Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam książki o wampirach, a „Bractwo czarnego sztyletu” to seria, która kusiła mnie od lat, wiec nic dziwnego, że nie mogłam oprzeć się wznowieniu. Początek „Mrocznego kochanka” był dość chaotyczny i przez pierwsze 50 stron ciężko było mi się połapać kto jest kim. Działo się tak za sprawą wielu perspektyw, które były tutaj przedstawione. Później jednak wszystko zaczęło się rozjaśniać, a ja przepadłam w tym wampirycznym świecie.

Podobało mi się to, że bohaterowie nie zostali wyidealizowani. Często zdarza się, że w powieściach tego typu wampiry są przedstawiane jako istoty piękne, doskonałe, uwodzicielskie i praktycznie bez skazy. J.R. Ward postanowiła wykreować je w trochę inny sposób. Dodała im blizn nie tylko psychicznych, ale również fizycznych, a gdyby tego było mało prawie pozbawiła Wratha jednego ze zmysłów. Jak już jesteśmy przy tej postaci, to nie ukrywam, że kilka razy szybciej zabiło mi dla niej serce. Widać było, że mężczyzna ma władze. Biła od niego aura przywódcy, a także niesamowita pewność siebie. Pomimo tych cech, miałam wrażenie, że Wrath był trochę zagubiony. Uważam, że czasami brakowało mu poczucia większego celu i sensu istnienia, co zmieniło sie, gdy poznał Beth.

Jeśli chodzi o wspomnianą wyżej bohaterkę to również zadziorna z niej panienka. Potrafiła walczyć, była odważna i nie bała sie wyrazić własnego zdania w otoczeniu groźnych drapieżników.

„Mroczny kochanek” to książka, z którą przyjemnie spędziłam czas. Dostrzegłam kilka jej wad, np. urwanie niektórych wątków, ale mimo wszystko nie przeszkadzało mi to w odbiorze całości. Urzekła mnie cała koncepcja bractwa i członkowie, którzy do niego należeli. Widać było wzajemne wsparcie braci, nawet jeśli mieli czasem inne poglądy na pewne kwestie. Jestem niesamowicie ciekawa kolejnych części i mam nadzieje, że pojawią sie niedługo.

Uwielbiam książki o wampirach, a „Bractwo czarnego sztyletu” to seria, która kusiła mnie od lat, wiec nic dziwnego, że nie mogłam oprzeć się wznowieniu. Początek „Mrocznego kochanka” był dość chaotyczny i przez pierwsze 50 stron ciężko było mi się połapać kto jest kim. Działo się tak za sp...

Rozwiń

Zwiń

Gdyby ktoś mnie zapytał za co lub kogo kocham książkę „Zostań moim bohaterem” to bez wahania odpowiedziałabym, że za Patricka Ryana. Moja miłość do niego jest ogromna już od pierwszych stron tej niesamowitej powieści.

Pick jest bohaterem i to dosłownie. Zawsze myśli o najbliższych i zdobywa się dla nich na heroiczne czyny. Podobało mi się to, jak w prologu została ukazana jego młodość i scena, gdy doświadcza wizji. Widzi w niej urywki życia, które może wieść, gdy tylko odnajdzie swojego Dzwoneczka. Chłopak nie za bardzo w to wierzy, ale jakie było jego zdziwienie, gdy po kilku latach w barze zjawia się dziewczyna w piżamie z Disneyowską postacią. Czyż to nie jest cudowny początek ich znajomosci?

Niestety życie nie jest bajką i Pick dostaje mocno w kość. Stara się jednak nie poddawać i właśnie tym zdobył moje serce. Tym swoim uporem, chęcią wyjścia na prostą i marzeniem o stworzeniu szczęśliwej, kochającej rodziny. Wielokrotnie miałam ochotę go przytulić, pocieszyć i wyciągnąć z książki…

Z kolei Eva była dość temperamentną dziewczyną, która często zakładała maskę, aby nie dopuszczać do siebie innych. Zdarzało się jej być egoistką i rozpieszczoną księżniczką, która musi dostawać to, co chce, szczególnie w 1 części serii. Później jednak przechodzi przemianę, a tutaj rozwija skrzydła i pokazuje, że ma też czulsze oblicze.

