Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powrót z Gwiazd dzieli się na dwie, wyraźnie różne, części. Pierwsza to hard sci-fi w klimacie innych powieści mistrza, z którymi miałem przyjemność spędzić parę wieczorów, jednak nie mająca w sobie pierwiastka grozy, jakie ukrywała w sobie nowo odkryta dziedzina nauki (Dzienniki gwiazdowe, część opowiadań), "życie", które rozwijało się gdzieś w odległym kosmosie (Solaris) czy niekontrolowany rozwój technologii (Niezwyciężony). tl;dr: wracający z misji kosmicznej, w trakcie której na ziemi śmignęło niemal 150 lat, kosmonauta Hal próbuje odnaleźć się w całkowicie odmiennej rzeczywistości, w której już nikomu nie zależy na podboju kosmosu, a każda osoba jest pododawana zabiegowi trwale usuwającemu agresję - betryzacji.
I jest to część, od której pierwotnie się odbiłem kilka lat temu (może nie kilka a z dziesięć, bo to byłaby moja pierwsza książka Lema) ze względu na chaos, który wylewał się na mnie od pierwszych stron. Nie wgłębiając się dłużej w to co się we mnie zmieniło - dużą zasługą jest tu zdecydowanie świetny audiobook z podziałem na role, który uświadomił mi bardzo ważną rzecz - nasz protagonista jest tak samo w tym świecie zagubiony! To świetny zabieg, który doceniłem dopiero po latach, a uważam za niezbędny w przypadku tej konkretnej książki.
Druga część to dramat psychologiczny, w którym to Hal próbuje odszukać jakąkolwiek rzecz bądź uczucie, które będzie dla niego silniejsze od autodestrukcji, nad której przyciskiem zawiesił swój kciuk na długo przed tym, niż sami zdajemy sobie z tego sprawę. Rozmowy z przyjaciółmi - eks-kosmonautami, którzy byli z nim na misji są przesycone nihilizmem. Nastrój ogólnej rezygnacji zachodzi pod skórę, a wspomnienie obcej planety przez Hala mrozi krew w żyłach (nie wierze, że Lem nie był fanem literatury grozy, bo jest jednym z mistrzów budowania napięcia w kontekstach nieznanego zagrożenia).
Motyw przewodni, przewijający się tu i ówdzie komentarz o potrzebie wykonywania misji kosmicznych, to zdecydowanie zbyt mało wyeksploatowany temat w filmach (szczerze to z takim konkretnym założeniem jakie przedstawia tu Lem, a którego nie chcę zdradzać, to nie widziałem żadnego). Czytajcie, bo to jest po prostu cholernie świeże, nawet mimo ponad 50 lat (sic!) na karku.

Powrót z Gwiazd dzieli się na dwie, wyraźnie różne, części. Pierwsza to hard sci-fi w klimacie innych powieści mistrza, z którymi miałem przyjemność spędzić parę wieczorów, jednak nie mająca w sobie pierwiastka grozy, jakie ukrywała w sobie nowo odkryta dziedzina nauki (Dzienniki gwiazdowe...

Rozwiń

Zwiń

Książka, dzięki której pogłębisz wiedzę o swoich bliskich, rodzinie bądź samym sobie, jeśli zdiagnozowano u nich bądź u ciebie ADHD. Ale czy tylko? Tak naprawdę autorka przedstawia szereg problemów codziennego życia, które niekiedy stają się niemal niemożliwe do przejścia dla osoby docelowej. Czy dotyczy to odkładania wszystkiego na później (nawet jeśli bardzo chcemy to zrobić), zapominania o spotkaniach i tym gdzie co leży, czy zwykłych kłopotów, jakie przysparza "nieogarnięcie" w relacjach. Lista jest bardzo, bardzo długa, a zakresy na tyle szerokie, że raczej w każdym z nas jest tego jakiś ułamek. Warto znać po to, żeby stać się po prostu wyrozumialszy i bardziej empatycznie nastawiony, gdy widzi się takie zachowania ( i zaczyna je w ogóle dostrzegać). No a szczególnie wtedy, kiedy wpadła nam w ręce bo sami zastanawiamy się, czy wszystko u nas OK.

Książka, dzięki której pogłębisz wiedzę o swoich bliskich, rodzinie bądź samym sobie, jeśli zdiagnozowano u nich bądź u ciebie ADHD. Ale czy tylko? Tak naprawdę autorka przedstawia szereg problemów codziennego życia, które niekiedy stają się niemal niemożliwe do przejścia dla osoby docelow...

Rozwiń

Zwiń

"Jakbym cię kochał, Nocy,
bez tych gwiazd widoku"

Dziwności i oniryczne wynaturzenia senne wydrapujące swoje leża pod skórą, w oczekiwaniu. Niepokojące i obalające mit o pięknej-pięknej poezji, zamieniając ją w dziwnie-brzydko-piękną.
Niestety, zbyt wiele tutaj wierszy niezrozumiałych, wyprowadzających mnie z tego, w co wprowadziły mnie inne - wypełnione mrokiem, obecne "za progiem".

"Zobaczysz gałganiarza. - idzie zadumany
jak poeta, łbem trzęsie, zawadza o ściany."

Oceniam w wersji PL.

