Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Marcelina jest dziewczynką, która posiada osobowość wysoko wrażliwą. Jest to szereg cech, które z jednej strony utrudniają życie, a z drugiej sprawiają, że dostrzega więcej od innych, ma empatyczną naturę oraz artystyczną duszę. Dziewczynka nie lubi tłoku i hałasu, nie chce być przytulana przez obce osoby, nie lubi zmian. Dla niej najlepsza jest rutyna oraz zaplanowany dzień. Przejmuje się losem innych ludzi i jest dość lękliwa. Jej brat Benio natomiast jest całkowitym jej przeciwieństwem, jest głośny oraz energiczny, przez co Marcelinka nieraz po prostu zakłada słuchawki i się wycisza.

W tej części dzieciaki wraz z mamą wyruszają w podróż na Mazury do dziadka. Marcelinka na miejscu poznaje przyjaciółkę, która tak jak ona jest wysoko wrażliwa. Szybko łapią wspólny język i przyjemnie spędzają czas. Słysząc o tym, że na wysepce znajdującej się na jeziorze, może mieszkać czarny łabędź, ich wyobraźnia podsuwa im przeróżne fantazje. Być może jest to książę zaklęty w ptaka? A może jest to tylko lokalna legenda i takie zwierze tam nie występuje?

Seria książek napisana została przez Katarzynę Kucewicz, która jest psychologiem, psychoterapeutą i na co dzień zajmuje się między innymi wysoką wrażliwością, więc w autentyczny sposób pokazuje świat dziecka, które ową osobowość posiada. Życie takiemu człowiekowi, zwłaszcza młodemu podsuwa różne wyzwania. Sama wiem, jak to jest, gdyż również jestem WWO. Kiedy się o tym dowiedziałam, moje życie stało się prostsze, gdyż zaczęłam się uczyć, jak z tym funkcjonować.

Podoba mi się sposób, w jaki mama wychowuje Marcelinkę i Benia. Są w niej duże pokłady cierpliwości oraz zrozumienia. Zawsze tłumaczy swoim dzieciom wszystko dokładnie i stara się przepracować z nimi ich emocje, które często dla dzieci są trudne, zwłaszcza gdy w grę wchodzi gniew, bezsilność i smutek. Chciałabym być taka dla swojej córki i mam nadzieję, że będę.

Uważam, że zarówno ta, jak i poprzednie części serii są warte uwagi. Krótkie, ciekawe rozdziału składają się na piękną opowieść o wakacyjnych przygodach dziewczynki między pierwszą a drugą klasą podstawówki. Całość ozdabiają ciekawe rysunki, wykonane przez Ewę Poklewską-Koziełło. Wyglądają, jak namalowane dziecięcą ręką na papierze. Książka zawiera twardą oprawę i wklejkę pasującą do całości. Myślę, że spędzony przy niej czas będzie wartościowy zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Moja córka jest jeszcze malutka, ale już teraz czytam jej przygody Marcelinki, a ona uważnie słucha.

Marcelina jest dziewczynką, która posiada osobowość wysoko wrażliwą. Jest to szereg cech, które z jednej strony utrudniają życie, a z drugiej sprawiają, że dostrzega więcej od innych, ma empatyczną naturę oraz artystyczną duszę. Dziewczynka nie lubi tłoku i hałasu, nie chce być przytulana ...

Rozwiń

Zwiń

Chłopak ze szlaku, dziewczyna z mgły. Daria zostaje zabrana przez przyszłą szwagierkę i znajome na wieczór panieński. Jednak kobieta zamiast klubami, bardziej zainteresowana jest górami. Chęć pójścia na szlak, jest tak wielka, że nie wahając się zbyt długo, wyrusza, by zobaczyć je z bliska. To miał być jedynie krótki spacer, lecz straciła poczucie czasu, a na domiar złego dopadła ją burza. Gdy potknięcie może doprowadzić do tragedii, pomocną dłoń wyciąga do niej nieznajomy, który szybko staje się dla niej najbliższą osobą, choć zna go tak krótko. Obiecują sobie, że mimo swoich zobowiązań spotkają się w tym samym miejscu za rok.

