Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny Jeżycjadowy reread po 10 latach. Bardzo udany!

Kiedyś chciałam być jak Ida i myślałam, że taka właśnie będę - silna, niezależna, sarkastyczna. Ale taka nie jestem. Nadal uwielbiam Idusię, ale tym razem zobaczyłam swoje odbicie w Natalii. I jak przeczytałam te kilka scen z nią i Robrojkiem… No moje serce się roztopiło, rozczulały mnie wszystkie ich myśli o sobie nawzajem, a pod koniec to nawet aż zakręciły mi się łzy w oczach ze wzruszenia.

Za to Laura - rozumiem ją. Jest nastolatką, to by wystarczyło jako usprawiedliwienie, że czasem zrobi coś głupiego. Natomiast wydaje mi się, że ta jej chęć, by poznać ojca, jest zrozumiała. W końcu pochodzenie też nas jakoś definiuje, chcemy znać swoje korzenie. A miło jest poczytać o kimś trochę mniej pokornym niż większość bohaterek.

Unpopular opinion, ale dla mnie ta Jeżycjada późniejsza jest bardziej Jeżycjadowa niż wcześniejsza, pewnie dlatego, że jak zaczynałam ją czytać, to była już wydana do 19 tomu, ja w ciągu jednego roku przeczytałam wszystkie te książki, więc myślałam o siostrach Borejko nie jako o nastolatkach, a dorosłych kobietach, a ich dzieci były moimi rówieśnikami i z nimi bardziej się utożsamiałam.

W każdym razie wpadłam na szalony plan przeczytania większości tomów, żeby skonfrontować swoje dawne opinie z obecnymi.

Kolejny Jeżycjadowy reread po 10 latach. Bardzo udany!

Kiedyś chciałam być jak Ida i myślałam, że taka właśnie będę - silna, niezależna, sarkastyczna. Ale taka nie jestem. Nadal uwielbiam Idusię, ale tym razem zobaczyłam swoje odbicie w Natalii. I jak przeczytałam te kilka scen z nią i Robrojkiem… No moje serce się roztopiło, rozczulały mnie wszystkie ich myśli o sobie...

Bardzo poetycka i metaforyczna, co zachwyca. Smutna, jak zawsze - pełna tęsknot, samotności (nawet, a może zwłaszcza wśród ludzi), wydarzeń z przeszłości, które wciąż echem powracają, nie dając o sobie zapomnieć.

Trochę się pogubiłam w ilości bohaterów, co mnie wybijało z czytania - w ogóle mam wrażenie, że za dużo tych historii było, jednak zawsze lubiłam w książkach Małeckiego to, że skupiał się na kilku bohaterach, przez co naprawdę byli oni żywymi ludźmi - a tutaj mi tego zabrakło.

Wiele pięknych fragmentów zaznaczyłam, a czasem aż wydawało mi się, że to niemożliwe, że czytam o tym w książce, bo to są moje myśli, takie bardzo moje. I za to jeszcze bardziej uwielbiam pana Małeckiego. I nawet jeśli ta książka nie poruszyła moich czułych strun to bardzo ją doceniam.
Zresztą chyba trochę na tym polega magia tych książek - że widzimy w nich swoje historie. Chociażby wspomniane w tej książce domy, w których z każdego pokoju można przejść do dwóch innych, więc w rezultacie można biegać w kółko - pamiętam to z dzieciństwa, jak się jechało w odwiedziny do cioci i to bieganie to była najlepsza zabawa. Ta książka przywołała kilka takich wspomnień.

Posłowie jest urocze! <3

Bardzo poetycka i metaforyczna, co zachwyca. Smutna, jak zawsze - pełna tęsknot, samotności (nawet, a może zwłaszcza wśród ludzi), wydarzeń z przeszłości, które wciąż echem powracają, nie dając o sobie zapomnieć.

Trochę się pogubiłam w ilości bohaterów, co mnie wybijało z czytania - w ogóle mam wrażenie, że za dużo tych historii było, jednak zawsze lubiłam w książkach...

To kolejna z tych książek, które czytam wyłącznie dlatego że pojawia się w nich wątek weterynarii, tylko tu było jej jakoś wyjątkowo mało (któż by się spodziewał...), a nawet jak już była, to wyłącznie o koniach, na których się nie znam. Dlatego też szybko porzuciłam nadzieję i postanowiłam po prostu się dobrze bawić, bo cóż mi więcej pozostało?

Romansów (a już zwłaszcza erotyków) nie czytam prawie w ogóle, ale jak już po nie sięgam, to mam wrażenie, że czytam cały czas te same historie - jakieś tajemnice z przeszłości, problemy z komunikacją, klasyczne nieporozumienia, typowe zwroty akcji... Ale bawiłam się spoko, naprawdę! Wkurzałam się, przewracałam oczami i w ogóle wystarczy mi książek tego typu na pewno na kolejny kwartał... Ale jak ktoś lubi takie historie i nie przeszkadzają mu schematy, to tutaj finalnie jest raczej okay. Tylko wątek kryminalny pojawia się znikąd i jest tu zupełnie niepotrzebny, bohaterowie właściwie nie mają charakteru, a raczej znowu są tylko schematami (młoda dziewczyna po nieudanym związku i starszy facet po przejściach zamknięty w sobie, ale o dobrym sercu). Instant love wyjątkowo mnie drażniło i pewnie mogłabym się czepiać dalej, ale nie będę, bo też nie oczekiwałam po tej pozycji właściwie niczego więcej oprócz całkiem dobrej zabawy.

To kolejna z tych książek, które czytam wyłącznie dlatego że pojawia się w nich wątek weterynarii, tylko tu było jej jakoś wyjątkowo mało (któż by się spodziewał...), a nawet jak już była, to wyłącznie o koniach, na których się nie znam. Dlatego też szybko porzuciłam nadzieję i postanowiłam po prostu się dobrze bawić, bo cóż mi więcej pozostało?

Romansów (a już zwłaszcza...