Dagny, życie i śmierć

Książka, którą chciałam przeczytać, kiedy jeszcze studiowałam polonistykę. Myślę, że gdybym wtedy po nią sięgnęła, moje rozczarowanie mogłoby być większe. A teraz jest mi... nijako.
Autor dokonał czegoś niebywałego. Wziął jeden z najciekawszych okresów w literaturze, kulturze i sztuce (nasza Młoda Polska, a świat - dużo by wymieniać),za główną bohaterkę wybrał nietuzinkową Dagny Juel Przybyszewską, postaciami drugoplanowymi byli m. in. Munch, Przybyszewski, Strindberg, Boy-Żeleński, Kasprowicz, cała polska i zagraniczna bohema, a jak wyszła całość? Naprawdę nijako. Miałam wrażenie, niestety, że to była jakaś rozprawka, a nie powieść. Bardzo też bolało mnie to, że, mimo podtytułu "Życie i śmierć", o życiu Dagny niewiele się dowiadujemy. O ile byłoby ciekawiej, gdyby autor pokusił się o opisanie początków Dagny, co się z nią działo, jej dzieciństwo, lata nastoletnie, co sprawiło, że stała się tym, kim się stała... Wiecie, przecież to ktoś o ciekawym życiorysie, a tu mamy głównie westchnienia, jaki to jej Stach jest wspaniały. I też jaka Dagny jest wspaniała, a ja nie wiem, dlaczego, po co i jak. Ile bym dała, aby mieć historię od początku do końca, a nie od poznania Przybyszewskiego. Poza tym, co też mnie zasmuciło, bohaterowie byli płascy. I momentami denerwujący. Zorientowałam się w momencie, kiedy autor pisze o lekkim podejściu Dagny do romansów męża, żeby potem, bez wnikliwego opisu, co i jak, przejść do jej odejścia. Ni stąd, ni zowąd, po prostu. Może być tak, że Dagny była taka kapryśna, ale, nie oszukujemy się, decyzji o odejściu nie podejmuje się w jednej chwili. Brakowało mi emocji, wejścia w głowę bohaterom, stąd moje porównanie do rozprawki.
Nie chcę jednak pisać o samych wadach książki. Samo to, że był zamysł, epoka, która mnie prywatnie fascynuje, i ta wieloletnia chęć przeczytania "Dagny. Życie i śmierć" sprawia, że nie mogę dać bardzo niskiej oceny. Być może książka zachęci mnie do dalszych poszukiwań literackich. I to jej największa zaleta.
Jeśli ktoś chce pisać o nietuzinkowych bohaterach, niech mierzy siłę na zamiary. Bo może skończyć jak J. D. Landis, i wypaść nijako.
Książkę dołączam do Wielkobukowego Binga 2024 pod hasłem "Powieść historyczna".

Książka, którą chciałam przeczytać, kiedy jeszcze studiowałam polonistykę. Myślę, że gdybym wtedy po nią sięgnęła, moje rozczarowanie mogłoby być większe. A teraz jest mi... nijako.
Autor dokonał czegoś niebywałego. Wziął jeden z najciekawszych okresów w literaturze, kulturze i sztuce (nasza Młoda Polska, a świat - dużo by wymieniać),za główną bohaterkę wybrał nietuzinkową...

Niesamowity klimat ma ta książka, niesamowity. Dagny, you deserved better than him.

Niesamowity klimat ma ta książka, niesamowity. Dagny, you deserved better than him.

Nie da się tego czytać bez odrazy.... No, a ci wszyscy kiedyś żyjący ludzie nie mogą się bronić przed taką "licencja poetica".
Szczerze odradzam.

Nie da się tego czytać bez odrazy.... No, a ci wszyscy kiedyś żyjący ludzie nie mogą się bronić przed taką "licencja poetica".
Szczerze odradzam.

Nie wiem, jakim cudem ktoś to wydał (i to w Stanach, gdzie raczej mało kto zna Dagny Juel i Stacha Przybyszewskiego). Kiepski język (pełen powtórzeń, błędów stylistycznych i zdań zdecydowanie zbyt wielokrotnie złożonych),beznadziejne dialogi, spłycenie całej historii i postaci Dagny, wreszcie uczynienie ze wszystkich bohaterów maniaków seksualnych... Ja wysiadłem przed połową. Polecam trzymać się z daleka, a przy następnych ogniskach próżności - cisnąć prosto w ogień.