Daria wychodzi za mąż i to jej małżonkowi powinniśmy kibicować, a nie Dawidowi, który tak naprawdę jest dla niej obcy, jednak moje serce było przy nim. Ryszard pochodzi z bogatej rodziny, w której matka jest władcza, siostra fałszywa, a ojciec trzyma się z boku. Taka teściowa powinna być dla bohaterki czerwoną flagą, ponieważ od początku dawała jej popalić. Wzbudzała we mnie takie emocje, że muszę przyznać autorce punkt za jej kreacje.

Podoba mi się tło powieści, a także sposób, w który Joanna Szarańska je opisuje. Podczas lektury niemal czułam, jakbym piła herbatę w tatrzańskiej karczmie, gdy za oknem deszcz bezlitośnie wali kaskadami w okna lub czytała książkę w ulubionym fotelu Darii w kamienicy porośniętej bluszczem. Zapragnęłam spakować plecak i ruszyć przed siebie w stronę słońca.

Na plus na pewno jest to, że książka wzbudza wiele emocji, mimo iż niemal przez całą długość idzie równym tempem, to ma również kilka mocniejszych chwil. Ukazuje, jak życie w jednym momencie może się zmienić. Jednego dnia jesteśmy szczęśliwi, drugiego wali nam się świat i odwrotnie.

Wyobraźcie sobie, że poznajecie kogoś przypadkowego, a okazuje się, że czekaliście na niego całe życie. Jednak nie jest to komedia romantyczna, więc po długiej rozmowie, kilku śmiechach, wspólnej wędrówce musicie wrócić do swojego życia. Do pracy, partnera, domu, jednak niecierpliwie oczekujecie tego jednego dnia w roku, kiedy przestajecie być tym, kim jesteście, a przez parę godzin jesteście dziewczyną z mgły lub chłopakiem ze szlaku.

Daria nie jest typem osoby, z którą bym się zaprzyjaźniła. Tego typu bohaterki nazywam „bezbronnymi sarenkami”. Momentami miałam ochotę wejść do książki i potrząsnąć nią, by przestała zachowywać się, jak zranione zwierze i wzięła życie w swoje ręce. To taka grzeczna, ułożona dziewczyna, która woli na pęknięcie przykleić plaster, niż uznać, że coś jest zepsute. Dawid też momentami zachowuje się nie w porządku, ale cóż, w końcu nikt nie jest idealny.

Joannę Szarańską znam z jej poprzednich pozycji, bardzo lubię jej styl, więc wiedziałam, że sięgając po „Do zobaczenia za rok”, nie zawiodę się. Polecam Wam tę poruszającą książkę. Jeśli lubicie powieści obyczajowe, jestem pewna, że poruszy Wasze serca.

Chłopak ze szlaku, dziewczyna z mgły. Daria zostaje zabrana przez przyszłą szwagierkę i znajome na wieczór panieński. Jednak kobieta zamiast klubami, bardziej zainteresowana jest górami. Chęć pójścia na szlak, jest tak wielka, że nie wahając się zbyt długo, wyrusza, by zobaczyć je z bliska...

Rozwiń

Zwiń

Nataszy w jednym momencie zawalił się cały świat. Jednego dnia ma pracę, narzeczonego, przyjaciółki, świeżo wyremontowane, nowe mieszkanie, kolejnego nie ma nic. Kiedy jej ojciec ginie w wypadku, a ona musi zająć się znienawidzoną matką, która okazuje się być chora na Alzheimera, jej narzeczony zostawia ją samą z problemami, twierdząc, że może wrócić, kiedy je rozwiąże. Cóż ma zrobić, kiedy została sama, bez pieniędzy i jakichkolwiek perspektyw na przyszłość?

