Uważam, że świat jest podzielony pomiędzy dwa rodzaje ludzi. Pierwszą grupę tworzą ludzie przekonani, że urodzili się, aby być szczęśliwymi....
Najnowsze artykuły
- ArtykułyWeź udział w akcji recenzenckiej i wygraj książkę Julii Biel „Times New Romans”LubimyCzytać2
- ArtykułySpotkaj Terry’ego Hayesa. Autor kultowego „Pielgrzyma” już w maju odwiedzi PolskęLubimyCzytać2
- Artykuły[QUIZ] Te fakty o pisarzach znają tylko literaccy eksperciKonrad Wrzesiński25
- ArtykułyWznowienie, na które warto było czekaćInegrette0
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Andriej Tarkowski
5
8,1/10
Ten autor nie ma jeszcze opisu. Jeżeli chcesz wysłać nam informacje o autorze - napisz na: admin@lubimyczytac.pl
8,1/10średnia ocena książek autora
164 przeczytało książki autora
397 chce przeczytać książki autora
6fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Tarkovsky: Films, Stills, Polaroids & Writings
Andriej Tarkowski, Hans-Joachim Schlegel
9,0 z 1 ocen
10 czytelników 0 opinii
2019
Kwartalnik Filmowy 9-10 1995
Andriej Tarkowski, Dariusz Czaja
7,0 z 1 ocen
2 czytelników 0 opinii
1995
Kompleks Tołstoja : myśli o życiu, sztuce i filmie
Andriej Tarkowski
7,5 z 30 ocen
111 czytelników 1 opinia
1989
Rublow: nowela filmowa
Andriej Tarkowski, Andrzej Konczałowski
8,0 z 5 ocen
19 czytelników 0 opinii
1976
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Może rzeczywisty sens naszej działalności zawiera się właśnie w niedorzecznym i bezsensownym akcie twórczym, w tworzeniu dzieł sztuki. Może ...
Może rzeczywisty sens naszej działalności zawiera się właśnie w niedorzecznym i bezsensownym akcie twórczym, w tworzeniu dzieł sztuki. Może fakt stworzenia człowieka na obraz i podobieństwo Boże znajduje swój wyraz w uczynieniu go zdolnym do twórczości.
7 osób to lubiMam silnie rozwiniętą pamięć emocjonalną. Bardziej pamiętam stany psychologiczne niż ludzi, spotkania, wydarzenia.
4 osoby to lubią
Najnowsze opinie o książkach autora
Kompleks Tołstoja : myśli o życiu, sztuce i filmie Andriej Tarkowski
7,5
("Moje spotkanie z pierwszym filmem Tarkowskiego było jak cud. Nagle znalazłem się przy drzwiach pokoju, do których, do tej pory nie miałem kluczy. Był to pokój do którego zawsze chciałem wejść, gdzie mogłem wreszcie oddychać, ale swobodnie. Tarkowski jest dla mnie największy, ponieważ wymyślił język, prawdziwy do charakteru filmu, bowiem traktuje życie jako refleksję, życie jako sen")
Z czystym sumieniem mogę podpisać się pod tymi słowami Ingmara Bergmana, gdyż miałem tak dokładnie z filmem "Nostalgia". Był to jedyny film, któremu dałem w skali filmwebu najwyższą ocenę ("10" - Arcydzieło),mimo iż nie potrafię tego w zupełności wyjaśnić. Poza pięknymi zdjęciami, w filmach Tarkowskiego spotykam niekiedy momenty, w których odczuwam transcendentalne ciepło, które mnie otula. Lektura to znakomity przewodnik kina. Moim zdaniem powinna być dostępna dla wszystkich. Mowa jest w niej o wyniesieniu jarczmarnej, komercyjnej dziedziny do miana sztuki, której idei bronią nieliczni reżyserzy tj. Bergman, Fellini, Antonioni, Kurosawa, Bunuel, Bresson, Mizoguchi. Tarkowski poznaje się jako surowy moralista. Główny nacisk kładzie na rozdźwięk pomiędzy światem materialnym, a wewnętrznym, duchowym. Mówi o istocie sztuki, która wyzwala poprzez autora ducha epoki, ducha narodu. Znajdziemy tutaj refleksje o spuściźnie rosyjskiej kultury, która stanowi podstawę do dalszego rozwoju. Są tu wyjaśnienia jego filmów, i takie ogólne, żelazne poglądy na temat, jak kino powinno wyglądać, czym jest i dlaczego widz, powinien nauczyć się oddzielać ziarno od plewu. Dla mnie to była wspaniała lekcja, rozumny wykład, który stanowić będzie dla mnie pewne wademekum. Gorąco polecam.
Czas utrwalony Andriej Tarkowski
7,9
Książka zmotywowała mnie do obejrzenia kilku obrazów, wszystkim dobrze już znanego reżysera. Niekiedy raził mnie jej nadmierny, bezkompromisowy idealizm, który lepiej wyraża się w postaci obrazów na ekranie, niż w formie teoretycznych dywagacji. Fantazje autora rekompensuje dążenie do uchwycenia bezpośredniego doświadczenia oraz zbijanie wszelkich pytań o symbolikę w jego filmach:
„Bardzo trudno było mi wyjaśnić osobom, które obejrzały Zwierciadło, że w filmie, oprócz pragnienia wyrażenia prawdy, nie ma innego ukrytego, zaszyfrowanego sensu”.
Tarkowski stara się scharakteryzować estetykę sztuki filmowej nadając jej ontologicznego kształtu. Pojęciem wiodącym w jego teorii jest czas filmowy wyznaczony przez rytm poszczególnych ujęć zamkniętych w ściśle określonej przestrzeni (montaż pełni drugorzędne znaczenie). W ten sposób kino zbliża się do życia, jest „realnością emocjonalną”. Nie jestem teoretykiem filmowym, ale świadomość artysty jest w tym wypadku zdumiewająca. Cześć omawiająca strukturę obrazu filmowego to najmocniejsza strona książki.
W zakończeniu autor pozwala sobie na ocenę kondycji duchowej ludzki, która, jak pewnie nikogo nie zaskoczy, znajduję się obecnie w kryzysie. Zagrożeniem dla jednostki jest wszechobecny materializm. Mamy tu do czynienia z chrystusową rolą artysty, który wskazuję zagubionym jednostkom właściwy kierunek rozwoju. Wydaję mi się, że to nieco przestarzała idea zabarwiona megalomanią autora. Tarkowski zapomina, że pełny rozrost duchowy możliwy jest w optymalnych warunkach materialnych.
Podsumowując – rosyjski reżyser to o wiele lepszy autor przenikliwych obrazów filmowych, niż teoretyk. Niektóre, toporne fragmenty zostają jednak usprawiedliwiona imponującą świadomością artystyczną Andrieja Tarkowskiego.