"Jakbym cię kochał, Nocy,
bez tych gwiazd widoku"

Dziwności i oniryczne wynaturzenia senne wydrapujące swoje leża pod skórą, w oczekiwaniu. Niepokojące i obalające mit o pięknej-pięknej poezji, zamieniając ją w dziwnie-brzydko-piękną.
Niestety, zbyt wiele tutaj wierszy niezroz...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo trudna lektura. To taki Schulz, ale z wyobraźnią na sterydach, natomiast z formą nieco wymizerowaną. Poza dwoma opowiadaniami zlistowanymi poniżej, towarzyszyło mi uczucie niesamowitości, natomiast co rusz traciłem wątek, zainteresowanie; zasypiałem, przysypiałem, przymykałem oczy, obracałem się, jednym słowem: lektura mnie nudziła. "Ulica Dziwna" to najlepsze opowiadanie ze zbioru. Atmosfera odkrycia "kolejnej warstwy" rzeczywistości, nuta obłędu, dziwności i fascynacji odkrytym światem - a równocześnie jeden, banalny dylemat przeciętnej osoby jako bezpowrotnie zamykający drzwi przed "nowym", a spotykający nas niemal codziennie, pt. "mam jednak jeszcze coś do zrobienia..." przedstawiony w trywialny, jakże pasujący tu sposób. Piękne.
No i "Gościniec Dusz", czyli LORE gry soulslike z okresu "tuż przed upadkiem wielkich królestw Drangleic, Lordran czy Lothric" - czyta się to jak baśń o bogach, mitologię - w tym gatunku Mirandola jest świetny i odnalazłby się dzisiaj z łatwością przy scenariuszach do gier From Software.
Ale to tylko dwa opowiadania. Dwa na szesnaście? Trochę mało. Poza tym - sypialnia.

Bardzo trudna lektura. To taki Schulz, ale z wyobraźnią na sterydach, natomiast z formą nieco wymizerowaną. Poza dwoma opowiadaniami zlistowanymi poniżej, towarzyszyło mi uczucie niesamowitości, natomiast co rusz traciłem wątek, zainteresowanie; zasypiałem, przysypiałem, przymykałem oczy, ...

Rozwiń

Zwiń

"Większość ludzi jest bardziej lub mniej niewolnikami dziedziczności, środowiska etc., i wykazuje bardzo mało wolności. Są oni zalewani opiniami, zwyczajami i myślami zewnętrznego świata, jak również emocjami, uczuciami, nastrojami itp. (...) Z oburzeniem zaprzeczają oni temu twierdzeniu, mówiąc: " Z pewnością mam swobodę działania, (...) robię dokładnie to, co chcę" (...)".

Kybalion przedstawia hermetyzm i siedem jego praw. Jednak czy na pewno? Hermetyści nie są przekonani co do słuszności założeń dzieła "Trzech Wtajemniczonych", nie jest on jednoznaczny z ich naukami, zatem czym w ogóle jest Kybalion?
Przypomina coś na kształt poradnika couchowego ad. XIX wiek. Intencjonalnie zamieściłem cytat, który można odnieść jeden do jednego do czasów obecnych i chociażby mindfulness - bo czyż nie jest to próba odparcia FOMO i wpływu social mediów na codzienne życie? Bombardowanie się zastrzykami dopaminy przeglądając tiktok/ig/fb i wszystkie inne źródła krótkich, nie mających żadnych treści poza rozrywkowych jest już uznane za prywatne uprawianie hazardu. Codziennie miliardy ludzi degeneruje swoje mózgi na własne życzenie, a Kybalion ukazuje pewny trend, który nie rozpoczął się ze startem internetu. Dążenie do natychmiastowego zaspokojenia ludzkich pragnień w jak najprostszy, niewymagający czasu sposób to proces trwający całe epoki. Czy dochodzimy do końca tej drogi? Całkiem możliwe, że gdyby twórcy ujrzeli naszą rzeczywistość, uznaliby to za koszmar senny. Jednak jak moglibyśmy porzucić wszystkie pozostałe wygody i ułatwienia, które zastaliśmy w XXI wieku?

Pytania, pytania, pytania... "Serowość" Kybaliona ukazuje się tam, gdzie próbuje indoktrynować. Nie wychodzi mu to zbyt dobrze, gdy mówią o różnicach społecznych: "Bogaci posiadają wiele, czego brakuje ubogim, ale ubodzy często posiadają rzeczy poza zasięgiem bogatych". Odnosząc to do XIX, mieli na myśli drapiące wszy, umieranie na banalne schorzenia czy analfabetyzm? :)

Dodatkowo Kybalion przedstawia podziały na "męskie" i "żeńskie" pierwiastki w każdym z nas, które dzisiejsze insta influencerstwo przetłumaczyło na man power i woman power, i utożsamia te określenia z płciami (totalna, wielowarstwowa bzdura). O ile podział na "Mnie" i "Ja" w formie, jaką podałem wcześniej był niefortunny, o ile spłycenie tego dzisiaj do ról kobieta/mężczyzna jest chichotem historii. Mieliśmy być nieco inteligentniejsi czyż nie? :)

Prędzej czy później, gdy zgłębia się literaturę okultystyczną i hermetyczną Kybalion wypłynie na powierzchnię zainteresowań i będzie ściągało naszą wędkę do wody, natomiast z żadnej innej przyczyny bym po pozycję nie sięgał z ww. powodów. To jest po prostu zastępowalne o wiele mniej agresywnymi filozofiami przedstawionymi, i reprezentowanymi w dzisiejszym świecie.

"Większość ludzi jest bardziej lub mniej niewolnikami dziedziczności, środowiska etc., i wykazuje bardzo mało wolności. Są oni zalewani opiniami, zwyczajami i myślami zewnętrznego świata, jak również emocjami, uczuciami, nastrojami itp. (...) Z oburzeniem zaprzeczają oni temu twierdze...

Rozwiń

Zwiń