Wstaję rano i myślę sobie, że nastał kolejny dzień, który niczym nie będzie się różnił od poprzednich. Oczami wyobraźni widzę już, jak za chwilę będę musiała walczyć o to, by moja kilkumiesięczna córka coś zjadła. Godzinami będę marzyć o tym, by usiąść na fotelu z kawą i poczytać książkę, co jest nierealne, ponieważ moje niemowlę jest bardzo absorbujące, a gdy w końcu zaśnie, muszę zająć się tym, czego nie dałam rady zrobić, mając je na rękach. Dlaczego o tym piszę? Ponieważ mam zdrowe, rozwijające się dziecko, które wraz z każdym tygodniem robi kolejne postępy. Kiedyś jeszcze będę miała więcej czasu na książki i nie obudzę się z lękiem. Inaczej jest w przypadku osoby chorej na Alzheimera, ona wraz z każdym tygodniem „znika”. Boi się, nie wie, gdzie jest, nikogo nie poznaje, a choroba zabiera jej po kolei wszystkie podstawowe czynności życiowe. Jej opiekun praktycznie nie ma życia, chyba że stać go na prywatny ośrodek. Co dzień musi zmagać się z agresją, walką o to, by chory wziął leki, pozwolił się umyć lub usiadł na toalecie. Takie życie jest przerażające dla obu stron.

W pierwszym momencie chciałam napisać, że inaczej jest, gdy kogoś kochamy, ale patrzenie, jak ukochana osoba na naszych oczach zmienia się pod wpływem tej okrutnej choroby, musi być trudne oraz bolesne. Natasza nienawidzi swojej matki, ponieważ zrujnowała jej dzieciństwo i nastoletnie lata, wciąż utwierdzając w niej przekonanie, że jest głupia oraz nic niewarta. Jakby tego było mało, dalej zabiera jej wszystko, co miała. Kawałek, po kawałku. Jedyne, co bohaterkę powstrzymuje przed ucieczką, jest sumienie. Gdyby istniała naprawdę, chciałabym ją przytulić, bo nikt jej tego nie zaoferował.

Ciężko jest mi napisać, że była to dla mnie wciągająca lektura (choć była!), gdyż porusza tak trudne tematy, z którymi w realnym świecie naprawdę borykają się ludzie. Zżyłam się jednak z bohaterami: Nataszą, która jest odważniejszą i silniejszą osobą, niż myśli, jej sąsiadem Ernestem, z którym kobieta wiecznie toczy boje, z jego rezolutną córką, a nawet jej chorą matką. Ta książka zostawiła mnie z mnóstwem przemyśleń i nutą nostalgii. Życie jest nieprzewidywalne, nigdy nie wiemy, co nas spotka za chwilę. Dziś jesteśmy szczęśliwi, a jutro, ktoś nam to szczęście można wyrwać, więc należy cieszyć się każdym dniem, bo nie wiemy, co na nas czeka w przyszłości. Powieść bardzo polecam Wam przeczytać, jest to jedna z lepszych pozycji, które miałam w rękach na przestrzeni ostatnich miesięcy. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że najlepsza.

Nataszy w jednym momencie zawalił się cały świat. Jednego dnia ma pracę, narzeczonego, przyjaciółki, świeżo wyremontowane, nowe mieszkanie, kolejnego nie ma nic. Kiedy jej ojciec ginie w wypadku, a ona musi zająć się znienawidzoną matką, która okazuje się być chora na Alzheimera, jej narze...

Rozwiń

Zwiń

Fren po śmierci matki, przejmuje zarządzanie podupadającym pensjonatem. Nie jest to jej praca marzeń, zawsze otwarcie mówiła o tym, że nie chce tego robić, jednak tkwi w tym miejscu i stara się, by ośrodek wyszedł na prosto. Pewnego dnia do recepcji podchodzi mężczyzna, którego w pierwszej chwili nie poznaje. To Will, z którym przed dziesięciu laty spędziła jeden dzień. Mieli się spotkać po roku, lecz nie stawił się on na miejscu spotkania. Co robi w jej pensjonacie?

