Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dlaczego tak niewiele jest we współczesnej literaturze polskiej, tak dobrych powieści?
Bawiłam się świetnie, podziwiając kunszt Anny Dziewit-Meller.
Słodko- gorzka, sielska i jednocześnie brutalnie polska.
Z każdą kolejną stroną autorka coraz bardziej bawi się formą i narracją powieści, pozwalając czytelnikowi wierzyć, że ma na kształt zakończenia, jakiś wpływ. Doskonały zabieg.
Po Górze Tajget myślałam, że może być trudno utrzymać poziom. Nie było.
Pływałam w jeziorze Juno z ogromną przyjemnością, nabierając chęci na własną pisarską przygodę- a to zawsze dobrze wróży książce. Trudno było mi się oderwać nie ze względu na wartką akcję i mnogość wydarzeń, ale dlatego, że Juno jest tak dobrze napisane.

Dlaczego tak niewiele jest we współczesnej literaturze polskiej, tak dobrych powieści?
Bawiłam się świetnie, podziwiając kunszt Anny Dziewit-Meller.
Słodko- gorzka, sielska i jednocześnie brutalnie polska.
Z każdą kolejną stroną autorka coraz bardziej bawi się formą i narracją powieści,...

Rozwiń

Zwiń

W tej książce jest tyle spokoju i ciepła ile można go mieć we własnym domu. Swojej twierdzy, miejscu, gdzie jest nam błogo, gdzie rozwieszamy pranie i układamy puzzle.
Jednocześnie, dokładnie tak jak w komfortowym domu- to w nim rozgrywa się ból, płacz i lęk.
Nigdy nie czytałam tak niejednoznacznej książki. Ciepłej i komfortowej, a jednocześnie bolesnej i smutnej.
Trzeba to poczuć, przeczytać samemu. Ale jest, nie zawaham się użyć tego słowa, cudowna.

W tej książce jest tyle spokoju i ciepła ile można go mieć we własnym domu. Swojej twierdzy, miejscu, gdzie jest nam błogo, gdzie rozwieszamy pranie i układamy puzzle.
Jednocześnie, dokładnie tak jak w komfortowym domu- to w nim rozgrywa się ból, płacz i lęk.
Nigdy nie czytałam tak nieje...

Rozwiń

Zwiń

Duże zaskoczenie, na plus. Historia płynie przez różnych, pozornie niepowiązanych bohaterów, których łączy... lęk.
Trudna, bolesna I napisana w taki sposób, że miałam poczucie, że autorka wie, jak używać słów. A to rzadka sztuka ostatnio...
Temat ważny, mam wrażenie nadal przemilczany.
Chociaż dla mnie przede wszystkim to książka o lęku o dzieci. Paraliżujący lęk współczesnego ojca zestawiony z nieludzką krzywdą dzieci w trakcie II wojny. Przerażające i bolesne połączenie.

Duże zaskoczenie, na plus. Historia płynie przez różnych, pozornie niepowiązanych bohaterów, których łączy... lęk.
Trudna, bolesna I napisana w taki sposób, że miałam poczucie, że autorka wie, jak używać słów. A to rzadka sztuka ostatnio...
Temat ważny, mam wrażenie nadal przemilczany.
...

Rozwiń

Zwiń

Znowu! Carley Fortune stworzyła książkę, która jest wakacjami w pigułce.
Czytając, przenosiłam się nad jezioro. Widziałam wodę pomiędzy wysokimi drzewami i Fern dryfującą na plecach na środku jeziora. Widziałam Fern i Willa siedzących na pomoście. Czułam zapach cytrynowych cukierków i mocnej, czarnej kawy. Czy nie o to chodzi w czytaniu? Żeby książkę poczuć wszystkimi zmysłami, a do tego z przyjemnością otwierać jej karty i spotykać się z bohaterami, jak ze starymi znajomymi?
Czyta się ją wszystkimi zmysłami.
Jeżeli potrzebujesz wakacji na już, to chcesz sięgnąć po tę książkę.

Znowu! Carley Fortune stworzyła książkę, która jest wakacjami w pigułce.
Czytając, przenosiłam się nad jezioro. Widziałam wodę pomiędzy wysokimi drzewami i Fern dryfującą na plecach na środku jeziora. Widziałam Fern i Willa siedzących na pomoście. Czułam zapach cytrynowych cukierków i moc...

Rozwiń

Zwiń

Trudna, bolesna historia o samotności mężczyzny, który traci żonę w strasznych okolicznościach. W tle konflikt na Bliskim Wschodzie.
Egzotyczna, bo trudno sobie wyobrazić, że nasz współmałżonek wysadza się wśród tłumu ludzi. Jednocześnie bardzo aktualna i uniwersalna pod względem przeżywanej tragedii. Bardzo dobra.

Trudna, bolesna historia o samotności mężczyzny, który traci żonę w strasznych okolicznościach. W tle konflikt na Bliskim Wschodzie.
Egzotyczna, bo trudno sobie wyobrazić, że nasz współmałżonek wysadza się wśród tłumu ludzi. Jednocześnie bardzo aktualna i uniwersalna pod względem przeżywa...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiem, kiedy pochłonęłam niemal 500 stron tej historii. Wiem natomiast, co mnie w niej zatrzymywało i nie pozawalało jej odłożyć- głębokie poczucie, że coś tu jest nie tak. Jakby czytelnikowi brakowało danych i za wszelką cenę próbował czytając, poskładać historię i ocenić, kto jest dobry? Kto mówi prawdę?
Świetna, hermetyczna, doskonale nakreśleni bohaterowie, uwierzyłam w ich autentyczność.

Nie wiem, kiedy pochłonęłam niemal 500 stron tej historii. Wiem natomiast, co mnie w niej zatrzymywało i nie pozawalało jej odłożyć- głębokie poczucie, że coś tu jest nie tak. Jakby czytelnikowi brakowało danych i za wszelką cenę próbował czytając, poskładać historię i ocenić, kto jest dob...

Rozwiń

Zwiń

Przeczytałam bardzo wiele książek o umieraniu i niezmiennie mam problem z ocenianiem ich. Nie wydaje mi się bowiem, żeby temat żałoby i tego, jak przechodzi ją autor, podlegał opiniowaniu kogokolwiek.
"Nieumieranie" jest inne. To świadectwo przeżyć autorki. Surowe, pozbawione rozdrapywania rany i zrywania strupa, świadectwo matki, która straciła jedynego syna. Dla mnie ta książka to jak zajrzenie w autoterapię autorki. Trudna, bolesna ale wierzę również, że znajdą się tacy czytelnicy, którzy odnajdą w niej nadzieję i sposób na ukojenie w żałobie.

Przeczytałam bardzo wiele książek o umieraniu i niezmiennie mam problem z ocenianiem ich. Nie wydaje mi się bowiem, żeby temat żałoby i tego, jak przechodzi ją autor, podlegał opiniowaniu kogokolwiek.
"Nieumieranie" jest inne. To świadectwo przeżyć autorki. Surowe, pozbawione ro...

Rozwiń

Zwiń