Przeczytałam zaraz po "Opowieściach galicyjskich", kontynuując osobistą podróż po publikacjach zwrotu plebejskiego w polskiej literaturze XXI wieku.
Wydaje się, że tej książki można bardzo nie lubić albo lubić. Nie ma nic pomiędzy.

"Harmonia życia babci z dziadkiem, wyrafinowana gra pozorów, na których opierał się nasz świat"

Jura Krakowsko – Częstochowska, pustynia Błędowska. Narrator – wnuk – mieszka na wsi z babcią i dziadkiem. Ukazanie zmian pór roku i zmian wśród wiejskiej społeczności. Mieszkańcy wsi zależni od praw natury, co nie jest nowym motywem w literaturze. Wieś ukazana w perspektywie magicznej.
„Dziadek pił, by pamiętać – pił, by pozostać człowiekiem”. Można powiedzieć, że główną postacią jest dziadek. Postać intryguje bardzo, bo odmieniec. Stroni od rodziny. Jest pogrążony w swoim życiu, do którego nikogo nie wpuszcza. Przepowiada przyszłość poprzez Diariusz Dni Słonecznych (Stójkowski uważa, że to cimnota),który prowadzi
Dziadek krąży wokoło prawd natury a wiedzą tajemną, magiczną. Czas przy nim zwalniał i wszystko cichło .
Od pierwszych stron można zrozumieć, że z dziadkiem nie dzieje się nic dobrego. Mówi sam do siebie. Skrywa tajemnice. Według niego dni się kończą i nastanie ciemność. Narrator śledzi dziadka w jego podróżach do Podkrzywdzia. Co to za miejsce? Gdzie ono jest? Czy w ogóle istnieje?
Dziadek potrafi klasyfikować ludzi na ciepłych (np. Jawka, Kryza) i zimnych (np. Burol, Gąsiorek),według swojej filozofii. Jednej tylko osoby nie mógł zaklasyfikować – Stójkowego, który pojawiał się i znikał.
Dziadek poznaje przybysza z miasta (przyjechał dorożką, mieszka w białym dworze),najwyższą osobę we wsi – Stójkowego. Ma on na niego duży wpływ, zapoznając go z odmienną filozofią – filozofią życia, gdzie centrum stanowi prawo (jako powieść nad powieściami) i księgi. Stójkowski to też postać, dzięki której wieś opuszcza ksiądz i dzieją się pewne niewyjaśnione rzeczy jak na przykład zakwitnięcie igły (co wywołało niemałą sensację we wsi).
Babcia żyje jakby w cieniu postaci i wydarzeń. Zbiera zioła i jest cichą obserwatorką. Tym samym bardzo intryguje.
"Co to jest? Legenda, bajka, sen, szemranie potoku w upalny dzień, czy może bełkotanie pijaka?"

Przeczytałam zaraz po "Opowieściach galicyjskich", kontynuując osobistą podróż po publikacjach zwrotu plebejskiego w polskiej literaturze XXI wieku.
Wydaje się, że tej książki można bardzo nie lubić albo lubić. Nie ma nic pomiędzy.

"Harmonia życia babci z dziadkiem, wyrafinowana gra pozorów, na których opierał się nasz świat"

Jura Krakowsko – Częstochowska, pustynia...

Druga część ostatniego rozdziału i epilog to jakieś nieporozumienie z rysem grafomańskim. Szkoda.

Druga część ostatniego rozdziału i epilog to jakieś nieporozumienie z rysem grafomańskim. Szkoda.

Poetyckość opisów urzeka, udziela się magiczność widzenia wsi. "Miedza" bardziej do mnie dotarła, choć tę książkę też lubię.

Poetyckość opisów urzeka, udziela się magiczność widzenia wsi. "Miedza" bardziej do mnie dotarła, choć tę książkę też lubię.

