Jesteśmy społecznością, która kocha książki

DNF około 1/3

Bardzo chciałam, żeby ta książka mi się podobała. Ogólnie, nie ma w niej nic bardzo złego. Da się czytać, postacie są poprawne, styl czasami dziwaczny, ale do przełknięcia, świat ma ciekawe koncepty, ale niedopieszczone... i tak dalej i tak dalej. Całość się składa w obraz przeciętniaka, a nawet nieco gorzej.

Największą wadą są chyba jednak postacie. Szczególnie główna bohaterka jest niesamowicie mdła i nudna. Pozostałe dwa POV, nieco lepiej, choć też pozostawiają sporo do życzenia. Z kolei jest jeszcze dwóch innych członków drużyny, co nie mają POV (a przynajmniej nie miały go przez 33% książki), za to są najciekawsze z całej tej ferajny. Ech.

Łączy się to zresztą z inną dużą wadą - z jakiegoś powodu, każde POV bardziej opisuje *pozostałe* postacie niż siebie samego. Jin i Flick (czy jaj jej tam) o wiele bardziej przejmują się tym co robi Arthie i jakie ma reakcje, analizują je o najdrobniejszy szczegół, drgnięcie żyły w szyi, wszystko - ale o swoich własnych uczuciach czy działaniach mówią w sumie niewiele, poza ścianą ekspozycji backstory gdzieś na początku. Z kolei Arthie nie ma nawet szczególnie tej ekspozycji, a zajmuje ją przede wszystkim co robi Jin i Flick, i kto tam jeszcze.

Strasznie dziwnie się to czyta, do tego stopnia, że zarzuciłam. Trochę mi szkoda Laitha i Mattea - tej dwójki ciekawszych postaci - no ale nie będę tylko dla nich brnąć dalej. Zwłaszcza, że Arthie jest w oczywisty sposób ulubienicą autorki i to na niej książka się najbardziej skupia.

Ogólnie, nie polecam. Są fajniejsze fantasy hesity, począwszy od "Six of Crows" po "The Holver Alley Crew"

DNF około 1/3

Bardzo chciałam, żeby ta książka mi się podobała. Ogólnie, nie ma w niej nic bardzo złego. Da się czytać, postacie są poprawne, styl czasami dziwaczny, ale do przełknięcia, świat ma ciekawe koncepty, ale niedopieszczone... i tak dalej i tak dalej. Całość się składa w obraz p...

Rozwiń

Zwiń

Nawet nie chcę tagować tego jako "Magowie w roli głównej," bo magia w tej serii to czysty plot device, w dodatku im dalej w las, tym gorzej - reguły się coraz bardziej zacierają aż do całkowitego zniknięcia w tej części.

Myślałam, że mimo to przekartkuję przynajmniej dla mojego ulubieńca ale eh. Nie dałam rady. Kilkadziesiąt stron i odpadłam. Lanie wody, wyuzdane przemyślenia i nerealistyczne postacie, dialogi... No generalnie ta książka kuleje.

Szkoda mi serii, która mogła być.

Nawet nie chcę tagować tego jako "Magowie w roli głównej," bo magia w tej serii to czysty plot device, w dodatku im dalej w las, tym gorzej - reguły się coraz bardziej zacierają aż do całkowitego zniknięcia w tej części.

Myślałam, że mimo to przekartkuję przynajmniej dla mojego ...

Rozwiń

Zwiń

Takie 6.5 naciągane na 7 głównie przez to, że polubiłam jednego z bohaterów. Niestety nie głównego - tą rolę odgrywa młoda dziewczyna, Kurara, która tak przez połowę książki nie ma w zasadzie żadnego charakteru, a dopiero po pewnym reveal robi się cokolwiek ciekawsza. Niemniej jednak, jej POV jak również ogólne niedorobienie ciągnie mocno tą powieść w dół.

Koncepty autorki są wyśmienite, nawet fabuła się w miarę w całość splata, jednak potencjał nie został dobrze wykorzystany a co najwyżej liźnięty. Przykładowo, jest góra parę scenek, gdzie Kurara i Himura (mój ulubieniec) mają w miarę przyjazne interakcje. Potem już tylko wrogość i kłótnie - a mimo to w finale mam niby czuć, że ich dwójka była wielkimi przyjaciółmi. No nie działa. A mogło - wszystkie elementy ku temu były, tylko potrzeba było więcej ciekawych scen z ich udziałem i więcej wspólnie spędzonego czasu.

