Aktor i dziennikarz. Od 2002 roku występuje w Teatrze Żydowskim w Warszawie. Zagrał kilkadziesiąt niewielkich ról w polskich filmach i serialach, z czego największą popularność przyniosła mu postać ekologa Tomasza „Małego” Tusiewicza w Klanie. Kieruje fundacją Drugi Plan, która za cel stawia sobie ocalenie od zapomnienia mistrzów epizodu polskiego kina i telewizji.
Równie ciekawa jak pierwsza część, jednak w całym tym pomyśle najbardziej uwierało mnie to, że autor ograniczył się głównie do trzech filmów Barei, o pozostałych niewiele wspominając. Mam wrażenie, że jednak trochę na siłę było wyszukiwanie tych kultowych cytatów, zwłaszcza, że niektóre przytoczone były dla mnie totalnie nieznane albo niewiele osób zwróciło na nie uwagę (to nie tylko moje zdanie). Podsumowując, większość aktorek, o których mowa w drugiej części, była bardziej związana z teatrem, a drugo- i trzecioplanowe role filmowe były incydentami w ich karierze.
Szkoda, że tak mało smaczków i anegdot z planów zostało zawartych w tej i poprzedniej części. To jest główny minus obu publikacji.
Przyznaję, że chyba czegoś innego spodziewałam się po tej książce. Może więcej Barei w Barei? Kulisów powstawania słynnych scen? Jednak jestem pod wrażeniem samego pomysłu ocalenia przed zapomnieniem aktorów, których teksty starsze pokolenie zna na pamięć. Widać ogromną pracę, jaką autor włożył, by dogrzebać się do czasami szczątkowych i skąpych informacji. Poprzez opisane biografie świetnie ukazano, jakimi w czasach powojennych dysponowaliśmy wspaniałymi aktorami. Jestem pod wrażeniem, ile wtedy działo się w kulturze. Szkoda tylko, że tyle świetnych aktorów odeszło przedwcześnie przez problem alkoholowy.
Z całą pewnością sięgnę po drugą część.