Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak dla mnie jest to chyba najsłabsza część "Stalowych Fortec", chociaż niewątpliwie trudno mówić tu o jakiejś dużej zniżce formy, wszak podział na tomy to polski wymysł. Jest to raczej kwestia tematów jakie się znalazły, akurat w tej książce. A mamy tu zarysowanych kilka kluczowych tematów. Połowa książki, bardzo interesująca zresztą, dotyczy walkom morskim pod Gallipoli. Massie świetnie tu pokazał głębszy problem dotyczący walk okrętów z fortami oraz konflikty w łonie brytyjskiej generalicji. Inne punkty kluczowe tego tomu to nieograniczona wojna podwodna, kwestia zatopienia kilku okrętów jak "Lusitania" oraz dołączenie Stanów Zjednoczonych Ameryki do wojny. Dużo więcej jest tutaj dyplomacji, stosunków między USA a Niemcami, roli ambasadorów obu państw czy generalnie podejścia Amerykanów do nieograniczonej wojny podwodnej i takich zagadnień w polityce zagranicznej jak telegram Zimmermanna. Z perspektywy niemieckiej sporo jest również o problemach doktrynalnych związanych z okrętami podwodnymi i ich użyciem. Massie świetnie się odnajduje w tych biurokratycznych rozważaniach, a ten tom właśnie w sporej mierze jest taki gabinetowy. No i przy lekturze trochę wróciły wspomnienia z pierwszego tomu. Niektóre fragmenty wyglądają dość dziwnie, tłumacz często nie tłumaczy nazw geograficznych, stąd mamy na przykład Pless, a nie Pszczynę, która na dodatek według Massiego znajduje się koło Wrocławia. Finalnie, w tym kontekście, trochę to niefajnie wygląda.

Jak dla mnie jest to chyba najsłabsza część "Stalowych Fortec", chociaż niewątpliwie trudno mówić tu o jakiejś dużej zniżce formy, wszak podział na tomy to polski wymysł. Jest to raczej kwestia tematów jakie się znalazły, akurat w tej książce. A mamy tu zarysowanych kilka kluczow...

Rozwiń

Zwiń

Krzysztof Gerlach jest dla mnie pewnym fenomenem, jeśli chodzi o wynajdywanie praktycznie nieznanych tematów w polskiej historiografii i przybliżanie ich czytelnikowi przy jednocześnie wysokim poziomie merytorycznym. Tym razem wybór autora padł na epizod wojny siedmioletniej - spektakularne zdobycie Hawany przez Brytyjczyków w 1762 roku. Militarnie, moim zdaniem było to bardzo ciekawe starcie. "Egzotyczny" teatr działań, współdziałanie brytyjskiej armii i floty, desanty, walki morskie, starcia wokół Hawany wraz z działaniami oblężniczymi. Interesująca jest także otoczka związana z podtytułem książki i ogromnymi łupami jakie zdobyli Brytyjczycy w Hawanie, ale także polityką kadrową przed wyprawą, która wywołała oburzenie opinii publicznej. Warto również wspomnieć o sporej liczbie tabel, rysunków i map znajdujących się w książce.

Krzysztof Gerlach jest dla mnie pewnym fenomenem, jeśli chodzi o wynajdywanie praktycznie nieznanych tematów w polskiej historiografii i przybliżanie ich czytelnikowi przy jednocześnie wysokim poziomie merytorycznym. Tym razem wybór autora padł na epizod wojny siedmioletniej - spektakularn...

Rozwiń

Zwiń

"Wojna pruska" to obok pozycji o wojnie trzynastoletniej kolejny klasyk polskiej historiografii autorstwa profesora Mariana Biskupa, chociaż tę pozycję oceniam trochę niżej niż tę drugą. Obie książki są oczywiście bardzo podobne, narracja koncentruje się na tych samych aspektach, głównie politycznych i militarnych. Poza tym szeroko omówiono rokowania dyplomatyczne, jak sytuację w Prusach widziało papiestwo, cesarstwo, Dania czy Moskwa, opisano również wojskowość walczących stron. Na pewno można się trochę przyczepić do początkowych rozdziałów, moim zdaniem można było lepiej naświetlić tło konfliktu z Albrechtem. Niestety, w tym wypadku Marian Biskup odsyła do swoich innych pozycji, co zawsze jest dosyć sprytnym wybiegiem, dla mnie jednak jest to kiepskie rozwiązanie, zwłaszcza kiedy mówimy o pracach wydanych w latach osiemdziesiątych. Wznowienie pracy ukazało się w wydawnictwie NapoleonV, które tym razem nie uniknęło wpadek. Legendy map (tę również mogły być czytelniejsze) trafiły do tekstu głównego, co jest dosyć śmiesznym chochlikiem drukarskim.

