Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W swojej poprzedniej książce pt. „Najważniejsze to przeżyć” Ałbena Grabowska przeniosła czytelników do powojennej Warszawy i przez pryzmat opowiedzianych przez mieszkańców stolicy historii, próbowała dokonać bilansu niematerialnych korzyści i strat wynikających z wybuchu Powstania Warszawskiego, podjęła także temat jego wpływu na losy ocalonych warszawiaków. W najnowszej powieści -„Odlecieć jak najdalej” Autorka również odwołuje się do okresu powstania. Są tu przedstawione dramaty i ludzkie tragedie tych wydarzeń, które mają ogromny wpływ na życie potomków dzielnych powstańców.

W „Odlecieć jak najdalej” Ałbena Grabowska przenosi nas w lata 60 ubiegłego wieku. I udało się to Autorce doskonale. Obok ruin i gruzowisk powstawały wtedy nowe domy, a lud pracujący miast i wsi w pocie czoła pracował dla socjalistycznego państwa. Perfekcyjne odtworzenie specyfiki lat 60 udało się Autorce również dzięki przypomnieniu wielu autentycznych wydarzeń i wspomnień z tego okresu np. coroczne, bożonarodzeniowe dostawy do sklepów pomarańczy kubańskich, odtworzenie klimatu prywatek, radości z nielegalnie zakupionych od marynarzy płyt zachodnich wykonawców. Autorka przypomniała emocje towarzyszące Konkursowi Chopinowskiemu i występom Dalidy i Elli Fitzgerald czy zachwyty nad kolekcjami Mody Polskiej. W powieści ukazane zostały autentyczne postaci tego okresu – Józef Cyrankiewicz, Jadwiga Grabowska - dyrektorka artystyczna Mody Polskiej, czy Martha Argerich – argentyńska pianistka.
Polacy żyli w wolnej ojczyźnie, ciesząc się namiastkami swobody, powoli zapominając o wojennych dramatach, ale czy byli szczęśliwi?.. Chociaż nie mówiło się o tym głośno, zdawali sobie oni sprawę, że ich wolność jest tylko pozorna...
Główną bohaterką powieści jest Aleksandra Czerniawska, uczennica klasy maturalnej. Jest ona zdolną i bardzo pracowitą dziewczyną – doskonale się uczy, pomaga w obowiązkach domowych, na swoje osobiste wydatki zarabia szyciem i szydełkowaniem. Wychowuje ją babcia. Jej mama, podczas Powstania Warszawskiego, została ranna w głowę, od tego czasu choruje, a od kilku lat przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Rodzinną tajemnicą, do której Oli nie dopuszczono, jest tożsamość jej ojca. Dla przyszłej maturzystki nadchodzi czas wyboru kierunku studiów. Babcia marzy, aby wnuczka zdawała na medycynę. Ona jednak zdecydowana jest na studiowanie handlu zagranicznego. Jej marzeniem jest bowiem wyjazd na Zachód, ma nadzieję, że ten kierunek studiów jej to umożliwi. Ola ma talent do projektowania i szycia. Dzięki temu, że udało się jej zatrudnić w Modzie Polskiej przy wykańczaniu tworzonych modeli, poznała świat mody „od środka”. Chciałaby za granicą rozwijać się w kierunku projektowania i kreowania mody. Aleksandra, mimo iż jest bardzo młodą dziewczyną, wiele już przeszła w swoim życiu. Jest ono oplecione pajęczyną tajemnic - począwszy od zatajania prawdy dotyczącej stanu zdrowia jej matki oraz informacji, kto jest jej ojcem, aż po kłamstwa jakie serwował jej chłopak Jasiek i nielojalne zachowanie przyjaciółki.

Czy uda się Aleksandrze zrealizować marzenia o zagranicznej karierze w świecie mody? Ile jest ona w stanie poświęcić, aby żyć w wolnym kraju? Będzie potrafiła wybaczyć bliskim osobom niewierność i obłudę?

Autorka ukazała przekrój społeczny ówczesnego społeczeństwa. Nie ma tu podziału na bogatych i biednych czy klasy społeczne. Pamiętać należy, że panujący w opisanym czasie ustrój, dążył do zrównania klas społecznych, zakładano, że wszyscy mają mieć taki sam stan posiadania. Tutaj społeczeństwo podzielono więc na zwykłych obywateli oraz obywateli z grup uprzywilejowanych.

