Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To, co zapamiętane / to, co zapomniane nie jest pierwszą antologią od Wydawnictwa Kirin, jaką miałam okazję i przyjemność przeczytać, ale... jest zdecydowanie wyjątkowa. Właściwie mogę rzec, że jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym, zbiorem opowiadań, jaki kiedykolwiek czytałam. Byłam, ba!, jestem pod ogromnym wrażeniem tych opowiadań. Mam poczucie, że każde z nich odcisnęło swój ślad w moim sercu i z pewnością wrócę do nich jeszcze nieraz, by na nowo doświadczyć wszystkich emocji, które towarzyszyły podczas pierwszej lektury. Mam też nadzieję, że to nie będzie ostatnie spotkanie z twórczością Kyōko Nakajima. A dlaczego ta antologia jest według mnie taka wyjątkowa? Zacznijmy może od tego, że nie antologia jako taka, a piórko Kyōko Nakajima. Autorka ma bowiem niesamowity styl, który przemawia do czytelnika od pierwszej strony. Jej historie są na pozór spokojne i wyważone, a jednak to tylko pozory. Tak naprawdę wywołują one w czytelniku całą paletę emocji i uczuć. Sprawiają, że czuje się potrzebę zatrzymania, przeanalizowania tego, co jest w życiu dla nas najważniejsze i spojrzenia na swoje życie z innej perspektywy i być może podjęcia się zmiany niektórych przyzwyczajeń, czy zachowań. Kyōko Nakajima porusza w swoich opowiadań wiele trudnych tematów jak chociażby żałoba, czy demencja. Ale tak naprawdę wszystko kręci się wokół pamięci, wspomnień, które tak ulotne, mają dla nas ogromne znaczenie. I choć mogłoby się wydawać, że wspomnienia i ich ulotność dotyczą tylko ludzi, okazuje się za sprawą opowiadań Kyōko Nakajima, że nie są one tylko naszą domeną. Wspomnienia bowiem dotyczą też rzeczy, zwierząt i duchów. W tej antologii jest ogromna różnorodność, ogromny ładunek emocjonalny, trudne wspomnienia, ale to, co łączy wszystkie te opowiadania, to fakt, iż pomimo poruszania trudnych sprawa, wydawać by się mogło ciężkich i przysparzających więcej smutków niż radości Kyōko Nakajima opowiada te historie w taki sposób, że dodają nadziei, sprawiają, że na sercu i duszy robi się cieplej. Te opowiadania są jak koc, którym nas otula, pokazując ogrom empatii i życzliwości. W tych opowiadaniach zderzycie się z kulturą Japonii, tak odmienną od tej znanej nam, europejczykom. Wkroczycie w świat, w którym technologia i rozwój stykają się z wiarą w duchy i magiczne stworzenia oraz to, że wszystko ma duszę. A mimo to poczujecie, że stworzone przez Kyōko Nakajima historie równie dobrze mogłyby wydarzyć się w Europie, czy gdziekolwiek indziej. Przekaz, jaki z nich płynie, jest bowiem uniwersalny. I zrozumie go każdy, kto zechce je poznać i poczuć to, co w sobie skrywają. To, co zapamiętane / to, co zapomniane to dziesięć opowiadań. Dziesięć różnych historii, które zapadają w pamięć. To antologia, którą przynajmniej raz w życiu powinno się przeczytać. A po tym pierwszym razie, będzie się do niej wracać kolejne, bo mają w sobie to coś, co sprawia, że za odkrywa się je za każdym razem na nowo. Gorąco polecam.