Relacja Evy i Picka jest pełna wyzwań, wzlotów i upadków, ale z zainteresowaniem śledziłam ich losy.

„Zostań moim bohaterem” to po prostu piękna książka, pokazująca jaką siłe daje prawdziwa rodzina i jak wiele można przetrwać, gdy ma się dla kogo żyć.

Gdyby ktoś mnie zapytał za co lub kogo kocham książkę „Zostań moim bohaterem” to bez wahania odpowiedziałabym, że za Patricka Ryana. Moja miłość do niego jest ogromna już od pierwszych stron tej niesamowitej powieści.

Pick jest bohaterem i to dosłownie. Zawsze myśli o najbliższych i zdoby...

Rozwiń

Zwiń

Historia Shannon i Johnny’ego zawładnęła ostatnio moim życiem. Nie ma dnia, abym nie myślała o bohaterach i o tym, co ich spotkało. „Keeping 13 cz.2” to doskonała kontynuacja serii, w której wybrane fragmenty znam praktycznie na pamięć. Jest kilka takich scen, do których co noc wracam, przeżywając je na nowo. To, ile emocji wzbudza we mnie ta książka, jest nie do opisania.

Gdyby ktoś zapytał, jakiego bohatera uważam za ideał, to bez wahania odpowiedziałabym, że Johnny’ego Kavanagh. To, ile ten chłopak ma w sobie determinacji, samozaparcia, odwagi jest niesamowite. I nie mówię tu tylko o wyczerpujących treningach, meczach, marzeniach dotyczących zawodowej kariery i wstępu do akademii sportowej. To, w jaki sposób traktuje Shannon i jej braci, jak o nich dba, jak dla nich ryzykuje jest piękne, po prostu piękne.

Jeśli chodzi o Shannon to ją również podziwiam. Za to, że pomimo tak wielu lat życia w strachu, ciągłym bólu i łzach, ona była w stanie wykrzesać z siebie uśmiech oraz marzyć o lepszej przyszłości. Przy Johnnym rozkwitała.

Chloe Walsh tworzy magiczne historie. Rzadko spotykam się z powieściami, które aż tak naładowane są emocjami. Wykreowani przez nią bohaterowie, ich losy są przejmujące. Tutaj ciężko się nie wzruszyć i nie rozczulić.
„Boys of Tommen” to seria mojego życia, dla której ocena daleko wymyka się poza skale.

Historia Shannon i Johnny’ego zawładnęła ostatnio moim życiem. Nie ma dnia, abym nie myślała o bohaterach i o tym, co ich spotkało. „Keeping 13 cz.2” to doskonała kontynuacja serii, w której wybrane fragmenty znam praktycznie na pamięć. Jest kilka takich scen, do których co noc wracam, prz...

Rozwiń

Zwiń

Z „Does It Hurt?” mam dość skomplikowaną relacje i nie za bardzo wiem, co o tej książce myśleć. Początek był naprawdę intrygujący. Nie mogłam się doczekać tej zapowiadanej i kultowej sceny z rekinem. Chciałam wiedzieć, jak rozwinie się akcja i co wydarzy się na tajemniczej wyspie. Po kilkudziesięciu stronach mój zapał się jednak troche ostudził. Gdy odrywałam się od lektury to nie czułam potrzeby, aby ponownie sięgać po te powieść. W zasadzie, gdy ją zamykałam, to nie myślałam za wiele o bohaterach i było mi obojętne, czy poznam zakończenie, czy nie. Natomiast, gdy już sie mobilizowałam i czytałam dalej, to nie nudziłam się.

Z dwójki głównych bohaterów bardziej polubiłam Enza i to rozdziały z jego perspektywy wywoływały we mnie więcej emocji. Podobało mi się zamiłowanie mężczyzny do rekinów. Widać było, że on naprawdę szanował te niebezpieczne, ale majestatyczne istoty. Lubił je badać, a także pływać z nimi, co akurat uważam za dość przerażajace. Enzo miał również silny charakter, co zdecydowanie dało się odczuć. Nie przepadał, gdy ktoś mu się sprzeciwiał lub gdy nie mógł panować nad sytuacją.

