Marek Dutkiewicz

Bardzo fajna książka, wspomnienia jednego z najciekawszych polskich tekściarzy. Trochę mi przeszkadzała toporna, gruba okładka kalecząca dłonie, ale trudno. Chętnie zadzwoniłbym do Dutkiewicza, powiedział mu, że trochę udało mi się poznać te niebywałe lata osiemdziesiąte. Pomyślałem też, że jestem szczęśliwym, spełnionym człowiekiem. Żona ode mnie odeszła, syn na studiach poza krajem, przyjaciółka od sprzątania przynosi książki z biblioteki, w barku gościnnie, pies leży przy kanapie, jest mi tak dobrze, jest mi tak lekko… Poprawka: Za dużo wycieczek, za dużo Bralczyka i własnych prób literackich, za mało o artystach tamtego okresu, a byli tacy wspaniali i niezależni. (Ocena zawyżona. 10.11.2022, godz. 22,46.)