Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bezapelacyjnie bezbłędna książka pełna życiowych refleksji odnośnie rodzicielstwa, naiwności wynikającej z osamotnienia i wielkich marzeń upadających pod ciężarem rzeczywistości. To nie jest książka pisana dla fabuły, która stanowi tutaj jedynie kontekst sytuacyjny i zachętę do rozmyślań na temat tego czym tak właściwie jest raj oraz znaczenia ludzkiej woli w kontekście bezradności. Każdy z przedstawionych trzech wątków oferuje inną historię jednej z dwóch gałęzi znanych Bibnghamów. Podczas lektury zachodziłam w głowę, jaki jest wątek łączący pozornie odrębne wątki. XIX w. - Bogato urodzony Dawid ja doniczka stojąca w oknie, całkowicie pozbawiony obowiązków, jako, że piecza Dziadka pozwala mu tkwić w neurotycznym ukryciu. XX w. -Ojciec i Syn Dawidowie. Jeden tkwiący w marzeniach, biernej woli renowacji wyspy i rekonstytucji państwa Hawajów. Drugi rozpaczliwie obserwujący postępujące delirium ojca, by finalnie opuścić go na zawsze, byle tylko nie podzielić jego losu. XXI w. - Ostatni wątek rozgrywający się w mieście wiecznej pandemii, noszącego niepokojące znaki państwa totalitarnego stanowi ukrycie dla Kobry, biednej Charlie; autystycznej kobiety, która usiłuje wydostać się ze świata stworzonego przez jej Dziadka. Życiorysy Dawidów są spójne. Edward zawsze jest porywającym ich marzycielem, osobą owładniętą pokusą stworzenia czegoś wielkiego, pragnieniem wpływu na obojętny i zimny świat. Postać opiekuna zarówno zmiękcza ciernie rzeczywistości jak i przygniata protekcjonalnością i pobłażliwością, by uchronić Dawida przed katastrofą, której wnuk/syn zdaje się nie widzieć. Każdy z bohaterów okazuje się być rozpaczliwie bierny. Każdy z nich bezwolnie wypuszcza z rąk wkładane mu w nie bogactwa. Naiwna próba poprawy własnego stanu i nadania sobie autonomii kończy się porażką i silnym atakiem lęku. Dawid, to typ osoby sparaliżowanej lękiem i nauczonej, że na świecie nie ma nic o co on mógłby próbować zawalczyć. Dawno stracił przeświadczenie o tym, że jakiekolwiek działanie przyniesie pożądany skutek. W obliczu narastających trudności zmuszeni są zmierzyć się z własną nieporadnością i związanym z nią wstydem. Podzielona na części opowieść podejmuje problem autonomii i odpowiedzialności za własne życie, która albo jest odraczana albo nakazuje młodemu człowiekowi podejmować pochopne decyzje. Najbardziej przemawia do mnie trzecia część, gdy reżim totalitarny obraca się przeciwko swojemu kreatorowi. Składająca się z dwóch elementów opowieść jest odpowiedzią na dylemat filozoficzny. Dajmy na to, że w społeczności żyć może 1000 ludzi tak aby zadowolenie osiągało 100%. Z każdym procentem odjętym od tej ilości gwarantuje się życie następnym 100 osobom. Pytanie brzmi – jak długo warto będzie redukować subiektywne szczęście aby dać życie większej ilości ludzi? Kiedy zdecydujemy, że poziom zadowolenia spadł poniżej godnego poziomu jakości życia? na kanwie zdegradowanego świata obostrzeń pandemicznych, skutku ludzkiej chciwości i bezrefleksyjności wyraźnie odbija się konieczność wyższego dobra. Naukowiec musi dokonać wyboru czy kontrowersyjny krok jakim jest utworzenie obozów odosobnienia, powszechne zakazy są warte zachodu w społeczeństwie nieświadomym zagrożenia. Charles pracując dla dobra ludności w wyniku rewolucji jest przez nią skazany na śmierć w publicznej egzekucji. Wątek ten uczy pokory wobec własnych czynów i wyrozumiałości wobec samego siebie. Sama postać Charlesa budzi w czytelniku sprzeczne uczucia. Jego własna rodzina wyrzeka się go z powodu podejścia do budowy i podtrzymania obozów, których nie miał szans przeżyć nikt tam skierowany. Charles, w listach do swojego przyjaciela unaocznia poziom skorumpowania systemu zdrowia i nieskończonych przywilejów jakie dają pieniądze i status