Jeśli chodzi o Sawyer to odniosłam wrażenie, że była dość zagubioną dziewczynką, która nie wiedziała co z sobą zrobić. Zagłębiając się jednak w jej historie nie dziwie się, że szukała swojej drogi i takiego poczucia bezpieczeństwa. Żyjąc w ciągłym strachu, nawet jeśli jest on niewidoczny, a tłumiony w środku, nie da się zrelaksować i spokojnie planować przyszłości.

„Does It Hurt?” to książka, w której zabrakło mi „mroczniejszych”, wywołujących dreszcze scen. Po przeczytaniu ostrzeżenia myślałam, że znajdę tu coś, co mnie zszokuje i wzbudzi niepokój, a nic takiego się nie stało. Owszem, jest to historia poruszająca ciężkie tematy i dla niektórych opisane tu sceny mogą być drastyczne, ale ja chyba się już „uodporniłam” i od darków pragnę czegoś więcej. Nie żałuje czasu, który poświęciłam na poznanie losów Sawyer i Enza, ale raczej ci bohaterowie nie zostaną zbyt długo w mojej pamięci. Czy polecam te książkę? Nie wiem, ale też nie odradzam.

Z „Does It Hurt?” mam dość skomplikowaną relacje i nie za bardzo wiem, co o tej książce myśleć. Początek był naprawdę intrygujący. Nie mogłam się doczekać tej zapowiadanej i kultowej sceny z rekinem. Chciałam wiedzieć, jak rozwinie się akcja i co wydarzy się na tajemniczej wyspie. Po kilku...

Rozwiń

Zwiń

Mariana Zapata to jedna z moich ulubionych autorek. Jej książki otulają moje serce i sprawiają, że wielokrotnie się przy nich rozczulam. Autorka za każdym razem udowadnia, że można napisać romans, gdzie relacja bohaterów rozwija się naprawdę powoli, a mimo wszystko nie traci się uwagi czytelnika. W jej powieściach wyczekuje się nie tylko pierwszego pocałunku, który czasami zdarza się na 500 stronie, ale każdego muśnięcia dłoni, czy lekkiego uśmiechu. „Luna i pewne kłamstwo” to historia, która jest niczym ciepły kocyk w chłodne wieczory. Wywołuje wiele emocji, ciepło w środku, a na dodatek nie chce się jej odkładać.

Luny ciężko jest nie polubić. Ta dziewczyna dla każdego znajdzie dobre słowo, wspomoże, gdy trzeba i nie boi się żadnych wyzwań. Bez trudu odnajduje się w warsztacie samochodowym, gdzie zajmuje się lakierowaniem aut. Podobało mi się to, że naprawdę widać było, że lubi swoją prace i jest w niej dobra. Na plus zasługuje również kontakt, jaki miała ze swoimi współpracownikami. Miałam wrażenie, że większość mężczyzn traktuje ją nie tylko jako przyjaciółkę, ale siostrę, z której są dumni.

Jeśli chodzi o Ripleya to z początku był skryty i trochę gburowaty. Jako szef nie chciał się za bardzo spoufalać z innymi, a w szczególności z pewną młodszą dziewczyną. Luna jednak nic sobie nie robiła z jego charakteru. Codziennie przynosiła mu kawę i czuła, że mężczyzna potrzebuje towarzystwa, nawet jeśli udaje, że jest inaczej.
Ich relacja może rozwijała sie powoli, ale emocji między nimi było co nie miara. Te momenty, gdy Ripley dowiadywał sie, że Luna randkuje i zawsze upewniał sie, czy jest bezpieczna. Lub gdy potrzebowała pomocy, a on rzucał wszystko, żeby przybyć jej na ratunek… Uważam, że pomimo swojej skrytości i specyficzności zachowania był naprawdę słodki i cieszę się, że zawsze można było na nim polegać.

