roku i wtedy wystawiłam tej książce najwyższą z możliwych ocen, klasyfikując ją jako jedną ze swoich ulubionych historii.

Czytając wydanie wydawnictwa Moondrive, zdziwiłam się, jak niewiele z niej pamiętam – jednak wyszło mi to tylko na dobre, bo mogłam cieszyć się tą historią jeszcze raz, powoli przypominając sobie jak przez mgłę jej poszczególne elementy. Nadal oceniam ją tak samo wysoko – trochę z sentymentu, a trochę z niesłabnącego podziwu dla autorki i przez wzgląd na ponowną radość z czytania, jaką przyniosło mi wznowione wydanie.

„Córka dymu i kości” to piękny, baśniowy popis wyobraźni, który kreuje magię nie tylko w alternatywnym świecie, ale także tworzy niezapomniany klimat w tym prawdziwym, w Pradze (w której, swoją drogą, było mi dane tym razem czytać „Córkę…”), Marrakeszu i wszystkich innych miejscach odwiedzanych przez Karou. Główna bohaterka jest wyrazista, inna, kierowana konkretnymi motywacjami i stawiająca na swoim. Obiekt jej westchnień wydał mi się być tym razem nieco bardziej „spłaszczony”, stworzony do tego, by być idealnym, ale wybaczam ten mankament – fabuła go usprawiedliwia.

Nie wiem, czy to kwestia nowego wydania, bo nie pamiętam, czy ostatnim razem miałam takie samo wrażenie, ale odczułam też, że narracja jest chwilami jakby urywana, chaotyczna – raz opowiada o jednym miejscu i czasie, potem o innym, by za chwilę znów wrócić do tego pierwszego. W wolnej chwili pochylę się nad oboma wydaniami, żeby to porównać.

Nie mogę nie wspomnieć na koniec o stronie wizualnej – nowa okładka jest przepiękna, bardzo pasuje do całokształtu powieści, a na dodatek świeci w ciemności (!). W poprzednim wydaniu nie udało mi się skompletować całej serii, dlatego cieszę się, że będę mogła tym razem przeczytać ją w całości i że wszystkie tomy w nowych okładkach trafią do mojej biblioteczki.

~Re-read~

„Córkę dymu i kości” w poprzednim wydaniu czytałam w 2018 roku i wtedy wystawiłam tej książce najwyższą z możliwych ocen, klasyfikując ją jako jedną ze swoich ulubionych historii.

Czytając wydanie wydawnictwa Moondrive, zdziwiłam się, jak niewiele z niej pamiętam – jednak wyszło mi to tylko na dobre, bo mogłam cieszyć się tą historią jeszcze raz, powoli...

~WSPÓŁPRACA ~

„Bitwa o słowiański gród” to tom rozpoczynający cykl „Młodzi wojowie” – serię dla dzieci osadzoną w realiach wczesnopiastowskich.

Główna narracja książki to opowieść snuta przez pewnego mnicha dla jego siostrzeńców – niesfornych chłopców, domagających się stałej uwagi i opowiadania historii pełnych heroicznych przygód. Wujek chłopców, początkowo nie wiedząc, jak mógłby ich zabawić, w końcu wpada na pomysł opowiedzenia im historii o ich prapraprapra dziadku, rozgrywającej się w czasach sprzed chrystianizacji Polski – dla dzieci tym fascynujących, że już dość odległych.

Głównymi bohaterami opowieści mnicha są dwaj chłopcy – Leszek i Hans zwany Jankiem. Pierwszy z nich to syn dzielnego woja z osady Bnin – jego ojciec zginął podczas jednej z wypraw, a on sam wychowuje się pod okiem reszty rodziny oraz sędziwego dziadka, który powoli uczy go wojaczki stosownie do jego wieku. Drugi chłopiec, Hans, to syn słowiańskiej niewolnicy, dorastający pod okiem oprawcy swojej matki – wojownika z germańskiego plemienia, który szczerze nienawidzi chłopca i korzysta z każdej okazji, by uprzykrzyć mu życie. Pewnego dnia młody Hans wdaje się w poważną sprzeczkę z okrutnym ojczymem, która kończy się jego ucieczką z osady – konsekwencje, jakie mógłby ponieść, gdyby go złapano, mogły się dla niego okazać zbyt duże. Po kilkudniowej tułaczce zostaje odnaleziony nieprzytomny w okolicach Bnina – tak właśnie przecinają się losy obu chłopców, a Hans zwany jest od tej pory po słowiańsku: Janek.

