Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Generał i panna" to na ten moment moja najmniej ulubiona powieść Daphne du Maurier, choć sam warsztat pisarki nadal mnie zachwyca.
Główna bohaterka bardzo mi się podobała i te fragmenty, które dotyczą niej samej mnie wciągały np. miesięczne wydarzenia w Menabilly. Jej postać była ciekawa, dobrze napisana i na pewno zapadnie mi w pamięć. Natomiast rozczarowałam się, bo nie był to jeden z najpiękniejszych romansów. Główni bohaterowie bardzo źle na siebie oddziaływali, głównie on na nią, a ich relacja była toksyczna. Generała nie polubiłam, bo nie jest to postać, do której da się czuć jakąkolwiek sympatię, współczucie. Jeżeli to chciała osiągnąć autorka to udało jej się to doskonale.
Doskonale też du Maurier udało się oddać kornwalijski klimat oraz wojnę domową w XVII-wiecznej Anglii i jak w jej czasie wyglądała codzienność dworskiej społeczności. Za to uwielbiam jej książki i chętnie sięgnę po kolejne.

"Generał i panna" to na ten moment moja najmniej ulubiona powieść Daphne du Maurier, choć sam warsztat pisarki nadal mnie zachwyca.
Główna bohaterka bardzo mi się podobała i te fragmenty, które dotyczą niej samej mnie wciągały np. miesięczne wydarzenia w Menabilly. Jej postać była ciekawa, dobrze napisana i na pewno zapadnie mi w pamięć. Natomiast rozczarowałam się, bo nie...

Lubię twórczość Rileya Sagera i jak do tej pory na na żadnej książce się nie zwiodłam, na "Jedynych ocalałych" również. Historia jest bardzo wciągająca, zwłaszcza druga połowa. Pierwsza, może ze względu na debiut autora, jest trochę przeciągnięta, choć nie powiedziałabym, że coś tam było zbędne.
Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło, nie spodziewałam się takiego rozwoju wydarzeń i choć faktycznie jest nierealne, przypadkowe to mój czytelniczy głód został zaspokojony.

Lubię twórczość Rileya Sagera i jak do tej pory na na żadnej książce się nie zwiodłam, na "Jedynych ocalałych" również. Historia jest bardzo wciągająca, zwłaszcza druga połowa. Pierwsza, może ze względu na debiut autora, jest trochę przeciągnięta, choć nie powiedziałabym, że coś tam było zbędne.
Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło, nie spodziewałam się takiego rozwoju...

Nie będzie to może moja ulubiona historia Kate Morton, chyba wolę ją w wersji angielskich posiadłości, ale bardzo dobrze się bawiłam. Lubię tak pisane powieści, podobały mi się retrospekcje oraz stopniowe poznawanie rodziny Turnerów i odkrywanie tajemnicy. Końcówka mnie nie zaskoczyła, przynajmniej nie w całości, jednej rzeczy byłam też pewna 100%, ale nie popsuło mi to zabawy.

Nie będzie to może moja ulubiona historia Kate Morton, chyba wolę ją w wersji angielskich posiadłości, ale bardzo dobrze się bawiłam. Lubię tak pisane powieści, podobały mi się retrospekcje oraz stopniowe poznawanie rodziny Turnerów i odkrywanie tajemnicy. Końcówka mnie nie zaskoczyła, przynajmniej nie w całości, jednej rzeczy byłam też pewna 100%, ale nie popsuło mi to zabawy.