Urodził się jako syn armatora, Karla Georga Kempowskiego i Margareth Kempowski, pochodzącej z rodziny kupieckiej.
W 1944 młody Kempowski został powołany do karnej jednostki Hitlerjugend, a następnie przeniesiony do służby kurierskiej w Luftwaffe. Po zakończeniu działań wojennych wyjechał do Niemiec zachodnich. Aresztowany w 1948 przez NKWD pod zarzutem szpiegostwa, po przyjeździe do rodzinnego Rostocku, został skazany na 25 lat obozu pracy. Przez osiem lat był więźniem niezwykle ciężkiego zakładu karnego w Budziszynie. Zwolniony przedterminowo w 1956, wyjechał na zachód, gdzie swoje przeżycia opisał w książce Na bloku. Raport z więzienia. W Getyndze zdał egzamin maturalny i rozpoczął pracę nauczyciela w Nartum (miejscowość między Hamburgiem a Bremą). W 1975 sfilmowano jego autobiograficzną powieść, pt. Tadellöser und Wolf, opisującą dojrzewanie autora w dobie rządów NSDAP i okresu II wojny światowej.
IIWŚ, Prusy Wschodnie w przededniu sowieckiej ofensywy w styczniu 1945 roku. Spora część książki przedstawia moment zawieszenia pomiędzy końcem starego porządku a nadchodzącą nawałą, która zetrze go na proch. Jako że ten stary porządek to III Rzesza, trudno powiedzieć, żeby jego zniszczenie wzbudzało w czytelniku żal. Autor absolutnie go nie idealizuje. Prezentuje galerię bohaterów nieświadomych uwikłania w Wielką Historię. Tkwiących w swej ignorancji, naiwności i banalności zła. Czytelnik ma tę przewagę nad nimi, że wie, czym to się skończy. Czy daje mu to satysfakcję? Absolutnie nie. Raczej wzbudza niepokój.
Urzekła mnie ta książka! Tak eklektycznie napisana, niby fraszka, igraszka, a ciężar gatunkowy wyjątkowo, dobitnie zostawiający piętno.. Wiem - z niezdawkowego posłowia tłumaczki, - że to niestety jedyna powieść Waltera Kempowskiego przetłumaczona na nasz język. Ogromna szkoda, bo chętnie poczytałabym tego autora jeszcze. Jego specyficzny sposób pisania - wplatane w narrację fragmenty pieśni - patriotycznych, religijnych, marszowych - popularnych szlagierów, wierszy, rymowanek i przemówień propagandowych, a także naśladowanie języka mówionego, nadawanie mu literackiej formy; stosowanie nietypowej składni i interpunkcji, szczególny zapis dialogów, przerywających niekiedy wypowiedzi bohaterów, zacierające granice między tym co wypowiedziane, a tym co pomyślane - nadaje tej powieści finezji i polotu. Pisarz chętnie posługuje się elipsą, w nietypowych miejscach umieszcza znaki interpunkcyjne np. znaki zapytania znajdujące się bardzo często tam, gdzie wydaje się, że mamy do czynienia ze zdaniem oznajmującym, i gdzie spodziewalibyśmy się kropki. Nieraz umieszczenie na końcu wypowiedzi pytajnika zupełne odwraca sens wypowiedzi np. we fragmentach propagandowych przemówień - zmusza czytelnika do innego spojrzenia na intencję wypowiedzi. Te znaki zapytania to najważniejsze znaki w zdaniu. Postawa krańcowo przeciwna nazistowskiej, upartej pewności siebie.
Walter Kempowski (uparcie powtarzam jego nazwisko) niezwykle obrazowo opisuje zagładę niemieckiego świata w Prusach Wschodnich, jego moralną, kulturalną i materialną klęskę. Czyni to bez patosu i sentymentalizmu, nieraz z sarkastycznym poczuciem humoru, wciąż pytając o winę, odpowiedzialność, stopień uwikłania przedstawicieli elit - mieszczan, posiadaczy ziemskich, urzędników, nauczycieli, duchownych - w narodowy socjalizm. Nie jest to jednak szeroka panorama w stylu dziewiętnastowiecznej powieści, to raczej zbiór wycinków i migawek łączących rodzinną indywidualną historię z doświadczeniem zbiorowym.