Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żulczykowi na pewno nie można odmówić charakterystycznego stylu, chociaż trochę przypomina mi w nim Joannę Bator - jest tak samo mrocznie i niepokojąco. Myślałam, że będzie mi trochę przeszkadzać nasycenie wulgaryzmami, ale o dziwo świetnie wpisywały się one w nastrój książki i wcale nie brzmiały jak wymuszone.

Żulczyk znakomicie oddał klimat małego, ponurego miasteczka. Aż czuło się smród błota i słyszało szczekające w oddali psy. Wszystko w tej książce było prawdziwe - dialogi, emocje, bohaterowie.

Jak można się było spodziewać, wątek kryminalny był tylko tłem dla prawdziwego sedna książki, czyli trudnych relacji rodzinnych i traumy z przeszłości. I chociaż nie polubiłam głównego bohatera i na pewnym poziomie nawet mnie trochę brzydził, to z wielką uważnością śledziłam jego przemianę.

Bardzo dobra pozycja!

Żulczykowi na pewno nie można odmówić charakterystycznego stylu, chociaż trochę przypomina mi w nim Joannę Bator - jest tak samo mrocznie i niepokojąco. Myślałam, że będzie mi trochę przeszkadzać nasycenie wulgaryzmami, ale o dziwo świetnie wpisywały się one w nastrój książki i wcale nie brzmiały jak wymuszone.

Żulczyk znakomicie oddał klimat małego, ponurego miasteczka....

Dawno się tak nie zawiodłam. Po wysokich ocenach i dobrych recenzjach spodziewałam się conajmniej ciekawej fabuły i trzymającej w napięciu akcji, a dostałam książkę (w mojej ocenie) co najwyżej nijaką. Bohaterowie są mało realni, a dialogi tak sztuczne, że czytając je, aż się krzywiłam. Sama narracja również pozostawia wiele do życzenia. Nie wiem jaki sens mają zdania typu „hemoglobina lała się na koszulkę” jak można po prostu napisać „krew”…

Reina Roja to niestety książka, przy której mocno się wynudziłam. Zamiast pogłębionej analizy psychologicznej postaci i ich motywacji oraz akcji pełnej emocji, których spodziewałabym się po thrillerze psychologicznym, dostałam mało wiarygodną powieść na miarę filmów klasy B. A szkoda, bo główna bohaterka w spektrum i policjant gej mieli zadatki na naprawdę ciekawych bohaterów.

Dawno się tak nie zawiodłam. Po wysokich ocenach i dobrych recenzjach spodziewałam się conajmniej ciekawej fabuły i trzymającej w napięciu akcji, a dostałam książkę (w mojej ocenie) co najwyżej nijaką. Bohaterowie są mało realni, a dialogi tak sztuczne, że czytając je, aż się krzywiłam. Sama narracja również pozostawia wiele do życzenia. Nie wiem jaki sens mają zdania typu...

Szczęście czy wolność? Według wizji Huxleya przedstawionej w książce nie mogą iść ze sobą w parze. Lektura zmusza do refleksji nad pytaniem co w takim razie jest ważniejsze - możliwość decydowania o sobie i dokonywania wolnych wyborów czy jednak poczucie permanentnego zadowolenia, ale bez realnego wpływu na bieg swojego życia?

Zresztą to nie jedyny dylemat, który pojawia się w książce. Opisanych jest tam wiele koncepcji, które skłaniają czytelnika do zastanowienia się nad wartościami, jakie niosą ze sobą sztuka, nauka czy religia. Szczególnie mocno wybrzmiewają one pod koniec, podczas dyskusji między Dzikim, a Mustafą, którzy reprezentują dwa skrajne stanowiska.

I myślę, że to właśnie ta część książki podobała mi się najbardziej - starcie dwóch przeciwstawnych wizji życia. Sam świat z przyszłości przedstawiony w dziele Huxleya był ciekawy i na pewno jak na tamte czasy dosyć mocno niekonwencjonalny. Współcześnie jednak wiele z opisanych przez autora rzeczy jest dla nas normą, więc nie dziwią one tak bardzo, jak musiały te kilkadziesiąt lat temu.

Trochę zawiodło mnie zakończenie. Mam wrażenie, że było za mało rozwinięte i finalne wydarzenia nie miały do końca swojego uzasadnienia w opowiedzianej wcześniej historii.

Szczęście czy wolność? Według wizji Huxleya przedstawionej w książce nie mogą iść ze sobą w parze. Lektura zmusza do refleksji nad pytaniem co w takim razie jest ważniejsze - możliwość decydowania o sobie i dokonywania wolnych wyborów czy jednak poczucie permanentnego zadowolenia, ale bez realnego wpływu na bieg swojego życia?

Zresztą to nie jedyny dylemat, który pojawia...