„Spotkasz mnie nad jeziorem” to lekka historia, która powinna przypaść do gustu miłośnikom literatury obyczajowej, a także lekkich romansów. Narratorem tej powieści jest Fern, która na przemiennie opowiada teraźniejsze losy i te dziesięć lat wstecz, kiedy dwójka głównych bohaterów spotkała się i spędziła miłe popołudnie. Zarówno dawniej, jak i teraz czuć między nimi chemię, choć żadne z nich się do tego nie przyznaje. Książka jest nieco przewidywalna, ale komu to przeszkadza. W końcu sięgając po tego typu pozycje, wiemy czego oczekiwać.

Z całą pewnością jest tu duża dawka emocji, morze rozmów, ale też rozmyśleń Fern. Według mnie jednak, za mało się w tej książce dzieje, akcja w zasadzie stoi w miejscu, przez co czułam się znużona podczas lektury. Kobieta wciąż nie dowierza, co Will robi w jej pensjonacie i rozpływa się nad jego wdziękiem i zaradnością, jest też dość zdeterminowana, by już więcej nie znikał z jej życia. Czytając jej niekończące się monologi, miałam ochotę wejść do książki i powiedzieć jej: „He! Przestań tyle myśleć, albo chociaż oszczędź tego czytelnikom!”.

Ta pozycja to historia o pomyłkach, złych wyborach, o życiu, które nie zawsze toczy się tak, jak byśmy sobie tego życzyli. Los stawia przed człowiekiem różne wyzwania i różnych ludzi. Uważam jednak, że nic nie dzieje się bez przyczyny i nie ma przypadków. Nigdy nie jest jednak za późno na zmiany i spełnianie marzeń, jeśli nie weźmiemy się za nie, same się nie zrealizują! Jednym z moich ulubionych cytatów jest tekst: „Lepiej spróbować i żałować, niż żałować, że się nie spróbowało” i tego trzeba się trzymać!

„Spotkasz mnie nad jeziorem” to lekka lektura, która zahacza również o trudne tematy. Nie jest to książka, którą zapamiętam na długo i z całą pewnością dodałabym do niej więcej akcji zamiast przemyśleń głównej bohaterki, lecz umiliła mi ona kilka wieczorów, gdy mój umysł potrzebuje oderwać się od rzeczywistości.

Fren po śmierci matki, przejmuje zarządzanie podupadającym pensjonatem. Nie jest to jej praca marzeń, zawsze otwarcie mówiła o tym, że nie chce tego robić, jednak tkwi w tym miejscu i stara się, by ośrodek wyszedł na prosto. Pewnego dnia do recepcji podchodzi mężczyzna, którego w pierwszej...

Rozwiń

Zwiń

Kiedyś: Ada jest młodą, zakochaną kobietą, która nie widzi świata poza swoim partnerem. Ma pracę, którą niezbyt lubi i wredną szefową, ale nic nie ma znaczenia, gdyż miłość stawia na pierwszym miejscu. Jest przekonana, że Kamil jest jej przyszłym mężem, ojcem jej dzieci. Kiedy mężczyzna zabiera ją do miasteczka, z którego pochodzi, by poznała jego rodzinę i przyjaciół, kobieta jest przekonana, że nic nie stanie jej na przeszkodzie, jednak bardzo się myliła. Teraz: Ada udaje się do psychoterapeuty, gdyż nie może uporać się z wydarzeniami z przeszłości, wydarzyło się coś strasznego, z czym nie może sobie poradzić. Ten natomiast proponuje jej wspólne napisanie książki na ten temat.

Jest to typ książki, która przez całą długość poprowadzona jest jak obyczajowa historia. Ot, jest para, ich życie codzienne, imprezy, niezbyt lubiani przyjaciele mężczyzny. Wiemy, że coś się wydarzyło, lecz do końca nie wiemy co. Klimat jest niepokojący, lecz mało się dzieje, dopiero na zakończenie, akcja przybiera tempa, czytelnik dowiaduje się, z jakim „potworem” musi się zmierzyć Ada i przyznam, że autorce udało się mnie zaskoczyć, a ja podczas lektury poczułam niepokój. Czegoś takiego się nie spodziewałam. Choć części rzeczy można się domyślić, to zdecydowanie nie wszystkiego.

