Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kapitalna historia - będę polecać każdemu! Doskonała przygodówka, z niezwykłym klimatem (bardzo baśniowym), humorem, trudnymi sprawami i cudownym światem przedstawionym. Przygodówka jakich szukam w fantastyce.
Ale po kolei.
Chciałam napisać, że główną bohaterką jest księżniczka prawie-mniszka Marra, ale zaczęłam się zastanawiać. Czy to aby na pewno historia Marry? A może to historia o Matkach Chrzestnych? O pożegnuchach, które rozmawiają z umarłymi? Może to opowieść o rycerzu, który skazał siebie na śmierć? Może w końcu to zapis losów księżniczek z niewielkiego królestwa, które muszą poświęcić swoje ciało, by zapewnić pokój poddanym? Historia kobiet, których rola sprowadzona jest do bycia inkubatorem? Historia rodzinnej klątwy? Te wszystkie historie mieszają się w doskonałych proporcjach. Jest mrocznie, jest niebezpiecznie, czasem smutno i przytłaczająco, a czasem zabawnie i cynicznie. Nie mniej w tym całym mroku jest światełko - Marra, która postanawia podjąć się wykonania trzech niemożliwych zadań, aby uratować siostrę.
Marra jest jedną z najbardziej „ludzkich” bohaterek jakie znam. Jej wątpliwości i pytania są identyczne z tymi pojawiającymi się w mojej głowie. Fabuła rozciąga się na lata, bohaterowie są dojrzałymi ludźmi i to świetnie zagrało. Doskonały dowód na to, że nie zawsze wydarzenia muszą rozegrać się w tydzień, a najlepszy bohater to nastolatek szukający swojej drogi w życiu. Marra nie potrafi za wiele (jak przystało na księżniczkę), wątpi w siebie, ale ma cel do którego dąży i "rękę" do zjednywania sobie ludzi.
Świetnie się bawiłam przy lekturze. To doskonała książka na relaks i na przełamanie zastoju czytelniczego.
(Instagram @eaw.books)

Kapitalna historia - będę polecać każdemu! Doskonała przygodówka, z niezwykłym klimatem (bardzo baśniowym), humorem, trudnymi sprawami i cudownym światem przedstawionym. Przygodówka jakich szukam w fantastyce.
Ale po kolei.
Chciałam napisać, że główną bohaterką jest księżniczka prawie-mnis...

Rozwiń

Zwiń

Recenzja dostępna na stronie Sztukater.
„Myśli księżyca. Moon thoughts” napisała Róża Podkulska - miała wtedy piętnaście lat. To właśnie młody wiek Autorki mnie przyciągnął. Nie jestem fanką poezji, raczej jej unikam. Mojemu analitycznemu umysłowi czasem umyka delikatność myśli zawartych w tego typu tekstach. W liceum po prostu bardzo się nudziłam na omawianiu wierszy i to właśnie ta niechęć gdzieś jeszcze we mnie siedzi. ALE. Postanowiłam dać sobie i Autorce szanse. Chciałam zobaczyć, co ma do przekazania młoda osoba. W opisie od wydawcy (Warszawska Firma Wydawnicza) na tyle okładki czytamy, że jest to „zbiór poematów poruszających zagadnienia o spojrzeniu na świat okiem piętnastolatki”. O czym więc myśli nastolatka? Przede wszystkim jej myśli są smutne. I do tego prawdziwe, co sprawia, że są jeszcze smutniejsze.

Róża Podkulska porusza temat niezrozumienia młodych ludzi i ich emocji przez innych. Zwraca uwagę młodzieży na to, aby zastanowili się komu powierzają swoje sekrety. Zauważa, że bycie kobietą wiąże się z poczuciem zagrożenia po zmroku. Jednak najbardziej wyziera z niej poczucie złamanego serca, skrzywdzonej duszy i braku „tego jedynego”, tej mistycznej „drugiej połówki”. Autorka zawarła tutaj sporo myśli, z którymi wielu się zgodzi. Zdecydowanie trafiła w moją wrażliwość i dobrze ze mną rezonuje. Poczułam ten smutek i żal po stracie. Myślę, że to jest taka książka, która pomogłaby mi na etapie liceum, kiedy i moje serce zostało rozbite na kawałki. I rzeczywiście uważam, że taka twórczość może trafić do młodych umysłów, może wspomóc ich w trudnych momentach i metaforycznie „podać im rękę”.

Czy spodziewałam się takiej treści po tak młodej dziewczynie? Oczywiście, że nie. Nie wiem czy mogę w ten sposób ekstrapolować, ale jeśli nasza polska młodzież jest tak samoświadoma, tak uważna, spostrzegawcza i jednocześnie czuła i wrażliwa - to naprawdę nie musimy się o nich martwić. Wystarczy, że damy im przestrzeń na rozwój i będziemy ich aktywnie słuchać. Młodzi ludzie potrzebują naszego wsparcia, ale nie naszych porad i naszego nieśmiertelnego „inni mają gorzej”. Potrzebują przytulenia i poświęcenia im uwagi.