Bezczelnie przepiszę zdanie z okładki: "Sensualna, magiczna,uniwersalna. Współczesna powieść zza krańca czasów, gór, rzek i pustyni."(Błędowskiej :) )

Bezczelnie przepiszę zdanie z okładki: "Sensualna, magiczna,uniwersalna. Współczesna powieść zza krańca czasów, gór, rzek i pustyni."(Błędowskiej :) )

Opis książki jest wspaniały, mamiący, hipnotyzujący i magnetyzujący.
Nie sposób oprzeć się zapowiedziom i zachętom. Niestety, sama książka nie spełnia oczekiwań. Jest koncept, wspaniałe tło, wyczuwalne (jak dla mnie) nawiązania literackie, pewien rodzaj tajemnicy i niepokoju, który w pewnym momencie traci na impecie.
Niewiadoma, mroczna rzeczywistość, tajemnice bohaterów wytrącają się z fabularnych torów, magia znika, zostaje nuda i poczucie braku prawdy. Nie idzie za tym (o dziwo) pretensjonalność. Na szczęście.
Jeśli autor nosił w sobie tę historię, to chyba nie do końca ją dopracował, zabrakło pomysłów na finał. Po mocnym początku, wszystko rozmywa się, traci na atrakcyjności, wpada na monotonię.
Gdzieś ginie magia obiecywana z okładki książki przez zachwalającego rzecz Nogasia.
Nie sposób jednak odmówić autorowi talentu do metafor i dezynwoltury w opisach codzienności na wsi.
Mamy wieś pełną niebieskich chat, wieś graniczącą z Pustynią Błędowską, wieś z pogranicza jawy i snu. Miejsce, gdzie tajemniczy Stójkowy przegonił księdza i dziedzica, gdzie dziadek mruczy pod nosem i czyta pogodę z przyrody, a w okresach marazmu zapomina się w piciu.
Obserwatorem rzeczywistości jest wnuk, który równie soczyście opisuje ubój podwórkowego drobiu, co wyprawę do zajętego przez Stójkowego domu. Patrząc na to jak przesądy i ludowe legendy wypierane są przez miastowe podszepty Stójkowego, widzi wnuk niecodzienne rytuały dziadka, będącego częścią tej ziemi, lasu, świata naturalnego.
Dziadek to odmieniec, oryginał. Izoluje się od rodziny, podąża za swoimi demonami, prowadzi tajemniczy Diariusz Dni Słonecznych, który pomaga mu w przewidzeniu bliższej i dalszej przyszłości. Nie jawi się ona jasnymi barwami.
Wnuk próbuje podejść dziadka, dowiedzieć się co kryje, czym jest jego wiedza, to samo chce osiągnąć Stójkowy, tylko czy uda im się poznać tajemnice dziadka?

buchbuchbicher.blogspot.com

Opis książki jest wspaniały, mamiący, hipnotyzujący i magnetyzujący.
Nie sposób oprzeć się zapowiedziom i zachętom. Niestety, sama książka nie spełnia oczekiwań. Jest koncept, wspaniałe tło, wyczuwalne (jak dla mnie) nawiązania literackie, pewien rodzaj tajemnicy i niepokoju, który w pewnym momencie traci na impecie.
Niewiadoma, mroczna rzeczywistość, tajemnice bohaterów...

Nagromadzenie fikuśnych porównań i określeń robi wrażenie przez pierwsze dwa akapity. Potem tylko przytłacza. Od czytania cięgiem boli głowa, powrót do lektury po przerwie jest niemożliwy bez zakładki - przez formę kolejne strony zlewają się w jedną masę rozbuchanej stylistycznie brei.

Dla tych, którym trudno przyznać się do źle wydanych pieniędzy i nietrafnie zainwestowanego czasu opowieść “poetycka”, “sensualna”, “magiczna”, “realistyczna”. Dla mnie: najbardziej jaskrawy przerost formy nad treścią, z jakim ostatnio się spotkałem.

Autor też czuje pismo nosem. W ostatnim rozdziale podejmuje próbę gry na wyprzedzenie i zaleca potencjalnym krytykom, żeby “nie pitolili”. Normalnie, szach mat...

Nagromadzenie fikuśnych porównań i określeń robi wrażenie przez pierwsze dwa akapity. Potem tylko przytłacza. Od czytania cięgiem boli głowa, powrót do lektury po przerwie jest niemożliwy bez zakładki - przez formę kolejne strony zlewają się w jedną masę rozbuchanej stylistycznie brei.

