Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fajnie się czyta. Wartka akcja, dawkowanie napięcia, bardzo logicznie rozpisane poczynania postaci. Do końca nie wiadomo, kto jest mordercą. Jedynie, co rzuca się w oczy, że wzorzec jest podobny jak w pierwszej części, bo zabija osoba z najbliższego otoczenia Davida Huntera. Ciekawa jestem, czy w kolejnej części autor przełamie ten schemat.

Fajnie się czyta. Wartka akcja, dawkowanie napięcia, bardzo logicznie rozpisane poczynania postaci. Do końca nie wiadomo, kto jest mordercą. Jedynie, co rzuca się w oczy, że wzorzec jest podobny jak w pierwszej części, bo zabija osoba z najbliższego otoczenia Davida Huntera. Ciekawa jestem, czy w kolejnej części autor przełamie ten schemat.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Fajny motyw i pomysł, ale postaci zupełnie bez charakteru, polotu, jakiś słabości, szarości. Zapamiętałam tylko starego wygę policjanta, bo jako jedyny był jakiś. A te filozoficzno-kosmologiczne rozkminy to chyba tylko mydlenie oczu, że o czymś się pisze, pisząc w kółko o tym samym. Moim zdaniem największą sztuką jest pisać prosto o rzeczach skomplikowanych, a nie na odwrót. Wiele trudniejszych pojęć nawet nie było w żaden sposób wyjaśnionych w tej książce. Motyw z wariatami chcącymi zgładzić ziemską cywilizację był spoko, ale już motyw z kosmitami lecącymi nas zgładzić? Totalna sztampa, znana z każdej hollywódzkiej papki. Jeśli bylibyśmy przez nich postrzegani jako insekty, jak opisywał to autor, to by oznaczało, że są dużo bardziej zaawansowaną cywilizacją od naszej i nie mają się czego obawiać. Wiele sprzeczności odczytałam z kart tej książki i przyznam, że trochę się zniechęciłam. Najciekawsze było chyba posłowie, bo autor bardzo ciekawie opisał wiarę w życie pozaziemskie. Największy plus, że akcja dzieje się w Chinach.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Fajny motyw i pomysł, ale postaci zupełnie bez charakteru, polotu, jakiś słabości, szarości. Zapamiętałam tylko starego wygę policjanta, bo jako jedyny był jakiś. A te filozoficzno-kosmologiczne rozkminy to chyba tylko mydlenie oczu, że o czymś się pisze, pisząc w kółko o tym samym. Moim zdaniem największą sztuką jest pisać prosto o...

W marnej jakości wizji przyszłości Bradbury zaszył trochę ponadczasowych prawd o człowieku: jego chciwości, zachłanności i poczuciu ewolucyjnej wyższości.

Schemat znany z historii, który z pewnością poleci z nami w najodleglejszą przyszłość z wszystkimi rakietami, które wypchniemy w kosmos.

Jednak po takiej książce spodziewałabym się dużo większego polotu, bardziej żywych i dynamicznych obrazów rodzących się w mojej głowie w czasie lektury.

Tymczasem autor używał ciągle nudnego, filozoficznego języka. W praktycznie każdej scenie mamy styczność z dołującym nastrojem i dekadencją.

Pewno jest to nastrój na tamtą mentalność i poczucie niepewności towarzyszące wyścigowi zbrojeń...

Mimo upływu lat, tak znana książka, uważam, że powinna trafiać w samo serce, być właśnie ponadczasowa. Tutaj jednak brak tej międzypokoleniowej chemii, jaką czuję z takimi autorami (wiem, inna tematyka, ale chodzi o samą zasadę), jak np. Dostojewski.

Jedyne, co warte przeczytania w tej książce (bo tego, jak wyglądają Marsjanie, nie będziesz sobie w stanie nawet wyobrazić) to ostatnie strony, gdzie Bradbury zawarł to co najważniejsze: 'Życie na Ziemi nigdy nie zmierzało do niczgo dobrego'... pochłonęła nas technologia, zgubiły wojny, unicestwiliśmy naszą planetę

W marnej jakości wizji przyszłości Bradbury zaszył trochę ponadczasowych prawd o człowieku: jego chciwości, zachłanności i poczuciu ewolucyjnej wyższości.

Schemat znany z historii, który z pewnością poleci z nami w najodleglejszą przyszłość z wszystkimi rakietami, które wypchniemy w kosmos.

Jednak po takiej książce spodziewałabym się dużo większego polotu, bardziej...