Róża Podkulska jest młoda, ma przed sobą cały świat. Z notatki, którą napisała rok po skończeniu książki, dowiadujemy się, że zostawiła za sobą bolesną przeszłość i ruszyła w kierunku szczęśliwej przyszłości. Trzymam za nią kciuki. Polecam Wam spojrzeć na jej działalność - nie tylko pisze wiersze, ale też tworzy choreografie i piosenki. Znajdziecie ją na Instagramie. Co do struktury. Książka podzielona jest cztery części. Każdy wiersz mamy w wersji polskiej i angielskiej. W środku piękne, minimalistyczne ilustracje, które stworzyła Iga Małysza i jeszcze cudowna okładka spod ręki Jakuba Ferenca. Wszystko jest bardzo spójne - okładka, grafiki, treść - wszystko ze sobą współgra.

Nie mam zgrzytów i gdy patrzę na „Myśli księżyca. Moon thoughts”, widzę kompletne dzieło. I tutaj ukłon w stronę Autorki i redakcji. Cieszę się, że udało się Wam wspólnymi siłami uporządkować i wydać „Myśli…”. Polecam każdemu, kto lubi poezję i każdemu, kto chciałby zacząć przygodę z wierszami. Polecam tym, którzy chcą wesprzeć młode osoby, polskie debiuty, które nie zawsze mają odpowiednią przestrzeń i możliwości promocji. I w końcu polecam tym, którzy mają złamane serce i szukają „przytulenia” - którzy szukają odpowiedzi na pytania zdane księżycowi. Droga Autorko, wielu z nas czyta podziękowania. Czekam na to by jeszcze o Tobie usłyszeć.
(Instagram @eaw.books)

Recenzja dostępna na stronie Sztukater.
„Myśli księżyca. Moon thoughts” napisała Róża Podkulska - miała wtedy piętnaście lat. To właśnie młody wiek Autorki mnie przyciągnął. Nie jestem fanką poezji, raczej jej unikam. Mojemu analitycznemu umysłowi czasem umyka delikatność myśli zawartych w...

Rozwiń

Zwiń

Książki znane już chyba wszystkim. Bestseller, które podbiły serca Czytelników. Czy moje również? Oczywiście! Ileż ja się napłakałam to wie tylko mój kot.
Przepiękne, wzruszające historie zwykłych ludzi, którzy przychodzą do niezwykłej kawiarnii, by na chwilę (a dokładniej na czas potrzeby do wystygnięcia filiżanki kawy) przenieść się w czasie. Zamysł jest prosty, nie ma tutaj nic skomplikowanego, prócz kilku zasad, których należy przestrzegać.
Jednak prawdziwą wartością tej książki nie jest pomysł, a realizacja. Przedstawione historie niosą ogromny ładunek emocji. Narracja jest spokojna, powolna, ale morały płynące z opowieści chwytają za serce. Prawdziwie azjatycka literatura.
I to też może być dla niektórych minusem - pochodzenie Autora sprawia, że posługuje się on bardzo specyficznym językiem, stylem i konstrukcją dialogów. Natomiast jeśli lubisz literaturę japońską to z pewnością docenisz delikatność i czułość płynącą z tych stron.
(Instagram @eaw.books)

Książki znane już chyba wszystkim. Bestseller, które podbiły serca Czytelników. Czy moje również? Oczywiście! Ileż ja się napłakałam to wie tylko mój kot.
Przepiękne, wzruszające historie zwykłych ludzi, którzy przychodzą do niezwykłej kawiarnii, by na chwilę (a dokładniej na czas potrzeb...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom z cyklu „Czarodziejka z ulicy…”, czy przeczytałam pierwszy tom? Oczywiście, że nie! Ale nie trzeba znać „jedynki”, żeby wczuć się w klimat drugiej części.
Historia Lady, która rozpoczyna trzeci rok w Collegium Magicae UJ. Młoda dziewczyna wspierana przez trójkę przyjaciół, angażuje się w poszukiwania zaginionej przyjaciółki z akademickiego pokoju. Przypadkiem trafiają na trop dużo poważniejszej sprawy związanej z użyciem nielegalnej magii.
Książkę czyta się szybko, ale mnie osobiście nie zachwyciła. Najbardziej przeszkadzały mi bardzo długie i częste myśli poboczne bohaterki podczas scen akcji. Rozumiem, że czasem trzeba coś dodatkowo wytłumaczyć, ale w moim odczuciu Autorka przeciągnęła mocno sprawy. Czasem zapominałam, że jestem w środku ważnej sceny, bo tok myślowy Lady tak bardzo odbiegał od rozgrywających się wydarzeń, że emocje zdążyły już opaść. Tutaj ode mnie minus.
Na plus na pewno stworzenie całkiem wiarygodnego systemu magicznego. Bohaterowie są różnorodni, każdy ma swój specyficzny rys. Sama zagadka kryminalna też trzyma poziom.
Choć czyta się lekko, łatwo i przyjemnie to czegoś brakuje. Mam poczucie, że ta historia jest mdła. Brakuje mi w niej wyrazistości, zdecydowania, napięcia.
Nie odradzam lektury, ale też nie uważam, że KONIECZNIE powinniście przeczytać.
(instagram @eaw.books)

Drugi tom z cyklu „Czarodziejka z ulicy…”, czy przeczytałam pierwszy tom? Oczywiście, że nie! Ale nie trzeba znać „jedynki”, żeby wczuć się w klimat drugiej części.
Historia Lady, która rozpoczyna trzeci rok w Collegium Magicae UJ. Młoda dziewczyna wspierana przez trójkę przyjaciół, angaż...

Rozwiń

Zwiń