Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A taka to była spokojna okolica. Nawet skrzaty z rzadka jeno szczały tu babom do mleka. I masz, pod samym bokiem jakaś kociozmora.

A taka to była spokojna okolica. Nawet skrzaty z rzadka jeno szczały tu babom do mleka. I masz, pod samym bokiem jakaś kociozmora.

Ostawcie nas w pokoju i nie gadajcie do nas, miłości prosim. Myśmy są porządni złodzieje, nie jacyś polityczni.

Ostawcie nas w pokoju i nie gadajcie do nas, miłości prosim. Myśmy są porządni złodzieje, nie jacyś polityczni.

Chodźmy i znajdźmy gdzieś łóżko - zaproponował nieco chrapliwie wiedźmin. - Nie godzi się tak traktować książek.

Chodźmy i znajdźmy gdzieś łóżko - zaproponował nieco chrapliwie wiedźmin. - Nie godzi się tak traktować książek.

Każdy ściskał pocisk w dłoni. Niektóre leżały wolne - to te, które wydłubujecie później ze ścian i ostrożnie układacie pod szkłem w muzeach albo chowacie w kredensie i pokazujecie wnukom jak skarby. Te, które nic nie zmieniają.

Każdy ściskał pocisk w dłoni. Niektóre leżały wolne - to te, które wydłubujecie później ze ścian i ostrożnie układacie pod szkłem w muzeach ...

Na próżno tłumaczyłem im, że jestem człowiekiem samotnym, a moje życie erotyczne stanowią nieśmiałe próby onanizmu zakończone fiaskiem.

Na próżno tłumaczyłem im, że jestem człowiekiem samotnym, a moje życie erotyczne stanowią nieśmiałe próby onanizmu zakończone fiaskiem.

Łóżka zawsze stanowiły dla mnie problem. Wąskie, tylko na jedną osobę, w pewnym sensie wyrzucają, zakłócają wyobraźnie. To jedynka bez wykrętów, bez względów. "Jesteś samotny, przyjacielu, i dobrze wiesz, że takim zostaniesz." Dlatego wolę dwuosobowe łóżka, otwarte na przyszłość, ale tu właśnie występuje odwrotna strona dylematu. Nawiasem mówiąc, dylematy to świństwo, nie znałem przyjemnych. Bo przy takim łóżku dla dwojga, wieczorami oraz w soboty i niedziele człowiek czuje się jeszcze bardziej samotny niż w jednoosobowym, gdyż nie ma wymówki, dlaczego jest samotny.

Łóżka zawsze stanowiły dla mnie problem. Wąskie, tylko na jedną osobę, w pewnym sensie wyrzucają, zakłócają wyobraźnie. To jedynka bez wykrę...

Bo Brokilon trwa dzięki mojej walce, bo drzewa żyją dłużej niż ludzie, trzeba tylko chronić je przed waszymi siekierami. Mówisz mi o królach i książętach. Kim oni są? Ci, których znam, to białe szkielety, leżące w nekropoliach Craag An, tam, w głębi lasu. W marmurowych grobowcach, na stosach żółtego metalu i błyszczących kamyków. A Brokilon trwa, drzewa szumią nad ruinami pałaców, korzenie rozsadzają marmur.

Bo Brokilon trwa dzięki mojej walce, bo drzewa żyją dłużej niż ludzie, trzeba tylko chronić je przed waszymi siekierami. Mówisz mi o królach...

No a później, ba, później to już mu pewnie przyjdzie umrzeć, no nie, paniczu?

No a później, ba, później to już mu pewnie przyjdzie umrzeć, no nie, paniczu?

Coś Artemowi podpowiadało, że żadnej różnicy między tym wszystkim nie było. Każda wiara służyła człowiekowi tylko jako laska, która podtrzymywała, by nie upaść, i pomagała wstać, kiedy ludzie jednak się potykali i przewracali. Kiedy Artem był mały, rozśmieszyła go opowieść ojczyma o tym, jak to małpa wzięła do ręki kij i stała się człowiekiem. Jak widać do tej pory zmyślny małpiszon nie wypuszczał tego kija z rąk, przez co nigdy się do końca nie wyprostował.

Coś Artemowi podpowiadało, że żadnej różnicy między tym wszystkim nie było. Każda wiara służyła człowiekowi tylko jako laska, która podtrzym...