Nie wiem, jakim cudem ktoś to wydał (i to w Stanach, gdzie raczej mało kto zna Dagny Juel i Stacha Przybyszewskiego). Kiepski język (pełen powtórzeń, błędów stylistycznych i zdań zdecydowanie zbyt wielokrotnie złożonych),beznadziejne dialogi, spłycenie całej historii i postaci Dagny, wreszcie uczynienie ze wszystkich bohaterów maniaków seksualnych... Ja wysiadłem przed...

Jestem zafascynowana postacią Dagny i sięgnęłam po ten tekst z ogromna ciekawością, ale szybko sie rozczarowalam. Pomysł jest swietny, widac ogromna drobiazgowa znajomość tematu i postaci berlińskiej bohemy, ale... ta powieść jest o seksie.
Wszystko kręci sie wokol seksu, bohaterowie tylko o tym rozmawiaja kto kogo juz miał i kto na podłodze a kto na sofie. Nie da sie tego czytac.

Jestem zafascynowana postacią Dagny i sięgnęłam po ten tekst z ogromna ciekawością, ale szybko sie rozczarowalam. Pomysł jest swietny, widac ogromna drobiazgowa znajomość tematu i postaci berlińskiej bohemy, ale... ta powieść jest o seksie.
Wszystko kręci sie wokol seksu, bohaterowie tylko o tym rozmawiaja kto kogo juz miał i kto na podłodze a kto na sofie. Nie da sie tego...

Zawsze fascynowała mnie młodopolska bohema - niezwykły klimat, wyraziste postaci, niewiarygodne skandale. Książka Landisa początkowo drażniła mnie niebywale stylem narracji - oczekiwałam relacji, a tu chwilami niemal proza poetycka. Wiele zdań wydało mi się wydumanych, wieloznacznych (a może pozbawionych znaczenia). Jednak im dalej, tym bardziej wydało mi się to naturalne - opisywane postacie i wydarzenia nijak nie mają się do "prozy"- jak można "relacjonować" tak skomplikowane, niejednoznaczne uczucia? Zresztą zawsze pisanie o czyichś emocjach będzie tylko interpretacją, na którą nakładają się doświadczenia i emocje piszącego. Jak pojąć kobietę, która jest marzeniem tylu wielkich artystów, a jednocześnie daje zgodę na podwójne życie swojego męża niemal od początku ich wspólnego życia... Wracając do stylu narracji - on się w trakcie powieści zmienia: czasy berlińskie to język pełen dwuznaczności i sprośności, zdania są długie i mają skomplikowany szyk, naśladujący poetykę tamtego okresu. W czasie podróży - spokojny, szczegółowy opis, niemal jak z reklamy biura turystycznego... A "Postscriptum" - metodyczna relacja z przebiegu zbrodni: krótkie zdania, jakby hamujące emocje, co w efekcie podnosi nastrój grozy. Swoją drogą, ciekawe jak Dagny skomentowałaby postępek Emeryka? O tym, co przeżył mały Zenon, zdany przez długi czas na obcych ludzi, lepiej nie myśleć. Będę próbowała jeszcze w innych źródłach doczytać, co z dziećmi Marty - Landis "interesował się" nimi, póki żyła ich matka, a jaki był późniejszy do nich stosunek Przybyszewskich?
I jeszcze jedno: tę książkę koniecznie trzeba czytać z reprodukcjami dzieł Muncha pod ręką.

Zawsze fascynowała mnie młodopolska bohema - niezwykły klimat, wyraziste postaci, niewiarygodne skandale. Książka Landisa początkowo drażniła mnie niebywale stylem narracji - oczekiwałam relacji, a tu chwilami niemal proza poetycka. Wiele zdań wydało mi się wydumanych, wieloznacznych (a może pozbawionych znaczenia). Jednak im dalej, tym bardziej wydało mi się to naturalne -...

Miałam rzucić w kąt po pierwszych kilkudziesięciu stronach, lecz przemogłam niechęć do kreowanej postaci i prześledziłam zawirowania jej życia. Dagny. Celebrytka schyłku XIX wieku.
Pogubiona i nieszczęśliwa, wyzwolona i skrępowana swą tolerancją. W tle Przybyszewski jak guru, momentami wręcz zabawny w swym narcyzmie.

Ciekawym zabiegiem jest sam pomysł fabularny i kreacja gadatliwego narratora.

Po lekturze zostanie mi przekonanie, że to nuda codzienności okazuje się kalejdoskopem, a "iwenty celebsów" okruchami szkła z rozbitego andersenowskiego lustra.

