Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[2024] Wróciłam po 10 latach i uważam, że ten tom jest trochę nudnawy (uwielbiam Laurę, ale tutaj jej wątek jest trochę wtórny i mało angażujący), trochę chaotyczny i trochę irytujący (przepraszam, ale Ignacy senior i Ignacy junior to bardzo specyficzne jednostki). Na plus rodzeństwo Pałysów i pojawiająca się gościnnie Ida! I wątek Róży też wyjątkowo przypadł mi do gustu, chociaż niewiele się w nim dzieje. Nadal lubię tę siłę rodziny, która płynie z tych książek i cudowny Poznań. I lubię bardzo tę późniejszą Jeżycjadę.

[2014] Przyznam, że "Czarna Polewka" jest jednym z moich ulubionych tomów Jeżycjady. Zacznijmy od tego, że opisuje losy moich ulubionych bohaterów: zbuntowana, romantyczna Laura, pokorna i miła dla wszystkich Róża, dojrzały jak na swój wiek Józinek, bystra Łusia i Ignacy G. Stryba (no, Miągwa dalej jest miągwą...). Oczywiście świetny był dziadek Borejko i jego przekonania, jak powinny wyglądać zaręczyny, ale nawet jak przebiegają one tak jak on sobie życzy, Ignacy Borejko nie jest zadowolony. Bardzo ciekawe rozmowy dziadka z adoratami wnuczek. I zaskakujące zakończenie!

Oczywiście, jak to w każdym tomie bywa: dużo humoru, mądre przemyślenia, sentencje łacińskie, nacisk na więzi rodzinne... Słowem, znakomita Jeżycjada!

[2024] Wróciłam po 10 latach i uważam, że ten tom jest trochę nudnawy (uwielbiam Laurę, ale tutaj jej wątek jest trochę wtórny i mało angażujący), trochę chaotyczny i trochę irytujący (przepraszam, ale Ignacy senior i Ignacy junior to bardzo specyficzne jednostki). Na plus rodzeństwo Pałysów i pojawiająca się gościnnie Ida! I wątek Róży też wyjątkowo przypadł mi do gustu,...

Kolejny Jeżycjadowy reread po 10 latach. Bardzo udany!

Kiedyś chciałam być jak Ida i myślałam, że taka właśnie będę - silna, niezależna, sarkastyczna. Ale taka nie jestem. Nadal uwielbiam Idusię, ale tym razem zobaczyłam swoje odbicie w Natalii. I jak przeczytałam te kilka scen z nią i Robrojkiem… No moje serce się roztopiło, rozczulały mnie wszystkie ich myśli o sobie nawzajem, a pod koniec to nawet aż zakręciły mi się łzy w oczach ze wzruszenia.

Za to Laura - rozumiem ją. Jest nastolatką, to by wystarczyło jako usprawiedliwienie, że czasem zrobi coś głupiego. Natomiast wydaje mi się, że ta jej chęć, by poznać ojca, jest zrozumiała. W końcu pochodzenie też nas jakoś definiuje, chcemy znać swoje korzenie. A miło jest poczytać o kimś trochę mniej pokornym niż większość bohaterek.

Unpopular opinion, ale dla mnie ta Jeżycjada późniejsza jest bardziej Jeżycjadowa niż wcześniejsza, pewnie dlatego, że jak zaczynałam ją czytać, to była już wydana do 19 tomu, ja w ciągu jednego roku przeczytałam wszystkie te książki, więc myślałam o siostrach Borejko nie jako o nastolatkach, a dorosłych kobietach, a ich dzieci były moimi rówieśnikami i z nimi bardziej się utożsamiałam.

W każdym razie wpadłam na szalony plan przeczytania większości tomów, żeby skonfrontować swoje dawne opinie z obecnymi.

Kolejny Jeżycjadowy reread po 10 latach. Bardzo udany!

Kiedyś chciałam być jak Ida i myślałam, że taka właśnie będę - silna, niezależna, sarkastyczna. Ale taka nie jestem. Nadal uwielbiam Idusię, ale tym razem zobaczyłam swoje odbicie w Natalii. I jak przeczytałam te kilka scen z nią i Robrojkiem… No moje serce się roztopiło, rozczulały mnie wszystkie ich myśli o sobie...