Powieść „Odlecieć jak najdalej” czyta się z ogromnym zainteresowaniem. Przedstawia ona czasy, których większość z nas nie pamięta. Lata 60 te to już historia, lecz dla wielu, nawet teraz, bardzo bolesna. Mimo pozornej wolności ludzie nadal żyli wtedy w strachu przed inwigilowaniem i możliwością ukarania za działalność wojenną i powojenną. Ałbena Grabowska otworzyła przed czytelnikiem obraz minionych lat, abyśmy sami mogli dokonać przemyśleń dotyczących Powstania Warszawskiego oraz późniejszych, powojennych działań władz naszego kraju. Dla mnie jest to jednak przede wszystkim książka o wolności, pragnieniu decydowania o swoim miejscu na ziemi. Ale także o prawie do informacji o swojej tożsamości, bez której trudno odkryć swoje „ja”.
Książka warta jest przeczytania. Polecam.

W swojej poprzedniej książce pt. „Najważniejsze to przeżyć” Ałbena Grabowska przeniosła czytelników do powojennej Warszawy i przez pryzmat opowiedzianych przez mieszkańców stolicy historii, próbowała dokonać bilansu niematerialnych korzyści i strat wynikających z wybuchu Powstania Warsz...

Rozwiń

Zwiń

Zauroczyła mnie ta książka. Zachwycił mnie jej piękny, plastyczny język. Zafascynował stworzony przez Autorkę mroczny, mglisty klimat ze szczytami gór i starymi poniemieckimi domami w tle. Urzekła trudna, bardzo emocjonalna, do dziś aktualna tematyka. Najmocniej jednak zapisały się w mojej pamięci opowiedziane przez Katarzynę Zyskowską historie trzech kobiet. Kobiet które bardzo wiele łączy, ale jeszcze więcej dzieli. Najbardziej oddalają je od siebie tajemnice, których szepty słychać z każdego kąta starego domu. Maria, Mereike i Marianna żyją z piętnem przeżytych dramatów i mają świadomość niesprawiedliwości losu, który je mocno doświadczył. Ich historia to ciąg powielanych tragedii, dziedziczenie traum, skrywany w ich sercach ból.

Miejscem akcji powieści jest mała wioska w Górach Sowich. Dzięki Autorce odwiedzamy to miejsce w trzech płaszczyznach czasowych. Jedną z kobiecych postaci powieści jest Mareike Rogen. Jej trudne losy przedstawione są podczas trwania II wojny światowej oraz po jej zakończeniu. Mieszka ona wraz z ojcem w okolicy dwóch szczytów górskich Neumanns-Koppe (Sokół i Niczyja). Po zmianie granic zachodnich Polski zmuszona jest ona opuścić swój dom rodzinny. Losy Marii, drugiej bohaterki, przedstawione są dwutorowo. W latach 90 tych przyjeżdża ona do miejscowości, w której za życia mieszkała jej babcia. Miejsce to przypomina jej dramatyczne wydarzenia, które przeżyła tu jako nastolatka przebywając na wakacjach. Chcąc o nich zapomnieć postanawia sprzedać poniemiecki dom odziedziczony po babci i tym samym wyrzucić ze swoich myśli demony przeszłych dni, które utrudniają jej codzienne funkcjonowanie. Trzecią bohaterką powieści jest Marianna Potejko, przybyła ona w ramach repatriacji na Ziemie Odzyskane i osiedliła się wraz z ojcem i bratem w domu, którego właścicielami byli Rogenowie. Ale i za nią ciągną się wspomnienia niewyobrażalnych krzywd, których doświadczyła mieszkając na Kresach.

Autorka, jak na kołowrotku, który jest jednym z głównych rekwizytów w powieści, uprzędła losy stworzonych przez siebie postaci. Nić ich życia jest jednak nierówna, poszarpana, bardzo poplątana. Na pewno nie jest możliwe utkanie z niej pięknej materii szczęśliwej doczesności. Czy po sprzedaniu domu, z którym wszystkie trzy kobiety były blisko związanie, możliwa będzie odmiana losu najmłodszej z nich?

W tle powieści mamy doskonale ukazane tło historyczne. Autorka podkreśliła tutaj wpływ wydarzeń politycznych i wojennej zawieruchy na życie zwykłych ludzi. Katarzyna Zyskowska pokazuje wydarzenia opisywanych czasów bez upiększeń, tuszowania zbrodni i barbarzyńskich zachowań, zarówno ze strony Niemców, żołnierzy wyzwolicielskiej Armii Czerwonej, jak i ludności polskiej przesiedlonej na Dolny Śląsk.