Ada jest dziwna, raczej bym się z nią nie polubiła. Poznajemy wiele jej przemyśleń, podczas których zdradza to, co myśli na temat innych, jednocześnie mamy wrażenie, że nie do końca jest stabilna emocjonalnie i tak też wygląda w oczach innych. W zasadzie bohaterowie zostali wykreowanie w ten sposób, że do żadnego z nich nie pałałam podczas lektury wielką sympatią. Była to dla mnie zgraja dorosłych ludzi, którzy zachowują się jak dzieci. Jednocześnie uważam, że do postaci występujących w książce, nie trzeba pałać miłością i to, że nie przyciągają uwagi miłym wizerunkiem, nie oznacza, że są wykreowani źle.

„Pustać”, to w moich oczach bardzo dobry debiut. Mimo że jestem osobą, która preferuje powieści z szybszą akcją, to muszę przyznać, że byłam ciekawa rozwiązania tej sprawy i bardzo podobał mi się klimat tej książki, a zakończenie, jak wspomniałam wyżej, mnie zaskoczyło. Język jest prosty i przystępny, szybko się ją czyta i jeśli nastawimy się na historię, w której zbrodnia, znajduje się gdzieś w tle, to otrzymamy ciekawą pozycję na kilka wieczorów.

Kiedyś: Ada jest młodą, zakochaną kobietą, która nie widzi świata poza swoim partnerem. Ma pracę, którą niezbyt lubi i wredną szefową, ale nic nie ma znaczenia, gdyż miłość stawia na pierwszym miejscu. Jest przekonana, że Kamil jest jej przyszłym mężem, ojcem jej dzieci. Kiedy mężczyzna za...

Rozwiń

Zwiń

Podczas nieobecności w domu Iris i Gabriela zjawia się ich przyjaciółka z Paryża, która oznajmia, że w jej małżeństwie pojawił się kryzys, spowodowany tym, iż Pierr wyznał, że wdał się w romans i ma córkę. Nie wiadomo, ile ma ona lat, czy była to przygoda na jedną noc, czy coś poważniejszego, bez względu na wszystko Laurie nie może przejść obok tej informacji obojętnie. Mijają dni, lecz nic się nie zmienia, a kobieta nie szykuje się do opuszczenia domu przyjaciół, co robi się dla nich uciążliwe, zwłaszcza że nosi ubrania Iris, wciąż kręci się wokół niej niczym cień i wypytuje o śmierć chłopaka, który odszedł na oczach Gabriela.

Cóż mogę powiedzieć. Uwielbiam twórczość, styl i historie B.A. Paris. Autorce zawsze udaje się mnie wystrychnąć na dudka i choć w „Przyjaciółce” zabrakło mi emocji i cały czas w głowie tliła się myśl, że to bardziej dramat niż thriller, to końcówka, której zupełnie się nie spodziewałam, zrekompensowała mi całość. Albo wypadłam z wprawy, albo jestem zbyt przemęczona, że nie wpadłam na to, iż w tej powieści jest ukryte drugie dno. Czytałam wszystkie książki pisarki, więc powinnam się spodziewać, że jak zwykle przygotowała dla swoich czytelników coś ciekawego.

Klimat jest gęsty tak bardzo, że można go niemal kroić nożem. Akcja nie jest szybka, autorka postawiła raczej na psychologiczny aspekt historii i gdybyśmy nie wiedzieli, jaką książkę trzymamy w rękach, moglibyśmy pomyśleć, że jest to opowieść o grupie przyjaciół, która wspiera się w trudnych sytuacjach, jednak jak można się domyślić, kryje się za tym coś głębszego. Ktoś tam porządnie mieszka, pytanie tylko kto.

