Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja o "Lalce" Prusa mogę sporo mówić i pisać. Postaram się zrobić to jak najbardziej konkretnie, i bez zbędnych dygresji.
Nigdy nie lubiłam tego rodzaju określenia, ale, na serio, "Lalka", to najważniejsza książka mojego życia. I to nie tylko dlatego, że była piątka ze znajomości lektury na języku polskim. Oraz to, że pisałam o tej powieści pracę magisterską. Myślę, że podobnie jak Wokulski przy Izabeli, tak ja, od drugiej klasy liceum, jestem pod ogromnym wpływem "Lalki". Czytana wielokrotnie, zawsze na innym etapie życia. Zawsze z zainteresowaniem. Może jestem jedną z nielicznych osób, które na etapie szkoły dostrzegli, że miało do czynienia z arcydziełem literackim. Bo, moim zdaniem, nikt z polskich autorów nie napisał lepszej powieści niż "Lalka".
Teraz, kiedy któryś raz czytam tę książkę, jeszcze inaczej patrzę na całość, i zawsze coś nowego w tym odnajduję. Co najważniejsze, cały czas cieszę się, że to bardzo aktualna książka. To, co Prus zrobił ze swoimi postaciami, jaką głębię psychologiczną im nadał... Do dziś jestem pod wrażeniem jego geniuszu. Wokulski, który uważa, że musi, ale to musi się wykazać wielkimi czynami, aby zasłużyć na czyjąkolwiek miłość. Rzecki, który żyje w swoim świecie, z zewnątrz nijaka poczciwina, wyśmiewany, ale tak naprawdę pełen energii człowiek, tylko stłamszony przez lęk przed życiem. Łęcka, którą dziś nazwalibyśmy osobą narcystyczną, ale nie z satysfakcją, lecz współczuciem (tak, trzeba być naprawdę nieszczęśliwą sama ze sobą, aby do tego doszło). Wszyscy troje nie są jednowymiarowi, jak często w szkole próbuje się ich zaszufladkować. Żadne z nich nie jest krystalicznie dobre lub złe do szpiku kości. Za to biję brawa Prusowi - o takich postaciach chce się czytać. I też niesamowite, jak bardzo zmienia się perspektywa czytelnika, kiedy już na swoje lata i co nieco przeżył (😉), i widzi, że np. reakcja Wokulskiego na zdradę Izabeli nie jest wyssana z palca, bo wiele osób tak właśnie przeżywa rozstanie (mam na myśli etap w Warszawie, nie Skierniewicach). Dziesięć lat temu w życiu bym na to nie zwróciła uwagi.
Kiedy myślę o zarzutach, że jest tu ogrom postaci, i ciężko je zapamiętać, to myślę o sagach fantastycznych, gdzie jest o wiele więcej imion i nazwisk do zapamiętania, i fani jakoś nie mają z tym problemu. Tak samo jak z wątkami. Tak, jestem trochę złośliwa 🤭
Uwielbiam "Lalkę", i, prawdopodobnie, to uczucie zostanie ze mną na zawsze. Nawet po kilkunastej lekturze znajomej historii ze znajomym bohaterem. Trochę też zazdroszczę tym, którzy przeczytają to pierwszy raz, i poznają Wokulskiego i jego losy. Piszę to ja, która kilkanaście lat temu zakochała się w "Lalce" od pierwszego kontaktu.
Książkę dołączam do Wielkobukowego Binga 2024 pod hasłem "Lektura szkolna".

Ja o "Lalce" Prusa mogę sporo mówić i pisać. Postaram się zrobić to jak najbardziej konkretnie, i bez zbędnych dygresji.
Nigdy nie lubiłam tego rodzaju określenia, ale, na serio, "Lalka", to najważniejsza książka mojego życia. I to nie tylko dlatego, że była piątka ze z...

Rozwiń

Zwiń

Książka, którą chciałam przeczytać, kiedy jeszcze studiowałam polonistykę. Myślę, że gdybym wtedy po nią sięgnęła, moje rozczarowanie mogłoby być większe. A teraz jest mi... nijako.
Autor dokonał czegoś niebywałego. Wziął jeden z najciekawszych okresów w literaturze, kulturze i sztuce (nasza Młoda Polska, a świat - dużo by wymieniać), za główną bohaterkę wybrał nietuzinkową Dagny Juel Przybyszewską, postaciami drugoplanowymi byli m. in. Munch, Przybyszewski, Strindberg, Boy-Żeleński, Kasprowicz, cała polska i zagraniczna bohema, a jak wyszła całość? Naprawdę nijako. Miałam wrażenie, niestety, że to była jakaś rozprawka, a nie powieść. Bardzo też bolało mnie to, że, mimo podtytułu "Życie i śmierć", o życiu Dagny niewiele się dowiadujemy. O ile byłoby ciekawiej, gdyby autor pokusił się o opisanie początków Dagny, co się z nią działo, jej dzieciństwo, lata nastoletnie, co sprawiło, że stała się tym, kim się stała... Wiecie, przecież to ktoś o ciekawym życiorysie, a tu mamy głównie westchnienia, jaki to jej Stach jest wspaniały. I też jaka Dagny jest wspaniała, a ja nie wiem, dlaczego, po co i jak. Ile bym dała, aby mieć historię od początku do końca, a nie od poznania Przybyszewskiego. Poza tym, co też mnie zasmuciło, bohaterowie byli płascy. I momentami denerwujący. Zorientowałam się w momencie, kiedy autor pisze o lekkim podejściu Dagny do romansów męża, żeby potem, bez wnikliwego opisu, co i jak, przejść do jej odejścia. Ni stąd, ni zowąd, po prostu. Może być tak, że Dagny była taka kapryśna, ale, nie oszukujemy się, decyzji o odejściu nie podejmuje się w jednej chwili. Brakowało mi emocji, wejścia w głowę bohaterom, stąd moje porównanie do rozprawki.
Nie chcę jednak pisać o samych wadach książki. Samo to, że był zamysł, epoka, która mnie prywatnie fascynuje, i ta wieloletnia chęć przeczytania "Dagny. Życie i śmierć" sprawia, że nie mogę dać bardzo niskiej oceny. Być może książka zachęci mnie do dalszych poszukiwań literackich. I to jej największa zaleta.
Jeśli ktoś chce pisać o nietuzinkowych bohaterach, niech mierzy siłę na zamiary. Bo może skończyć jak J. D. Landis, i wypaść nijako.
Książkę dołączam do Wielkobukowego Binga 2024 pod hasłem "Powieść historyczna".