„Luna i pewne kłamstwo” to książka, którą warto przeczytać, głównie dla bohaterów. Są po prostu wspaniali, a ich losy, aż chce się poznawać.

Mariana Zapata to jedna z moich ulubionych autorek. Jej książki otulają moje serce i sprawiają, że wielokrotnie się przy nich rozczulam. Autorka za każdym razem udowadnia, że można napisać romans, gdzie relacja bohaterów rozwija się naprawdę powoli, a mimo wszystko nie traci się uwagi czyt...

Rozwiń

Zwiń

Laura Passer wie, jak skusić czytelnika i sprawić, aby nie mógł oprzeć się jej książkom. Ja również nie jestem odporna na jej urok. Tworzone przez nią historie są piekielnie wciągające, a emocje, które dzięki nim wywołuje są nie do zastąpienia. „Jak trafić do piekła” to powieść, która sprawiła, że już od pierwszych stron było mi gorąco. Pokochałam bohaterów stojących po różnych stronach „barykady” i było mi ciężko wybrać, komu tak naprawdę kibicuje.

Madi to jedna z najlepiej wykreowanych bohaterek, z jakimi miałam do czynienia. Dziewczyna chce zostać Strażniczką i spędzić wieczność u boku Pana S. Aby tak się stało musi jednak udowodnić, że potrafi wodzić innych na pokuszenie i odnajdzie się w Piekle. Podobało mi się to, że jej postać nie była jednoznaczna. Owszem, dziewczyna służyła „złu”, ale jej czyny nie robiły z niej czarnego charakteru. Pomimo tego, gdzie się znajdowała i celów, do jakich dążyła, nie potrafiła całkowicie odtrącić swojego człowieczeństwa. Zdarzało jej się mieć wyrzuty sumienia, dylematy moralne i odczuwać współczucie dla ludzi.

Jej relacja z Davidem była naprawdę interesująca. To, jak mężczyzna z początku opierał się jej zalotom, chciał się zdystansować, aż w końcu powoli zaczynał opuszczać swoje mury. Doktor Shaffer nie raz mi zaimponował swoim oddaniem dla innych. To, jaką troską obdarzał swoich pacjentów i walczył o nich, jak lew. To, jak bezinteresownie pomagał potrzebującym, było czymś, co nie raz ściskało mnie za serce. Podobało mi sie to, że pomimo swojej „dobroci” zdarzało mu sie błądzić lub mieć gorszy nastrój. Nie był aniołkiem, potrafił się odgryźć i rzucić jakąś kąśliwą uwagę.

„Jak trafić do piekła” to książka, która od lat nie może mi wyjść z głowy. Co jakiś czas wracam do tej historii i z takimi samymi emocjami przeżywam wszystkie wydarzenia na nowo. Nie brakuje tu żartów, z których sie śmieje, scen, od których rumienią mi się policzki oraz tych, na których w oku kręci mi się łezka. Uwielbiam to, jak Laura doskonale połączyła świat ludzi z tym drugim, tworząc realistyczny obraz Czyśćca, Piekła i trochę Nieba. Doceniam również to, jak podkreślała, że człowiek ma wolną wole i nie można zmusić go do popełnienia grzechu. Można mu coś sugerować, zachęcać do złamania zasad, ale nie można z góry mu zarzucić, jak ma postąpić. Podobało mi sie również częściowe osadzenie akcji w szpitalu na oddziale onkologicznym dla dzieci. Spotkania Madi i tych małych istot było czymś niezapomnianym.
Jest to książka, o której mogłabym pisać bez końca. Ma tak dużo wątków, daje do myślenia. Nie chce jednak zdradzać zbyt wiele, wiec tylko proszę Was, abyście dali sie jej skusić.

Laura Passer wie, jak skusić czytelnika i sprawić, aby nie mógł oprzeć się jej książkom. Ja również nie jestem odporna na jej urok. Tworzone przez nią historie są piekielnie wciągające, a emocje, które dzięki nim wywołuje są nie do zastąpienia. „Jak trafić do piekła” to powieść, która spra...

