Karolina Dzimira-Zarzycka

Po przeczytaniu tej książki, mimo tego, iż była to ciekawa pozycja, mam same negatywne uczucia. Po pierwsze, podzielam inne opinie wskazujące na brak Dulębianki w książce o Dulębiance. Przez pierwsze sto ston "Samotnica" traktuje o... Annie Bilińskiej! Następne dwiescie stron to opowieść o Marii Konopnickiej, a reszta to zarys sytuacji kobiet w Galicji i źródła. Po drugie, chaotyczne materiały pozostałe po malarce w widoczny sposób utrudniły pracę Karolinie Dzimira-Zarzyckiej. W "Samotnicy" nie zabrakło bowiem zdań z wtrąconym "chyba", co w jasny sposób udowadnia, że autorka kompletnie nie była przekonana co do przytaczanych faktów. Po trzecie, oszustwem wobec czytelnika jest wypychanie zdań konkretnymi źródłami i dublowanie ich na końcu książki. Przykładem jest zdanie z ostatniej części, zaczynające się w taki oto sposób: "Polskie Towarzystwo Opieki nad Grobami Bohaterów skrzętnie odnotowało ...", z czego nazwa własna i "skrzętnie" zajmują cały wiersz. Książka ma ponad 500 stron, a spokojnie mogłaby mieć jakieś 300. Mimo wszystko, opowieść sama w sobie jest ciekawa i nauczyła mnie rozumienia tzw. związków bostońskich. Niemało dowiedziałam się też dzięki niej o Konopnickiej. Poza tym, ciekawe było dla mnie spojrzenie na edukację kobiet na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Warte docenienia są naturalnie także liczne ilustracje zamieszczone w książce. Szkoda tylko, że tak ciężko i długo się czytało. I że mało trochę tej Dulębianki...