Maria Lichoń

Gdybym musiała do końca życia czytać wyłącznie jedną książkę - zdecydowanie to byłaby ta. To jest to 💙 Już trzeci raz miałam nadzieję, że dzieciaki z Lambertville w końcu nie będą za młodzi na wszystkie końce świata, które ich spotkały. I trzeci raz ich historie mnie zgniotły, przygniotły i rozgniotły. Simon Atwood - moja ukochana postać. On jest zdecydowanie sercem tej książki, choć to jemu przypada najbardziej tragiczna rola. Chcąc pomóc Chase'owi w odnalezieniu siebie, Simon gubił swoje kawałki z nadzieją, że wkrótce po nie wróci. Jednak gdy miał się już po nie schylać - musiał (chociaż słowo chciał jest dużo bardziej trafne) biec na ratunek Chase'owi, zapomonając o sobie. Atwood to człowiek, który chciałby podarować swoim bliskim wszystkie gwiazdy z nieba, choćby miało go to kosztować wiele. Kocham przyjaźń tych chłopaków. Zawsze razem. Nawet gdy jednego nie było przy drugim fizycznie, zawsze był obecny w jego sercu i w myślach. Chase Braford był wszystkim co ciemne, gorzkie, ostre i silne. Był burzową chmurą, tornadem, niszczącą falą tsunami, mroźną Syberią, nocą, wojną, trudną zagadką, połową samego siebie. Chloe Fields była wszystkim co jasne, słodkie, łagodne i delikatne. Była pierwszym promieniem słońca po burzy, słabym wiaterkiem, nieśmiałą falą uderzającą o brzeg, kwitnącą łąką, dniem, pokojem, rozwiązaniem zagadki, całością siebie. Ivy Cooper była rozumiem w tej książce. Wydaje mi się, że jako jedyna była w największym stopniu pogodzona ze światem, choć i jej nie oszczędzał. Josh Grinson - był niewiadomą. Alison Selliman - tej dziewuchy nadal nie lubię i ciężko mi jej współczuć, a co dopiero usprawiedliwić pewne zachowania. Może za czwartym, piątym, dziesiątym razem po tygodniu, miesiącu, latach w końcu się do niej przekonam. Bo na pewno będę wracała do tej książki jeszcze wiele razy. Myślę, że zakończono historię tych dzieciaków w najlepszy sposób - po prostu zostawiając ich w rękach życia. Bo mimo wszystkich katastrof i końców świata, dalej jest życie.