Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od początku byłam sceptycznie nastawiona - dokładniej od momentu, w którym autor podkreśla wyraziście, że w sumie to się nie zna na finansach i to czytelnik odpowiada sam za swoje bezpieczeństwo finansowe. Książka zawiera mnóstwo porad baaardzo podstawowych. Autor ma podejście liberalne do finansów i skupia się na swoim dobru, ignorując społeczne wartości. Wyśmiewa koncept emerytury i pokazuje jak skutecznie oszukiwać na podatkach mając własną firmę (obrzydliwe). Sama treść to zebrana w jednym miejscu wiedza dostępna w różnych miejsach w internecie - samx musisz ocenić, czy dla wygody warto wydać tyle pieniędzy na nią, bo cena jest niebagatelna. Dla mnie ostatecznie książka okazała się częściowo przydatna, ale nie zmieniająca życia totalnie. Być może będę do niej wracać. Zdążyła się już ciut zestarzeć, gdyż została wydana jeszcze przed pandemią i wybuchem wojny w Ukrainie, a więc przed szalejącą inflacją. Doceniam możliwość przeczytania tej całej wiedzy w formie papierowej, ale cieszę się, że kupiłam z drugiej ręki i nie zasiliłam milionowego konta pana Szafrańskiego.

Od początku byłam sceptycznie nastawiona - dokładniej od momentu, w którym autor podkreśla wyraziście, że w sumie to się nie zna na finansach i to czytelnik odpowiada sam za swoje bezpieczeństwo finansowe. Książka zawiera mnóstwo porad baaardzo podstawowych. Autor ma podejście liberalne do finansów i skupia się na swoim dobru, ignorując społeczne wartości. Wyśmiewa koncept...

Książkę kupiłam dzięki bonowi do pewnej księgarni i raczej sceptycznie do niej podchodziłam. Kojarzyłam jedną z autorek z instagrama, a dotychczas większość książek infulenserek z insta cechowała się niską jakością. Tu się pozytywnie zaskoczyłam już od pierwszych stron. Praca o przegrywach to najlepszy reportaż jaki ostatnio czytałam, jeśli nie w ogóle. Historie chłopaków mrożą krew w żyłach i napawają smutkiem. Trudne było czytanie o samotności tych mężczyzn, ale też często ich wypowiedzi i poglądy stanowiły ogromne źródło triggerów. Przegrywy to dla mnie zupełnie inny świat, zupełnie inne poglądy i często nie było łatwo przełknąć gorzką pigułkę, że dla sporej części społeczeństwa jestem egzotycznym stworem niezdolnym do miłości i pożądania wobec mojego męża, bo ma "oczy ofiary". Trudno się czytało fragmenty nawołujące do przemocy i fragmenty, gdzie przegrywy opowiadali o przemocy wobec nich. Podoba mi się to, że autorki komentują zwięźle, sucho i bez oceniania. Każdy może sobie samodzielnie wyrobić swoje zdanie. Najmocniejsze fragmenty musiałam na bieżąco opowiadać mężowi, żeby zeszło ze mnie napięcie.
Słowo "incel" usłyszałam kilka lat temu na imprezie jako obelga. Przezwany kolega obraził się na przezywającego na prawie równie długi czas. Od tej pory miałam jakieś wyobrażenie o incelach, ale dopiero po tej lekturze temat poruszony na Sylwestrze 2020 stał się dla mnie jaśniejszy.
Dziewczyny, dobra robota. Gratuluję ciężkiej pracy w pozyskiwaniu materiałów i w uporządkowywaniu ich. Obawiam się, że problem incelstwa będzie narastał w naszym społeczeństwu. Zwłaszcza jak się ostatnio okazuje młodzi mężczyźni wchodząc na rynek matrymonialny jako nastolatkowie już muszą zaczynać od walki o dziewczyny ze starszymi znanymi jutuberami.

Książkę kupiłam dzięki bonowi do pewnej księgarni i raczej sceptycznie do niej podchodziłam. Kojarzyłam jedną z autorek z instagrama, a dotychczas większość książek infulenserek z insta cechowała się niską jakością. Tu się pozytywnie zaskoczyłam już od pierwszych stron. Praca o przegrywach to najlepszy reportaż jaki ostatnio czytałam, jeśli nie w ogóle. Historie chłopaków...

Dzięki biblioteczce rodziców miałam okazję zapoznać się z reportażami z 1980 roku. Różnią się znacznie od reportaży obecnie wydawanych. Wydaje mi się, że na tamte lata była to dosyć przyjemna forma dowiadywania się o świecie. Co prawda trzeba patrzeć dzisiaj na tę pozycję pamiętając o sytuacji politycznej Polski w tym momencie i przymykając oko na radziecką propagandę. Zbiór z reportażu na reportaż jest coraz ciekawszy i zyskuje w oczach czytelnika. Nie wyróżnia się niczym, ale jak na gust moich rodziców to naprawdę niezła pozycja.

Dzięki biblioteczce rodziców miałam okazję zapoznać się z reportażami z 1980 roku. Różnią się znacznie od reportaży obecnie wydawanych. Wydaje mi się, że na tamte lata była to dosyć przyjemna forma dowiadywania się o świecie. Co prawda trzeba patrzeć dzisiaj na tę pozycję pamiętając o sytuacji politycznej Polski w tym momencie i przymykając oko na radziecką propagandę....