Rozwiń

Zwiń

„I Wanna Feel You” to książka, którą poczułam i to nie tylko jako fizyczną rzecz, którą trzymam w dłoniach. Całą sobą zatraciłam się w przepięknej, miejscami gorącej oraz wzruszającej historii Kaia i Amy. Ci bohaterowie przemówili do mnie i sprawili, że ich pokochałam.
W powieściach Asi Chwistek uwielbiam to, że autorka za każdym razem zaskakuje mnie czymś nowym. Tyle przeczytanych słów, zdań, stron, książek, a ja wciąż się zachwycam jej piórem, wyobraźnią i wrażliwością.

Amy jest postacią, którą ma się ochotę wyściskać. To, jaką siłę ma ta dziewczyna jest naprawdę godne podziwu. Bohaterka jest praktycznie niewidoma, widzi jakieś rozmazane plamy, ale nic więcej. Nie pomaga jej to w codziennym funkcjonowaniu na uczelni i w internacie, gdzie ludzie nie są dla niej zbyt mili. Amy marzy o tym, aby sie z kimś zaprzyjaźnić, znaleźć kogoś, kto chciałby spędzać z nią czas, a jest to trudne. Wszystko zmienia sie, gdy przypadkiem poznaje Kaia, chłopaka, który już samym zapachem zawrócił jej w głowie.

Amy poznaje świat innymi zmysłami, a my razem z nią. Podobało mi sie to, jak dziewczyna chłonęła całe otoczenie. Było kilka scen, które mnie rozczuliły. Np. moment, w którym bohaterka dotyka twarzy Kaia chcąc „zobaczyć” jak on wyglada, lub gdy prosi jego przyjaciół na lodowisku, aby komentowali akcje podczas gry, bo chce kibicować chłopakowi, który był jej coraz bliższy. Uwielbiam w niej również taką determinację, chęć zmiany i to, że nie poddawała się. Amy potrafiła znaleźć prace, nie załamywała się przy niepowodzeniach i nie pozwalała, aby smutna przeszłość skreśliła jej marzenia.
Jeśli chodzi o Kaia to z całej trójki bohaterów serii, jest moich ulubieńcem. Jego skrytość i nieprzystępność powodowały, że wprost nie mogłam się doczekać, aż lepiej poznam jego wnętrze oraz myśli. I kurczę przyznaje, że nie zawiodłam się.

„I Wanna Feel You” to książka, o której mogłabym pisać i mówić bez końca, ale nie chce za dużo zdradzać. Jest to jedna z lepszych powieści, jakie miałam okazje czytać. Amy i Kai na dobre zagościli w moim sercu i mam nadzieje, że Wy również dacie im szanse.

„I Wanna Feel You” to książka, którą poczułam i to nie tylko jako fizyczną rzecz, którą trzymam w dłoniach. Całą sobą zatraciłam się w przepięknej, miejscami gorącej oraz wzruszającej historii Kaia i Amy. Ci bohaterowie przemówili do mnie i sprawili, że ich pokochałam.
W powieściach Asi Ch...

Rozwiń

Zwiń

„Ptaszynka 1” zawładnęła moim sercem i skończyła się w takim momencie, że wręcz musiałam poznać dalsze losy Hope i Anthony’ego. Przed sięgnięciem po kontynuacje miałam lekkie obawy, czy i tym razem, aż tak dam się pochłonąć akcji oraz emocjom, na szczęście zupełnie niepotrzebnie. „Ptaszynka 2” utwierdziła mnie w przekonaniu, że „Bracia Davies” to jedna z lepszych serii jakie czytałam.
Gdy zagłębiam się w powieści napisane przez Katarzynę Strawińską to czuje, jakbym wracała do domu. Autorka ma tak rewelacyjne pióro, że ja przez jej historie płynę. I może czasami brakuje mi jakiś drobnych elementów/scen, ale tak bardzo wciągam się w fabułę, że zaraz o tym zapominam i całą sobą chłonę wydarzenia.

