Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prowincjonalny policjant zostaje odnaleziony w aucie na dnie jeziorka. Okazuje się, że to menda, bydlę i psychol. Tak wielu ludziom zaszedł porządnie za skórę, że trzeba się zapisywać w kolejce do ukatrupienia go.

Powieść zaczyna się głupawo, bo w poszukiwaniu oryginalności autorka postanawia do roboty policyjnej na poważnie zaimplementować astrologię. Chyba wie, że to głupie, bo wije się i próbuje przekonać czytelnika, że ta astrologia to tak naprawdę żadna magia, tylko taka tam, domorosła psychologia, niemniej w pewnym momencie wrzuca te horoskopy na pełnych prawach do konstruowania profilu przestępcy i na rozsądnego do tej pory inspektora patrzymy jak na debila. Skądinąd do niczego to nie jest potrzebne, bo sama intryga, dość zawiła, jest dobrze, logicznie skomponowana i rzetelnie poprowadzona (oprócz samej końcówki, gdzie robi się głupawo, żenująco i bez sensu, jakbyśmy nagle zaczęli czytać brudnopis scenariusza serialu typu Klan). Nie wiem po co to, może chodziło o wzrost sprzedaży w segmencie starszych pań drugiej kategorii intelektualnej?

Postacie skonstruowane typowo dla kryminału. Tło społeczne również. Działania policji organizacyjnie perfekcyjne, co znów typowe dla procedurali, a niewiele mające wspólnego z rzeczywistością. Czeski humor w dawkach niemal homeopatycznych (ale wysokiej próby), to kryminał "na poważnie". Warsztat literacki sprawny, gładka narracja. Niemniej, mimo dość zgrabnego mylenia tropów, w miarę wcześnie udało mi się poprawnie wytypować "kto zabił".

Sumując, to typowy, nieźle skonstruowany kryminał, co prawda nie pozbawiony wad, ale mimo to wciągający zgrabnym piórem i przyzwoitą zagadką.
7/10

Prowincjonalny policjant zostaje odnaleziony w aucie na dnie jeziorka. Okazuje się, że to menda, bydlę i psychol. Tak wielu ludziom zaszedł porządnie za skórę, że trzeba się zapisywać w kolejce do ukatrupienia go.

Powieść zaczyna się głupawo, bo w poszukiwaniu oryginalności autorka postan...

Rozwiń

Zwiń

Zasadniczo nie bardzo jest o czym pisać. Dostajemy niemal dokładnie to samo co w poprzednich tomach. Są cwani staruszkowie, jest milusio, zbrodnie są pastelowe. Ładne to wszystko i przyjemne, warsztatowo rzetelna robota. Różnica jest taka, że w pierwszym tomie materiał był dużo bardziej serio, oprócz tej całej przyjemnej otoczki dostaliśmy rzetelny, przekonujący kryminał. Tutaj wszystko jest tak urocze, intryga tak niewiarygodnie sympatyczna, złoczyńcy tak nieporadni i do przytulenia, że cukier zaczyna nam wychodzić przez pory skóry. Autor tak często i tak mocno mruży oczy, że chyba już nic nie widzi. Dla fanów.

Wysłuchałem w interpretacji Filipa Kosiora.
6/10

Zasadniczo nie bardzo jest o czym pisać. Dostajemy niemal dokładnie to samo co w poprzednich tomach. Są cwani staruszkowie, jest milusio, zbrodnie są pastelowe. Ładne to wszystko i przyjemne, warsztatowo rzetelna robota. Różnica jest taka, że w pierwszym tomie materiał był dużo bardziej se...

Rozwiń

Zwiń

Jest tu jakiś pomysł, nienadzwyczajny z dzisiejszej perspektywy, napisane też raczej staroświecko, o świecie, który stricte nie istnieje (choć w kwestii mentalności pewnie nie do końca). Bohater w typie kafkowskim też nie robi nadmiernego wrażenia, oczywisty wydźwięk antymieszczański czy może bardziej antyspołeczny (ale nie w sensie aspołeczność, a obrony własnego indywidualizmu), nie jest dziś niczym nowym. Warsztat bez zarzutu, konstrukcja utworu precyzyjnie dopracowana.

Drugie podejście do Topora i wystarczy. Nie to, że to jakieś bardzo złe jest, tylko nie ten czas. Nie ten czas dla Topora i nie ten czas dla mnie. Za długo czekałem, powinienem przeczytać to najpóźniej trzydzieści lat temu. Dziś po prostu nie przepadam za tymi dawnymi technikami pisania (poza Conradem).

Obiektywnie - dobrze skonstruowany, przemyślany utwór z myślą, subiektywnie - nudna ramota, która niczego nowego mi nie przyniosła.
6/10

Jest tu jakiś pomysł, nienadzwyczajny z dzisiejszej perspektywy, napisane też raczej staroświecko, o świecie, który stricte nie istnieje (choć w kwestii mentalności pewnie nie do końca). Bohater w typie kafkowskim też nie robi nadmiernego wrażenia, oczywisty wydźwięk antymieszczański czy m...

Rozwiń

Zwiń

Rzecz, jak tytuł wskazuje, opowiada o rejsie SMS Wolf, niemieckiego korsarza wysłanego z misją zaminowania dalekowschodnich portów ententy oraz dezorganizacji żeglugi. Jest to pozycja mniej monograficzno-naukowa a bardziej opowiastkowo-obyczajowa. Autorzy lubią bogato rozwijać dygresyjne tematy bardzo skromnie związane z samym rejsem korsarza. Oprócz informacji dotyczących działań wojennych poznamy biografie i dramatyczne historie wielu postaci którym zdarzyło się popaść w jeństwo przy okazji przejmowania przez Wolfe'a kolejnych statków, a które wydarzyły się wiele lat przed opisywanymi wydarzeniami. Dużo też dowiemy się o społeczeństwie ówczesnej Australii, o nastrojach, obyczajowości, a także o polityce, standardach, powiązaniach z biznesem, itp.

Sumując, książka nie do końca mówi o tym czego się spodziewałam. To pozycja opowiadająca o świecie, społeczeństwie, obyczajowości doby I wojny światowej. Co prawda historia Wolfa jest centralna, ale obudowana jest dodatkowymi treściami jak ogryzek miąższem. W efekcie, przez sporą część lektury mocno się nudziłem.

Pozycja uzupełniona jest dość skromną garścią zdjęć oraz obszernie rozmaitymi dodatkami - bibliografią, listami marynarzy i jeńców, itp.
6/10

Rzecz, jak tytuł wskazuje, opowiada o rejsie SMS Wolf, niemieckiego korsarza wysłanego z misją zaminowania dalekowschodnich portów ententy oraz dezorganizacji żeglugi. Jest to pozycja mniej monograficzno-naukowa a bardziej opowiastkowo-obyczajowa. Autorzy lubią bogato rozwijać dygresyjne t...

Rozwiń

Zwiń