Książka, którą chciałam przeczytać, kiedy jeszcze studiowałam polonistykę. Myślę, że gdybym wtedy po nią sięgnęła, moje rozczarowanie mogłoby być większe. A teraz jest mi... nijako.
Autor dokonał czegoś niebywałego. Wziął jeden z najciekawszych okresów w literaturze, kulturze i sztuce (nas...

Rozwiń

Zwiń

Mam na wstępie mały apel do autorki - jeśli nie planuje pani kolejnego tomu, to zakończenie tej książki jest bardzo nie w porządku. Taka była moja pierwsza myśl po wszystkim.
Przy "Wszystkich nocach Zeusa" należy zachować dużo dystansu. Bo inaczej można poczuć się dziwnie, kiedy przeczyta się o relacji Polki z greckim bogiem. Ja tak na początku się czułam, ale potem, kiedy akcja zaczynała nabierać tempa, całkowicie pochłonęła mnie ta książka. I miałam wrażenie, że czytam o swoim ulubionym motywie, czyli Pięknej i Bestii (chociaż opisy głównego bohatera wcale nie były takie odpychające 😅). Za kreację Posejdona należą się brawa, bo to jest najlepiej napisana postać. I po prostu lubię takie postaci drugoplanowe.
Musi być drugi tom, inaczej rozczaruję się...
Książkę dołączam do Wielkobukowego Binga 2024 pod hasłem "Opowieść o zdradzie i zemście" (jakby nie patrzeć, Zeus tego miał sporo na swoim dorobku).

Mam na wstępie mały apel do autorki - jeśli nie planuje pani kolejnego tomu, to zakończenie tej książki jest bardzo nie w porządku. Taka była moja pierwsza myśl po wszystkim.
Przy "Wszystkich nocach Zeusa" należy zachować dużo dystansu. Bo inaczej można poczuć się dziwnie, kiedy ...

Rozwiń

Zwiń

Od niedawna przeżywam fascynację twórczością Fridy Kahlo, i ta praca bardzo mi pomogła zrozumieć jej obrazy. Nigdy nie interesowałam się kulturą i symbolami związanymi z Meksykiem, a to jest też klucz (poza życiem osobistym) do odczytywania Fridy. Co mogę jeszcze napisać? Wspaniała malarka, silna kobieta, która miała talent i pasję, i wyjątkowy styl. Książkę przeglądam bo jakiś czas, aby zachwycić się obrazami. Na razie widziałam na żywo dwa (w Łazienkach Królewskich), i chciałabym więcej.

Od niedawna przeżywam fascynację twórczością Fridy Kahlo, i ta praca bardzo mi pomogła zrozumieć jej obrazy. Nigdy nie interesowałam się kulturą i symbolami związanymi z Meksykiem, a to jest też klucz (poza życiem osobistym) do odczytywania Fridy. Co mogę jeszcze napisać? Wspaniała malarka...

Rozwiń

Zwiń

Catus Geekus, jedna z moich ulubionych influencerów książkowych powiedziała, że jakby autorka napisała instrukcję obsługi pralki, to ona i tak by to czytała. Nie wierzyłam w to, póki sama nie przeczytałam "Cierń".
Było mi trochę przykro, że to taka krótka historia, jednak ma ona swój niezaprzeczalny urok, i wciąga. Do tego jeszcze świetnie napisana, a Ropuszka od razu skradła moje serce. Lubię retellingi, i uwielbiam, jak autor pokazuje coś innego od tego, co wszyscy znają. Nie jest wtedy nudno, a w "Cierniu" nudą nie wieje. Oj, nie wieje. To był mile spędzony czas, i jeśli będę miała okazję przeczytać inny tytuł T. Kingfisher, na pewno to zrobię.
Książkę dołączam do Wielkobukowego Binga 2024 pod hasłem "opowieść z elementem magicznym".

Catus Geekus, jedna z moich ulubionych influencerów książkowych powiedziała, że jakby autorka napisała instrukcję obsługi pralki, to ona i tak by to czytała. Nie wierzyłam w to, póki sama nie przeczytałam "Cierń".
Było mi trochę przykro, że to taka krótka historia, jednak ma ona ...

Rozwiń

Zwiń