Uwielbiam bohaterów i nawet, jeśli czasami podnosili mi ciśnienie, to nie wyobrażam sobie, aby mieli być inaczej wykreowani. Na szczególną uwagę zasługują bracia Anthony’ego. Colin i Matthew byli po prostu kochani. To, jaką opieką otoczyli Hope, traktowali, ją jak siostrę, stawali w jej obronie, było naprawdę przesłodkie. Do tego każdy z nich był tak wyrazisty, że bez problemu na podstawie wypowiedzi, czy też zachowania można było ich rozróżnić.

Jeśli chodzi o Anthony’ego to widać było, że się starał. Nie wszystkie jego decyzje były dobre dla Hope, ale wierze, że on po prostu nie potrafił w inny sposób jej chronić. Sytuacja, w której się znalazł, uczucia, które ta dziewczyna w nim wywoływała, były dla niego czymś nowym, czymś z czym musiał się oswoić.
Z kolei Hope zaczęła częściej stawiać na swoim, co bardzo mi się podobało. Powoli opuszczała skorupę, w którą się zamknęła i zaczynała na nowo żyć.

„Ptaszynka 2” to książka, która dostarczyła mi ogromu emocji. Niektóre sceny wywoływały mój śmiech, np. ta z rodzicami Hope, inne radość, przerażenie, smutek, złość. Jestem zakochana w tej serii i mam nadzieje, że Wy również po nią sięgniecie.

„Ptaszynka 1” zawładnęła moim sercem i skończyła się w takim momencie, że wręcz musiałam poznać dalsze losy Hope i Anthony’ego. Przed sięgnięciem po kontynuacje miałam lekkie obawy, czy i tym razem, aż tak dam się pochłonąć akcji oraz emocjom, na szczęście zupełnie niepotrzebnie. „Ptaszynk...

Rozwiń

Zwiń

„Vicious Prince” to książka, która pochłania, wywołuje skrajne emocje i sprawia, że nie sposób o niej zapomnieć.

Ronan Astor to bohater, na którego perspektywę musiałam czekać kilka tomów, ale było warto. Od początku intrygował mnie swoim zachowaniem, tym całym optymizmem, humorem, uśmiechem i za wszelką cenę chciałam się dowiedzieć, co kryje się w jego wnętrzu. I przyznaje, że gdy w końcu zajrzałam do jego myśli oraz wspomnień, to chłopak zyskał w moich oczach jeszcze więcej. Nie ukrywam, że jest moim ulubieńcem, jeśli chodzi o serię „Royal Elite”, zdecydowanie zasłużenie. Kreacja jego postaci jest po prostu doskonała. To jak Rina Kent od pierwszych stron malowała nam jego obraz… Z jednej strony przedstawiała go jako radosnego mężczyznę, zdającego się nie mieć żadnych trosk, a z drugiej, na dosłownie sekundy, zdejmowała okalającą jego twarz maskę i pozwalała dojrzeć innym pełne rozpaczy oczy. Domyślałam sie, że Ronan skrywa mroczne sekrety, ale nie spodziewałam sie, że prawda rozerwie też moje serce.

Jeśli chodzi o Teal to przyznaje, że miałam lekkie obawy, czy będę w stanie ją polubić. Z wierzchu wydawała się nieprzystępna, unikała kontaktu z innymi i nie wiedziałam, czy ja, jako czytelnik do niej dotrę, obdarzę sympatią. Na szczęście moje wątpliwości dość szybko się rozwiały. Teal miała pazurki, nie bała się postawić Ronanowi i dzielnie pokazywała mu, że nie zawsze może dostawać to, co chce.

„Vicious Prince” to pełna mroku, bólu, koszmarów, namiętności, przyjaźni historia, przy której aż nie chce się mrugać, aby nie uronić ani słowa. Uwielbiam twórczość Riny Kent, to jak jej książki mnie przenikają i wywołują tak wiele różnych emocji.

„Vicious Prince” to książka, która pochłania, wywołuje skrajne emocje i sprawia, że nie sposób o niej zapomnieć.

Ronan Astor to bohater, na którego perspektywę musiałam czekać kilka tomów, ale było warto. Od początku intrygował mnie swoim zachowaniem, tym całym optymizmem, humorem, uśmiec...

Rozwiń

Zwiń