"Wojna pruska" to obok pozycji o wojnie trzynastoletniej kolejny klasyk polskiej historiografii autorstwa profesora Mariana Biskupa, chociaż tę pozycję oceniam trochę niżej niż tę drugą. Obie książki są oczywiście bardzo podobne, narracja koncentruje się na tych samych aspektach,...

Rozwiń

Zwiń

George Orwell podczas wojny domowej w Hiszpanii służył jako ochotnik w milicji POUM, czyli Robotniczej Partii Zjednoczenia Marksistowskiego. Jeśli chodzi o jego wojenne wspomnienia, to można podzielić je na kilka segmentów. W kwestiach militarnych Orwell znajdował się na froncie w Aragonii. W relacji pisarza był to odcinek raczej nudny, ale autor interesująco odmalował pewne swoiste absurdy wojny w Hiszpanii - patrole, liczne kłopoty z uzbrojeniem, pobyt w szpitalu, powszechną niekompetencję żołnierzy i personelu. Innym ważnym tematem, który podjął Orwell jest, polityka wewnętrzna Hiszpanii, a zwłaszcza działalność POUM i jej delegalizacja. Autor opisuje dni majowe w Barcelonie, czyli uliczne walki między siłami rządowymi a milicją marksistów, ale też pokazuje los "trockistów" i swoich towarzyszy broni, których po czerwonej stronie oskarżono o "faszyzm". Orwell zwraca też uwagę na działalność lewicowych brytyjskich mediów, które jego zdaniem nierzetelnie i kłamliwie przedstawiały rolę POUM i obraz walk w Hiszpanii. Dużą zaletą wspomnień Brytyjczyka jest to, że zostały one napisane z rozbrajającą szczerością. Widać u Orwella spore rozczarowanie opisywanymi wydarzeniami, żal do brytyjskich dziennikarzy, pewną bezsensowność ofiary, którą ponieśli zwłaszcza ochotnicy cudzoziemscy i to na nie polach bitew, lecz w hiszpańskich więzieniach. W tamtych czasach praca Orwella musiała robić jeszcze większe wrażenie, no bo umówmy się, dzisiaj wyrażenia, że prasa lewicowa kłamie tak samo jak prawicowa nie są szczególnie odkrywcze. Trzeba natomiast oddać Brytyjczykowi, że jeśli chciał być adwokatem POUM, to wywiązał się ze swej roli znakomicie, a jego wspomnienia to ważne świadectwo w tej sprawie.

George Orwell podczas wojny domowej w Hiszpanii służył jako ochotnik w milicji POUM, czyli Robotniczej Partii Zjednoczenia Marksistowskiego. Jeśli chodzi o jego wojenne wspomnienia, to można podzielić je na kilka segmentów. W kwestiach militarnych Orwell znajdował się na froncie w Aragonii...

Rozwiń

Zwiń

Przeżyłem z tą książką drogę z piekła do nieba. Pozycja opowiada głównie o losach celtyckiego osadnictwa oraz migracji, jedynie kilka rozdziałów skupia się na tematach sztuki, militariów czy wierzeń. No i początkowo lektura była ciężka. Kwestie lingwistyczne oraz tematyka chociażby kultury pucharów dzwonowatych przypominały mi o najbardziej nielubianych zajęciach na studiach. Im dalej w las tym jednak lektura stawała się coraz bardziej fascynująca. W dużej mierze Cunliffe przedstawia znaleziska archeologiczne, które dokładnie opisuje i prezentuje na ilustracjach. Na podstawie wielu figurek, kielichów, tarcz, kotłów, amfor, rogów do picia czy naszyjników odkrywamy celtycki świat wierzeń, pochówków, ale też życia codziennego. No i warto wspomnieć, że autor przedstawia źródła oraz celtyckie osadnictwo praktycznie z całej Europy - Półwyspu Iberyjskiego, Galii, Brytanii, Bałkanów czy Azji Mniejszej. No i jeszcze jedno. Warto docenić naprawdę perfekcyjne wydanie książki przez PIW. Wszystkie ilustracje oraz mapy są kolorowe (a jest ich naprawdę sporo), co niewątpliwie sprawia, że lektura jest bardzo przyjemna i jednocześnie chciałbym, żeby to był standard w serii.

Przeżyłem z tą książką drogę z piekła do nieba. Pozycja opowiada głównie o losach celtyckiego osadnictwa oraz migracji, jedynie kilka rozdziałów skupia się na tematach sztuki, militariów czy wierzeń. No i początkowo lektura była ciężka. Kwestie lingwistyczne oraz tematyka chociażby kultury...

Rozwiń

Zwiń