Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomimo znośnej próby syntezy na temat pewnych postaw w widzianym diachronicznie społeczeństwie zachodnim książka rozczarowała mnie pod względem głębi i precyzji analizy - zaczynając już od samego tytułu i terminologii, bo w zasadzie trafniejszą nazwą dla tego, co opisuje Ossowska, byłby ethos arystokratyczny, a nie rycerski. Zresztą należałoby się spodziewać definicji tego ethosu jakoś na początku książki, żeby nakreślić ramy pojęciowe, ale Ossowska woli ogólne rozważania psychologiczno-filozoficzne nad pojęciem wzoru. Widać niestety, że jest to pisane przez etyczkę/psycholożkę, a nie historyczkę/literaturoznawczynię, tak że brakuje po prostu warsztatu, żeby się uporać z głównymi materiałami, na których książka się opiera. Za dużo tu wycieczek w szersze społeczne rejony, co spłyca analizę głównego zjawiska. Dobrze chociaż, że są tu i Spartanie jako wojownicy nierealizujący ethosu "rycerskiego", ale w ich opisie, jak zresztą w reszcie książki, nie jest jasne, czy mówimy o konwencji, czy o postulatach, czy o rzeczywistych zachowaniach, czy o wyobrażeniach ludzi z zewnątrz na temat danej grupy. Niby są jakieś uwagi na ten temat, ale w analizie brak zróżnicowania.


80 kg jako waga zbroi rycerskiej już w liceum, gdy czytałam tylko rozdział o średniowieczu, uznałam za absurdalny błąd. Chwilami osobliwy prezentyzm, np. zakończenie rozdziału o Sparcie: "Zapomina się już nawet o tym, że Sparta miała swoje dobre chwile (...) i sięga się pamięcią przede wszystkim do epoki, gdy odcięła się od świata żelazną kurtyną pozwalając wzrastającej korupcji na ciągłe zwiększanie odległości między wzorem a jego realizacją".

Pomimo znośnej próby syntezy na temat pewnych postaw w widzianym diachronicznie społeczeństwie zachodnim książka rozczarowała mnie pod względem głębi i precyzji analizy - zaczynając już od samego tytułu i terminologii, bo w zasadzie trafniejszą nazwą dla tego, co opisuje Ossowska, byłby et...

Rozwiń

Zwiń

Komiksy z tego cyklu czytam dwa razy - pierwszy, żeby złapać mniej więcej rys fabularny, i drugi, żeby spokojnie móc poanalizować i docenić każdy kadr i dymek, i za drugim razem podobają mi się znacznie bardziej. W "Czerwonej duszy" bardzo już jawne nawiązania historyczno-polityczne do zimnowojennego Red Scare, makkartyzmu i ery atomu (łącznie z pokazami wybuchów bomby w Las Vegas) z początku trochę mnie zraziły, miałam wrażenie, że wrzucono w tę fabułę za dużo motywów i schematów, a Hitler w wersji uzwierzęconej (Furrer?) wydał mi się już czymś na granicy dobrego smaku. Przy ponownym czytaniu doceniłam jednak spójność fabuły i bardzo liczne szczegóły na świetnych jak zwykle ilustracjach, które pomagają prowadzić historię, a czasami po prostu dodają światu charakteru lub stanowią inteligentną aluzję (jak apokaliptyczna sekta lemingów albo tytuł książki Almy "La Fontaine Today" - trochę wstyd przyznać, ale za pierwszym razem nie połapałam się, że autorzy jasno tu sygnalizują swój akces do długiej tradycji bajki zwierzęcej). Cechy zwierzęce bardzo dobrze służą charakterystyce postaci, wyjątkowo trafny wydał mi się zwłaszcza salonowy komunista Gotfield jako dalmatyńczyk. Projekt postaci kobiecej tradycyjnie nudno seksowny (ziew), no ale trudno, przymknę oko na tę konwencję.

Komiksy z tego cyklu czytam dwa razy - pierwszy, żeby złapać mniej więcej rys fabularny, i drugi, żeby spokojnie móc poanalizować i docenić każdy kadr i dymek, i za drugim razem podobają mi się znacznie bardziej. W "Czerwonej duszy" bardzo już jawne nawiązania historyczno-polityc...

Rozwiń

Zwiń

Przyzwoicie, acz sucho, i to o dziwo najsuszej tam, gdzie autor przytacza konkretne przypadki i anegdoty (najciekawsza jeszcze jest ta, w której wspomniane są drabiny oblężnicze z kółkiem). Ciekawe wątki naturalnego miejsca raubritterstwa w rycerstwie oraz miast jako naczelnego instrumentu zwalczania rabunkowych procederów.

Przyzwoicie, acz sucho, i to o dziwo najsuszej tam, gdzie autor przytacza konkretne przypadki i anegdoty (najciekawsza jeszcze jest ta, w której wspomniane są drabiny oblężnicze z kółkiem). Ciekawe wątki naturalnego miejsca raubritterstwa w rycerstwie oraz miast jako naczelnego instrumentu...

Rozwiń

Zwiń