Obaj chłopcy przeżywają wspólne przygody w słowiańskiej osadzie, a dla młodych czytelników jest to okazja, by poznać realia życia w czasach historycznych. Przekazywana w książce wiedza sprowadzona jest do kwestii bardzo podstawowych, ale odpowiednich do wieku i możliwości poznawczych odbiorców – zamiast bombardować dzieci gradem historycznych szczegółów, autor w naturalny sposób buduje książkowe uniwersum tak, jakby było po prostu światem wymyślonym na potrzeby serii. Bardziej skomplikowane pojęcia, które mogą być dla dzieci nowe, wyjaśnione są – choć z perspektywy dorosłego czytelnika niektóre z nich tak lakonicznie, jak tylko się da – na końcu książki. Bardziej dociekliwi będą mogli poprosić o rozwinięcie definicji dostępnych akurat na podorędziu dorosłych.

Fabularnie książka jest przeciętna – mamy w niej dwóch dziecięcych bohaterów, odznaczających się niebywałym jak na swój wiek heroizmem i nad wyraz rozwiniętymi umiejętnościami maści wszelakiej, którzy wplątują się w sprawy dorosłych i odgrywają w nich znaczącą rolę. Wykazują się jednak przy tym szeregiem pozytywnych cech, takich jak odwaga, odpowiedzialność czy determinacja, tak więc z pewnością trafią do serc młodych chłopców i być może przekażą im nieco ze swoich pozytywnych wartości. Znajdzie się też coś dla czytelniczek-dziewczynek: czy to postać młodszej siostry Leszka, dziewczynki ze słowiańskiej wsi wychowywanej według tradycyjnych wartości, czy buntującej się przeciwko zastanemu porządkowi świata Dis – młodej księżniczki wikingów. Choć dziewczyny nie odgrywają w pierwszej części serii żadnej znaczącej roli, a akcja koncentruje się na przygodach chłopców, być może zaistnieją jeszcze w kolejnych tomach, w swoisty sposób zapowiedzianych w epilogu do „Bitwy o słowiański gród”.
W trakcie czytania zwróciłam też uwagę na kilka zwrotów akcji, które być może młodego czytelnika zafascynują, ale ja odebrałam je jako zdecydowanie przesadzone i zbyt mało prawdopodobne.

Dużą zaletą tej książki jest z pewnością potencjał do zaszczepienia w młodych czytelnikach fascynacji najdawniejszymi dziejami Polski, które przedstawione są niczym świat fantasy- szczególnie, jeśli już w jakiś sposób interesują się historią. Czytelnik dorosły z łatwością zauważy, choć być może nie zawsze nazwane wprost, bezpośrednie odniesienia do historycznych wydarzeń, postaci i miejsc; dla młodego lektura „Bitwy o słowiański gród” może stanowić przyjemny wstęp do nauki o dziejach, w szczególności podparta stosownymi wyjaśnieniami ze strony dorosłych.

Jeśli macie więc wokół siebie amatorów historii na poziomie szkoły podstawowej, sprezentujcie im przy najbliższej okazji książkę Tomasza Kruczka – na pewno będzie to trafiony prezent, który ich ucieszy. Jeśli natomiast chcecie jakieś dziecko dopiero zainteresować historią, to bohaterskie przygody Leszka i Hansa w słowiańskim grodzie będą do tego idealnym narzędziem.

~WSPÓŁPRACA ~

„Bitwa o słowiański gród” to tom rozpoczynający cykl „Młodzi wojowie” – serię dla dzieci osadzoną w realiach wczesnopiastowskich.

Główna narracja książki to opowieść snuta przez pewnego mnicha dla jego siostrzeńców – niesfornych chłopców, domagających się stałej uwagi i opowiadania historii pełnych heroicznych przygód. Wujek chłopców, początkowo nie wiedząc,...

„Jeleni sztylet” bardzo mnie zaskoczył. Nie była to historia, jakiej się spodziewałam, a czytaniu towarzyszyły różne myśli i emocje – od znudzenia po fascynację i chęć brnięcia dalej, od niechęci do głównej bohaterki po kibicowanie jej z całych sił.

