Danuta Psuty

🌸 🌼 Jestem ateistą — to między innymi oznacza dla mnie fakt, że książki z motywem religijnym przeważnie nie znajdują u mnie uznania. Mój racjonalny umysł nie potrafi zaakceptować pojęcia wiary (mimo faktu, że osoby wierzące jak najgłębiej szanuję) zwyczajnie wydaje mi się to zbyt oderwanym od rzeczywistości pomysłem. Dlatego przeważnie, jeżeli trafiam na historie, które są budowane na kanwie wiary omijam je szerokim łukiem. 🌸 🌼 Muszę przyznać, że w przypadku Ludzi bez dusz w pierwszej kolejności uwiodła mnie okładka. Zadziałał syndrom okładkowej sroki, która dopiero potem przeczytała opis i wiecie co? Stwierdziłam ze zaryzykuję i... TOTALNIE BYŁO WARTO. Dawno nie przeczytałam tak nowatorskiego fantasy ze świetnym pomysłem na samego siebie. Danusia rozbiła tą książką wszelakie literackie banki w moim pojmowaniu. 🌸 🌼 Elena to uzdrowicielka — jej życie toczy się pomiędzy kościołem a świątynią gdzie stara się leczyć ludzi z wszelakich chorób. Kiedy pewnego dnia jedna z wiernych wzywa dziewczynę na posługę, aby ta pomogła uleczyć jednego z chorych okazuje się że dziewczyna spotyka człowieka bez duszy. Ludzie bez duszy to margines społeczeństwa — wyklęci przez kościół zostawieni są sami sobie toczeni przez tajemniczą w swojej strukturze przypadłość. Nic więc dziwnego, że Elena po raz pierwszy obcując z chorym nie jest zadowolona z tego faktu. Wręcz przeciwnie dziewczyna czuje dyskomfort i najchętniej porzuciłaby sprawę. Na szczęście (co najbardziej pokochałam w Elenie) intuicja i wiedza uzdrowicielki pozwala postawić jej teorię, że chorego najprawdopodobniej toczy carska zaraza. Choroba, która miała przecież zniknąć wraz z pojawieniem się na świecie wybranki. Dlaczego więc ludzie nadal chorują? Nasza bohaterka bierze się z tą tajemnicą za bary i szuka rozwiązania w absolutnie mistrzowski sposób. 🌸 🌼 Jakie to było odświeżające i pomysłowe! Przez całą książkę widać, że autorka doskonale wie co robi. Jej bogate pełne epitetów słownictwo sprawia, że przez tę historię absolutnie się płynie nie patrząc na upływające strony. Akcenty akcyjne są rozłożone w niezwykle naturalny sposób. Ani przez chwilę nie miałam wrażenia, że cokolwiek jest tu wymuszone. Przez cały czas czułam zaintrygowanie, aby dowiedzieć się jak to się wszystko zakończy i.. wow. Naprawdę pomysł na koniec bardzo mi się spodobał — zresztą jak i cała historia. ABSOLUTNA PEREŁKA WARTA LEKTURY. Lubicie motywy detektywistyczne? Pora byście poznali Elenę — uzdrowicielkę której spryt i zdolności dedukcyjne wbiją was w fotel.