Jednak najbardziej podstawowym błędem autorki było to, że zrobiła z prawdziwej natury Kurary twist w połowie, zamiast wyjawić ją w miarę wcześnie - gdzieś w pierwszych 10%. Niech zamiast tego Kurara ukrywa, czym tak naprawdę jest. Potem może to wyjść na jaw w połowie, nawet w ten sam sposób - ale przynajmniej wtedy na pierwsza połowa byłaby bardziej interesująca i napięta. Wtedy też i Himura miałby lepszą podbudówkę do swoich poczynań w finale.

Eh. Czasami mam wrażenie, że powinnam była zostać edytorem - no ale niestety nie w tym kraju co trzeba się do tego urodziłam.

Tak czy siak, koncepty, Himura i fakt, że powieść jest krótka, przekonają mnie pewnie do sięgnięcia po sequel. Stąd to 6.5 postanowiłam jednak zaokrąglić w górę, a nie w dół.

Takie 6.5 naciągane na 7 głównie przez to, że polubiłam jednego z bohaterów. Niestety nie głównego - tą rolę odgrywa młoda dziewczyna, Kurara, która tak przez połowę książki nie ma w zasadzie żadnego charakteru, a dopiero po pewnym reveal robi się cokolwiek ciekawsza. Niemniej jednak, jej ...

Rozwiń

Zwiń

Po "The Traitor Baru Cormorant" zachciało mi się czegoś szybkiego i zupełnie innego, więc uznałam, że czas skreślić jakieś mystery z tbr. Lekko się przeliczyłam - lektura była co prawda wartka... Ale dopiero gdzieś w ostatniej 1/3. Do tego czasu czytało się dość mozolnie, w dobrym stylu, ale jednak powoli i bez wyraźnego powodu - dość długo zajmuje, zanim pojawia się meritum książki, czyli faktyczne morderstwo do rozwiązania.

Książka ma do tego aspekt meta - narratorem jest gość piszący książki o pisaniu kryminałów - więc ma sporo komentarzy na temat gatunku. Ani mnie to grzało ani ziąbiło, natomiast ktoś bardziej obeznany może mieć z tego więcej frajdy.

Stąd tak ogólnie polecam, ale ostrożnie - raczej osobom, co więcej w gatunku czytają niż taki casual jak ja.

Po "The Traitor Baru Cormorant" zachciało mi się czegoś szybkiego i zupełnie innego, więc uznałam, że czas skreślić jakieś mystery z tbr. Lekko się przeliczyłam - lektura była co prawda wartka... Ale dopiero gdzieś w ostatniej 1/3. Do tego czasu czytało się dość mozolnie, w dobry...

Rozwiń

Zwiń

Eh.

Nasłuchałam się dużo superlatyw na temat tej książki. W dodatku, jak zaczęłam czytać, to byłam dobrej myśli. Świat przedstawiony był interesujący a jednocześnie z dawką realpolitik, z wieloma odcieniami szarości. Styl może lekko sztywny, ale ogólnie spoko w czytaniu. No i fabuła, która obiecywała naprawdę wiele.

Niestety, im dalej w las, tym mniej mnie ta lektura interesowała. Choć intelektualnie wydawało mi się, że wszystko jest napisane dobrze, to emocjonalnie coraz mniej mnie to owe wszystko obchodziło.

Myślę, że sprowadza się to do dwóch problemów:

- bohaterowie - w sumie za nikim specjalnie nie przepadałam. Te parę postaci, do których pojawiła mi się jakaś iskra sympatii dość szybko ginęły, więc pozostawałam z ferajną mało interesujących charakterów, o których w dodatku wiedziałam, że w większości nie będą mieć żadnego przełożenia na kolejną część czy ogólną fabułę serii

- twist-nie-twist - no właśnie nawet nie wiem jak to nazwać. Z jednej strony oczywistym było dla mnie gdzieś koło strony 150 jak się ta książka skończy, przez co przez kolejne 300 stron miałam poczucie coraz bardziej straconego czasu. Jednocześnie wydaje się, jakby autor nabrał wody w usta i udaje, że oczywisty nie-twist jednak będzie twistem na koniec, tym samym rezygnując z wielu emocjonalnych momentów, które mogły mieć miejsce w międzyczasie.