Bohaterowie są prawdziwą mieszanką różnorodnych charakterów. Gabriel jest lekarzem, który załamał się po stracie ojca oraz po tym, jak towarzyszył chłopakowi z sąsiedztwa w ostatnich minutach jego życia. Stara się żyć normalnie, lecz ewidentnie nie może się podnieść po tych traumatycznych przeżyciach. Iris wspiera męża, jak tylko potrafi, lecz jest jej przykro z powodu tego, że jej małżeństwo powoli się rozpada, a oni stają się dla siebie obcy. Tym, co ich ze sobą łączy jest ich córka. Laure jest typem kobiety, którą się lubi, lecz na dłuższą metę robi się męcząca. Każdy potrzebuje czasem prywatności, a ona oplata się wokół człowieka niczym bluszcz. Pierr narozrabiał i wszystkich ignoruje, choć zdecydowanie jego bliscy zasłużyli na wyjaśnienia tego, co właściwie zaszło. Jest jeszcze para, która niedawno wprowadziła się na wieś, Esme i Hugh – są dość ekscentryczną, oryginalną parą, która wzbudza dodatkowe zainteresowanie tym, iż mieszka ze swoim ogrodnikiem, który ma swoje tajemnice.

Nie jest to moja ulubiona powieść B. A. Paris. Dla mnie bezapelacyjnie w dalszym ciągu wygrywa „Na skraju załamania” oraz „Za zamkniętymi drzwiami”, jednak plasuje się gdzieś w środku nad „Dublerką” oraz „Pozwól mi wrócić” czy „Dylematem”. Czytałam ją z zaciekawieniem, jednak nie była to tak porywająca powieść, jak jej dwie pierwsze książki i wciąż czekam na coś, co im dorówna. Niemniej jednak uważam, że „Przyjaciółka” jest warta uwagi i będzie ciekawą lekturą dla osób lubiących thrillery z mocno rozbudowanym tłem psychologicznym.

Podczas nieobecności w domu Iris i Gabriela zjawia się ich przyjaciółka z Paryża, która oznajmia, że w jej małżeństwie pojawił się kryzys, spowodowany tym, iż Pierr wyznał, że wdał się w romans i ma córkę. Nie wiadomo, ile ma ona lat, czy była to przygoda na jedną noc, czy coś poważniejsze...

Rozwiń

Zwiń

W życiu każdego małego człowieka przychodzi taki moment, że czas zacząć przyjmować stałe pokarmy. Mleko mamy lub mleko modyfikowane wystarcza przez pierwsze pół roku, a później czas zacząć wcinać warzywa, owoce, kasze, makarony i inne smakowite kąski, jakie tylko przygotuje mama. Należy jednak pamiętać, że niemowlęta nie mogą spożywać soli, cukru, miodu, surowych: jajek, mięsa, ryb i jeszcze paru produktów.

My z córeczką tę przygodę zaczęłyśmy już miesiąc temu. Raz idzie lepiej, raz gorzej, ale nie poddajemy się. Długo się przygotowywałam do rozszerzenia diety, ale wciąż chętnie czytam publikacje na ten temat. W książce „U malucha na talerzu” rzekomo możemy znaleźć podstawowe informacje, które należy wiedzieć przed rozpoczęciem podawania dzieciom pokarmów… niestety z większością się nie zgadzam, na przykład z tym że należy zacząć od warzyw. Nie ma to znaczenia. Niby dziecko chętniej je owoce, a moja córka woli warzywa. Kolejna kwestia jest taka, że według autorek powinno się podawać owoce łyżeczką. Dlaczego nie w kawałkach? Miękkie owoce, takie jak banany można podawać w odpowiednio przygotowanych częściach. Tak samo nie wyobrażam sobie rozrzedzania i przelewania zupy do butelki, gdy dziecko nie chce jeść łyżeczką. Wprowadzanie mąki, pieczywa i innych zbożowych produktów od dziesiątego miesiąca? No nie… można to robić już po szóstym miesiącu. Mięso również można podawać po skończeniu przez dziecko pół roku. Nie trzeba czekać do ukończenia przez nie siódmego miesiąca. Dziecku nie podaje się jedzenia w krążkach tylko słupkach, a do wody używa się otwartych kubków lub bidonów ze słomką, a nie „niekapków”. Nie dopaja się niemowląt niczym innym niż mleko i po skończeniu pół roku wodą. Nie potrzebują one do szczęścia soków.