Katarzynie Zyskowskiej należą się wyrazy uznania za stworzenie tak przepięknej, klimatycznej i emocjonującej powieści. „Nocami krzyczą sarny” to książka, której nie sposób usunąć z pamięci. Przepiękny, literacki język potęguje doznania czytelnicze i pozwala na delektowanie się stworzoną przez autorkę historią.
Powieść gorąco polecam

Zauroczyła mnie ta książka. Zachwycił mnie jej piękny, plastyczny język. Zafascynował stworzony przez Autorkę mroczny, mglisty klimat ze szczytami gór i starymi poniemieckimi domami w tle. Urzekła trudna, bardzo emocjonalna, do dziś aktualna tematyka. Najmocniej jednak zapisały się w mojej...

Rozwiń

Zwiń

„Sierociniec” to doskonały kryminał, którego fabuła oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, poprzeplatanych ze stworzoną przez Autora fikcją literacką. Przemysławowi Kowalewskiemu udało się doskonale odtworzyć klimat codziennego życia w komunistycznej Polsce, mamy tu przypomniane wiele szczegółów z tego okresu. Tło przedstawionych zdarzeń jest bezsprzecznym atutem książki, jeszcze bardziej podkreśla jej autentyczność i realizm.

Szczecin, czerwiec 1975 roku. Do Biura Wydziału Kryminalnego Komendy Miejskiej Milicji Obywatelskiej zgłasza się młoda kobieta, Irena. Chciała zgłosić dokonanie sprzedaży dziecka, do którego doszło przed kilkunastoma laty. Mała Irenka wraz z młodszą siostrą przebywały w domu dziecka, i to jej siostra miała być sprzedana nieznanej dziewczynce rodzinie. Składająca zeznania kobieta doskonale pamięta tą traumatyczną dla niej sytuację sprzed lat. Zeznała, że to jej ojciec był pośrednikiem w procederze sprzedaży, ale o dokonanej transakcji wiedziała i pomagał a w jej realizacji dyrekcja domu dziecka. Zgłoszoną przez Irenę sprawą zajęła się kapitan Barbara Romanowska. Zeznania Ireny bardzo poruszyły panią kapitan, ponieważ ona również była wychowanką domu dziecka. W rozwiązaniu sprawy sprzed lat wspomaga panią kapitan zespół kryminalnych oraz jej znajomy sprzed lat, śledczy Ugne Galant. Pomimo, że obecnie jest on w ciągu alkoholowym, postanawia, w imię dawnej bliskiej znajomości z Barbarą, przerwać picie by wesprzeć panią kapitan w jej działaniach śledczych.
Okazuje się, że sprawa sprzedaży dziecka opowiedziana przez Irenę, to tylko bardzo mały wycinek z przestępczych działań grupy handlującej dziećmi. Proceder ten odbywał się za pośrednictwem domu dziecka, ale uczestniczyli w nim również urzędnicy, sędziowie, prokuratorzy, milicja... Szczyt piramidy przestępczej sięgał nawet do najwyższych szczebli komunistycznej władzy.
„Sierociniec” wywołał u mnie, jak i zapewne u wielu czytelników ogromne emocje. Zawsze, gdy ofiarami przestępstw, są bezbronne dzieci, wzburzenie i żal potęgują się wielokrotnie. Tutaj dodatkowo ofiarami są dzieci już pokrzywdzone przez los, mieszające w placówkach opiekuńczych, których pracownicy nie stanęli w ich obronie.

Książkę jest doskonale napisana, szybka akcja oraz jej zaskakujące zwroty, są jej atutem. Temat został świetnie wybrany, niezwykle wzruszający, ze względu na bezbronność ofiar karygodnych działań. Perfekcyjne oddane realia społeczno - polityczne świadczą o doskonale wykonanym przez Autora researchu. Jedyne, co mnie nie przekonało w powieści, to postać Ugne Galanta. Jest to kolejny bohater kryminału walczący z demonami przeszłości, szukający zapomnienia w alkoholu. Trochę mam przesyt takich postaci, występujących w powieściach kryminalnych po stronie strażników prawa.
Książkę polecam. Jej tematyka i emocje, które towarzyszyły mi przy czytaniu pozostaną na długo w mojej pamięci.

„Sierociniec” to doskonały kryminał, którego fabuła oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, poprzeplatanych ze stworzoną przez Autora fikcją literacką. Przemysławowi Kowalewskiemu udało się doskonale odtworzyć klimat codziennego życia w komunistycznej Polsce, mamy tu przypomniane wiele s...

Rozwiń

Zwiń