No i tak. Tak mi się to złożyło, że choć pierwsza 1/3 mi się podobała, tak kolejne 2/3 zanudziły mnie i ciągnęły się za mną przez wiele dni. A jednocześnie technicznie nie było to czytadło na tyle złe, żeby je po prostu porzucić. No i trzeba oddać, że jest to faktycznie polityczne fantasy, a nie jakieśtam fantasy z lekką dozą polityki w tle.

Co mogę powiedzieć. Było jak było, wreszcie się zbyło.

Eh.

Nasłuchałam się dużo superlatyw na temat tej książki. W dodatku, jak zaczęłam czytać, to byłam dobrej myśli. Świat przedstawiony był interesujący a jednocześnie z dawką realpolitik, z wieloma odcieniami szarości. Styl może lekko sztywny, ale ogólnie spoko w czytaniu. No i fabuła, któr...

Rozwiń

Zwiń

Robertowi Jacksonowi Benett można ufać, jeśli chodzi o rewelacyjne części pierwsze. Z sequelami może być już różnie, ale po początek nowej serii sięgnęłam bez wahania zaraz po premierze. Nie rozczarowałam się.

Świat przedstawiony oryginalny, choć zdecydowanie dla ludzi o mocniejszych nerwach - jeśli ktoś na lekcjach biologii czuł się niedobrze, to przy lekturze może odczuć nawroty. Jednocześnie wartko poprowadzona fabuła, z wieloma zawirowaniami, składającymi się jednak zgrabnie w konkluzję.

Jeżeli chodzi o wady, jest ich w sumie kilka, ale żadna nie ciągnęła książki za bardzo w dół. Ot, po prostu obszary, które pisarzowi wyszły nieco gorzej:
- początek był dość wolny, z dużą ilością ekspozycji,
- postacie, choć wyraziste, miały jednak pewne poczucie płytkości,
- niektóre twisty były jednak przewidywalne.

Tyle. Nie mam za wiele do dodania. Jeśli ktoś szuka fantasy mystery w ciekawym świecie, to zdecydowanie się nie zawiedzie.

Robertowi Jacksonowi Benett można ufać, jeśli chodzi o rewelacyjne części pierwsze. Z sequelami może być już różnie, ale po początek nowej serii sięgnęłam bez wahania zaraz po premierze. Nie rozczarowałam się.

Świat przedstawiony oryginalny, choć zdecydowanie dla ludzi o mocniejszych nerw...

Rozwiń

Zwiń

Eh. Dobre złego początki a koniec... No właśnie.

Przez pierwszą połowę byłam zachwycona światem przedstawionym i stylem autorki, zaintrygowana wątkiem mystery, a postaci może i jakoś nie kochałam, ale też mnie nie irytowały.

Niestety, w którymś momencie, w sumie niepostrzeżenie, początkowo wartka lektura zwolniła do ślimaczego tempa. Miałam wrażenie, że bohaterowie pałętają się od miejsca do miejsca a w zasadzie nie dowiadują się tam niczego nowego. Ale hej, patrzcie jaki fajny świat został stworzony, w tej powieści co jest standalone, więc żaden z tych elementów nie zostanie ponownie wykorzystany w przyszłości! Patrzcie, anioły i inne cuda dziwy co w sumie do niczego nie były potrzebne! Eh.

Do tego rewelacje na koniec były niezwykle oczywiste, motywacje postaci sprawiły jedynie, że przewracałam oczami, a finałowa bitwa została napisana jakby ktoś autorkę przywiązał do krzesła i do tego zmusił. I tym sposobem przeczytanie drugiej połowy zajęło mi ze 2 albo i 3 razy tyle co pierwszej połowy.

Ogólnie, czy polecam? Nie wiem, może. Zdarzają się nudniejsze lektury a ta nadal ma trochę fajnych elementów. Jeśli ktoś poszukuje czegoś konkretnie w klimatach Bliskiego Wschodu a przeczytał już "The Daevabad Trilogy" to nie jest to zła propozycja.

Eh. Dobre złego początki a koniec... No właśnie.

Przez pierwszą połowę byłam zachwycona światem przedstawionym i stylem autorki, zaintrygowana wątkiem mystery, a postaci może i jakoś nie kochałam, ale też mnie nie irytowały.

Niestety, w którymś momencie, w sumie niepostrzeżenie, początko...

Rozwiń

Zwiń