Lucia Berlin

Książka "Witaj w domu" podzielona jest na dwie części. Pierwsza to wspomnienia Lucii Berlin. Drugą część stanowi wybór listów z lat 1944 – 1965, które pisarka kierowała do swoich przyjaciół – Helene i Edwarda Dornów. Rytm życia Lucii Berlin wyznaczały przeprowadzki. To był stały element towarzyszący pisarce już od dziecka. Można powiedzieć, że to swoista niezmienność w ciągłej zmienności. Część "Witaj w domu" poświęcona wspomnieniom Lucii Berlin to kronika domów, miast, hoteli, miejsc, w których autorka miała okazję przebywać. To co od razu rzuciło mi się w trakcie lektury to wyjątkowa sensoryka tych wspomnień. Ten tekst po prostu pachnie. Raz jest to woń kwitnących jabłoni i hiacyntów, która według Lucii Berlin była tak mocna, że aż hipnotyzowała. Innym razem autorka przywołuje "cierpki zapach sosny". Są też zdecydowanie mniej przyjemne aromaty siarki, papierosów, zepsutego jedzenia i płynu owadobójczego. Praktycznie każde miejsce opisane przez pisarkę można by zidentyfikować za pomocą zmysłu węchu. Ponadto domy i okolice opisane są bardzo barwnie i drobiazgowo. W tych wspomnieniach w wyraźny sposób uwidacznia się plastyczność stylu Lucii Berlin. Dzięki niemu byłam w stanie wyobrazić sobie miejsca, w których przyszło żyć pisarce i jej rodzinie. Podczas gdy wspomnienia często są wyidealizowane i Lucia tworzy w nich sielankowy świat, inaczej ma się sprawa z listami. Są one bardziej szczere, prawdziwe. Życia autorki dalekie było od bajki. Kłopoty finansowe, męczące zmiany miejsca zamieszkania, perturbacje zawodowe i przede wszystkim nałóg narkotykowy jednego z jej mężów – Buddy'ego Berlina. We wspomnieniach co prawda pojawiają się co jakiś czas fragmenty, zdania, z których przedziera się smutek i egzystencjalne obawy pisarki, ale to w listach jest bardziej szczera. To oczywiście całkowicie naturalne. Wspomnienia bowiem to pewnego rodzaju kreacja literacka. Jako, że w "Witaj w domu" udostępniona została korespondencja pisarki do Helene i Edwarda Dornów, pojawia się ciekawy wątek wymiany myśli między artystami. Edward Dorn był poetą i Lucia Berlin często radziła się swojego przyjaciela w sprawach literackich. Książka jest niewielkich rozmiarów i czyta się ją bardzo szybko. To co zwróciło moją szczególną uwagę to kunszt językowy Lucii Berlin oraz to, że pisarka we wspomnieniach pokazała zachwyt światem, przyrodą, otoczeniem, życiem tak po prostu, na przekór przeciwnościom losu, z którymi przyszło się jej mierzyć. Myślę, że dla osób, które gustują w biografiach, autobiografiach, wspomnieniach to ciekawa pozycja po którą warto sięgnąć. Polecam!