Dla tych, którym trudno przyznać się do źle wydanych pieniędzy i nietrafnie...

Pięknie napisana powieść. Choć wypadałoby ją przeczytać dwa razy, bo za pierwszym można się nieco pogubić. Nie tyle w akcji, co w świecie przedstawionym. Momentami mnie nudziła, ale równocześnie intrygowała swoją tajemniczością, niedopowiedzeniami i przedstawieniem świata. Byłam tam razem z bohaterami. Byłam w niebieskim domu, w lesie, w trawie. Przeżywałam pory roku. Postać dziadka, to jedna z bardziej interesujących postaci literackich, jakie miałam okazję poznać. Tajemniczość i szaleństwo - tak można ją najtrafniej opisać.
Język, którym Muszyński opisuje rzeczywistość naprawdę potrafi pobudzić wyobraźnię. Powieść składa się praktycznie z samej narracji, brak w niej dialogów, poza kilkoma dosłownie, krótkimi wymianami zdań. Klimatem przypominała mi nieco "Prawiek i inne czasy" Tokarczuk. Chyba po prostu trzeba lubić taki typ literatury.

Pięknie napisana powieść. Choć wypadałoby ją przeczytać dwa razy, bo za pierwszym można się nieco pogubić. Nie tyle w akcji, co w świecie przedstawionym. Momentami mnie nudziła, ale równocześnie intrygowała swoją tajemniczością, niedopowiedzeniami i przedstawieniem świata. Byłam tam razem z bohaterami. Byłam w niebieskim domu, w lesie, w trawie. Przeżywałam pory roku....

Ta opowieść o zadupiastej i jednocześnie pięknej wsi może zafrapować, jeżeli tylko zaakceptujemy jej język - barokowy i ekwilibrystyczny, pełen wyszukanych, nieraz nie do końca jasnych, słów. Aby książka przemówiła w pełni, musimy też przyjąć jej wyjątkową konwencję, bo od pierwszych zdań zanurzamy się tu w mit. Całą jej treścią są zmitologizowane sceny życia na prowincji. Mamy tu, na przykład, poetyckie opisy gęsiobicia, rozpalania ognia w kuchennej kozie, ręcznego siewu zbóż, "wilgotnego chlupotu" chlewu...
Sceny te nasycone są magią, są wzmocnione. Ale tak przecież działa nostalgia! Wyobrażamy sobie wtedy wszystko intensywniej niż podpowiadałaby zwykła obserwacja. A jest to książka przede wszystkim o nostalgii za utraconymi krajobrazami.

Ta opowieść o zadupiastej i jednocześnie pięknej wsi może zafrapować, jeżeli tylko zaakceptujemy jej język - barokowy i ekwilibrystyczny, pełen wyszukanych, nieraz nie do końca jasnych, słów. Aby książka przemówiła w pełni, musimy też przyjąć jej wyjątkową konwencję, bo od pierwszych zdań zanurzamy się tu w mit. Całą jej treścią są zmitologizowane sceny życia na prowincji....

Książkę dostałem w prezencie, ale to zupełnie nie mój styl. Trochę przerost formy nad treścią co nie znaczy, że jest to zła książka! Coś w sobie ma. Dobrze czytało mi się ostatnie 25-30 stron.

Książkę dostałem w prezencie, ale to zupełnie nie mój styl. Trochę przerost formy nad treścią co nie znaczy, że jest to zła książka! Coś w sobie ma. Dobrze czytało mi się ostatnie 25-30 stron.

Generalnie lubię realizm magiczny, także w polskim wydaniu, ale akurat ta książka nie przemawia do mnie w takim stopniu, jak np. "Prawiek i inne czasy", czy nowele Jana Jakuba Kolskiego.

Generalnie lubię realizm magiczny, także w polskim wydaniu, ale akurat ta książka nie przemawia do mnie w takim stopniu, jak np. "Prawiek i inne czasy", czy nowele Jana Jakuba Kolskiego.