Niestety, ale dane w tej książce są niezgodne z WHO. Marta Jan-Baran jest prawnikiem, a nie dietetykiem, więc nie ma ani wykształcenia, ani doświadczenia w tym kierunku, a zawarte w książce informacje przypominają rady starszych osób, które wychowywały dzieci kilkadziesiąt lat temu i na tym się zatrzymały. Nie chce mi się wierzyć, że ta pozycja powstała pod okiem dietetyka oraz technologa żywności. Kto by się pod tym podpisał! Widzę, że pierwsze wydanie sięga 2009 roku, piętnaście lat temu. Ta książka powinna zostać wycofana, bo wprowadza w błąd niedoświadczonych rodziców, którzy jako pierwsze źródło informacji sięgną po nią. Niby pada tam rok 2021, ale mam wrażenie, że ktoś przemedytował tekst i pozmieniał po prostu daty. Wprost nie mogę uwierzyć w to, że wydawnictwo wznowiło wydawanie tych bzdur. Rozszerzanie diety od czwartego miesiąca bez przyczyny, promowanie wyłącznie papek, tak jakby BLW było czymś złym. Kwestionowanie jakości pokarmów w słoiczkach… Ach, mogłabym tak wymieniać do jutra!

Co na plus? Jedynie piękne wydanie i przyciągające wzrok ilustracje. Jako osoba z zamiłowaniem do fotografii, nie mogłam od nich oderwać oczu. Wszystko wygląda smakowicie, niestety do przepisów również mam zastrzeżenia. Dodawanie soli i cukru do dań, które mają służyć rodzicom, jako wzór lub pomoc w rozszerzeniu diety, jest karygodne.

Gdyby w tym poradniku była jakaś pojedyncza informacja, z którą się nie zgadzam, mogłabym machnąć na to ręką lub wspomnieć mimochodem, ale tego jest za dużo. Zdecydowanie odradzam sięgać po „U malucha na talerzu”, jako wiarygodne źródło informacji. Czy ja nim jestem? Nie, nie jestem dietetykiem, nie mam doświadczenia w tym kierunku, ale kieruje się przy rozszerzeniu diety wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia.

Jest wiele publikacji w tym temacie wartych uwagi, tę polecam omijać szerokim łukiem!

W życiu każdego małego człowieka przychodzi taki moment, że czas zacząć przyjmować stałe pokarmy. Mleko mamy lub mleko modyfikowane wystarcza przez pierwsze pół roku, a później czas zacząć wcinać warzywa, owoce, kasze, makarony i inne smakowite kąski, jakie tylko przygotuje mama. Należy je...

Rozwiń

Zwiń

2017 rok. W tym samym momencie dwoje ludzi znika bez śladu i wraca po czterech latach, w tych samych ubraniach, tak jakby nie minęło mnóstwo czasu od ich wyjścia z domu, tylko kilka godzin. Jedną z tych osób jest Michalina, która feralnego dania wyszła na spotkanie z przyjaciółką, drugą Tymon – brat prywatnego detektywa Igiego, którego już dobrze znamy z poprzednich części serii. Czy za ich zniknięciem stoi syn kontrowersyjnego biznesmena? Czy Ignacemu i Sandrze uda się rozwikłać zagadkę, która ma dla nich prywatne znaczenie?

Od jakiegoś czasu mam problem z twórczością Marcela Mossa, choć dawniej z otwartą buzią pochłaniałam jego książki. Po „Porwanych” sięgnęłam dlatego, że czytałam poprzednie tomy serii, gdyby to była inna historia, to raczej bym się na nią nie skusiła. Epilog był dla mnie obrzydliwy i chory. Mam dosyć gwałtów, makabrycznych okaleczeń narządów płciowych i tego typu tematów, które nieustannie autor funduje swoim czytelnikom. Tak, jakby kryminał nie mógł się opierać na innej tematyce. To już kolejny raz, kiedy poczułam obrzydzenie podczas czytania powieści autora.

