Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na kłamstwach i tajemnicach osadzona jest większość thrillerów, a czy jest ich gąszcz, zatrzęsienie czy też mrowie zwykle kończy się na tym samym. Gdzieś w ukryciu czai się zło, które prędzej czy później jak zostawione na kuchni mleko musi wykipieć. Kate Alice Marshall spięła to w bardzo interesującą klamrę, która sprawiła, że lektura “W gąszczu kłamstw” była bardzo wciągająca i przez długi czas trzymała mnie w niepewności.

Trzy dziewczynki wiele lat temu wierzyły w magię i boginie. Niewinne zabawy doprowadziły jednak do tragedii, której kulisy przez lata dziewczynki trzymały w największej tajemnicy. Jednak po latach puszczają szwy, którymi zaszyły swoje sekrety. Wracają do miasta brutalnie zaatakowana jako dziecko Naomi zaczyna odkrywać puzzle swojej przeszłości, ale nie jest to proste kiedy nie może zaufać nawet sobie samej.

Akcja dzieje się dość szybko, bohaterowie mają ciekawe osobowości a całość szybko się czyta. Z całą pewnością mogę ją polecić nawet bardziej wybrednym fanom gatunku


Wcześniej trafiłam na podobny motyw w powieści “Dziewczynka z Widow Hills” M. Mirandy, ale tutaj o niebo lepiej jest zbudowana cała fabuła.

Na kłamstwach i tajemnicach osadzona jest większość thrillerów, a czy jest ich gąszcz, zatrzęsienie czy też mrowie zwykle kończy się na tym samym. Gdzieś w ukryciu czai się zło, które prędzej czy później jak zostawione na kuchni mleko musi wykipieć. Kate Alice Marshall spięła to w bardzo interesującą klamrę, która sprawiła, że lektura “W gąszczu kłamstw” była bardzo...

Wychowałam się na klasycznych baśniach i bajkach Disneya, ale z perspektywy dorosłej osoby wiem, jak wiele stereotypów one utrwalały. Śpiąca Królewna nie jest moją ulubioną księżniczką, ale zdecydowanie zazdroszczę jej, że miała czas żeby się wyspać. Nie jestem również fanką hiperpoprawności i zmieniania dawnych historii, żeby pasowały do dzisiejszych standardów. Pogodzić te dwa stanowiska mógłby retelling w stylu “Ciernia”, ale w mojej ocenie T. Kingfisher odwróciła tę historię do tego stopnia, że otrzymujemy opowiadanie fantasy, które tylko luźno nawiązuje do kanonu literatury dziecięcej.

“Cierń” to opowieść o trochę naiwnej wróże, która na skutek swojego potknięcia czuje się zobowiązana do pilnowania zapomnianej przez wiele lat wieży. Nie chce absolutnie nikogo do niej wpuścić, aż pojawia się rycerz i znacznie komplikuje całą sprawę.

O tej krótkiej książce można powiedzieć, że jest przeciętna. Momentami mnie wciągnęła, żeby później ciągnąć się jak przysłowiowe flaki. Sięgnęłam po nią zwabiona szumem jaki wywołała w social mediach, ale po lekturze stwierdzam, że główne gratulacje należą się działowi promocji w wydawnictwie 🙂

W skrócie, zdecydowanie nie mój klimat.

Wychowałam się na klasycznych baśniach i bajkach Disneya, ale z perspektywy dorosłej osoby wiem, jak wiele stereotypów one utrwalały. Śpiąca Królewna nie jest moją ulubioną księżniczką, ale zdecydowanie zazdroszczę jej, że miała czas żeby się wyspać. Nie jestem również fanką hiperpoprawności i zmieniania dawnych historii, żeby pasowały do dzisiejszych standardów. Pogodzić...

Zanim zaczęłam czytać tę książkę uległam już tytułowi i postanowiłam sama upiec sobie odrobinę szczęścia w postaci szarlotki. Ile przyjemności przyniosła mi lektura tej książki napiszę kilka słów, co do ciasta nie będę się rozpisywać, powiem tylko, że było wyborne.

Debiut Weroniki Psiuk uważam za zgrabny, ale bezpieczny. Dostajemy historię z jednej strony bardzo prostą a dodatkowo taką z którą łatwo możemy się utożsamiać. Mira zbliża się do trzydziestki, jest samotną matką na etacie, która marzy o zmianach w swoim życiu. Ma wspaniałą córkę, kochających rodziców, pasje i przebojową przyjaciółkę. Jednak ma poczucie, że nie osiągnęła jeszcze pełni szczęścia. Większość czytelników, może się domyślić, że brakuje w tym wszystkim mężczyzny. A że fabuła posuwa się naprzód to i taki amant wkrótce się pojawia.

Główna bohaterka to kobieta, która da się lubić. Jest skromna i zrównoważona. Postać jej byłego chłopaka i jednocześnie ojca jej córki Marianki to typowy były partner, który na każdym kroku przypomina swoim zachowaniem dlaczego rozstanie z nim to była najlepsza decyzja. Mira jest blisko z rodzicami, którzy mnie podczas lektury bardzo denerwowali swoim zachowaniem. Miałam wrażenie, że są zbyt przerysowani, podobnie jak parę innych postaci. Historia w książce jest dość banalna i osadzona na torach, na których powieści obyczajowe toczą się już od lat. Z jednej strony nic mnie nie zaskoczyło, ale z drugiej takie bezpieczne opowieści też na pewno mają swoją rzeszę fanów. Końcówka powieści zapowiada, że to nie ostatnie spotkanie czytelników z Mirą.

Książka początkowo jest napisane w formie pamiętnika, z czasem mam wrażenie, że ta koncepcja została odrzucona na rzecz innej formy narracji, ale te przejście jest na tyle płynne, że w żaden sposób nie wpływa negatywnie na odbiór.

Polecam wszystkim miłośnikom dobrych wypieków i prostych romantycznych historii.
(Jeśli spodobało się komuś “Szczęście z piernika” ta opowieść też przypadnie do gustu.)

Opinia napisana w ramach akcji recenzenckiej, za egzemplarz ślicznie dziękuję wydawnictwu MUZA.

Zanim zaczęłam czytać tę książkę uległam już tytułowi i postanowiłam sama upiec sobie odrobinę szczęścia w postaci szarlotki. Ile przyjemności przyniosła mi lektura tej książki napiszę kilka słów, co do ciasta nie będę się rozpisywać, powiem tylko, że było wyborne.

Debiut Weroniki Psiuk uważam za zgrabny, ale bezpieczny. Dostajemy historię z jednej strony bardzo prostą a...