Miałam rzucić w kąt po pierwszych kilkudziesięciu stronach, lecz przemogłam niechęć do kreowanej postaci i prześledziłam zawirowania jej życia. Dagny. Celebrytka schyłku XIX wieku.
Pogubiona i nieszczęśliwa, wyzwolona i skrępowana swą tolerancją. W tle Przybyszewski jak guru, momentami wręcz zabawny w swym narcyzmie.

Ciekawym zabiegiem jest sam pomysł fabularny i kreacja...

Coś na pograniczu pretensjonalnego bełkotu i pseudointelektualnej bredni. Ciężki kawałek wydumanego pustosłowia.
O Dagny Juel Przybyszewskiej czytać gdzie indziej.

Coś na pograniczu pretensjonalnego bełkotu i pseudointelektualnej bredni. Ciężki kawałek wydumanego pustosłowia.
O Dagny Juel Przybyszewskiej czytać gdzie indziej.

Ta książka w całości poświęcona jest życiu i twórczości Dagny Juel Przybyszewskiej. Ta Norweżka rozpalała serca i wyobraźnie praktycznie wszystkich mężczyzn, z którymi się stykała. Najwięcej szumu wywoływała pośród berlińskiej oraz krakowskiej bohemy. Krążyło wiele plotek na jej temat (sporo niepochlebnych),jednak w ogóle jej to nie przeszkadzało – wręcz przeciwnie…

Była to kobieta niezwykle wyzwolona, wyprzedzała ducha swych czasów. Jej życie upłynęło przede wszystkim na zaspokajaniu potrzeb duchowych oraz cielesnych. Miała wielu partnerów, lecz tylko jednego kochała. Tym szczęściarzem był Stanisław Przybyszewski, polski pisarz, dramaturg, poeta. Dla niego gotowa była na wszystko. Zrezygnowała nawet z dostatniego życia. To bowiem przy nim zmuszona była na sprzedaż większości swych pięknych sukien oraz innych wartościowych rzeczy. Nie dbała jednak o to. Dla niej najważniejszy był on, jego obecność i uwielbienie.

Nazywał ją swoją Duchą, była dla niego natchnieniem, jednakże nie był on mężczyzną stworzonym do życia w związku monogamicznym. I ona doskonale o tym wiedziała, choć z biegiem lat coraz bardziej ją to raniło. Próbowała to z siebie wypierać, jednakże przestała sobie radzić z faktem bycia jedną z wielu… Lata płynęły, była coraz starsza, nie zmieniało to jednak sposobu, w jaki widzieli ją inni mężczyźni. Była dla nich muzą i nie ukrywali tego. Rywalizowali o jej względy i przychylność, a ona będąc rozgoryczoną coraz rzadszą obecnością męża, z chęcią spędzała czas w towarzystwie młodych i zdolnych artystów.

Ta książka stanowi bogatą ilustrację losów Dagny, z punktu widzenia Władysława Emeryka. Ten młodzieniec był szaleńczo zakochany w tej kobiecie, jednocześnie będąc wiernym jej mężowi, którego cenił do końca. To właśnie z relacji Emeryka poznajemy tę niezwykłą kobietę, jej życie i twórczość.

Powieść jest interesująca i intrygująca. Sporo tu erotyki, emocji oraz różnego rodzaju rozterek. Nasi bohaterowie są autorami wielu skandali. Wzbudzają wiele skrajnych uczuć. Na pewno postaci te cechuje tragizm, który stopniowo ich dopada i pożera od wewnątrz. Życie bowiem niej jest przez cały czas kolorowe. Szara rzeczywistość w końcu każdego dopada, nawet najbardziej wyzwolonych i niezależnych ludzi.

Ta książka w całości poświęcona jest życiu i twórczości Dagny Juel Przybyszewskiej. Ta Norweżka rozpalała serca i wyobraźnie praktycznie wszystkich mężczyzn, z którymi się stykała. Najwięcej szumu wywoływała pośród berlińskiej oraz krakowskiej bohemy. Krążyło wiele plotek na jej temat (sporo niepochlebnych),jednak w ogóle jej to nie przeszkadzało – wręcz przeciwnie…

Była...

Doskonale napisana biografia. Świetnie oddana atmosfera modernizmu i postać Przybyszewskiego, którego stawiano na świeczniku pod względem moralnym powinien być skazany na zapomnienie. Dagny to jedna z jego licznych "miłości", chociaż przecież nie potrafił kochać...

Doskonale napisana biografia. Świetnie oddana atmosfera modernizmu i postać Przybyszewskiego, którego stawiano na świeczniku pod względem moralnym powinien być skazany na zapomnienie. Dagny to jedna z jego licznych "miłości", chociaż przecież nie potrafił kochać...