Sandra i Igi mocno przypominają mi Chyłkę i Zordona. Ona waleczna, sarkastyczna, sprawiająca wrażenie zimnej, stroniącej od ludzi, on sympatyczny wesołek, który zmienia się w mężczyznę, kiedy trzeba. Jeśli oni nie będą kiedyś razem, to ja nie wierzę w miłość. Chociaż może lepiej nie, ponieważ jak nam Marcel Moss zafunduje ich miłosne uniesienia, to nie będę mogła tego znieść.

Nieco za mało się dzieje, lecz momentami nawet mnie ta książka ciekawiła. Głównie zastanawiało mnie to, jak można zniknąć na cztery lata i zachowywać się, jak gdyby nigdy nic się nie stało. Końcówka natomiast mocno przekombinowana. Nie lubię, gdy serie mają powyżej trzech tomów, ponieważ w kolejnych częściach historia wygląda często, jakby była ciągnięta na siłę. O ile wątek Tymona był jeszcze ok, to wątek Leny przebija nawet amerykańskie filmy sensacyjne. Zdecydowanie w mojej ocenie autor przedobrzył.

Zapewne sięgnę z ciekawości po kolejny tom, ponieważ czuję, że się pojawi. Jednak nie mam wobec niego większych oczekiwań, a po kolejne historie autora raczej nie sięgnę. Jeśli jednak znów będę zmuszona czytać o wyuzdanym seksie, znęcaniu się nad kobietami i obrzydliwych torturach, obiecuję wszem wobec, że książkę wyrzucę przez okno.

2017 rok. W tym samym momencie dwoje ludzi znika bez śladu i wraca po czterech latach, w tych samych ubraniach, tak jakby nie minęło mnóstwo czasu od ich wyjścia z domu, tylko kilka godzin. Jedną z tych osób jest Michalina, która feralnego dania wyszła na spotkanie z przyjaciółką, drugą T...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie poezję? Ja muszę przyznać, że rzadko po nią sięgam, choć mam swoje ulubione wiersze. W „Poezji miłosnej” znajdziecie klasykę. Są tu dzieła Asnyka, Gałczyńskiego, Leśmiana, Szymborskiej, a także innych znanych oraz cenionych poetów. Jak można zgadnąć po tytule, są to wiersze miłosne: krótsze, dłuższe, prostsze, bardziej zawiłe…

Miłość to wdzięczny temat, można go wyrażać na różne sposoby: poprzez film, literaturę, sztukę. Można go interpretować na różny sposób, w końcu dla każdego miłość oznacza coś innego, każdy czuje ją i wyraża w inny sposób. Jedno jest pewne, podczas lektury wierszy, trzeba się skupić na tym, co czytamy, by w pełni zrozumieć sens. Warto też na moment przy każdym zatrzymać się i dać porwać myślom.

Trzeba przyznać, że pozycja ta jest przepięknie wydana. Ma minimalistyczną okładkę w delikatnym kolorze, która przyciąga wzrok i wklejkę w równie przyjemnej barwie. W środku znajdują się proste rysunki przedstawiające kwiaty oraz ptaki. Tytuły wyróżnione są inną czcionką. Jest to książka przyjemna i dla oczu i dla duszy.

Gdy oglądam „Poezję miłosną” zarówno we wnętrz, jak i zewnątrz, pierwsze co przychodzi mi na myśl, to delikatność. Chętnie wracam do ulubionych utworów lub losuję przypadkowy wiersz, by na chwilę się przy nim zatrzymać, podumać. Czuję, że muszę częściej sięgać po tego typu tomiki.

Lubicie poezję? Ja muszę przyznać, że rzadko po nią sięgam, choć mam swoje ulubione wiersze. W „Poezji miłosnej” znajdziecie klasykę. Są tu dzieła Asnyka, Gałczyńskiego, Leśmiana, Szymborskiej, a także innych znanych oraz cenionych poetów. Jak można zgadnąć po tytule, są to wiersze miłosne...

Rozwiń

Zwiń