O książce dowiedziałam się za pośrednictwem znajomych związanych z kulturą i wiarą słowiańską, którzy polecali ją jako wartą poznania opowieść „w klimacie”. Spodziewałam się, że świat stworzony na potrzeby książki będzie więc typowo słowiański, być może nawet, że akcja będzie toczyć się w grodzisku – tymczasem jest to raczej typowe uniwersum fantasy ze słowiańskimi elementami, które zostały wyselekcjonowane i zaadaptowane pod wizję autorki. Mamy więc Stary Lud w postaci słowiańskich bogów i stworzeń z mitologii, ale mamy też nadmorskie królestwo targane wojną, obóz szkoleniowy dla najemnego wojska, w którym toczy się jeden z kluczowych epizodów w życiu głównej bohaterki, oraz zarządzaną przez możnych szlachciców rodzinną wieś Wszebory.

Choć generalnie rozumiałam motywacje stojące za działaniami Bory i potrafiłam jej współczuć, nie do końca polubiłam tę bohaterkę. Wydawała mi się zbyt butna, do przesady samolubna, a jej dzika natura mnie nie porwała, tylko raczej odpychała. Autorka bardzo dobrze oddała jednak emocje, jakie Bora wzbudzała w innych ludziach spotykanych na swojej drodze – tę samą nieufność czułam jako czytelniczka. Dzięki temu, muszę przyznać, Bora była dla mnie autentyczna i namacalna. Może właśnie to sprawiło, że mimo tych mieszanych uczuć trzymałam za nią kciuki i chciałam się przekonać do samego końca, jakie jeszcze kłody rzuci jej pod nogi Dola.

Nie spodziewałam się też po tej książce tak bezpośrednich scen zbliżeń pomiędzy bohaterami, brutalnego rozlewu krwi i ogólnej szorstkości przedstawionego świata. Myślałam, wnioskując być może po wyglądzie okładki, że będzie to raczej baśniowa opowieść z pojedynczymi „naturalistycznymi” elementami. Pomyliłam się – stare powiedzenie ma jednak rację, że książek nie należy oceniać po okładkach. Krwi jest w tej opowieści wiele, życie traktuje Borę i innych bohaterów naprawdę brutalnie i na próżno szukać tutaj bajkowego romantyzmu – z tego względu, gdyby to ode mnie zależało, umieściłabym na okładce znaczek „16+”.

Kolejna uwaga, jaka przychodzi mi na myśl, to zbytnie odwrócenie uwagi od głównej linii fabularnej na rzecz wątków obyczajowych – najpierw trudnego życia Bory we wsi, a potem budowania przez nią relacji międzyludzkich we Włóczni i poza nią. Choć ogólnie czytałam tę książkę z zainteresowaniem, chwilami brakowało mi mocniejszego akcentu na kluczowe elementy budujące fabułę, było zdecydowanie za mało zwrotów akcji i zaskoczeń. Wątki związane ze Starym Ludem, bardzo istotne fabularnie, traktowane były zbyt pobłażliwie nawet przez samą bohaterkę, która nie poświęcała im wystarczająco dużej uwagi. Przez to właśnie baśniowy zwrot akcji mający miejsce pod koniec powieści, do którego od początku wszystko dążyło, wydawał się być oderwany od całokształtu, jakby niepasujący czy rozpoczynający zupełnie inną opowieść.

Mimo wyraźnych mankamentów tej powieści, będę czekać na kontynuację i na pewno po nią sięgnę (nie tylko za sprawą tego, że akcja „Jeleniego sztyletu” kończy się jednym, wielkim i niespodziewanym cliffhangerem, będącym pewną zapowiedzią kolejnych części przygód Wszebory). Było jednak w tej książce coś, co mnie zaciekawiło i sprawiło, że chętnie będę śledzić dalszą działalność autorki – tym bardziej, że „Jeleni sztylet” to debiut. Dalej, mam nadzieję, będzie tylko lepiej.

Ps: nie sądziłam, że aż tak ucieszy mnie spotkanie w książce postaci, która nosi moje imię - po raz pierwszy, od kiedy czytam, czyli od naprawdę wieeeelu lat :D a jest nią ciocia Olena!

„Jeleni sztylet” bardzo mnie zaskoczył. Nie była to historia, jakiej się spodziewałam, a czytaniu towarzyszyły różne myśli i emocje – od znudzenia po fascynację i chęć brnięcia dalej, od niechęci do głównej bohaterki po kibicowanie jej z całych sił.

O książce dowiedziałam się za pośrednictwem znajomych związanych z kulturą i wiarą słowiańską, którzy polecali ją jako wartą...